се (зам.) - нарече (гл.)

Да биде апсурдот уште поголем, Митревски истакнува дека работата во хотел „Епинал“ била сѐ само не нешто што би можело да се нарече дејност на „културен работник“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Рацете над лактите му беа здебелени и нежни, нефатени од сонцето, бидејќи таму, во земјата од која доаѓаше, сега беше зима или, она што таму се нарекува, зима.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не го следев сосема каква намера има, бидејќи бев премногу зафатен со себе си и со оние чувства кои се раѓаат во моменти на вакво расположение, а кои би можеле да се наречат, одмазднички. Да, одмазднички!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нормално, тоа што беше внатре не можеше да се нарече мозок, бидејќи да имаше мозок, јагнето сигурно немаше да се наоѓа во ваква состојба.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неговото родно место, да ги употребиме тешките зборови на Матош за Загреб и Загрепчаните, е „очајната немоќ на полуградот, полукултурата, полуопштеството, коешто во некои свои појави се нарекува полусвет”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Затоа можат да се наречат immagini или fantasmi.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во овој случај, површината е екран, т.е. оној поширок, „мета” простор каде што се случуваат промените на рамништата, каде што се вртат фасетите и се клика со глушецот. (мојот главен јунак, говедцето, им држи едно себеразоткривачко, исповедничко предавање - како некаква едновремено и потврда и пародија на Лакан - на суштества што се нарекуваат глувци!)
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зар апсурдноста на повикот од еден државен систем со кој не се идентифицирам може да ме регрутира и да ме испрати на фронт каде ќе ми ги истурат цревата за цел која ми е далечна колку и септичките јами во некое од предградијата на Рио де Женеиро, може да се нарече морален, а моето дрогирање да се оквалификува како неморално?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Веспа на некој начин ги користи двете „поетики“: кај неа има и тоа: налудничавост и некаква си автореференцијална субверзивност, но, од друга страна, во нејзиниот расказ постои и фино одмерена доза на нежност и, дури, на она што делумно помодно се нарекува „женско писмо“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Математичкиот модел што ја опишува работата на фракталите се нарекува Сиерпинска подлошка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но ниту тој, вака остарен и истрошен, беше некој цврст косач, ниту пак Бојан, петнаесетгодишно момче, можеше да се нарече косач, зашто иако прилично израснат и зајакнат, уште немаше некакво косачко искуство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во културната екологија процесот се нарекува trash- изација. Paul Fussell, еден од најлуцидните современи американски “културни еколози”, се одлучува за нова, проширена дефиниција за ѓубрето, за BAD.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Очигледно потсмевајќи му се на оној што вообичаено се нарекува перверзен, во рамките и сексуалните обичаи и перспективи на гледањето, тој ингениозно ги нападнал и уништил овие статички конвенции.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Праведниците што ги почитуваа заповедите и правилата на крајот на приказната можат да се наречат и губитници!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во расветлувањето на тајната, што не беше спремна да ми ја открие, не ми помогна многу ни прашањето што уследи, бидејќи и тоа беше исполнето со двоумење: „За да можеш да се наречеш нечиј син зар не е поважно да бидеш сигурен дека таткото ти е спремен да те прифати?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како можеше да се нарече?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден вид набљудувачница свртена кон животот што веќе протекол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или пак и ова може да се нарече отплаќање на некои неизмирени долгови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со право може да се нарече стажарско место на нејзината желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поскоро би можело да се нарече надвикување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но кој е тој, и со што го имавме задолжено?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас пред малку ви преподадов дека првин Лествичник, а потем Сказник ме нарекоа, но не ви реков дека јас самиот си се нареков со име за мене најпригодно: Мозаичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Навистина постои нешто соновидно во читањето на хиперлитературата, бидејќи тоа е чуден простор, тоа хиперместо, многу послично на внатрешниот отколку на надворешниот простор, простор кој не им припаѓа на координатите, туку на фантазијата без обем.“ (Robert Coover) оберт Кувер, познатиот американски писател, во својот текст „Крај на книгите“ (“The End of Books” - The New York Times, June 21, 1992), кој би можел да се нарече програмски на еден специфичен начин, и во прилично обемната статија со наслов “Хиперлитература: романи од компјутер“ (“Hyperfiction: Novels for the Computer” - The New York Times, August 29, 1993.), зборува за една појава настаната во Америка во рамките на постмодерната, па потоа проширена и во Европа и Јапонија, и чиешто, можеби, наједекватно име би било: компјутерска литература.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тоа е границата меѓу минатото и иднината, меѓу познатото и непознатото која се нарекува сегашност.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Сакам да ја согледам слоевитата текстура околу која се преплетува она што се нарекува судбина и случајности“, велеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За да се види секој слој на таа текстура, за да се знае секоја состојка на сите тие слоеви кои го сочинуваат човечкото суштество, требаше да се направи првиот чекор – да се отстранат илузиите, а најголема од сите илузии, сметаше тој, е религијата со нејзините догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Револуцијата треба да биде работа на сите Македонци, или на мнозинството од нив, за да може да се нарече општа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Цар Душан се нарече: цар на Србите, Грците и Албанците, а не и на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега се поставува прашањето: кои колца од нашиот синџир наречја ќе се наречат српски, а кои бугарски и врз која основа?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По резултатите што ќе се добијат од сегашното востание, последново ќе може да се нарече една од најголемите, ако не и најголема несреќа за нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога едно движење во едни места се распространувало со убедување, а во други со сила, може ли да се нарече општо?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Веројатно затоа што Охрид тешко може да се нарече централен град дури и во тогашна Македонија, Мисирков многу често зборува само за „велешко-прилепско-битолското наречје” како основа на македонскиот литературен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со тоа име ќе се наречеше некој од Словените ако требаше да се различи себеси од некој Романец или Германец, и тоа не секаде само тоа се употребуваше.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На нивните врсници и другари од класот им требаше уште малку време за да втасаат до фазата за да можат себеси да се наречат зрели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Расцепот откриваше само мал дел од она што се нарекува божји дар на женственоста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Едвард Кар има речено дека ќе бидат напишани многу супер книги за минатото, ама нема да можат да се наречат историја во смисла на наука.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И земјата под него се усвитувала. Се тргнал со напор од кој му запукале коските.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можел, не смеел! Тој миг можел да се нарече самоодрекување на поет и песник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто, какво име лошо носи македонскиот народ, та се срамиш да се наречеш Македонец ами Грк?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: Да дојдеш во мојата партија и да се наречеш кир Илија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Работното место на Гоше, всушност, му беше подарено или, со оглед на околностите, тоа беше измислено за него, како благодарност за она што се нарекува минат труд, за неговиот влог во соработката со тајните служби за безбедност - поткажувач од посебен агол на гледање и слушање, регистратор по хоризонтала, без толкувања, и со јасно означен радиус: во кругот на Противпожарната единица за руралните средини околу Метрополата, формирана под покровителство на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секоја вечер кога уморен ќе се вратев дома, бев лут затоа што ми беше минал уште еден ден од мојот живот кој ми донесе само замор, бес и точно онолку пари колку што требаше за да работам и понатаму, ако таквата работа воопшто и може да се нарече работа: по азбучен ред да сортирам сметки, да ги дупчам и да ги прицврстувам во нова фасцикла, каде што трпеливо ќе ја поднесуваат судбината никогаш да не бидат платени; или да пишувам рекламни писма што безуспешно патуваат низ земјата и претставуваат само непотребно бреме за поштарите; понекогаш да пишувам сметки што некој можеби и ќе ги плати, дури и во готово.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така го минував времето, ден за ден, речиси две недели – во канцеларијата на тој неинтелигентен човек, кој самиот себеси се сфаќаше сериозно, и, згора на сè, се сметаше за уметник зашто понекогаш – додека бев таму, тоа се случи само еднаш – го гледаа како стои крај масата за цртање, работи со моливи и хартии и црта некој расклапан предмет, полица за цвеќе или нов вид домашен шанк, некаква мака за новите генерации потрошувачи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа би бил крај за онаа плодна мешавина, создадена од бројни и еднакво нужни елементи, која се нарекува човечки род.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бруклинците-Словенци ревносно ги подигаат своите граници, своите царинарници, ги воведуваат своите пари кои веќе не се нарекуваат долар туку - толар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во основата на ’рбетниот столб, сложената коска која го спојува пршленот со карлицата и денес се нарекува sacrum.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Задникот е оној дел од телото каде што, според Кабала-та, престојува бесмртноста, и чија што дури и световна конотација задржала извесен призвук на светост.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зборот саламандер (лат. salamandra) се состои од два корени - sal (сол) и mandra (карпа, самотија, испосништво).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Затоа со името саламандра се нарекува и камената сол, која се нарекува и испосничка сол.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Е, тоа се нарекува казна која следува после користењето на нешто што не го заслужуваме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пееја. Можеа да се наречат вокален квартет.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И нашите градови впрочем едвај, во духовна смисла, можат да се наречат градови. »» Мнозина „избегани“ ги наведуваат политичките и националните притисоци како причини за своето заминување. Вие инсистирате на цивилизациски причини. 44 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како што видовме, истражувањата што можат да се наречат научни сѐ уште се вршат за целите на војната, но тие во суштина се еден вид сонување со отворени очи, а нивниот неуспех да дадат резултати е неважен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Новите движења што се појавија во средината на векот, Ангсоц-от во Океанија, Нео-болшевизмот во Евразија, Обожувањето на смртта, како што обично се нарекува во Истазија, имаа свесна цел да ги овековечат неслободата и нееднаквоста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во Новоговорот, тоа се нарекува „ двомисла“, иако „ двомисла“ содржи и многу други значења.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали успеа Борко, со неколку зборови, да ги назначи контурите на она што би можело да се нарече мој портрет? Не знам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Навистина, има еден мал хоби, ако така може да се нарече.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она, што подоцна можеше да се нарече крвави последици од скршениот излог всушност и настана токму од тоа мирно свлекување на стаклениот џамлак низ кој наеднаш , како низ одзатната стерна, добитокот шумно потече.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам како може да се нарече тој миг... просветлување ли или инаку...таква сила и таква радост немало досега во тебе! молкна Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Блажени се миротворците, зашто тие ќе се наречат синови Божји...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И работата се повтори. Зедоа луѓето пушки, се нарекоа комити.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Полуофицијални грчки извори тврдат дека во Грција живеат осумдесет илјади автохтони Словени, кои самите себеси се нарекуваат Македонци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
(Воопшто сите предмети што можеа да се најдат на заборавениот колосек можеа да се наречат заборавени).
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)