После ќе се намачам да ја одлепам мастиката, а јас сум виновна што ме мрзеше да ја фрлам во ѓубрето.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Мајсторот што падна беше еден турнибука со кого двајцата се намачивме кога ја правевме куќата. Беше такво будалиште.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Преклонетоста на неговите раце се престоруваше сега во некаква тромава отпуштеност, која знаеше само за тоа дека преку денот тој доста се намачил и дека сега треба макар и само да се спие.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)