се (зам.) - налути (гл.)

Едно само му се налути на Толета, шо му го зеде печеното јагне та не можеше убаво да ги нагости гостите; но тие сами видоа дека кривицата не е до домаќинот и се задоволија со кокошката, пржено сирење и јајца, та поминаа на алвата и виното.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Зинати, небаре не виделе пушач. Учете! Еве, вака: да си маж, вистински маж...“ се обиде да испувка тркалца, ама не му успеа. „Татко ми може“, рече Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не чалма, ве молам! Мама многу ќе се исплаши...“ зацимкав. „Ако може - газа и фластер.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мислиш - деца - петто одделение, а гледај со што се занимаваат!“ многу се налути наставничката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да не беше Љупчо толку дрзок, можеби директорот не ќе се налутеше и не ќе ги повикаше родителите. Вака сѐ ни тргна лошо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо вовлече чад, потоа полека пувкаше гледајќи нѐ подзамижано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е па, ти побарај татко ти да те научи!“ се налути Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Исклучиво не можеш да ѝ се налутиш, зашто сето тоа таа го кажува толку милно - просто на просто не е можно да предизвика лутина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Гледај ги ти, детиштава! Ќе ти дојдат вака раскрвавени, па уште и одбираат: не чалма - газа и фластер!" се налути сестра Мира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ти пак за Куршумли ан, а дедо Иване? - Ти гледај си ја работата! - се налути старецот. - Тебе не ти кажувам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А Елена? - Мислиш ќе ни се налути? - праша Бојан. - Мислам, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да не ни се налутил? - рече друга. - Да не се разболел? - рече и третата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но кога видел дека внатре нема ништо што да е вредно, од злато или од сребро, се налутил и го џитнал низ прозорецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Димче се налути: „Ветре, врати ми ја капата!“ - помисли, но капата не му се врати.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Што ѝ да речеш јас тебе не можам да ти се налутам, Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Молчев на неговите прашања сѐ додека не ќе се налутеше: - Седни, придавко вечна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Не Риста, се налути Андон како да се кара. - Ристо е арабаџија од нашата улица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За сето тоа време во училиште на часовите мислев потсвесно на тоа како се чувствувал татко ми кога видел дека сликата е преместена, дали се налутил, дали пак ја вратил на поранешното место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа дете понекогаш, навистина, стануваше досадно, но не можев ниту да му се налутам, ниту да викнам по него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Моите пациенти не дрдорат додека лежат на каучот во мојата ординација.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаете,“ рече доктор Гете, „јас ги почитувам вашите напори да дојдете до нови сознанија за човечките суштества, ама самиот начин на кој го изведувате она што го нарекувате психоанализа, тоа лежење на вашите пациенти на кауч, додека нешто дрдорат, и вие ги гледате а тие не можат да ве видат вас… Тоа е малку шарлатански.“ „Како шарлатански?,“ се налути брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ние се сметавме за каури, христијани и рајати и помниме дека сме имале наша каурска и рајатска царштина, но сме ја загубиле на Косово Поле, кога им се налутил господ на нашите предедовци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со други зборови, ние пред Турците се кажувавме така како што нема да се налути агата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ковач еднаш му се налутил на Буле.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Нема да чекаме и да гледаме како копилињата прават што сакааат!“ се налути нивниот претпоставен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се налутија пред да го прости господ, рече, и таа не сакаше да ја закопаме заедно со него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и учителот не го разбираш убаво, па тој ќе се налути дека не го разбираш, ќе земе прачка, и - рас-трус, ќе те шврка со прачката по прстињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни се налути нешто, велам, нешто многу ни се налути и си отиде. Ја викав, ја молев да се врати, велам, ама не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Јон, вистина, се налути. Мрмори нешто под носот, нешто неразбирливо, ама јас знам дека е пцуење. Само јас знам дека е тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се налути што да не може повеќе. Нож и колеж. Само ја врти главата и фучи. Одвај му дојдоа козите да се смири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Сите си играме со оган“, рече Онисифор Проказник. „Во Лесново изгоре куќа.“ „Турците. Тие, нели?“ праша Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Грк, Елин во мантија“, рече Никифор Ганевски. „Се налутил, запалил куќа.“ „Поп, значи, а? И улав.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жената се налути. – А кој сте вие, по ѓаволите? Сатурн ја спушти слушалката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој не знаеше што да му каже, но секое јавување ја зголемуваше неговата беда, зашто неговото љубоморно дивеење веќе стана познато меѓу непоправливите ноќни птици од Мартима, па почнаа да му одговараат со секакви досетки што го наведуваа на страдање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Штом ќе си легне до зазорување ниту рофја не го разбудува - поначесто си помислува, ама не му кажува да не би домаќинот поинаку да ја разбере, па да се навреди или да ѝ се налути.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Секако - сега Марша се налути, - ти и не мораш воопшто да имаш други деца. Си имаш син! Не е важно што не е тука!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Италијанецот или се налути, или му се слоши, стана, тргна кон вратата и при тоа ги забра чашите и чинијата од масата, ги бувна на под и излезе надвор.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога родителите дознаа што се случило - не се налутија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако се налути Сталин, размислуваше Татко, може засекогаш да ги блокира границите и да нема излез од Балканот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Поради тоа фелдфебелот не успеа да се налути туку само се збуни.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сите молчеа. Офицерот се налути, удри со раката по масата и пак почна да говори.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А бре, Кузе, знаеш ли ти, - се налути Нумо - дека јас немам 'рбет, ами стожер што не се свиткува?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овој се налутил та со секирата што ја имал в раце замавнал и го отепал човекот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Од друга страна пак – немаше кому да му се поплаче, ни кому да му се налути. Му остануваше самиот да си мисли на себе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дора многу се налути затоа што мислеше дека нејзе не ѝ се допаѓа Огнен.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе се налутел човекот, што се вели, станувал половина будала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако ги оставиш сами, можат да ти се налутат и цел живот да те мачат, да не те пуштаат да заспиеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Види го, невоспитан низаеден!“ - се налути дедото.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој може да се налути - кога ќе дојде.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Само дрдорите и човек да дремне не може. Ајде, доста, ниту збор повеќе, зашто ќе се налутам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се налутив и го зграпчив. Му го скршив вратот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И јас ќе каснам некој залак, - се сврте тој да ѝ рече на баба ми која на детето му принесе леб и сув грав со нагезмо и продолжи да му ја раскажува на дедо ми: - Ама владиката грчки дозна за таа работа и се налути.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Гледаш како лошо влијаеш врз децата? - ѝ се налути татко ми на мама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За она што ѝ рече на мајка ми, му бев благодарен, но, за легнувањето му се налутив малку.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се налутив: - Од каде пак да те познавам?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мама страшно се налути и тој ден не го допушти тато при себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Овде тато повторно се налути - божем, тоа уште не може да се нарече раѓање, тоа уште не е човек туку е половина ембрион и дека е потребно или да се втурне назад, или да се смести во инкубатор.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Да не сум вредна, да не не работам низ куќа, да не не ѝ помагам на мама, ајде кажи – се налутив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога слушна пеење и звуци од гитара, се налути и ми спушти.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Димче се налути: „Ветре, врати ми ја капата!“ - помисли, но капата не му се врати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дедо Гога навистина се налути и ги брцна рацете во изворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Знаев и очекував дека еден ден Билјана ќе им се налути на тополите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)