се (зам.) - накашла (гл.)

Пофаќајќи овде-онде по хартиите за да направам некој ред и за да можам подоцна, по чакарењето низ прозорците, по здогледувањето повремено на по некој што поминува, што ја поткрева главата кон мојата соба и, молчејќи, без ни да се накашла, заминува, пофаќајќи, значи, по хартиите, го најдов оној плик со писмото на брат ми од Мелбурн и зедов да го препрочитувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не гледа тој смело и безобразно, не би си позволил да се накашла ниту би потфрлил некој збор со кого било, макар со Боцета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кметот пак се накашла и повторно се сврте кон офицерот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Старецот стана, се накашла еднаш, двапати, промрморе едно неразбирливо „добра ноќ“ и си влезе во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Значи, заминале, - си рече и се накашла. - Хм, да... Добро...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ми ја прати кашлицата како опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема заборавив дека сум на погреб, а една од душичките што дишеше шумно зад мене, се накашла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очите, како скапоцени камења ѝ беа фиксирани на Милан, и светкаа со зачудувачка острина, и тогаш Милан не сакајќи се накашла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Одамна не сум бил на чамец, кхм-кхм - се накашла дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Брегот се сокриваше во темнината. Ѕвездите не се гледаа. Водата беше црна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога завршив, селанецот се накашла и се исправи, седна на креветот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Отец Стефан се накашла, погледна во отец Пелазгиј, овој цинично се насмеа и промрморе, така што и логотетот слушна: „Значи јас попусто сум старешина на библиотеката, старешина на небото, морето и земјата!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наутро, дури не се накашла, душа во себе немам. Да не, нешто, не се разбуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не помагало, Проказниците се споулавеле. Најпрвин гризале дрвја и камен, потоа ги извлекле од кании сабјите на пашите и си ги испоклале жените и децата ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чучук-Андреј со сомневање се накашла. „Знаеш дека било така, си им светел кога ги секле жените и децата?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако некоја од жените се подналутеше, ако се скиселеше кога ќе ја удреа по газот, и ако во тој миг ги стегнеше усните на устата, тогаш и устинките на дундата се стегнуваа како некој да ѝ ставил стипца меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Судијката се накашла гледајќи во мене. Потоа за миг настана тишина. Миг што траеше цела вечност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако некоја се накашлаше, речиси, мигновено долу, меѓу нозете, устинките формираа крукче кое потоа се разобличуваше и пак устинките се слепуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во таа Илкова мисла дедот Ристе се накашла и тој се тргна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но отец Иларион знаеше дека Бонети не мирува, па често кога ќе го насетеше дека се вртка крај нејзината одаја, ќе се накашлаше давајќи му знак дека е буден, или ќе ја отклучеше вратата од својата одаја давајќи му време на Бонети да се повлече, да не дојде до кавга, до расправија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како нечија рака ненадејно да му го стегнала грлото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што е смешно во моите одговори“, рече татко ти и тогаш дури за првпат ја крена високо главата а судијата, оној, господин Предановиќ, со големи бакембарди и црна измазнета коса, за која сите говореа дека ја светнува чистачот на чевли на Корзото, само се накашла и ништо не рече.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Семјон се накашла. Првиот знак дека е затечен од некоја непријатна изненада, неговото накашлување ја означуваше токму таа затеченост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се накашлав. – еве, доаѓам – ми одговори топлиот глас некаде од другата страна на ѕидот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дури и кога ќе кивне, кога ќе се накашла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се накашлав, голтнав, се решив да прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѓ се накашла и со изнемоштен глас праша: „Добровечер. Тука живее Елена?“
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тој се накашла и рече прибрано: „Анамата Атиџе, добра е?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мехмед-паша се накашла: „Тебе, како аза, не ти е првпат да влегуваш во уќуматов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се накашла амамџијата Селим, ѓоа му запна залак в грло. Се стресе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)