се (зам.) - мачи (гл.)

И додека спелеолозите се мачат на македонските пештери, во кои природно се таложеле, капка по капка, минералите, формирајќи неверојатни фигури, под земјата македонска,откривајќи ги природните галерии на светот, јас ви ја откривам спутилноста на македонската душа, сместена во нашите дамари, овде горе над површината!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На оваа убавица со години сум мислел, сум се мачел да ѝ пријдам, поради мислата на неа толку пати не сум можел да легнам со жена ми и одеднаш, сега кога таа ми се предаде, кога имав чувство дека пречекорувам во пределите на рајот и чистата среќа, дури и помислував како ќе се разведам за да се земам со оваа жена, јас одеднаш почуствував несовладлива желба за сексуален однос со мојата жена која, еве, на очиглед ме изневерува со радијаторот, како што тоа буквално може да се каже.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Додека јас така се мачам да сфатам со кого имам работа, човекот со кого се движам сѐ повеќе ме носи кон црвената боја додека сѐ повеќе зад нас останува жолтата боја којашто ми е толку многу примемлива.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ние работиме, се мачиме: пот од нас тече, сонце врело нѐ пече, а Салим-бег го збира бериќетот. Тој коли, тој беси.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Никој друг нема да ни помогне. Сами треба да си помогнеме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Зошто?“, го прашувам јас. „Не знам“, вели, „што се мачиш со овие работи. Да ти треба гробов, ајде де.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега ме гледаше мене како се мачам, како се печам на нивната жар, и не можеше да издржи да не продолжи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се прпелкаше, се мачеше борејќи се за воздух, а другите во паника што ќе останат без лидерот, ниту знаеа, ниту можеа да му помогнат.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Колку и да се работеше, колку и да се мачеа татко ми, мајка ми и браќата, пак сиромаштијата владееше во нашата куќа и во целото село.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Елени не ја видов. Христина ми раскажуваше како бегале од Бесвина по светот и како се мачеле по затворите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А вдовицата и двата сина останаа да се мачат низ животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Боцевите другари се збираат да се поразговараат за настаните, што со секој ден напираат сѐ понови и потревожни, и се мачат да ги подведат најновите известија под боговдохновените предвидувања на Откровение Јоаново, да узнаат по тие знаци на кое место се наоѓаме по патот на апокалипсата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И затоа во учењето тешко ќе се снаоѓа, ќе се мачи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Болно е детево... На болница го носам... - ме покажува мене и се мачи да му објасни.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Меѓу двата краја на стапот татнеж со пригушувач – вековното ехо на далечните крстоносни војни.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ранетиот Гарибалди се мачи да не офне оти во Пиза озборувањето е прилично распространет спорт и од едно обично офкање мигум се прави претсмртен вресок.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Долго се мачев да одгатнам зошто и како се случуваше тоа секогаш кога ќе ја земев в раце древната Библија од долапот кај иконите - Библијата сама да се отвори на истата страница на која и претходно се отвораше...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Можеби ги менувам насоките, се мачам текот на мислата да го сосредоточам врз она што е бунт во мене, но, како и секогаш, мислата е многу потромава, побавна од зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го допирам цвеќенцето на реверот на мојот внук, го земам тој цвет и се мачам да запишам нешто со него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И сега, ако ви се мили животите и кулата од чорбаџи Јована, и овците негови, и јарците, и маазите од чорбаџи Тошета и Данабаша, ќе ни броите овде пет стотини лири и ќе си ја продолжите веселбата. Не броите ли, сете ќе падните на душемето и ќе и го дадиме огнот на кулата, да не се мачат селаните да копаат утре гробови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бев сигурен дека Татко, во тие мигови, длабоко во себе, со силите што му преостануваа, се мачеше да ги задржи солзите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Никола исто се напрега, се мачи да се сети кој е овој што му честита Нова година - со визиткарта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа сакаше да остане крај Крстана, макар да се мачи како роб, сосема да пресвисне, само да не ѝ дојде тој срам - дека мажот ја оставил затоа што остарела пред време.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За време на вечерата се мачев да не покажам пред никого, што ми беше во душата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Што, што рече? - Реков дека не треба да се мачиш да нѐ носиш в село. Добро ни е и тука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Па како ти оди? - Не прашувај. Вака не сум се мачела ни кога сум се учела да зборувам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не би се отворил пред секој, особено не пред непознат.  - Кога го гледам така во сон, како блада и како се мачи, ми се чини дека гледам некој непознат, а не мојот човек, мојот Фоте.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со години стојам збунет пред бесконечниот список на имиња на ѕвезди и болести, на месеци и на денови, на села и на цвеќиња; со години се мачам да ги насетам сенките на звучната линија на македонските придавки со години си живеам во прелага дека еден ден поодблиску ќе го запознаам, поодблиску ќе ја насетам сензначноста на емотивниот и мисловен предел на македонскиот збор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ја стискам дланката, и гледам: Од огнениот глас на искрата остана само студ на пепел Што се мачи да ми шепне нешто, Да ме утеши, да ме залаже...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ноќта кога заржи ждребето, Кога се покажа гласот на водарките што пееја, Тој долго се мачеше да се поткрене од постелата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
По толку време – си седи поштарот сам, Прета, копка нешто со бастумот пред него, Ѝ шепти нешто на земјата, И гледа една тажна жена осамена на прозорец, И се мачи да го одгатне раописот на животот, Избледеното писмо на чекањето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ноќта, искачен на највисокото ребро на чатијата Мајсторот запеја и низ песната се мачеше Да ја дофати најубавата ѕвезда врз него, За потоа, кога ќе се врати дома, Да ја скрие меѓу навезаните цвеќенца на веленцето Со кое го покрива внучето За да му трепка врз неговиот сладок сон.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Квечерина ја раздиплуваше известената војничка карта И на неа се мачеше да го распознае својот глас Врз полегнатата војска низ полето Ја корнеше мовта, го соголуваше камењето на тврдината Раскопуваше низ полето, ги чистеше рововите, И некаде на залез, студен ветер кога надоаѓа од замаглените ѕвезди, Тој долго стоеше простум и со војнички поздрав сам си ја пееше песната некогаш што ја пееја неговите момчиња: Отвори ја вратата, можеби ноќва ќе се вратам...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Симче се мачеше да разбере нешто од тоа викање но не можеше. - Со кого ли зборува? - се прашуваше и се мачеше да дочуе и друг глас.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Диме се наежи. Забите почнаа да му чукаат а тој се мачеше да ги смири но не можеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Молчеше, се мачеше да дише што потивко и се вслушуваше. Челото му се ороси со пот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- А, што е тоа зима, - пак прашуваа ластовичките. - Зима е, зима е... - се мачеше да им одговори на своите деца старата ластовица, но не можеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И се мачеа многу, но не можеа да го отворат, по Божја волја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се мачеле многу, но не можеле да го отковаат ковчегот, по божја волја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Можеби татко му на Иван ќе се појави“, се обидов да узнаам нешто повеќе за нејзиниот однос кон тој непознат човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Измина баеги време откако Боге од Бањи се појави на вратава а јас попусто се мачам да го заборавам она што ми заседна во мислите кога го видов момчето што ми го доведе да го чувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МИТРЕ: (се мачи да одговори не е навреден). Вистина...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Зјапаа во пијан пајтонџија а тој се мачеше да му докаже на некој невидлив слушател дека автомобилот е најголемо зло за човекот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се мачеше да најде збор со кој ќе го искаже својот бес.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Како глувче во фак. Лежам и како насон, кога некој ме брка, не можам да бегам; се мачам и го чувствувам чукањето на срцето дури и во коските.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Да не се мачиш, дрвата сам ги преместив, широко се насмевна Кузман.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мачно газеше со искривените штикли по калливата дупчеста калдрма, се занесуваше натака и навака, се мачеше да не падне.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Така и Константин, дознавајќи за каменот, и против своја волја почна да се мачи со безумните помисли за сѐ она со што би можел да се здобие кога би го поседувал.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Кутрата дада, за кого се мачела, на кого деца оставила, подобро и нив, сестро, со тебе да си ги зеде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Беше студено, но мене ми се чинеше дека нешто испарува во таа темна просторија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку луѓе, исполегнати на душеци на подот, се мачеа со уште еден здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколкумина, исполегнати на душеци на подот, се мачеа со уште еден здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Во живеењето сите луѓе се различни, а во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па таму има цело поколение што се развивало, растело и учело на бугарски; ќе прифати ли сега тоа да се мачи на нов јазик?”
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа може да се направи откако ќе се одговори на главните приговори на нашите противници, со кои тие се мачат да покажат дека нема потреба за одделно македонско друштво и дека неговото формирање не е своевремено.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секоја држава се мачи, ако не да прави нови завладувања, политички, економски и културни, тогаш да ги зачува оние што се направени од понапред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И пред сто години сум се мачел вака. И пред илјада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега старчето како да имаше чурилка: ја криеше својата сенка, чиниш сака да ископа желад со дерачи или со секачи а копа со коленици: не се извлекува туку бега кон гнилост на лисја, на мртви корења, брза да се сокрие пред некој да му фрли самар врз козинавиот грб и со занес на пијан јавач да го потера кон бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Лозане.“ „Што е?“ прашав и пак се мачев да се извлечам од под неговата ослободена тежина; не бев сигурен дека не е пијан и дека не ќе заспие ако се тргнам од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ти каде си бил пред сто години? - Што сакаш да кажеш, стрико Дмитре? Не те разбирам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргав главата од него но тој сакаше да ми ѕирне в лице и, како да сака нешто тајно да ми каже, ме удри со колено по колено.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Изгорената смола на мустаќите им ги покриваше усните. Говореа за себе или за некој друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас само можев да ги слушам, да јадам или да спијам и да не прашувам ништо - прашав, ми кажуваат а ме заборавиле: сите се мачевме исто, секој се грчеше од своја болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот паднав на коленици зад кошот и се мачев со мачењето на тој грч од црно и бело тесто на месо и на ткаен лен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се мачеше да најде начин да докрепи нешто, но дури сега беше сознаен дека токму вака ѝ било родено, сето ова со нив тројца во собичкава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко сега се мачеше да погоди што можеше да биде во неговата собичка она, што не би ѝ се допаднало на Мара, сето време просто ја гледаше како таа го изнаоѓа тоа уште со првиот поглед, а кога не успеал во тоа, тој ја пушти таа пуста работа и отиде да си ја сместува храната.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се мачеа да ја сочуваат ноќта, а потоа тој ги слушаше само нивните гласови, празни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На едно угорниче погоре се препна во некоја затрупана ветка под снегот и падна. Веќе не се мачеше ни да се исправа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да избегаш, најпосле, од сите оние луѓе, што крадат, што се надлажуваат еден со друг и што се мачат да приграбат што повеќе, за себе како во животов да не постоеше ништо друго, освен тоа приграбување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Решила да му најде татко на готово, за да не се мачи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите се мачиме да фатиме некое убаво местенце во овој божји свет.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Павле долго и шепотливо се мачи да го смири, да му ја врати загубената јасност на свеста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се мачи да го потисне тоа свое чувствување, но тоа уште повеќе го прави несреќен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Залудно се мачиш со твоите сомневања. - Ох, мили, скап мој, како да го пронајдам оној збор што ќе го изрази она чувствување на жената како мене, слезена вака ниско.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И така, ќе чуеш дека се мачел долго, ама „се спаси сиромашкиот“... „беше добар“ како неопходен вовед, а за добрината не биле ни свесни, „одненадеж, во сон...“ со додаток „фала Богу, не залежа и не се мачеше!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нив ќе им беше полесно да се мачат една ноќ, отклку тој сиот живот со неомажена ќерка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Трите неподвижни сенки немо чекаа. Над оџакот на соседната стреа се мачеше ноќниот срп; не можеше да се отплетка од густите облици.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Среќа, ба му ја. „Некогаш не те сака и господ“ , би рекол Лазор Ночески, „или намерно те остава за да се мачиш“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А магарето колку може да згази, кога копитата му се ко излижани стопариња. Ама ќе се мачиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето над него се мачат, а и тој се мачи и истрпнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јадеме сосила, се мачиме. Мораш! Атер за мртвите. Ако не јадеш ти и тие не ќе јадат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои уште се мачат да ја испуштат душата. 69
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Попот се мачи да зборува, ама и нему нешто во гласот му трепери, му го потсекува зборот. Не му е баш сигурно - кажувањето. Како и тој да не си верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бара некој пат што не се гледа, се искачува, се мачи и се одделува, се одделува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој се мачи да им каже нешто, го знам каков живец е човекот, косата му се костреши, ко запци од гребни му се костреши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не го гледаат да се мачи, И така денеска, така - утре, деновите се многу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам, господине капетане, разбирам, велам, и пак се мачам да заденам разговор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да го знаев тоа место, си мислам, на рамена ќе ве носев, ќе одев со години, со векови, ко светец ќе се мачев, по трње боса ќе одев и ќе ве одведев, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Или на оној што го заклаа овдека. Јон ми кажа како го сечеле и пак му оставале малку живот. За да се мачи, за да го боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Клекнувам пред кравата, и неа ја молам. Ја стискам за вимето и ја молам. Се мачам да измолам, да црцне колку за иљач. Ама ништо не пушта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Под селото имаше едни италијански пленици. Кога одевме да работиме ги гледавме како се мачат. 107
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Овој е умрен, ќе рече, да не се мачиме и со него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ова му е прво залајување. Вистина засипнато, и натанко, како петле кога пропејува, ама лае, се мачи. Имало господ, си велам, белки ќе се раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште ноќ и ден се мачев така со Ангелета мој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лефтерија ми го враќа фенерот в раце и се наведнува пред една бочва. Се мачи да го одврти чепот. 146
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заборавив дека ништо немам: ни со кого да живеам ни за кого да се мачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гревота е да се мачи живинче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се мачи да врати во сеќавањето скриено место на кое во детството видел голем клуч. Не може.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Долго се мачеше да го крене и да го качи на себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но кафезот, сам ли од себе, или од струење на воздухот во пирамидата, започнал да се ниша над саркофагот, да чкрта и да испушта гласови слични на оние од птиците што изумреле. Се мачел да ги замени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Инаку постојано тонеше во бунило; му се заплеткуваа некакви полипи околу нозете и го тргаа надолу кон длабоките води во кои тој не можеше да дише; се задушуваше, скокаше, се поткреваше од креветот и дишеше лакомо од воздухот за да се поврати во живот; со погледот шеташе низ болничката соба и се мачеше да се дофати за нешто: за лустерот на таванот, за вентилаторот, за корнизите на прозорците, шишето обесено над него од чија течност му се полнеше телото за да му се врати силата; се мачеше да се дофати за било што само да не втонува надолу, да не им дава на полипите да го тргаат во длабоките води каде што не може да поземе воздух.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка, која везден ја чистеше насобраната прав од книгите, продолжи со сите нас, децата, тажно да ги прелистува книгите, гледајќи н како се мачиме и никако не можеше да ни ја смират гладоста ниту нејзините волшепства кога со преостанатиот мал дел од брашното од изминатиот месец и разретченото масло правеше вкусни пити.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Целиот тој ден како родилка се мачеше времето, пискаше северниот ветар, најлуто ја швркаше земјата, предметите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се извиваше и се мачеше да се извлече од шепите на двајцата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не се мачеше многу. Ја пронајде шифрата и ја стисна тешката квака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Една старичка буташе внимателно по правлиот тротоар старовремска детска количка полна со компири, неколку деца шутираа корка од лубеница, едно црвенокосо момче се мачеше да го намести на запчаникот на својот бицикл откачениот синџир.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Секогаш на тоа мислеше, во сите тревоги: кога неговите се мачеа и кога беа весели.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не фолираше: се мачеше, беше жив грч и броеше еден, два, три, четири, пет, до илјада и двапати повеќе и пак сонот не можеше да се провлече под рампата на неговата свест.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во тој миг, во тоа лудечко запрепастување на малиот крадец, Стојан Ванков се мачеше однадвор да ја отклучи вратата на својот стан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Одеше од ѕид до ѕид и се мачеше од својот отров.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Животното имаше жолти вкочанети очи кои копнежливо се мачеа да се затворат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Како ќе го трпам да ми доаѓа дома, да му готвам јас, да го гледам секој ден? Ами оти да се мачам така?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дали е тоа навистина исчезнување и на духот и на материјата, на нашето тело оставено да гние два метри под земјата како храна за црвите, навистина ли е залудно сѐ што учиме и за што се мачиме?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му се стори како да ја гледа сликата на Лондон, онака простран и урнисан, град на милиони канти за отпадоци, измешана со сликата на г-ѓа Парсонс, жената со збрчкано лице и со разбушавена кадрава коса, како безнадежно се мачи со затнатиот одвод за ѓубре.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас молчев. И тој кратко молчеше, се мачеше, а потоа рече: Слушај, вели, сакам да кажам за парите, за плаќањето. За тоа јас имам работа со него, не ти.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го слушам понекогаш тракторот како брчи, се мачи на угорното по патот за Стрелеско, а него, Методија, не сум го видела.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Човекот од Стрелеско се мачеше да кочи со тракторот пред нас.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Доста ми е: сум протерал преку глава дваесет и пет илјади денови, па зар сега да се мачам и да пекам за уште, и тоа за јадовни, тегоби?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако не ги пишував домашните, ако не се мачев со математиката, ако не морав на памет да ги учам лекциите од руски јазик, или францускиот кој беше сосема нов за мене, читав руски романи позајмени од градската библиотека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И додека Крсте гореше од желба да и го види лицето, или само тилот и косата, дотогаш Неда се мачеше во себе како да се додржи, да не се заврти за нешто кон него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се растрчуваа и луѓето по сокаците и одеа кај онаа жена што им беше поблиска, што им беше роднина или пријателка, застануваа крај куќата и штутеа под прозорците, ги наслушнуваа јачењето на породилката и заклучуваа дали ѝ наближува времето за породување или уште ќе се мачи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Игуменот му рече: - Попусто се мачите, полковниче...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа стоеше пред него и се мачеше да ископа од себе некој збор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеше дека другиот се мачи да го отчепи шишето со ликер, Чу: „Јас сум пропаднат светец, бивш богослов.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Да имавме газија, - продолжи мајка му - вака немаше да се мачиме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сето време додека татко ти се мачеше и стенкаше со топлата печка во рацете, ти трчаше околу него, повеќе му смеќаваше одошто да му помогнеш, а кога најпосле големата преселба на годишните времиња беше извршена, се врати од дворот и застана пред татка си.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За обичниот човек никој не измислува досетки, не се мачи да го омаловажи, него едноставно никој не го забележува, а на Голем Тодор многумина му беа настрвени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му велиш: „Откако ја изнесе печката во тремот, некој топол ветар шета околу нашата куќа“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
АРСО: (Божем се мачи да најде спас.) Што да ти кажам, чорбаџи Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Гласот му се кине.) Не се... сме... еме... ам... чо... чо... чорба... џи... Ме да... да... ви ка... а... шлица...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Се мачи да се задржи, но не може, смевот избувнува експлозивно. Се искашлува силно да го прекине.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Во колибата! Криенка-миженка ли ќе играме овде? Чиста ли е колибата?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Татко ми, како секогаш откога се разболе, молкум читаше во фотелјата, со грб кон вратата, далеку од куќата, во ужасната осама со која се мачеше себе си и другите, во која тонеше упорно, тврдоглаво, обземен од сопствената слабост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сама се мачев да го родам, велеше, сама ќе го закопам; така ми било пишано...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Најнакрај, сите сме стуткани во солзите што се мачиме да ги скриеме. Оваа мугра аеродромот е собирен центар на влажнооките: едните овлажнети од тукашнината, другите превлажнети од тамушнината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
При толку многу нова светлина клепката ми се отвора како златниот капак на џебниот часовник и не може да ѝ се изначуди на глобалната празнина на хоризонтот во која ласерските зраци се мачат да заиграат чочек.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се мачи да се одлепи, невината, го поткрева главчето, прпелка со крилцата, и секој обид одново да погледа кон сонцето - е нова казна: стежнува нејзиното тело, сѐ подлабоко и побезнадежно само се заробува во смолата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Логично е сѐ рече кустосот. Врз пепелта Птицата се мачи да напише: огнот е семе.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Јас не заслужувам да живеам. Удавете ме, професоре, ама полека, да се мачам. (Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе те оставам заклучен овде. (Пауза) Јас се мачам повеќе од тебе. (Пауза) Слушаш?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ПАНАЈОТИС: (Ѝ ги бацува рацете) Не смееш Елена. мораш да престанеш. За моја љубов. Разбираш? Елена. ЕЛЕНА: Влегов. ПАНАЈОТИС: Само се мачиш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: А ако не е? МИРА: Ќе се мачи. БОРИС: А како се станува тоа? МИРА: Тешко. БОРИС: А како изгледа?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- А, кога ќе остари, ќе види тој, нема да му помагам, нека се мачи сам со бастун во раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се мачат во разминувањето на нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како померена, подизлезена од умот. ,А бре, Македонче, каде се спремаш", јас не знам што било што сум велела, ,нека разберат клетите фашисти", сум се мачела да пеам и само да му се истргувам на Алекса, само да го удирам по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Михајло Горачинов се мачи да објасни дека треба да го знаеме и грчкиот јазик, зашто судбината нѐ одредила да живееме заедно со Грците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вие велете си, велам и се мачам да се исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо, вели Лазор Рогожаров, ќе се мачиме овдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто човекот цел живот се мачи за еден ден да се радува, господе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе се мачам да презаспијам, пак да ми дојде да се видиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај застанавме, вели Никифор и пак пушта рака, се мачи да ме преврти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледам: некому му гасне свеќата, а една сестра се мачи да му ја запре крвта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера се мачи да ја сврти главата, клоца со нозете, сака уште нешто да ми каже, ама не може.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Утре ќе го закопаме на закон, рече баба, зашто човекот ќе дојде и ќе ни раскаже како е убиен, дали многу се мачел и дали нешто рекол, дали нешто порачал кога умирал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над мене снегот се мачи да застане на оголените гранки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку ќе видиш некоја рака ги подотвора прстите, се мачи да се пресегне, да фати некого за коса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој веќе се повратил и се мачи да си ги најде нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се мачи ли да ја разбуди, одново да ја оживи или ја убедува да не ја прогонува по смртта?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја гледам сега Жења и уште се мачам да не верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
О, како се мачевме, господе!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Претам во реката: ја подавам главата и се мачам да се исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде, уште по една да не се мачат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На трчање креваш нешто од земјата, се мачиш и земјата да ја натераш по тебе да тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По дишењето осеќам дека и Никифор се мачи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се испушти зборот и се мачам да го исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сами меѓу себе фрлајќи си пакосни мрежи и камења, потоа се фаќаа како рипчиња во сопствените мрежи. Јас не требаше многу да се мачам околу тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Какво е тоа гледање? - се прашувам јас во себе, се мачам да разберам што сака со тоа Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)