Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но Чанга имаше стреловит ум. Вистинските зборови сами му се лепеа за душата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се лепи, се црта, се печати. Сѐ е насочено кон изненадувањето и снажното доживување кога ќе се прими или отвори пратката. Демократичност Покрај тоа што е сосема посебен уметнички феномен, мејл-артот всушност е и една нова културна политика. 12 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Влегоа. Таму по ѕидиштата и по масите се лепеше трепетна светлина од карбитна ламба, а просторот пак како да не беше осветлен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дувам во јаката од палтово, но пареата е немоќна да лизне со топлина: предвреме замрзнува и се лепи со сињат по влакната на јаката.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Па се знае - Марко свири, за да ѝ се лепи на Соња.“ Сиот се вцрвев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Кој од вас свири прва мандолина?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А ти на нечесен начин ѝ се лепеше на Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

- Е, таму се тешките чорбаџии, а парата на пара се лепи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Беше уште многу рано. Одвај првата виделинка се лепеше за малиот прозорец, кога се крена тој невообичаен, настрвен лаеж на кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Никаков шум, никакво движење, само влажниот јазик на Стрела се лепи за неговата наддланка и го присилува да се сети на она што се случуваше синоќа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Постојано додавајќи вода и плева, оваа, плевава, ги стегнува и има дава цврстина на лепешките, постојано газејќи ги и со мотики претурувајќи ги од едно на друго место, од купот лепешки правеа еднородна маса, која, после, лесно можеше да се тутка и да се лепи под стреите, спроти сонце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога ќе ја откорнеш од месото крвта продолжува да се лигави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А какви се пијавиците? - ја прашав. - Грди. Црни. Со устинки што се лепат за кожата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислеше дека треба да биде мирен, најмирен денеска, кога од тоа зависеше дали ќе продолжи да биде гладен, и така пробиваше бесшумен нагоре, со едната рака постојано врз пушката, чиишто железни делови почнуваа да му се лепат за прстите од студот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И таму лежи човек и плашливи одблесоци од батеријата отскокнуваат по лицето и рамото, се лепат на каскетот, покриен со танок слој земја.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Очите по навика му се лепеа по сивите тантели од пајажината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Особено е битно да не се лепите до апаратот зашто вратата, ако не ви е Бетменска, не ќе можете да ја отворите, а кога ќе го откриете тоа, позади вас ќе има веќе две аута што чекаат ред, па ќе мора и тие да се враќаат во „рикверц“, додека вие маневрирате вешто, напред-назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Треба оган да запалиме, не е греано и влага има фатено...“, па му пуштаа термо печка, а тој се лепеше на неа, изненаден дека брзо загреваат тоа дрвата во камионот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во неа се лепи експрес сликичка која што ја правиш во фото-автоматите кои што се наоѓаа во ЈАТ и ете ти Феријалец!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Клекнувам, се фаќам, а прстите ми се лепат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По ѓумето се разлева ретка црвеникава светлина и се лепи по нашите лица како зажарена пајажина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А јас бегам и нозете се лепат на тоа сребро.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гризеше од сочниот плод, џвакаше со предизвикувачка сласт и пак гризеше низ смеа, со широко развлечени усни од кои карминот се лепеше на преостанатиот дел од јаболкото во нејзината рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се лепеа и на гранките од борот кој како сосем да се исушил; со снегот му паѓаа и игличките пожолтени, исушени како опожарени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Клепките му се лепеа однатре - години... коњ...каков коњ?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мракот му се лепеше за кожата и тој затропа на првата врата сменувајќи ги тупаниците како чекани. Брзо, со сета сила на својот страв.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Инсектот мува, како и кодошот, валкано се лепи на сѐ и сешто, за да се прехрани, опстане, а човекот кодош, односно мушар пренесува факти и постапки на некого, го поткажува, поради различни причини, најмногу за пари.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Власта, онаа вистинска, го заборавила селото, ако продолжи вака ѓаволот ќе дојава на кобила од чии ноздри ќе капе болештина, чума или такво нешто, потоа ќе се лепи за добитокот и за луѓето, мислеше некој од нив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А јас бегам и нозете се лепат на тоа сребро.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој се сврте и избега по скалите, додека чоколадата му се лепеше во раката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Устата му се лепеше и му горчеше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На усните му се лепеше некаква правлива материја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Жегата се лепеше за мене, сама, сосема сама во пејзажот, од левата страна езерото, од другата планината која се издигаше горе до Гупешкиот манастир за којшто веќе имав слушнато.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Нему раката му се лепи за туѓото, ама нему хоби му е алашверишот – и ќе украде и ќе купи само и само да препродаде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас не можев да ја слушам цел живот твојата несигурна виолина. нејзините звуци се лепеа за кожата, притискаа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се лепам, се смалувам низ твојата топла кожа со наежени влакненца, лесно навлажена од потта кај рабовите од вешот: - Остани со мене.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Малечката Пелагија сериозно чекори меѓу нив двете, ама дека срценцето ѝ е полно со радост кажуваат нејзините очи исти како сината срча на небото кои ту се лепат на одвај видливата насмевка на мајка Перса, ту на сериозното лице на мајка ѝ која како да води некој безгласен разговор во себе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Јас и ти, вистинско време за страст, од жештината ни се лепат усните и после допирите се чувствуваат капки пот по вжарените тела, а импресионистичкото менување на светлината ги открива нашите интимни тајни.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

На ова тело сеуште ги чувствувам трагите од тој допир, мек, нежен, сигурен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Уште се лепи, - му реков, - Вчера чичковците ми рекоа да им кажам на другите деца да не се качуваат по мостот, да не се извалкаат и да не ја уништат бојата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Всушност, не ми го откорна перницата носот, туку белиот ѕид - додека сонував дека на еден црвен стол безгрижно возам по празни улици.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ако лебот е малку сув, ронки ни се лепат за горните усни и ние со јазиците се обидуваме да ги тргнеме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Видов дека мостот не е мазен каков што беше кога го обоија претходниот ден двајцата чичковци во сино, туку наместа беше рапав, како нечии раце да се лепеле по него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги фрлав накај клацкалките и слушав како камчето прави "тинг" кога ќе се удри од железото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го пипнав мостот и тој навистина уште многу малку се лепеше, само ако многу силно ја стиснеш раката за него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја удираше по грбот, по нозете, по човечињата, по рацете, па потоа ја удираше по главата и косата почна да ѝ се разлетува и да ѝ се лепи за јазикот во отворената уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Претам заедно со змиите и пијавиците што ми се лепат по кожата.