се (зам.) - лежи (гл.)

За мала една грешка се лежеше в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се прашуваше неодредено дали во укинатото минато било нормално да се лежи вака в кревет, во свежината на летната вечер, маж и жена без облека врз себе, да водат љубов кога ќе посакаат, да разговараат за што сакаат, без да чувствуваат никаков порив да станат, едноставно да лежат и да ги слушаат спокојните надворешни звуци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со маж не се спие, велам, постели ми нешто на земја, со маж се лежи буден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше ли смисла да се лежи поради тоа? (Не забележал кога Матеј му пришол зад грб.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Има ли смисла да се лежи поради ова? (Го пушта. Оди во својата соба. Затвора врата. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Од силното потскокнување по нерамноста на тој пат-непат тркалата се заканувале да се распаднат, помеѓу колските ѕидови од сплеткани прачки невозможно било да се седи или да се лежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што цереле со треви загнасени рани, косопас, очебол и секакви трески, веднаш знаеле од што е болен и молчеле отпрвин, и се пентареле по безживотен рид изморени од живот на кој не биле свикнати, и биле бришани од ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така. Потоа купувајте до триесет и едно. Може да се лежи и на четиринаесет.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Стојам меѓу нив и го гледам своето тело што, ладејќи се лежи, пружено на жешкиот песок. Се фаќам со обете раце за главата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ни се седи, ни се лежи. Постелата стои некрената и јас ја гледам и само прашувам: кој ја испразни толку постелата, боже?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)