се (зам.) - крие (гл.)

Знаев дека таа нејзина сигурност е неприродна; претпоставував, дури, дека зад неа се крие и сосема ронливо човечко суштество, слабо и искомплексирано.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Уметноста на животот се крие во неговата посаканост.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Некои се тргаа, а некои се криеја зад камењата и ѕиркаа, а децата се качуваа по дрвјата и по високите карпи да гледаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од господ ништо не се крие, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ е толку таинствено, ама жарот на лудото срце да дознае што се крие во оваа невидена, ретка земјина форма, го потиснува стравот и те води, речиси насилно те влече кон тајната.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во секој нејзин посребрен кичер се криеше тајната на нејзиното страдање, вкоренето во длабочините на нејзината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дедо Мраз го ставил своето огледалце на капката, односно на празнинката од глобусот, и замолил тивко, тивко: ОГЛЕДАЛЦЕ, ОГЛЕДАЛЦЕ, НАЈВЕРНИЧКО НА ДЕДО, ВО ГЛАВАТА ДАМНА МИСЛА ЧУДНА ГЛОЧКА: КАЖИ МИ, ТЕ МОЛАМ, ШТО ЛИ СЕ КРИЕ НА ГЛОБУСОВ ЗАД ПРАЗНАВА ТОЧКА?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во човековата свест, можеби во секоја и во сите времиња, се крие географско парче на непозната или пронајдена почва на оваа или некоја друга планета, што еднаш, првпат, се запознава со соништата со најневините години.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Градската ластовица и селската ластовица Не се исти ластовици: Градската е недоверчива = селската е понаивна се буди доцна = се буди пред зори не е плашлива = е плашлива не лета брзо = брзо лета повеќе лебди = повеќе лета ги љуби височините = ја сака земјата но никогаш не ја допира лета тихо и еднолично = со занес лета и палаво се крие од дождови = љуби дождови лови пеперуги = лови цветови не кружи = упорно кружи Не е Изида = Е Изида, тагува над Озирис сè до изгревот на сонцето не кружи = Упорно кружи.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ноќта и нам нѝ се криеше меѓу трендафили под прозорец Земјата ја пишуваме со мала буква И кубиња стоеја заклучени зад ридоите.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И така мудрецот ќе се насочува од едно значење кон друго, од буква до буква, како во потрага низ лавиринт, трагајќи по излезот на апсолутното значење до буквата Aleph, во која се крие Господарот на светот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едно време почна да се крие од децата во плевната, за да не го мајтапат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го убија псетата, ама некој наветник од турците од село Турско Рудари го беше издал дека тука се крие!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сиџилот беше нецелосен. Фрагментот во кој се криела тајната на семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
АНЃЕЛЕ: Аце!! Влегува Аце. Кај си бе, Аце? Се криеш?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Во зборот се кријат непознати пејзажи, миризби на исчезнатите времиња, но во пресилни зборови демнат и опасности, кои можат да заведат, неочекувано да експлодираат, да разделат, раскараат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се правеа потери: се опколуваа и пребаруваа сите места во селото и околу него, се правеа проверки и во другите села, упаѓаа џандарите ненадејно во куќите, плевните, кошарите, бачилата, пештерите, се пребаруваше секое делче каде што се претпоставуваше дека Анко се крие, но безуспешно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Размислуваше над отворените речници: Каде се крие вистината?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И сја криех во градина, зад макови китки, ил' под ружи г'столисти тулех сја как зајац.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
На 13.11.1903 год. утрото по разговорите со К.Мисирков и Ст.Јакимов кај него дома во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Пишувајќи Ви ги моите лични сфаќања за иднината на мојата татковина Македонија, ги имам предвид големите опасности што се кријат во сепаратистичкото национално движење меѓу еден дел од македонската интелигенција, кое зад себе веќе влече и македонски народни маси, особено во Југозападниот дел на Македонија, со центрите во Охрид, Ресен, Битола и Прилеп”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Којзнае кај се крие болеста, вели Уља, јатрва ми, којзнае кого го уми, сега, и кого го демне, сега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И појдовме. Час по џадето, час скраја од џадето, меѓу грмушките, по врбјакот и се криеме од луѓето...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зар под лицето на таа мила жена, може да се крие и некој неодреден маж?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Змејко го разбираше многу добро сето она што се криеше зад тие зборови на Дуко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некој би помислил дека во ликот на Лемо се крие човек - поклоник на лоши пороци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Којзнае колку дена беше се криел таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во бурето рум се криел. И дење и ноќе капетанот Џек од бурето пиел.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се криела ли итречка игра на челникот во тој предлог да го придобие на своја страна бунтовниот имењак од прости сметки зашто верувал дека тој може да посегне со своите тешки шепи кон невидливата књазовска круна на кукулинската татковина?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Штираквици! — Тие му се сестри на ѓаволот, вели Наталија, и од нив се крие и сонцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се криеме, залегнати зад мртвите, бараме мртвите другари да нѐ бранат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вие нешто криете? — Кријам, велам, самата се кријам. — Оти не ми кажете?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето носеа со себе и икончиња со ликот на свети Наум што ги купија да го имаат постојано светецот дома, пред очи, неговото намачено и испиено лице со големи сини очи во чија што длабина, како во езерско дно, се крие мудрост, благост, добрина, човекољубост; неговата поткрената рака што благословува и чудотвори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Имајќи го на ум ноќешниот разговор со Лазора Перуноски, дека може Хаџи Ташку и дружината се кријат на чифлигот јали Муслиоски јали Мустафовски, рече Најарно е, Тахир бег, ние првин да извидиме дали ајдути ни се кријат кај некого овдека, во Потковицата, без тој да знае, јали во плевната, јали во копите, зашто и ајдутите не се баш толку мажи па да ајдутуваат по вакво време, и тие носат еден живот, а не повеќе, и нив може да ги замрзне студ јали волци да ги раскинат, а потоа, ако не ги фатиме овдека, ќе тргнеме во потера по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе ја продолжиме борбата, да паднеме побргу да ги платиме гревовите или ќе се криеме во глувчева дупка?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може се кријат кај некого во близина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, кога виде што ќе види глувци пеат оро вијат од мачорот Тошо не сакаат да се кријат.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во мене: Кај се кријат И живеат И листот И Книгата. утеха Ако нема Измисли утешение: Штом заврши овој пат Овој друм Побарај ме на друг Там ќе сум.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Татко претпоставуваше дека, во Битола, се криеја сиџилските шифри на повеќевековното отоманско време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неделата би најубав ден Зашто тој ден Бог си починуваше и гледаше Народот како се крие зад стеблата Плашејќи се казна да не го снајде нова И да не заврни пепел од пеколот и снегот да не се стопи Та нов потоп да го снајде.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И токму затоа што не го разбира можеби во него се крие таа таинствена невидлива и сеопфатна моќ, сила која вдахнува, влева вера и доверба, окуражува, исполнува со смирување и остава надеж....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Полните димови што излегуваа од нејзината уста создаваа димна завеса зад која се криеше нејзиниот аветски лик.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бев сигурен: сонцето виси на синџир и ноќе се крие од страв пред џиновски лилјаци.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Несфатливо брзо и полетно движење на зборовите како млади дивојарци разиграни по карпите и бавната, трома мисла која заостанува зад зборовите и се крие низ јазикот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Татко остануваше непоколеблив поборник на тезата дека некаде се кријат запишаните вистини, крај толку паметници на отоманското време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но токму тука се крие метафоричната порака на поетскиот тестамент: застапувањето за летот, трагата на пеперутката, невидливата порака која не сме готови да ја видиме, да ја прифатиме како излез!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Твоето лице, моето од твоето, веќе од мене не се крие. Каков прекрасен сон.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
И пак ќе се крие во шумките, во заветното и ќе чека да се појават мечката и крмакот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И почна уште повеќе да се крие од децата, од нивните задевања додека еден ден не го најде дедо Геро и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но во 17. век Власите сточари, за да отворат пасишта, ја запалиле, а Турците сопственици на чифлизи, за да се одбранат од ајдутите што се криеле во гората, ги насрчиле жителите на околните села да ја исечат за огрев и градење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
2. Зад оваа опскурна изјава која сугерира успех, за кој владата очекува да биде пофалена, се крие опачината на градењето бизнис рај, се крие грдата стварност на намалувањето на работничките права, на руинирањето на многу човечки судбини.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
- Каде го најдовте? - праша некој од луѓето. - На бачило, - одговори овчарот. - Знаевме дека таму се крие.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А Неда со закован поглед в кој омраза — молња се крие гледа во водачот бледа.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Оти и во неа треба да се криеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за Камилски, со текот на времето, помалку беа важни турцизмите како лексички заемки, отколку дебатата со Татко за нивната генеза и судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Иако и самиот со десетина рани на своето жилаво месо, Парамон се извлекол да се крие од планина на планина и да остава зад себе запалени сараи и заклани туѓинци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да, огледалото се нашите сегашни очи, позади кои се крие минатото, но во нишката на погледот на секого се насетува надеж за подобра иднина!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И да бидеме докрај иронични, кај нив отсуствува креативен сенс за една природноправна, контекстуална и телеолошка интерпретација на пишаното трудово право, а со тоа како потсвесно да се сложуваат со познатата Катонова приказна дека дури и „... смртта на работникот, не го чини работодавачот ништо“ [ако со закон поинаку не е определено]!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Проклет да бидам, тоа најмногу ми го матеше умот, сѐ си мислев тука нешто големо, нешто неочекувано, некоја слатка тајна се крие.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас ја замислував како кртица која рие и се крие во земјата или лета и фучи како лилјак во темнината, како алетина завива над коријата, над планината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Многутомна антологија на мисли, лексички иновации, тропи и метафори за времето се кријат во неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Но ако срам ме залиса оти сум жив а закопан, кажи ми, кажи, Фиданче кај да се кријам со лице?
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Татко го забележа неговиот немир, но не ги побара причините за тоа, туку остави да се искаже неговиот натажен пријател: Пријателе мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборовите: општество и пролетерска револуција тешко ги разбираше, ама се чини дека токмy во тоа неразбирање и несфаќање се криеше некаква таинствена моќ од која извираше убедувањето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одговорот во тебе се крие, инспирација си ти!
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Колку што ми е познато, такво јајце науката не открила досега.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
(Манастирот. Арамијата чука по ѕидовите. Бара нешто. Пауза. Шум. Арамијата се крие во темницата. Вади пиштол. Се отвора вратата. Влегува Михајло. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Еден ден Добрила нешто ја навредија, па таа налутено му се врекна на еден новопромовиран шеф: До вчера се криевте по шифоњерите, а сега ќе ми солите ум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Лелекот на селата го извлекол тогаш ајдутот Парамон од тајна пештера во која се криел а пред тоа со нож ја убил мечката што му се испречила на пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако повеќе немаше каде со чекорењето низ куќи, сега наполно сигурен дека Чанга со козите се крие во утробата на тврдината, тој нè собра нас, сите свои синови, да ни ја довери сопствената голема тајна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ти не давај бег, ќе дојдиш со нас малку, да видиш каде се криат арамиите да му кажиш на Фазлибеј и валијата во Битола — го дочека Толе и ги пекани другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Звукот, кој наликуваше на болно откорнување на некое тело во совршена симбиоза сраснато со некое друго, го уверуваше дека зад овој предел, макар да е само овде, се крие божјиот допир кој спојува и разединува, кој создава и уништува.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но ми се гади од хаосот кој е сокриен и се крие зад редот, посебно од обратното, потоа од сѐ што е можно и замисливо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Како што јас посакувам да ја вкусам нивната земја, мажот сака да ја види убавината што се крие под кимоното.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Бев сигурен, таа уверност се јави ненадејно, дека во Пенчо се кријат две суштества еднакво чудни и туѓи на моите разбирања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Меѓутоа, брзата интервенција на властите открила дека „албанските разбојници“ што се криеле во една пештера со детето биле велешани.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Каде да ја најдат? Па таа цело време се крие по планињето и само ноќе поминува низ селата колку за да се најаде и да се стопли и наспие и тоа секогаш го прави скришум од народот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Меѓу илјадниците ѕвезди, бубачки, тревки, луѓе запомна само име – две; Меѓу илјадниците скриени во јавето, цветањето, молчењето, стравот, сонот препозна само глас – два; Меѓу илјадниците расфрлани низ жетвите, раѓањето, плодовите, луњите си одбра само боја – две; Меѓу илјадниците што патуваа, одминуваа, се криеја, разболуваа си одбра само жена-две; и уште нешто-две, И толку.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нашите научници и прославени стручњаци, со помош на експертите од братските социјалистички земји, согледаа дека во овие води се кријат милијарди киловат-часови електрична енергија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Каде се криеш?” „Што те боли главата!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не приоѓајте му, Тој се крие во жиличките на тревата, Скита низ пустината и наслушува од која страна ќе надојдат водите, разговара со плодовите, неговиот глас за визглавје го ставаат во крошните на децата и во постелите на болните, неговата галија плови меѓу пусти острови расфрлани низ морињата на оние што останаа без сон.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Еднаш, во шталата во која спиел на душек, Илчо Просинек се сретнал со повампирениот пакосник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја закачи на еден клин зад вратата и излезе пред колибата, провирајќи се меѓу стеблата на буките, како да се крие од некого.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Други велеа дека е уште жив и дека некаде се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае, можеби Партијата е гнила под површината, а нејзиниот култ на воздржување и самоодречување е само шлаг под кој се крие злото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лицето зјапаше во него, тешко спокојно, заштитничко: но каква е таа насмевка што се крие под темниот мустаќ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А оние на Осиповиот внук, безглави суштества со деградиран облик, говорници од празна, испарана утроба, скоро секој со глас на стара гусла, докажуваат дека само еден од нив може да е прав: во таинствената соба се крие тоа и тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неговите зборови како светулки потскокнуваа меѓу житата, си играа, се криеја, сѐ дури не осуна полето во некоја древна белина од момини солзи.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Длабоко, некаде во длапките се криеше изострен ум, а тој можеби сакаше да остане во тишина, како би можел подобро да создава.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И дека тука се криеше секоја вистина најдобро почувствува на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Подивена мачка - вели Ана, без најмал знак возбуда: - Ги има низ планинава, се кријат по дупките. Безопасни се...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се растрчале луѓето низ шумата, по доловите, по меризите и се кријат под буките, под камењата, во пештерите, во ветките, во ѓинѓерите, во папрадиттата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ќе го криеме, братче Доксиме, велам, и кај ќе го криеме кога не знаевме каде е. Само се криело, велам, не чекало на нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во нејзиниот ракопис, според моделите на францускиот краснопис, кој со векови се учи во училиштата во Франција, се криеше времето на учењето кај лазаристите, во Солун, се криеја новите настани, кога Мајка го штитеше својот ракопис во долгите периоди на нешколување, соочена со големото семејно бреме, да нѐ одгледа, да нѐ исчува, да нѐ спасува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
208 Ф. И. против Фабрика за производство на апарати за домаќинство Спор за обесштетување поради повреда на работно место 1 Ad vim maiorem vel ad causus fortuitus non tenetur quis, nisi sua culpa intervenerit За случаите на ‘виша сила’ никој не треба да одговара, освен кога зад неа се крие нечија вина! (Ulpianus)
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Толку беше прочуена, што во времето околу Илинденското востание и не се криеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Цело село, и горно, и долно маало ги виде каде отидоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но таа веруваше дека во книгите, можеби токму во тие книги, се крие нешто посвето, посудбинско за семејството, отколку во единствениот таков апарат за јуфки во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Заправо погрешно би било да се рече - се крие, зашто таа толку видливо се покажуваше!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кој е и зошто се крие, ако јас веќе сум потпишал дека ќе се согласувам со него?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не го кажувај ова два пати. Лудиот камен може да те сопне во мигот кога најмалку се надеваш. - ѝ одврати Виктор со својот широк насмев зад кој се криеше никулец симпатија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Впрочем, најзначајните одговори на клучните мисли и прашања од неговиот живот сигурно се криеја во неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но таа се префрлуваше во едно: ги познаваше неговите можности, не ги познаваше неговите желби, а во нив се криеше неговата сила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Заедно јуришавме, бегавме, се криевме, па фаќавме нови позиции, заедно јадевме со иста лажица од една порција, се покривавме со исто ќебе. Да, многу работи ни беа заеднички.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пиштеа луѓето како полжави на врела ламарина, риеја и се криеја во калта, копаа бразди, се вовлекуваа еден во друг, да се спасат од мечот на свети Архангел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Улиците останаа пусти, децата тажни, козите се криеја во подрумите. Зацарува стравот, како пред војна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Струга, летото 94 во оваа песна Во оваа песна Скротив: Една планина Еден коњ Една есен И две Зенгии. ронки Врз листот: Врз кој ријам И се кријам Врз книгата Кајшто спијам И живеам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Политиката е дејност во која се кријат безброј психолошки стапици.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Нѐ прашуваа каде се кријат учителот и Мила. Нѐ тераа да одиме до местата каде што ја пасевме Мила со нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога причината за повторување на постапката се однесува исклучително на постапката пред повисокиот суд, судијата поединец, односно претседателот на советот на првостепениот суд по одржаното рочиште за расправање за предлогот за повторување на постапката ќе го достави предметот до тој повисок суд заради донесување одлука (чл. 399, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Љубителот на алкохол у секое време може да тркне до најблиското продавниче и да се снабди со пиво, вино и ракија, за разлика од кутриот џанкер, кој мора да го брка маалскиот дилер, а воедно и да се крие од алфи и џандари за да не заглави у ќорка поради 5 грама трава.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ама и тие не спијат - се кријат од неа.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Јас бегав, се криев, влегував во ѕидот за да не ме види, за да не го гледам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Строго контролирани мисли и чувства , перверзно се нижат, се кријат во стихозбирка, се креираат, потоа пред публика повторно контролирана и пробарана се читаат, се сервираат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога врвев над амбарите, под душемето, се ежев сиот зашто кога сакаа да нѐ смират, старите ни велеа дека ќе нѐ фрлат во амбарите, во кои живеат и се кријат големи, троглави змии што ќе нè проголтаат на трепнеж.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Други пак ќе речеа дека војводата е жив и дека некаде се крие. Не се крие од страв, туку од срам. Сите поразени се срамат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сум ставила едни црни очила и не ги симнувам од глава. Секаде се кријам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да се криеше дамна исчезнатото време во заемката која жилаво се одржуваше во новиот јазик и покрај сите можни погроми, јазични чистења, пуризми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
2. Потоа лесно ни беше да ја допреме длабочината, дното и сѐ што се криеше во слаткиот мирис на водата.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Да провериш што се крие во тие записи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не морав веќе да се кријам, па се приближив и видов дека даската е светлокафеава, мазна и светкава, како премачкана со лак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби е од оние проколнатите што сме ги гледале по филмовите, можеби во неа скапува телото на некој убиен човек, или пак се крие некој страшен убиец, а можеби ноќе, таму, некакви вештерки подготвуваат отровни пијалаци за маѓепсување на децата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Лесно го примав неговиот внатрешен глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Студено бакнувајќи ја сестрата, Вадим со неа и со жена си се упати во малиот неугледен автобус.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, кога не би било зима, тоа можеш да си го замислиш самиот, среде разиграните бистри води аждерот би бил не бел, туку синозелен, прекрасно облечен со нежни сончеви зраци со изрезени форми во кои се кријат чудни волшебни тајни.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто на Евреите им било неможно да земат учество во напредокот кој, и покрај своето изопачување, го содржело признавањето на божјето убиство – тоа би било предмет на посебно истражување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка како мајка: додека чека на компјутерскиот екран синот да ѝ дарува дневна доза најубави насмевки во кожурка од свилена буба реди сѐ што се крие во неа и саде се чуди колку бил замрсен животот и колку време треба да се раздипли сето што се збрало во кожурката од свилена буба.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Море оти, браче Дуко, велам, што сум сторила за да се кријам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сувите лисја се тркалаа по калдрмата и се стеснуваа до некој ѕид како да се криеја од подгрбавените минувачи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со разденувањето стравот се распливнувал. Луѓето ги криеле очите еден од друг и биле повеќе неми отколку решени да го признаат ноќниот пораз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во нашиот отсек само јас бев партијка, освен шефот Кузе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рано е да постане, има уште толку начини за разрешување на оваа позиција, а нешто му шепина дека меѓу тие многубројни начини се крие само еден што води до победата, и тој може, и тој мора да го најде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Што време ни даде, господе: човек да се крие и од човека?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ах, проклетникот, - викаше полјакот и гледаше во луѓето. - Каде е, каде се крие? Кажете?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зошто во Македонија се беа помешале младото и старото вино во една мешина, во која се надвјасуваа меѓусебно, па се закануваа секое со својата жестина да создаде што посилен ветер, ураган во чие око се криеше тајната која не знаеме каде ќе нѐ однесе. А таму, во тоа око, кој може да навлезе? ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не беше како некои стари даски по други лулашки: оваа беше заоблена на страните, нова и чиста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Може да е пребеган во Албанија, вели некој, а може да се крие забулен меѓу жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа тој долго читаше за кабалистите според кои совршениот јазик се криел во азбуката на Тората, како симболичен систем кој требало да се декриптира.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така учтиво се криеме едни од други, гледајќи како комшиската коректност го убива комшијата во нас...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од раѓањето па до венчавката девојките најчесто беа чувани во потполно незнаење за сексуалноста и можеа само нејасно да ги насетуваат нештата; од дома излегуваа само во придружба на мајките или на некој од повозрасните роднини; од нив се криеше секоја претстава за интимните делови на машкото тело и секоја претстава за интимниот однос.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Свикнати да те препознаат штом ќе ги одделиш од душата на ноќта гаснат огновите на новите соѕвездија или се кријат во корупки од воздишки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На аголот помеѓу Холивуд Булевард и Кахуенга Стрит се наоѓа зградата во којашто се крие детективската канцеларија на Филип Марлоу.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Може да се случи меѓу првите да загинам... Го определувам за свој заменик Онисифора Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под брегот браздата со вода се тенчи, се исукува и како змија се крие низ камењата и лопушките, крај неа пиштат жегалци жедни на ридот се гледа забодена коса со сечилото свртено нагоре кое одвреме навреме одблеснува на сонцето како молња да прелетува и навира морници; чиниш: Архангел со мечот минува или се токми да мине.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Фарук Кадуми ја насети алузијата во која можеби се криеше и суштината на Арафатовата владетелска стратегија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Препознаваш во него нечии живо запретани зборови во пепелта. Големиот камен, тој, кој ја прицврстува душата на предците. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Несреќата е само дека не попаѓа веднаш на правиот пат, како да го издава старата интуиција, а правиот потез намерно се крие од него, како што се крие шалаво дете зад грбот на други деца на одморот во школскиот двор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но пределот на измислениот свет се крие само во соништата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но проловите, само да можеа некако да станат свесни за својата сила, не би имале потреба да се кријат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога бев мала не можев да ги трпам како баботат. Се криев под перница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си мислам ми се крие некаде меѓу луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во овие немирни води се криеја безброј невидливи јагули, покрај пастрмката позната како летницата (има неколку видови летници кои само рибарите ги познаваат, како белауста, мајојца, адуница и други), кресница (вид пастрмка), крапотник (најголема езерска пастрмка) белвицата, крапот, плашицата (езерска „сардела”), скобалот, кленот, мрената и мноштво други ситни риби како грунецот, моранецот и шлунецот риби.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Арафат го крева маслиновото гранче на мирот, а ја спушта пушката! - ги коментирав зборовите на Кадуми, откако заврши разговорот со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И само по две, три потфаќања се увери дека под убаво измазнетото сало се кријат силни и итри мускули, и уште повеќе се разгори.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не ја согледа опачината зад која се криеја повеќето нечисти играчи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој стана сенка, ми рекоа, тој, мојот старец, а јас носев нови долги панталони и се криев и плачев ноќе зашто тие беа купени со украдени пари. Украл.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зелената брада на сеништето без сенка се криела под куп молци и други лапливи бубачки а прстите му биле продолжени со сури нокти. Кутриот Просинек се ванѓелосал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледај еднаш само што чело фаќам, тука ум се крие.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во тие бујни побелени коси се криеја големите архиви на балканската историја на нашето семејство во егзил, на илјадагодишното страдање на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еден ден брат ми реши да ми покаже дел од она за што Сара, Клара и јас имавме само слушнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ една бескрај далечина: Еден апокалиптичен пес Врз еден апокалиптичен коњ Под една грда месечина ме Прогонуваат. облак Сјае злате облак: (Среде небо, среде денот бел) Главата на мојот предок Редок, Божји Сведок: Облак-утешител. глас Тешко спиеш и се криеш Во таа дрвна окарина Надвор снежи, студот тежи И зима е.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Гратчето беше обично: ниски згради, низа од „коцкички“, оддалечени сирени, лаеж на кучиња. Луѓето се криеја по дупки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во неколку наврати нескриено и тенденциозно ни се префрлаше дека не ги потпишуваме своите текстови и дека се криеме зад таму некакви си псевдоними.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа го прават со необично задоволство зад кое се крие, угриз на бесно куче.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И јас одам на плевна, бегам од куќата. Се кријам ко мачка, ко кучка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И оној човек самиот едвај знаеше кое е значењето на буквите древни, и едвај се присеќаваше кое нешто зад која слика се крие.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Левата плешка уште ме болеше од секирата на која лежев крај огнот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни се чинеше дека сѐ ќе почне да се разврзува кога би го нашле само почетниот јазол, но тој се криеше; загатката се топеше во воздухот, исчезнуваше како трубењето на бродот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 147
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некако неусетно во него се зароди една мисла дека сепак тој не без кривица, не на права бога, беше забран и биен, дека власта не е толку глупа да гледа во него само проста овчичка што мирно си пасе, ами може да му поднаѕре и во душата, да сети оти во него се крие нешто подозрително и дури опасно за неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се криеме под сенка, но и сенката не може да те скрие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И порано ти велев: пребегнат е тој и се крие како гробник низ селово...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Овие разговори секогаш се криеја од нас децата, а сега тие ни се откриваат од овој покер на животот на постарите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И додека Толевци кркаа од бравите, кокошките и мазниците во сред Градешница, муљазимот со аскерот топеше пексимид на Налевата бичкија во Уруп и ги распрашуваше трупарите каде се крие арамијата Толе Паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со истото отворено срце на градите каде сѐ уште се криеше нејзината женственост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Исус е море што се повлекува, Исус скока преку смрзнати потоци, Се крие во пештерите и кове Златни решетки за Жар-птицата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На пет педи од сенката под која му се криев на сонцето, сив гуштер подзинуваше и пак ја затвораше устата. Пееше ли и што пееше?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сите веруваат дека ако се криеш сам, ти треба помалку место за криење. А и помалку работи имаш за криење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Под дождот куршуми и гранати сите бегаа, се криеја да спасат глава и зад себе го слушаа болниот, ужасно исплашениот, молежливиот и проколнувачки глас на Лина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Немаше што да се крие. Сѐ беше сосем јасно - како бел ден.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Откако со големо внимание и потцртување со тенок графитен молив ја читаше и размислуваше за намерите на Камилски, се прашуваше зошто му ја донел оваа книга дури од Париз? Тука морало да се крие нешто?!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А исто така и Анко кога го најдоа умрен во бунарот пред куќата во која се криел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сите се кријат зад униформата, како жените зад шминката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неодамна весниците пишуваа за некој скулптор кој долги години работел во својата вила, во близината на Кичево, кај кој ноќе, наводно, доаѓала монахиња, исто така со џип, но подоцна се утврдило дека под дулбенот со ширитче по рабовите и долгата црна носија на божемната искушеничка се криел поп, хомосексуалец.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Многупати, под фереџето, се криеја мажи и така се извлекуваа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чувствуваше како во луда трка по туѓите заемки кои се криеја во редовите на страницата на книгата, на моменти се чувствувал како со перото меч ја разбива пајажината во која се криеја старите зборови, со веќе потрошено значење, според многумина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се криеја повеќе од себе, отколку од другите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги разбудувам децата и слегуваме долу, кај кравата, кај магарето. Се пикнуваме во едно ќоше, се криеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На крајот, да го одбележиме многу добриот превод на големиот специјалист за Балканот кој се крие под псевдонимот Клеман де Исартеги (вистинското име Патрик Крисман, б.м.) и кој пријатно го збогатува овој роман.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И најпосле, мнозина ќе забележат оти најголемата наша несреќа се крие во тоа што кај нас нема местен македонски патриотизам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, невешт во борењето, никако не успеваше да го земе Иса на колк и да го удри од земја, ниту пак да го дофати со десната рака за неговата десна рака, горе над дланката, а со левата за неговата лева нога, долу под глуждот, и да го акне од земја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А можеби, најпосле, зад оваа таканаречена гадлива издржливост се криеше гнасен и одбивен мазохизам? Крај. Немаше книги.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Знаев дека многу балисти се криеја така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Моќта на зборот и преку сликата да се доближи до мислата и размислата, е процес што егзистира во поезијата од нејзината праисторија: во генот на зборот е да формира слика, во смислата на сликата е да се крие нејзиниот прародител – светлината и сенката на неизречениот збор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тивко отсликување на животот на Вероника се крие во овие интимни дијалози, мудроста, вистината, нивната испреплетеност, контрадикторност, начинот на кој тие влијаат се носечки двигател во инспирацијата и креацијата која левитира низ нејзините стихови.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Гладен народ. Сиромаштијата никаде не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако поминаа низ обуката, дресерот побара од селото доброволци кои ќе се кријат на разни места за да се увери до која степен кучињата се извежбани да следат разни миризби на луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Маќеа, не мајка, - чув како прошепоти Лидија, едно кадраво црвенокосо девојче од другиот клас, што се криеше зад нив и сите како да се збунија и поцрвенеа поради тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Страв? се чуделе со арамиска исклештеност. Под нивните модри брчки се криеле закани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Впрочем, денешните припадници на македонската „судиска каста“ и нивните спонзори, патрони и подмитувачи, не сакаат да ги симнат матните фикции во кои е обвиткан пишаниот закон – а зад кои се крие „правото на посилниот“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Гледавме само руски воени филмови. На почетокот, додека не сфативме дека сето тоа е платно, бегавме или се криевме под столовите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ослепен, крвав, без една рака или нога, го наденале на кол под скопскиот мост да го слуша плачот на Вардар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
За жал, со индигнација можеме да констатираме дека нашите судии – заглавени во калта на корупцијата, непотизмот, кронизмот, политичките притисоци и партиските агенди, немаат ниту сила, ниту знаење, а ниту разборитост да го одбегнат штетниот буквалистички правен позитивизам при толкувањето и примената на законите – кој, како што видовме, некогаш води и до носење на апсурдни пресуди кои влијаат врз цели семејства.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таму сега се криеше и тајната за иднината на нашето семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Згора на тоа, сега дојдов до помислата дека општите особини на луѓето се оние средства во кои црните луѓе речиси совршено се кријат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Секогаш бегај од слаткоречиви. Од устата нивна тече мед и млеко, а зад тоа се кријат змии отровници.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не беше лесно да се проникне во суштината на Мајкината душа, обвиткана со густите слоеви на тишината во која, најчесто, се криеше нејзината самотија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од друга страна крштеничето насети веднаш дека под белите коси на кумот се крие наивна детинска душа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зборуваа за зулумите што беа почести по селата, и за тоа што се слушаше: дека наоколу во шамакот се кријат ајдуци и дека треба само мал фитил за да се чуе нивниот глас.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Сега во џебот носам кибрит, во него се крие оганот, а од оганот се плашат сите лоши нешта: болестите, несреќите, злите духови, па не можат да ти наштетат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Нескратен, тој приговор би гласел: ‘Тие не сакаат да се помират со тоа дека го убиле Бога, додека ние тоа го признаваме и така сме исчистени од вината.’ Тогаш е лесно да се увиди колку вистина се крие зад тој приговор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Локалното население ги преминува за да купи поевтини или подобри продукти или услуги од другата страна; трговците ги искористуваат разликите во цените и даноците; криумчарите внесуваат незаконски стоки и луѓе, а „револуционерите се кријат зад нив, барајќи заштита од другиот суверенитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Низ отворената врата од плевната го глдаа крајниот горен прозорец од куќата осветлен и по сенките можеа да видат дека внатре се сноваат луѓе, но беше предалеку за да се чуе дали нешто зборуваат, па им се чинеше како оние таму да се кријат во завера.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нас ни беше речено дека ќе видиме. Дека ќе биде јавно. Зошто се криете?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Сета ноќ се криел во темнините околу куќава и постојано гледал во прозорциве. Што да правиме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сега сликата веќе не е слика: звукот на зборот, бојата на зборот и, особено темјанот се кријат меѓу буквите, меѓу редовите и сѐ одеднаш замирисува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Така и сториле. Она што се спротивставувало исекле и изгазиле со бесни коњи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не се крие од страв, велеа, туку од срам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Хрушчов не е Сталин па да се крие!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И се кријат сега, долу, него го држат при мевот. Не, тоа нема да го дозволи тој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да се невини, сигурно не се, инаку зошто би се криеле“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Кај сте, вели, оти ми се криете?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе заради мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само што сите со мартинки кои не се криеја под гуните како поткусените берданки без кои овчарите, речиси, не ги истеруваа овците.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)