Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој се крена од местото, заврти круг–два, па се крена на задните нозе, извивајќи го снажното тело.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Тука беше и јаничарството и, крајот, итрината „Остави да се крене глава, па сечи!”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се кренала вистинска тревога во центарот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Возбуден од глетката и со помошта на топлината од радијаторот, почуствував, прво, како да ми се крена некој капак од главата, а потоа како се намрштив, веројатно повеќе од машката мачка.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пак згрмеа комитските пушки... Горе се крена чад.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И како ќе се пробие? Петнаесет борци се бореа против илјаден турски аскер! Петнаесет пушки против илјада!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

По некој извик далеку, топот и фркање на коњ, отворање и затворање врата, замавите на метлата на Надежда во дворот уште раното, пред да може да се крене прашина, кашлицата на мајка ѝ.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од сонот го тргна ѕвонењето на специјалниот телефон. Со напор се крена и отиде до него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Павле ни малу не се растревожи. Му се изнаноси на палтото. Целото лето само со него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И нешто од носењето, но повеќе од сонцето и прашината, - палтото избледе и некако потемни, што можеше најарно да се забележи кога ќе се кренеше реверот или низ малиот процеп на испараниот астар. Но ништо за тоа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гавазот се згромоли, со лицето кон земјата и не се крена.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како да извираше и како да се креваше од бистрата, мирна езерска вода со безброј чисти, светли души - утрото заигра во воздухот, се крена над стариот град, стегнат од сите страни со дебели ѕидови за миг го искапи, го осветли и го оживеа со својот трепетен сјај.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Дедооо! - се крена глас откај колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не можеше да влезе во колибата, или да излезе, а да не скокне и макар еднаш, двапати да се крене на раце и да се спушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше уште многу рано. Одвај првата виделинка се лепеше за малиот прозорец, кога се крена тој невообичаен, настрвен лаеж на кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби педесетина пати се крена и се спушти, додека најпосле и се предаде на умората.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И мене косата ми се крена на главата. На ѓаволот мислеше Филозофот, и не се шегуваше!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот гледаше замислено во мене, како низ мене да гледа, и рече: „Книгите се бездни; кога читаш, секој чита на онаа длабочина или височина до која се кренал неговиот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луѓето почнаа да се дават и да пливаат, но тогаш голема бура се крена на морето и голем бран стана и нѐ понесе понатаму, кон брегот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш, кога се крена нејасна врева против младиот директор на фабриката за женска конфекција Нетковски, кој во многу модели храбро го истакнуваше разголувањето, таа низ насмевка забележа: „А што очекувавте вие?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мене навистина ме збунуваат нејзините чудни размислувања и изместените констатации.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислевте дека кај плодовите на овошките најпрвин корупката ќе се развие а дури потоа таа корупка се исполнува со сокови?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ечеле митралески рафали, фијукале куршуми, грмеле бомби и гранати, се кренале дрвја и камење, се стуштило небото, се отворила земјата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе стивнат нашите молбени гласови, ќе се крене темнината и скрбта од лицето на татка и од неутешната душа на мајка“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се истури небото, запиште, зачрчори врелината на земјата, се кренаа магли, дотекоа доловите, повлекоа коџа народ далгите, прудолу кон Калимерово.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзасолни тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Требаше, пред да се крене ѓурултијата, да им дозволиме да ни ја напишат оние што најмалку нѐ сметаат за живи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тогаш, црквата се крена против сценскиот израз на Народниот театар од Струмица „Евангелие по Јуда“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се крена поради сквернавењето на ликот и делото на Исус.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Гревота е, Онисифоре, ќе му дадам ракија. - Дај му. Раскажувај, попе. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледал во страшно наголемените очи, се гледал себеси во црнките на девојката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Попусто песната се напрегала и самата да се крене високо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколцина што не знаеле дека Онисифор Мечкојад лежи на земја со пресечена жила на челото, веднаш ѝ се придружиле на гајдата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од нејзините гради се кренало збивтаво липање, но чудно и неконтролирано. Таа не можела да се чуе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МИЛКА: Што беше тоа колната рака што се крена на него.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека џинот се освестил главата му станала толку позлатена и тешка од златото, та тој не можел да се крене.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За малку да се одделам од земјата, да се кренам в небеса.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не знам што ми е, вели Мирче, ќе излезам надвор и ќе ми се кренат панталоните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Џандарите ги кренале пушките и Давиде Недолетниот, навистина, се кренал кон небото, летнал. Се изгубил в облаци.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Која држава ќе дојде по оваа, рече момчето, кој ќе дојде, стрико Дуко, кога ќе се кренат овие?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ко капаче се крена, се одлепи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама не би многу време и крвта му се крена, му оживе, му се свапери. И почна да се качува по војниците. Голи војниците, безмалку, се сите исти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни рече дека кога ќе дупне, кога ќе руши гнојот, болеста сама ќе ѝ се крене од увото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ами, знаеш дека прво намалкување и се крена тоа пострупеното од главчето на Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ене ја, се крена, вика некој, летна кон шумата. И ние сите трчаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едни вадат камења од реката, ги кршат и ги носат, други сечат греди, летви, чатми, диреци и појаси, жените мешаат кал со плева, гаснат вар и се крена куќарчето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе дојде време само да се кренеме. Ај, така нека биде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се крена чад, камења, земја. Босанчето го снема, се невиде кај фати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лаковите на подножјето успешно ги прицврстивме, четирите носечки столба се кренаа речиси исправено, а потоа се споија во еден единствен носечки столб кој стануваше сѐ потенок и потенок.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Помисливме дека завеса од ниски облаци се спуштила над Париз, но не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А ги немаше и оние купишта грнчарски садови над кои се мешаа сите јазици на светот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Автобусот само подзапре и таа слезе губејќи се во високите думани усвитена прав што се кренаа повторно зад него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дали можеби е од тоа што сум повредена или пак не сакајќи се кренала ѕидна бариера, наречена недоверба.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тогаш се крена страшна паника. Родилката викна: „Дајте ми го моето дете!“

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Виндоусот бесшумно се крена, и едно друго марсовско око (заштитен знак на компанијата за антивирусни програми) строго ме одмери.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Кога погледнав нагоре – пламен во небото се кренал и голема врева од исплашени луѓе и животни допре до нас.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но во тој момент се крена врева од извици и од татнеж на тешки возила што допираше некаде од лево.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Или, можеби, си се вратил одново на твојата стара идеја дека пролетерите или робовите ќе се кренат и ќе нѐ соборат од власта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А над сѐ, не дозволуваме мртвите да се кренат против нас.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ту, анасана, цела раја се крена за една црква, а да беше за џамија корбачот ќе мораше да игра!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Беа се кренале со полна чеза подароци што ќе ги разделат на присутните, од ќајата на Ајдинци - оној вид понизност што го отсликуваше наученото добро однесување.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јахја-паша беше зет на султанот Бајазит, и како таков мораше да направи нешто преку ред: минарето на неговата џамија се крена највисоко меѓу сите скопски минариња.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Лесно е да се крене рака на голорак народ, сејмени.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Два-три дена, се надевав, ќе се крене, ќе стане на нозе, и јас ќе заминам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Чадот се крена до над пештерата -бигорна.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Одонде, од кај брлогот на бабата Петра, на Чана и Добра се крена една сенка и внимавајќи да не стапне врз некого, се пробиваше на кај влезот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Поитајте, тискајте се се крена веков в земи не ќе остане грутка Србин да оштени!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

И еден ден се крена со чорапот в раце, та дури кај кум Сукалови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој сигурно ќе нѐ нападне! – А ако не нѐ нападне? – Тогаш можат да дојдат за нас среќни денови. – Да се крене границата? – праша мигум Мајка. – И тоа може да се случи!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ова знаме во Поградец се крена по повод независноста, во 1912 година.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, кутрата што стори молење до Бога да се смилува да се крене границата за да замине да го види брата си Сабаудин Руси, кого на галено го нарекуваше Бубуш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но тешко ќе се кренат овие клети балкански граници, особено оние кои нѐ делат од нашата земја. – Дај Боже да се кренат границите – прифати Мајка по свое – па нашето пак да си биде наше, и ние да си бидеме повеќе ние, а децата уште повеќе. – Тешко се менуваат времињата на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се откажавме од враќањето. – Белки, еден ден, ќе се променат времињата, па ќе се кренат границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога не можеше да се крене или да се стави албанското знаме во окупираниот град, луѓето си ги чуваа, ги криеја, убаво ги криеја националните знамиња, за други времиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Многу години подоцна, кога во родната земја, со натчовечки сили, се изгради пругата од Тирана до Поградец, односно до самата граница, се крена, од другата страна на границата, и пругата на нашето мало вовче.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На игуменот му се крена косата, пламна од возбуда, од лутина, истрча на чардакот, но Наќо кога го забележа, стрча по скалите надолу да бега, се сопна, падна и се стркала по нив во дворот; игуменот го стаса.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се крена и сонцето најавувајќи убав есенски ден.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На друмот се крена прав. Два камиони пламнаа во оган и гореа се крена чад.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Чадот се крена. Крај мостот лежеа превртени два камиона.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сонцето беше се кренало високо на небото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кога детето ќе дојдеше до земјата, таа ќе му направеше така за пак да се крене нагоре.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Езерото се разниша, се крена ветер од него и започна да дува по брегот да го кине и да го разнесува младиот цут од овошките.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога влезе внатре, кога го видоа роднините и пријателите, плачот се крена до бога.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

В тишината балансира зелен водоскок тажно извишен и кроток стои тој Децата ги ронат гнездата на звуците па е така безнадежно сам Ослони се одмори се невина на рамената на ветерот не ведни се крени се за еден поглед мал над оваа премногу нерамна висока разбранета ливада на куќите Тогај накваси го грлото на нивните црвени треви тие ја помнат земјата што те роди

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Во салата настана џагор и се кренаа повеќе раце.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Подводното чудовиште се размрда за час, а водата се разбуричка. – А – ха ... вие сте од тие јунаци што сте се кренале мене да ме уништите ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Се разнесоа две силни експлозии и се крена висок столб вода.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Го пособравме, го поспотнавме и пламенот одново се крена, се развали.