се (зам.) - кине (гл.)

Чувствувам како се кине и пропаѓа сѐ во мене...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Името им е дојдено поради плусокот што се слуша кога јаготката се кине.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И да се стрчнел не ќе можел да ја стаса девојката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се кинат птиците, летаат пердуви, ги нападнала орелска и штркелска пипка, врз коритници или врз лелеав шамок плиска крвав дожд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се удрил со тупаница по крвавата празнина во устата за да не зареве со грло на млад волк кој не ја проколнува сегашнината туку со сиот бес на својот вид ѝ се заканува на иднината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сретнуваат над страшни места, над песочии, над змиски карпи или над некогашни гробишта, и удираат едни на други - долг клун на подвижни нокти, кол на сор, крив нож на копје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш престарен и наполно рассонет почувствувал дека во неговата утроба се кине нешто што било веќе подолго време клопче на болка и дека по сета снага му се разлева горчливост од која не ќе се ослободи долго време.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги држеше само последната алка, која пред очите на Рада, не издржувајќи го товарот, почна полека да се отвора, да се кине.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И рика темнината и се кине нејзината утроба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во неговата душа се мрсеа и се кинеа мислите и напразно бараше себеси да се види во нив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тука се кинеа нишките на свеста како лента на безвучен филм а продолжуваа пак под една улична светилка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе се молат и ќе колнат со исто зинување на устите. Ќе се кинат жените со војниците и само ќе дробат со очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема да се чепатам пред Јона, а ваму не се трае. Мислиш ти се кинат цревата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А месата, непцата изгорени околу забот. Се кинат. Немам место за илач.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо, јас така само си се собирам, ко гасеница во кожурец и молчам. Си ги подголтнувам зборовите, навредите, сѐ. И се кинам од работа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му се кине, ко излитена шамија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ми се дроби срцето, ми се кинат џигерите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не оди, вели, сѐ се кине како меѓу ножици да го провирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон зборува над мене, а мене ми се кине мевот, ми се отпарува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Една опута си врзал, а другата ти се кине. И нова набиеница ти отвора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кутри Донче Спискоски, ја испушта капата од раце и само се држи за градите, се префаќа. Му залетнува некоја осилка и му се кинат некои конци под рацете. Не може да запре, да се соземе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не смејте ме, луѓе, конците ми се кинат на ранава!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се кине фитиљот. Ја угаснува некое залидано ветре, ја брише некоја ветроштина. А може свирката од Јошета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми се кине нешто во градите. Нешто неискажливо, неименливо ми длаби и ми се кине. Ама, ај умри на бесчас, кога не ти е дојдено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само една ноќ барам молк од вас, о, помлади браќа мои, и да не ја прегрнуваме со многу солзи и воздишки онаа која од трите патишта може да избере два по коишто и натаму ќе чекори жива на зајдисонце.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Браќа мои, ние не можеме еден без друг, ниту пак има потреба да се кине еден од трите листа на детелината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така на пример, веќе во самата хиероглифика кен , „јакослабо“, се кине на кен, „јако“, и кан, „слабо“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Прикаската се кине или Кара-Демир веќе не слуша што се случило пред жетвите во некој врел, сончев ден каков што тие не ќе дочекаат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Негде се кинеше на слогови невесел и истрошен глас, песната од ослободеното грло беше сонлива и лазеше несигурно по земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И мене последниве години сѐ почесто ми се кине сонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стоев така замислен на брегот, размислувајќи за новите предизвици на денот, со мисла нишана од сините бранови, го заушив познатиот глас на градинарот Раиз: - Знаев дека ќе ве сретнам на брегот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Токму во време на безредието, додека се кинеа постерите, еден човек чие лице не го виде, го допре по рамото и рече: „ Извинете, мислам дека ви падна актовката“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
3. ПРАВИНАТА СЕ ТЕНЧИ, АМА НЕ СЕ КИНЕ - ќе остане од неа бар една светла нитка исправена, в земи ќе се забоде ко клинец вкоренувајќи се да расте во црвена китка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Бела книга, црно писмо!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Каде е танко - таму и се кине“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Квечерина некоја далечна камбана го ниша времето И гледаш нешто од тебе како се кине И си одминува.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Стариот Циганин не пушта од рака таков лов, таков гопем крап. (Од десно се слушаат гласови.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Стариот Циганин рипа од радост до бога, а чорбаџи Теодос се кине.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Бидејќи Штраус бил фармер од американскиот Запад тој искреирал пантолони од грубо платно наменето за селаните што работат тешка земјоделска работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Панталоните од џинс биле идеални бидејќи тешко се кинеле, лете во нив не било претопло, зиме не било престудено, имале долгогодишен рок на употреба, а покрај сето тоа изгледале добро кога по многу перења ќе го добиеле својот славен испрано-блед имиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вистинска експлозија се случи во шеесетите - половина луѓе од планетава почнаа да носат фармерки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека Дедо Мраз расплетувајќи ги јажињата се јадосуваше извикувајќи „Ајде, ајде“, принасобраните вештерки се кинеа од смеење и задоволство.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Настапија компликации, неминовни во периодот на транзиција - транзиција... трансформација... дестабилизација... приватизација... изговара Влатко со забавено пулсирање... мислата се кине, концентрацијата попушта, се завиткува во некаков бел превез, нема сила да му се спротистави на сонот, му се предава без отпор - сонот е смирувачки, благотворен, мирислив, мек - небаре е скутот на баба Мирјана...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Можеби мене ми се кине срцето повеќе од неговото. Што знаеш ти што мислам јас!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А болките само се зголемуваат: ми се кинат и цревата и чкембето, ме сечат на половина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се кубат, се кинат и се прпелкаат во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Петрис уште повеќе му се собираат наборите на челото и му се кинат небаре бранчиња вода што се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бегаме назад и се влечкаме по мев: ни се кинат колената, ни се гули кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, тогаш може да беше детинска симпатија; нешто што брзо се врзува и брзо се кине, но што е ова што ми се прави сега? А и Михајло Горачинов...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како струни да ми се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас се поснижило небото и некои црни облаци се буричкаат, трчаат, се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, так, така, так, па тинк, тинк, небаре телефонски жици да ми се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се погледнеме и ќе прснеме, се кинеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И облеката ти се кине од студот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги вкопуваме во месата, се кинеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И еден ден, еве го, се јави: почнаа болките, тргна да се кине утробата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе стоиме и ќе поодуваме, ќе се собираме во витли и ќе се кинеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така, така, туку одеднаш нешто пукна: се расцепува, се кине, се дели од мене, а јас уште викам ,ура".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)