Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не смееја да се качат на коњите, за да не бидат на нишан...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Женската е посветло сива и со должина на целото тело стегната е до ѕидот, а машката, потемно сива, ѝ се качила одзади, оваа, одоважната нога, убаво ѝ ја потставила во ципата од колкот, ама не може да ѝ ја префрли другата десната.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога инженерот се качи на убавиот бел коњ, командирот го пофали коџобашијата: - Аферим!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Главниот инженер, со целата придружба, тргна...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Јован излезе од дупката и се качи горе, а потоа двајцата застанавме до купот земја и камења.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Колку и да сум претпазлив, низ буквите и редовите се исцртуваат патиштата и станиците, и јас потоа одам по нив и запирам, го чекам автобусот во кој е веќе речено дека ќе се качам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако треба ќе преболам, а потоа ќе се качам на уште повисоко, за да бидат уште побезобѕирни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега додека одевме кон скалите за да се качиме горе во собата, му го видов профилот, по малку пушкиновски, подаден напред, но целото лице подолгнавесто, горниот дел кај челото и очите поизразен, а долниот пововлечен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бевме во дворот тргнати да се качиме по скалите нагоре.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секое утро мислата го поздравуваше новиот работен ден со „Е стварно го претераа, ќе им се качам горе да се разбереме на што личи ваквото однесување во една реномирана и културна установа каква што е нашава.”

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Роберт Кувер ЛИФТ 1 Секое утро без исклучок, и нималку не размислувајќи за тоа, Мартин користи лифт без лифтбој за да се качи на четиринаесеттиот кат каде што работи. Така ќе направи и денес.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Една сопатничка, која се качи во возот во Топчидар, била чест гостин на овој воз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сите се качија, само јас и таа останавме, ни побегна трамвајот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А пак си мислам - ами ако ми рече: Каков маж си ти, кога не можеше ни на еден трамвај да се качиш!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо ги позна војниците од крчмата, а освен нив беше се качиле уште два-тројца, и само една жена, наметната со шал.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се качивме со Миќо без карти на возот што на велја сабота беше преполнет и се прошверцувавме до втората станица.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Секој момент очекувавме ѕвездите да се качат на сцената и да го започнат своето првутесто паѓање врз рамото на Земјата.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Нозете би сакале да бидат во висина на главата но не можат да се качат (заради очите).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

1. Сонцето веќе беше искочено високо над Перун и почна да припечува над главите на аргатките во оградите и нивите на Демовци, Селимовци, Мерсиновци, Адемовци, Гола Сабја, Маџаровци и другите турски чифлизи во Крушевица кога, во еден од убавите пролетни дни на илјада осумстотини осумдесет и... година, се вратија од полето Јован Пантовски и Адем Маџаровски и се качија на маџаровската кула.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тато ѝ помогна да се качи во возот. Ѝ го смести багажот, а таа веднаш застана на прозорецот. Беше многу возбудена.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Додека ептен не се стемнило редно е да се потроши уште некоја насмевка и да се направи уште една пируета во бескрајот на детството секако ќе има време да се забрише и правта од чевличките, малите бели чевлички па сите срамежливи погледи и палави мечтаења и сновиденија да се стуткаат како алишта во куферот има куфери што набабруваат од насмевки пред за последен пат да застанат на перонот на црната неизвесност тринаесетгодишната ханичка брадјова тринаесет пати се закашлува пред да се качи во возот кој има само последна станица ханичка тринаесет пати се сврте кон багремите кои од навика чекаат нова пролет за расцутување фрли поглед и на омиленото бело облаче на кое гулабицата неуморно павташе над седалото за недосмеани насмевки.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Дали би ѝ се качил на комшиката додека твојата жена е на пазар???

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Глас од радиото: ...пожарникарите се обидуваат со скали да се качат низ ѕидовите на четирите фасади. Операцијата ја изведуваат сложно. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 130

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Се качи по разнишаните алуминиумски скали и исчезна низ една дупка во кровот од брановидна пластика.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога се качија на чардакот - сите се пособраа и им направија најнасреде место во големата приемна одаја...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се качи горе во плевната, наполни едно кошниче со јаболка, за да има секогаш при рака, па се прибра во колибата, која сега, по темелното чистење и средување, имаше празничен изглед.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не размислувајќи многу, се качи на таванот, превртуваше штици, стари косила, вили, распаднати самари, лопати, искршени грнци. Ја бараше скриената пушка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште неколку минути му беа потребни да се качи на сеното и да ѕирне низ вратничката од каде што ноќеска пукаше во волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Им ја отвори прво вратата од тремот на говедата, па кога тие се спуштија кон поилото, оставајќи жолти траги по белата снежна патека, тој се качи во плевната и им спушти во јаслите од кошарата два снопа царевиње.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се качи на малото чардаче, оставајќи го кучето во тремот од кошарата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Шумарот се качи на џипот и го запали моторот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се качи горе, ја зеде вилата и преку еден отвор, специјално направен, почна да фрла сено долу кај овците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби ако се качеше на малото чардаче пред плевната и ако ѕиркаше кон коријата, ќе видеше нешто, ќе видеше десетина рала вжарени очи, но сепак, среќа негова што го фати страв, па не се решаваше да се оддалечи, среќа негова што не ги виде, инаку можеше сосем да му се потчини на стравот, па да изгуби моќ, за здраво размислување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се јазев по скрките на ридот по снагата на животното со кое дружев во сонот а кога открив на преслапот лозје како да се качив на моето рамо.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

АНЃЕЛЕ: Далеку е, стрико, многу. Во Солун ќе се качиме и три недели само по вода, а друго башка.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Глигор беше останат последен и беше ја ставил ногата на узенгијата, да се качи на коњот што требаше Анѓеле да јава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И кога се качивме на камениот мост, кај Газаната, гледам веќе некој се качуваат на другиот каменен мост и му велам на Анѓелета: Стигнавме, тие кај Плачиврби додека се наплачат и разделат ние сме кај нив.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А Неда, носејќи го на раце лесниот товар, силно офкајќи, се качи по ретките високи скали, гологлава... Нова стихија разнесе плачој.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Кога се врати дома, по сфатката со Дамческите, за да се успокои, не се качи горе, во харемот, туку нареди да му постелат под црницата и таму да го услужат со татли кафе, локум и студена вода а потем заповеда и Коранот да му го донесат тука.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И ќе му се качеше ушка и удирајќи го со палците в слабина го бодинаше низ дворот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Беше веќе време - здивна таа кога се качивме на височинката. А потоа прошета по тумбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наеднаш застана и се насмевна: -Во полето, секогаш оставав траги зад себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веднаш и тоа се качи зад мене и викна нешто. Камилата се исправи и потрча. Се натпреваруваше со ветрот во брзина.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Додека ветрот фучеше околу мојата глава посипувајќи ме со песок, заспав. Заборавив дури и дека сум жеден.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Нешто морав да сторам. Нацртав голем ној и се качив на неговиот грб.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Играа околу мене и пееја и биеја по распнатите кожи на наивните тапани.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Земанек ја убедуваше дека е возможно и уште ѝ објаснуваше дека јас таа вечер сум ги довел девојките до ситуација да пукнат од смеење, оти сум ја споил таа акробатска способност со мојата смисла за хумор и книжевност, па сум играл една епизода од Декамерон на Бокачо, во која наивниот и глупав сопруг никако не може да се качи на скалата од таванот, за да ја фати својата жена Петрунела како со својот љубовник води љубов; а не може да ги фати, затоа што не ја потпрел скалата на ништо, па штом се качи, се занишува и веднаш стрчнува надоле, од другата страна на скалата, за да не падне.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја наместив скалата нагоре и се качив на првата гредичка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја изведов точката беспрекорно; на еден необично, гротескно висок кревет, што го бевме направиле специјално за таа намена, лежеа, во прегратка Луција и Земанек, а јас со скалата, потпрена на ништо, во воздух, се обидував да се качам и да видам што прават; јас бев, наводно, глупавиот сопруг на Луција, а Земанек нејзиниот љубовник. Луција П беше Петрунела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но знам дека ме прашаа: дали навистина, во една прилика, кога сум изведувал некоја циркуска точка во гимнастичката сала, сум рекол: „Нека ми се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше една сцена на еден разбој, во гимнастичката сала; можеби бевме во втора, можеби во трета година; тој, со измама дојде на местото на Земанек, кој требаше да ни помага нам, на девојчињата, да се качиме на разбојот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Набргу дојде експресот; застана и јас се качив во последниот вагон.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој три дена се молеше Богу во една пештера под самиот папок на светот, и кога четвртиот ден се качи на скалите, тие стоеја како да се закопани во каменот, во карпата Бехистунска!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем ме прегрна, и како стари и добри пријатели, тргнавме по пругата. „Во Велес ќе се качиме на возот“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во следниот миг, рече: „Збогум Луцијо!“; го фрли куферот крај пругата и се фати за металната конструкција на мостот од десната страна; се искачи, вешто, како гимнастичар на разбој; се качи на врвот и стоеше на последната греда од мостот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција беше возбудена: трепереше, не им веруваше на сопствените очи, велеше дека е тоа чудо; потем тргна од салата кон училиштето да раскаже што видела а јас ја стигнав на излезот, и одеднаш, без да знам зошто и без да знам од каде ми е таа сила, ја плеснав по задникот, сосема безобразно, оти ме беше опфатило некое победничко, раскошно расположение и ѝ реков: „Нека се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој имал пасош и бил „странски“ државјанин и според тоа единствено тој можел легално да се качи на парабородот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Меѓутоа, кога сето тоа било готово, потребата од луѓе била сведена на минимум: еден ќе требало да го запали фитилот во визбата на бакалницата и да исчезне без трага и еден кој требало да се качи на бродот, а чиј живот можел да биде најмногу загрозен.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Испивме по пијалок во „риголета“ пица барот (и две парчиња пица со сирење) и ја испратив дома. Штом се качивме до нејзиниот стан таа ја отвори вратата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се качив од една посивена провинциска станица, возот патува бавно и долго, а јас, и покрај неколку испиени шприцери во станичното бифе, подготвен сум да бидам љубопитен и внимателен соговорник.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Така, се спакува набрзина и се качи на авион за Љубљана.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Им даде знак на војниците и тие се качија на покривот, ги расфрлаа ќерамидите, ја откорнаа чатијата и почнаа да го рушат ѕидот кон патот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

ИВАН: Крстју просто ми рече дека Младичот не може да се качи на попладневниот воз и дека ќе тргнел со вечерниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас се качив на мотор и веднаш си летнав низ Прилепска чаршија, со моторот шетнав.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И песната мила Македонска стара... На божиќно оро, на тапан се качив... за велигден со гајда се збравме на црвено јајце си шетавме в зори и сѐ ми е мило...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Арно ама, ни дупка имало, ни па можела однекаде да се качи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Погрешно Едип ја измерил височината. Да се качи пак горе, за тоа нема ни сили, ниту пак би го направил тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ајде да се качиме горе, утре е пазарен ден, движење, врева, бркотници и со динамит да пробиваме никој нема да нѐ чуе. Целиот ден ќе го употребиме околу цевката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Водата се предаде, го пушти да се качи во планината високо, високо, да можат сите да ја видат неговата големина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И пак ќе почне едно давење, грвалење за водата, за потокот и мечката одново ќе отрча да се качи на буката, велеше, ама буката ќе падне, заедно сосе мечката, велеше, и крмакот, засилен, ќе ја дупне во мевот со секачите, со ’рпалите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ангеле се качи на магаре, ја забра кравата, а Чако пред нив зад нив, само поттрчнува, врти со опашката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Четвртиот ден пак оган ми кренаа децата. Пак огнот им се качи. Ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се качам, на прсти, по скалите, ќе застанам пред вратата и ќе го ѕиркам Ѕвездана. Ќе го наслушувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Чинела дојди мечката на потокот, велеше татко, да се напие вода или да се искапи, велеше, а крмакот ќе се затрча и ќе ја шибне одзади со секачите, со 'рпалата и мечката ќе рипне, велеше, ќе почне да бега, ама дека нема многу време за бегање, велеше, ќе се качи на една бука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се симнав по скалите преку друга соба без прозорец со парчиња пресолена пастрма, што висеа од таванот и излегов да го слушнам разговорот на двајцата што се качиле до Лесново со трет од дружината што ги пречека.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Околу полноќ, по многуте попусти истрели во заштитничкиот камен, преку луѓето минал бран кобна тишина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколцина другари на стројниот стрелец Рамиз-бег, пред тоа прострелан низ гради, со тешко и соголено стебло ја пробиле окованата врата на куќата-кула, се качиле претпазливо по тесни басамаци и го нашле безумникот вкочанет; нечија пушка во ноќта сепак му станала судбина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Излегоа од селото, го минаа неголемиот полусув честак и се качија на вториот рид.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гробник еден!... за него личело да се забере и да пее под пенџере. (Николаќи повторно пее под прозорецот): Сечи, моме руса коса, Сплети скала да се качам, Да ти влезам, море’ море, в одајчето, В одајчето шарено.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се качив во возилото на инженерот и, набргу, стигнавме до еден голем хангар, изграден на една чистинка, на периферијата на градот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе ја направам од железо и тоа ќе биде највисоката кула во светот“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одвај се качи по неа, а потоа мачно и веднаш се симна, брзајќи да одговори на моето прашање: „Каде е просторијата за социјален надомест?“

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

- А птицата? Другиот не одговори. Се оддалечуваше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Те прашувам – ќе се качиш ли на дрвово? - Не, - одмавна со рака дебелиот. – Ти го слушна кивањето, ти качи се. - Ќе се качам, - се закани долгманот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Му иде да викне, да свирне колку што може, како што тоа го правеше кога беше дете и кога ќе се качеше на нешто високо: дрво, карпа, покрив, брег; да викне и да го разлее гласот на сите страни и сиот простор наоколу да го исполни со својот глас.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога запре дождот, Богдан се качи на покривот и ги замени скршените ќерамиди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја наведна главата (коњ сум и се кријам од очите на овој коњ, мислеше), и се качи до својата соба.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сепак ако ве занима, психијатар сум.“ „Докторе“, се искриви од веселост Отец Симеон. „Зошто ноќе, кога ќе се качам на куќните стреи, сретнувам на секој чекор по едно гола жена? и зошто само ноќе, в постела, ми стасуваат од сегде љубовни писма со нацртани четирилисни детелини?“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таа само му даде знак да се качи горе, го зеде писмото и му даде два динари.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не ќе се качи царот повисоко.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Лесно се качи до последната врата со боја на зрела 'рж и забележи на неа пет крвави отпечатоци на прсти.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ние се качивме на карпата и од неа можевме да ја видиме големата површина на езерото како блеска под западното сонце.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа тој се качи и ми рече дека можам да јавам зад него.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш, за да може да се качи на чунот, оти тој се нишаше, јас првпат ја фатив за рака. Да не ја фатев подобро.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Двапати се качив кај него горе. Тој се изненади. Знам дека не се надевал.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа се качив горе во собата и бавно пред огледалото ја вадев шминката од очите и веќе избледениот кармин на усните.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Полека, наслушнувајќи ги крцкањата, се качив по скалите и влегов во мојата соба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ѝ помогнав да се качи на чунот. Сетне го поттурнав и тој се слизна по водата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Да изодиме пред сонцето да припече, Ѕвездо моја, Да се качиш на магарето? - се сврте домаќинот Петре и прашално ја погледна истоштената домаќинка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Да однесиш цареи кладенци. Да се качиш на Пирин планина. Да побараш девет кучки лами. Да поштераш цареи кладенци.“

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Пак не успеавме да се качиме на авионот за Сиетл.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Богуле, уште пред да дојдат тие, ќе се качеше на петаврите од плевната и ѕиркаше озгора гледајќи ги легнати на сеното.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Коњот бревташе од нејзината тежина, а и Дукле имаше голема мака помагајќи ѝ да се качи и да слезе од коњот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Потоа тие пак се качија на моторот и заминаа во градот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се качи на самарот, се исправи и, држејќи се во левата рака за ногата на Ристета, со десната го зеде секирчето и замавна по ортомчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ела ќе си поседиме! — се јави Тода и се качи пак на дрвата за да можат да се видат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот Петко си ја јавна вчерашната машчичка, Доста се качи на другата, а Илко си плукна на опинчоките и, де бре, а бре, уште каде ручек време стасаа в село.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пружам гаќи на тераса Над глава трошки ми тресе Таса Ќе ѝ се качам да ѝ ебам матер

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Овој се качи на него, но калето беше високо, та мораше трет да се качи врз вториот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога во пустината Мохаве ќе се качиш на највисокиот врв, под тебе се протегаат суви долини прошарани со кактуси и Џошуа Трис, песочни ридови и карпести планини, некакви езера и слични фатаморгани...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Потоа ги врза со уздите еден за друг, му се качи на средниот и ги спотера сите три по патот низ селото; коњите испијанети и потсилени од камшикот што им плускаше крај ушите, јуреа низ селото како бесни, креваа прав зад себе, газеа кокошки, патки, мачиња, кучиња и секаква живинка што ќе им се испречеше на патот и опкршуваа со сета сила по сокаците; прислужникот Геро потскокнуваше на средниот коњ, ги стегаше цврсто в рака сите три узди, плускаше со камшикот и викаше силно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се качи на каросерија. Фати да скока.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

- Еј, - им присторе и им намавна со рака да се качат горе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Потоа се качив на Дорчо и летнав да бегам по друмот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Трајче го одврза Дорча, му се качи и го потера да го пасе на Велјанова Ливада...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Некоја гемија дали дојдува покрај земјава ваша за да се качам и да си одам?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Близу пол саат што одел, и кога дошол до една тумбичка, се качил на неа и чул од луѓе зборови; арно ама ништо не разбирал од тие зборови, така му се чуло, како кога да кљакаат штркови.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Пред се тоа Силјан си патувал со голема надеж да најде некоја трага и до кај пладне го изодил угорното, та се качил на планината и кога се опулил натамо, видел едно поленце опколено со планинки и ридови, прилично како Прилепското.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И јас кога еднаш одамна , во мојот поранешен живот, се качив на Водно и погледнав долу кон градот, не можев да здогледам ниту една од моите грижи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Добро, и овојпат скрив од него дека во неделата се качив на крошните на највисокото дрво од неговата макета.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Наиде на спомнатите скали со мрежеста ограда, се качи по нив, а потоа низ долгиот ходник тргна кон канцеларијата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Едно мало човече, кое дотогаш го немав сретнато, довлечка од некаде кутија со пијалок и се качи на неа само за да може да ме потчукне по рамото во знак на охрабрување.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Така рекол и потоа се качил на високиот орев и оттаму скокнал.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се качи горе. Неговата глава ѕиркаше од горе и ѝ се смееше. Ја подигна шапката: „Збогум, Кора.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Во мансардата? Тргни ја раката од скалилата, Вилијаме Финч. Ќе се качам горе и ќе те избркам од тоа гнасно место!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Скоро и не трепнуваш. Не одолговлечуваш. Најголемиот дел од времето дури и не знаеш за тоа. Мртов си и точка.“ Се качивме горе за да спиеме.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Всушност кога се качивме во Кулата, без да ни раскажува за замомчувањето и за тајните поврзани со него тој побрза да ни ја покаже својата срамота.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Подоцна објасни дека всушност и не се плашела од тие гадинки. Обично ги бркала и газела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еднаш Катерина дотрча од бањата врескајќи. Беше избезумена. Дури на креветот се качи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А за Трајчеица што да се рече! Откако ѝ тргнаа работите на арно како да слезе од магаре а се качи на пајтон!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А на која среќа си се качил? Каде те носи?“ го исмевјував јас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кај тој Борис Степанович се наоѓаше списокот на сите Белогардејци кои се качиле на англиските бродови во Одеса.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш Парнаџиевата го оставила прозорецот отворен, и во тој момент дотрчала ветрушката, се качила по скалите, втрчала и во собата, и сѐ испревртила.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ете, помина со рамнодушност низ мојата лутина“, си реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе се качам на мојот Циган, и нека ме носи таму каде што исчезнува самракот".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се качив малку и ногата ми се затресе. Ја спуштив на земја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се качил на едно дрво и се завиткал во капицата сено меѓу гранките.