Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Што се карате? Во што е работата?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Гоце, ме рани кучето! - извика селанецот што го држеше коњот за уздата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За миг едниот од нив му ја фати уздата на коњот, вториот се нафрли на Турчинот да го кутне од коњот, а третиот извика: - Сега ќе видиш зашто се караме, бре Назлам-бег!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Меѓу себе зборуваа, па и се караа, за националните и за либералните, како секогаш, па дури и за водата се замераа, кој што повадил и колку потрошил, дали се искапил или испрал, дека волојте пијат повеќе од козите, или овците повеќе од кокошките, но сето тоа си остануваше нивно и меѓу нив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓе како луѓе, се жалат, се караат и се забавуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Шумно беше во крчмата. Зад преграда се караа груби гласови и се надвикуваа, зарипнати.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо го забележа него уште од воз - сѐ така пијан и готов да се кара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- „Што е, да видел господ, да правиш што не си правел!“ - се кара таа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се прават прво закачки и потфрлања, некои дури и за сметка на самиот водник, некои доста успели, така што и Грнецот се потсмева; после се преминува кон дела, кон клавање сопка или слично, та водникот, што инаку великодушно мине преку шегите на своја сметка, мора да се сврти и да се кара: „Ајде доста!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кметот, тој што се караше со војниците, седеше уште таму, ама сега заспан.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

— Се кара Мирче, ама гледа дека жената не попушта. — Е море, кој се.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Полчивци и Дунчани се караа за синорот Раково и Рамништето и сто години цели борби водеа чија стока да ја пасе тревата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Долга и широка беше таа историја со Лисиче, што ја кажуваа старците на своите внуци и правнуци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но без лутина во гласот. Туку така, колку да се викне. По навика.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Доста, бре антихристи!... Викаат од балконите мајките, им се карат на децата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Вечно смуртен, тој никогаш и со ништо не беше задоволен. И како ништо друго да не знаеше, освен само да мрмори и да се кара.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не ѝ се караше што сама оди на фурна, в чаршија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Дедото рече: - И мене ми испадна единствениот заб кога му се карав на Димче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ај, со здравје. Да не те вртиме оти Панде ќе се кара. (Го бакнува во челото).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Не Риста, се налути Андон како да се кара. - Ристо е арабаџија од нашата улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа се враќаат намуртени, налутени и пцујат и се караат, велејќи кој чини, а кој не чини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Трајковица удри да се кара, да колни, леле ми го изедовте Трајко мил, леле Трајко шо ме остави сама, леле јас пустата сега без тебе сум без очи и опуљ – плачеше Трајковица и колнежите не ѝ секнуваа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тетка Рајна викаше по мене, се караше да не ѝ растурам, или да не се прашам, но тоа не помагаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Поначесто се карам со нив. Ми велат оти Св. Петар клучоносецот ми одредил добро место и дека тие се немошни, речиси беспомошни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Среде тој бескраен спор помеѓу двата братски соседни народа македонското словенско население, заради кое тие се караат, малце по малце зрее во националното самосознание и сака да се ослободи од покровителството на соседните народи за да може само да си биде вршител на своите судбини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во јамата, бездруго во јамата, ќе го покриеме со гранки. - Пепелта не станува змија под земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш дошол Онисифор Мечкојад со таква оѕвереност на челуста што дури и дрвјата затрепериле околу него. Смеењето ослабнало, кикотливците молкнале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сакаш ли голтка ракија? Покажал Богоја Гулабарин кон стомната; смекнувал; само понекогаш се шегувал, никогаш не се карал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој човек со ситна коска, нешто поисправен отколку што треба да е еден старец, не гласен и сепак таков како секогаш да е на едно место, ги предизвикал обајцата Онисифоровци да мислат дека противникот кришум го посоветувал старецот да предложи Дмитар-Пејко да биде и запален и закопан - селанецот се кара за педа земја, за говедска лепешка, зошто да се кара и за мртовец?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, Ружа продолжи да се кара и самата со себе. - Мрзи белосветски! Да не бев јас, старата колиба досега ќе им паднеше на глава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако тројцата спореа за Господа, всушност тие беа далеку од желбата да се караат сега.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А основни генералии, секако, мојата секретарка ќе им земе при прием на листа на чекање, па ако треба и ќе постојам пред капија, да чујам се караат ли дење, офкаат ли ноќе, тепаат ли деца и како им се насадени овошките низ дворот, па кога ќе дојдат на ред, од врата ќе паднам во транс: „Имаш дуња во дворот или воденики на балкон“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Што ти требаше, му рече, да се караш со нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Домаќинките ја обожаваа Кристл, и разбира се караа - врнеа по онаа ороспија Алексис, која ете неколку години после разводот, повторно се појавува за да им го загорчи животот на Карингтонови.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- А ако кренат рака на тебе? - Е, ќе кренат! Зошто, кога не им чинам зло? А затоа и со син ми се карам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Може мора да се караат луѓето за да има и тој работа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Треба сам да се караш, сам да се тепаш. Ништо друго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А колку убаво ни беше кога се каравме, вели, знаете кога ни пративте писмо: ״никој да не преоѓа од Пукнат Камен подолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И озгора почнаа некои гласови да идат небаре луѓе да се караат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се сеќавам на борбата меѓу мечката и крмакот, (нерезот) што се караат за едно поточе вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Пусто време што носи, вели Мисајле Ковачот, напред овдека се каравме за синорот, вели, сега се бараме за друго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние седнавме во салата. Ја догледавме операта. И право дома.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пребројувам – до пара за четири парчиња. Господе, бадијала сум се карал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Малку и се карале, со извици срца си парале: „Снегот е бел!“ „Не, снегот е црн!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Знаев, не ми беше тешко да претпоставам, дека близнаците пак ќе се караат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Смислата на животот ја наоѓаа во недоразбирањата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Секој збор им бил ко боцкав трн. Без заби се апеле, без раце се давеле...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Беше само неколку чекори далеку од нив кога групата ненадејно се растури, а двајца од луѓето почнаа жестоко да се караат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури и почна да се караш со мене за некои безначајни работи. Но, тие работи ми пречеа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дури првите години од бракот многу се каравме.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сега, кога ќе се сетам на тие момент, многу ми е жал што беше така, но си велам: „Камо да е жив, па, пак нека биде така, луѓето се караат, се мират, тоа е животот“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

ЉУБА: Да, бргу ќе одам. Веројатно, ние уште ќе се караме со Аљоша.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Снаи се лутат, синови се караат, сакаат да се делат.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вечерта мајка и ја праша како помина денеска, a брат и не заборави да и каже дека оној попов шебек често гледа во неа и дека тие со Јошка сакале да го натепаат на одморот ама таа, Неда ги искарала да не се караат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Кандилата се занишаа и иконата од свети Илија почна да трепка со очите“, — тврдеше маѓерот Стојко Попов, кого нарочно Стале го поведе со себе во црквата да присуствува и да биде свидетел колку е „посветен“ дедот Стале, кога може да се кара со самиот свети Илија, та дури и кандилото пред неговата икона може да му го искрши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лиќо (синот на Видан) почна да ја доградува куќата што ја наследи од татка си, а со тоа му го затвори светлото од куќата на Јаким (синот на Блашко); почнаа да се караат, да се расправаат; селаните не успеаја да ги смират, и започнаа од судот да идат комисии, да гледаат, да мерат, да цртаат, да прават записници и судот донесе одлука Лиќо да го сруши изградениот кат со кој му ја затвора светлината на Јаким.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа исчекување како да внесе промени во нив, како да започнаа да стануваат подруги; не се расправаа, не се караа како порано за секакви и секојдневни работи: кој кому му пресекол дрво во забранот, кој во чија ливада пуштил добиток да пасе, кој кому му направил штета во нивата, чија кокошка снесла јајца во туѓа плевна, или претала во вртот, та била заклана, кој кому на славите и свадбите му опцул мајка, го плукнал или удрил; кој во чија жена зрчел и ја задевал; кој кого го поткажал на џандарите дека ја пцуел власта.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Ете... - рекоа луѓето, - во животот се јадиме, се глодеме, се караме, а ете по смртта што нѐ чека...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Зорица беше највеселото девојче во улицата. Си играше со сите дечиња. Со никого не се караше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мал народ сме, велеше, поробен, испиен и уште да се караме еден со друг.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Другите сите останаа да се караат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

СПИРО: Не би бил тој мајчин син, таков нагизден и надуен, да нема толку пари, зашто пара чисти и пара се кара...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Чистотата стои до човекот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

БОЖО: Ајде оди сега. (Пауза) Да не се караме. (Пауза) Прочитавме што мислиш за нас, доволно е, што сакаш друго?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не може човек да се кара со никого.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Кметот долго се караше со татко. - Сте го навредиле даскалот – пиштеше тој – сте го посрамиле селото, ете, што сте направиле.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Не се карај и да не ги караш дечките! - му подвикна дедо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Барем така, преку рид, преку трап, со пешник леб во едната и парче сирење во другата рака, да се пцуеме, да се караме, а не да пукаме и да се убиваме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И се лутеше, пцуеше, жолчно се расправаше со другарите кога слушаше дека таму „горе“ како што се велеше - големците се караа меѓу себе, се обвинуваа и се клеветеа, се распоредуваа на оваа или онаа страна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Усети и глад. Однекаде, како под земја, Мече дочу кркорење – тоа цревата се караа гладни меѓу себе.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

VI. И да не оставиме никаква можност за немир и спорови меѓу нашите поданици, дозволивме и дозволуваме на сите припадници на споменатата вера, што се прогласува за реформирана, и инаку се однесуваат според она што е запишано во оваа одредба, да живеат и да бидат настанети во сите места и краишта на нашето кралство и земјите што ни се покорни, без да бидат малтретирани, навредувани или да бидат присилени да сторат какво и да е верско дејание спротивно на своето убедување, ниту да бидат заради тоа барани во својот дом или таму каде што сакаат да живеат. (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

-Бабо, знаеш ли ти дека постои една француска поговорка што гласи: „Кој се сака тој и се кара“?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И цело време после самата да се карам: што ми требаше да ја прашувам, што ми требаше да се будалам.