Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Матвеј Николаевич стоеше бос, наведнат над заспаната ќерка; неговото лице беше вкочането сосема блиску до градите на Наташа; на Вадим му се причини дека тој мошне смрдливо и чкрипаво мласка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тогаш младиот научник одеднаш во себе почна да изговара математички формули; нему во неговиот расколебан ум му се причини дека од нивната стабилна реалност Матвеј Николаевич ќе мине, би можело да се каже, ќе испари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мора да се каже дека за цело ова време додека Ѓорѓиевски не е на работа, во Шеќераната се случуваат дополнителни турбуленции со кои додатно се отежнува можноста за спротивставување на работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, вратени му се трошоците што ги плати на Основниот суд – Битола, а за трошоците кои што ги плати на Апелација моментално има покренато друг спор пред надлежен суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И во двете димензии романот е еден од најдобрите начини да се види уништување на идеолошкиот универзум, затворен и суров, но без да се каже било што директно, и тоа е што ме воодушеви во ова дело...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓутоа, има и нешто повеќе од сето тоа, од арбитрарните декрети на власта, а тоа е сказната што ни се нуди низ романот Времето на козите, на романсиерот Луан Старова, сугерирајќи ни, а и без тоа некогаш да се каже, дека грешките и лудоста на режимот не беа во диктатурата, туку во феноменот од кој произлезе диктатурата, односно од идеолошката аберација.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да не рекла свеска ми нешто навредливо за мене! Или пак нешто меѓусебно се кажват?

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Погодува кога ќе се каже непријатната вистина в очи, но уште повеќе погодува невистината, лагата и сплетката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема да раскажувам за сите мислења што се кажаа за тоа каде можела да исчезне водата, кога и каде се случило нешто слично, за сочувствителните зборови кажувани на некој посебен, маказаречки начин, за помолчувањето и вртењето глава.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие сега се најгнасни. Што да се каже? Какви објасненија да се дадат?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Да, да“, рече Пере, „арондација, така се кажа“. „Ти кажувам“, продолжи тој, “ што зборуваат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сепак, ние не бевме гладни и до некаде бевме и добро облечени, ако може така да се каже, за едно такво зафрлено село, во тие високи планини како што беше Бесвина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Важно е да се промени амбиентот, да се биде на море и да се каже дека се било на странско море.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Конечно, што значи да се каже дека животот истекува кога нашата мачка го прегризува оклопот внесувајќи метеж во мекото ткиво?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Се надевам дека може да се каже дека и вие ќе ѝ припаднете на таа монастирлитска светла линија на верата”, му рече со спокоен глас претседателот на синагогалниот одбор, кога младиот Елеазар бен Цви беше поставен за рабин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тепачките во салуните, или она што во вестерните го работат кога ќе го нокаутираат главниот јунак или кога еден тип ќе собори друг на масата која под нив се крши - тие во салуните секогаш кршат барем една маса - секогаш се снимаат оддалеку.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Како секогаш свежа изгореница”, би можело да се каже, ја чувствуваше Пандалф Вулкански - можеби би згрешиле ако кажеме: госпожа Сенка; подобро: нејзиното отсуство, како едно меурче на кожата, во кое, како во кугла, се наоѓаат секакви: Левенхуковите човечиња, Зевсовиот дожд, а богами и: вирусите, тројанските коњи, логичните бомби и црвите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Оваа постапка постигна врв во Јаже (1948), во кој нема резови; може да се каже дека целиот филм, поради постојаното движење на камерата, е еден единствен долг кадар (Составен е, всушност, од осум кадри по десет минути - еден кадар за секој колут).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Кога колата ќе тргне наудолу, кога ќе се скршат сопирачките и под колата да се фрлиш, нема да ја запреш... ќе речеше баба ми. Е, Марко, Марко! Така ти е кога си искрен!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На почетните прашања одговорив точно, небаре за лична карта - така токму мене ме пронајдоа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Другите се запишале со измислено име и презиме. Едноставно - не се кажале по правдина кои се!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ќе и учиш селаните да стапуваат во организациата, да си прибираат оружје, да и пазат луѓето шо ќе идат кај ниј, да не жалаат оти ќе дадат парче леб на такви луѓе и; шо е најглавно, да се спремаат за големиот ден кога ќе му се каже да се дигнат сете како еден во оружана борба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— На крајот на краишчата ќе се разбере, токо гледајте да и позапазиме, ако се кажат некаде по Раец и Рамнишчето, — предложува Бојко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Како да не! И не само еден. Ти аги тепај колку ти душа сака, но ќе гледаш да не биде лошо и за селаните каде ќе и тепаш агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како еден од обидите за самоубиство е и фрлањето под воз кое порано во Македонија беше практика, но денеска може да се каже дека е сè поретко и тешко спроведливо со оглед на кризата во Македонски железници и само два воза кои сообраќаат во текот на денот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Де, де, бре мајсторе... - го прекина сопственикот, - ти пак збор не оставаш да се каже!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И покрај сеопштата желба на човекот за „вештачките раеви“, без оглед дали се реализира во текот на животот или не, таа секогаш е присутна и би можело да се каже дека е повеќе правило отколку исклучок.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Може, на пример, да се каже дека боите предизвикуваат звуци, а звуците калеидоскопски спектар на најразновидни бои, дури и со затворени очи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Иднината, ако тоа досега не го постигнале минатото и сегашноста, ќе ги разјасни определбите на овој исклучително комплексен и антологиски автор, за кого со право може да се каже дека напишал ремек дело за тажната увертира за запустувањето на нашата Магна Матер Македонија, за трагичните историски реминисценции на вечниот македонски народ, и за македонската дијаспора.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едно нешто видов, подобро е така да се каже и да се сочини слово едниствено; едно нешто видов: светлина, боја и музика, оти светлината е боја и музика едновремено, како што бојата е светлина и музика и како што музиката е светлина и боја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакаше нешто да каже, нешто што мораше да се каже, но се снебиваше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Вистината е Српска или ја нема.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Веќе не може да се каже дека во Франција има само Французи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Многу е тешко да се каже дека визуелниот уметнички свет е имун на оваа клима, било надворешно, како импликација на некои негови врски со деловните или националните интереси, или внатрешно, како микрокосмос на истиот конфликт на вредности. Guy Brett е писател од Лондон. 14 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сѐ треба да се каже објективно и непристрасно: Србите се недолжни жртви на „новиот светски поредок“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа молчевме. Тука веќе немаше што да се каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Може да се каже дека божјаците расфрлени низ расказите на Ренџов се солта на неговото раскажување, и можеби од нив потекнува главното чувство што тие раскази го будат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Освен разгледувањето на сите засегнати прашања, за да биде јасно појавувањето на книгава, сега ќе треба да се кажат неколку збора за своевременоста на книгата и нашиот литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кај нас во Македонија и во Бугарија на таква владина распоредба можат да ѝ придадат неправилно значење, ете зошто ќе треба да се кажат овде неколку зборови и за неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најпрвин треба да се каже оти по македонското прашање нема никаква разлика помеѓу погледите на руското општество и народот, од една страна, и владата, од друга, а има само разлика во степенот на интересот за него: општеството и народот многу помалку се интересираат од владата што се гледа од помоштите за Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но сега-засега од такви подробни разгледувања за засегнатите прашања уште нема голема и неодложна потреба; затоа требаше за сите од нив да се кажат по неколку збора, зашто тие едно без друго се нејасни и неразбирливи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа содржи ризик и испитување.  Тоа сепак би можело и така да се формулира, дека Вие барате да ги испитате границите на позитивното знаење, да речеме, границата помеѓу она што може да се каже и она што не може да се каже.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Наглас се кажа она што тој со денови го мислеше, неправдата што го гореше, агресијата врз неговиот личен и национален мир која не можеше да ја сфати, како што не можеше да сфати со која своја постапка, како човек или како Македонец, тој придонел да се најде во оваа ситуација.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Истото може да се каже и за нашите книжевни творци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- По домаќиниве ќе плиснеме само вода за среќен пат. Никој, разбирате, солза да не пушти.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

АНТИЦА: Ич не е срамота. Како за тебе може да се каже дека е згодна прилика.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Што да се каже на пример, на погребот на еден питон?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Засега е доволно да се каже дека на обете страни од поделбата хуманисти/научници има бројни недоразбирања во поглед на ова прашање (но и во поглед на други прашања).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ што требаше да се каже веќе го кажаа нивните очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Неправедно и претерано строго е да се каже тоа за Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А меѓутоа треба да се каже и вистината - два дена не клал ништо в уста и поради тоа звучно му се преметкуваат цревата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Ами од кај дојде, Јоне, му велам јас на мажот, како дозна дека надотекла вода во гумново, му велам, во сонот: - Така дознав, ми вели тој, како што спиев во окопот ми се кажа и дотрчав, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И вистина виде. Тоа што ми се кажаа, се докажа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама мене за војните уште онојпат ми се кажа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно време се кажа ״ јуриш“ и откако се изврши првиот пробив, артилеријата два дена и две ноќи само бувта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се кажа, како никогаш да не се помрднала од селото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можат да се донапијат, да се донакажат, - Како сте со трипер?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еден ден морало да се каже, да излезе. Било: бог да те чува од потаен жар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ми требаше многу време за да ја грабнам облеката, бундата и чантата; не сакав да потрошам премногу време на облекување; ако коњите побрзаат како на патот за ваму, ќе скокнам, така да се каже, од оваа постела во својата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Може ли да се оди дотаму да се каже како Duchamp-овата маѓепсаност со кружните форми, она што Gabrielle Buffet, зборувајќи за него, го нарече „опседнатост со круг”, маѓепсаност што се манифестираше од појавата на Мелницата за кафе 1911. и Тркалото од велосипед до бескрајното умножување на елипси во неговите Роторељефи и Оптички машини од триесетите години, одговара на Leonardo-вата опседнатост со вртлози, вирови опкружени со пена и коса, кружни и вртоглави плетки на една космичка perpetuum mobile?

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Тишината може да се смета и за највисок домет на јазикот, тишината може да биде составена од зборови кои не се кажани или запишани.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тишината крие двосмислени пораки кои често може да бидат декодирани само од зборовите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не треба ни да се каже дека тој извор, така привикан, никогаш не е естетски туку роднински, не е одреден со естетското мерило на слободните институции на националната (како светска) литература туку со органскиот „указ” на апсолутната моќ на крвта и тлото.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Галебот што на сонце си ги чисти крилата треба да биде оставен на мир, а не да му се каже ‘значѝ; него тоа го боли.”

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со чувство дека му зборува на О'Брајан, и истовремено дека поставува значајна аксиома, тој напиша: „ Слободата е слобода да се каже дека два плус два прават четири.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој стоеше гледајќи како инструкторката ги крева рацете над главата - не можеше да се каже грациозно, но затоа забележливо прецизно и ефикасно - и како се наведнува и ги протнува врвовите од прстите на рацете под палците на нозете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Гледате и сами како е; празна продавница може да се каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но да се следи историјата на целиот тој период, да се каже кој се бореше против кого во секој даден момент, беше сосем неможно, зашто во ниту еден пишан запис или изговорен збор не се споменуваше ниту едно друго сојузништво освен постојното.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Без да му се каже, келнерот донесе нови чашки со џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одвај има потреба да се каже дека најсуптилни применувачи на двомислата се токму оние кои ја измислија и кои знаат дека таа е еден простран систем на ментално мамење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Три месеци подоцна, ПТЦЦ била ненадејно расформирана, без да се каже зошто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оваа шема, одвај има потреба да се каже, е обичен сон со отворени очи, и е невозможно да биде остварен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тешко може да се каже изучување“, рече. „Јас сум само аматер. Тоа не е моја работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За него не можеше да се каже дека е неисправен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Менувањето на минатото е неопходно од две причини, од кои едната е помошна и, така да се каже, претставува прашање на претпазливост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Свесно да се кажуваат лаги и истовремено искрено да се верува во нив, да се заборава секој факт што станал непожелен, а потоа, кога ќе биде повторно потребен да се извлече од заборавот за онолку време за колку што е потребно, да се одрекува постоењето на објективната стварност и за сето време да се води сметка за стварноста што се одрекува - сето тоа е неопходно потребно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се случи тоа утро во Министерството, ако воопшто може да се каже за нешто толку небулозно дека се случило.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога се однесува на член на Партијата, означува лојална готовност да се каже дека црното е бело кога партиската дисциплина го бара тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не“, рече тој, „не чувствуваш исто.“ Изгледаше како да нема што повеќе да се каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ох, постоеја толку нешта што требаше да се кажат, да.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

8. ШТОМ ИЗЛАЖЕШ ЕДНАШ, НЕ ТИ ВЕРУВААТ ДОВЕК - теориски би можело и така да се каже, во практика, пак, еднаш му поверуваш на човек а потем до смртта тој сѐ туку те лаже ...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

А што да се каже друго за односите на Борко и на Симона?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не се кажува точно што сѐ ќе покрие, но се подразбирало, секако, дека ќе го покрие селото Долнец, бидејќи во записникот се споменува отштета од државата за евентуално одземени имоти за потребите на акумулацијата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Многу подоцна откога јас бев кај манастирот, беше барано од некои луѓе јавно да се осудат стрелањата без суд, како што било ова овде долу, и да се кажат луѓето што ги извршиле, но не се постигна политичка согласност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тропна со железото на портата и бргу слушна глас одвнатре: – Кој е? – Јас сум, Сефедине – му се кажа кадијата на својот домашен слуга, Сефедина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

За самата креација на едно такво тврдење, пак, може да се каже дека е само пламнување на таа величествена искра интуиција.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А? Мислиш дека овде е местото да се каже тоа?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Многу е страшно ова да се каже, но кога синчето умре, ете, убедена сум, дека ти помисли за тоа дека барем една грижа помалку.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ова може, превртено или реципрочно, да се каже за секој идентитет и секоја идентификација: нема однос кон себе и поистоветување на себеси, без култура, но мојата култура како култура на другиот, култура со двоен генитив и разлика во себе.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со тој вид на литература тој се користеше, може да се каже, експериментално: во 20-ите години кон таа форма се обрати Набоков- поетот, а во 30-ите - Набоков - прозниот писател.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Ама и Илко не паѓа по долу, џанам, — пак се кажа Велика, и испушти една незабележителна воздишка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А што се однесува до перформансот на Кулик може да се каже дека Запад наоѓа естетско уживање во набљудувањето на рускиот „пес” само под услов тој да не се однесува на вистински кучешки начин!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Постојат, демократи, други времиња и обичаи има вистини кои не се кажуваат во дијалог на гозба и оргија, при муслини и мириси од етерични масла и прележани вина има вистини кои не се питки и питоми вистини сами од себе кои вреват вистини за преврат за народ, аристократи и пците веќе знаат и глувците осеќаат! __

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Па, би можело и така да се каже“, возврати Леонард Мид.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Веројатно се наоѓаме пред крајот на националната држава. Со какви разрешувања, тешко е да се каже.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Присуствуваме и на економска глобализација и на културна трибализација која оди во спротивниот правец.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не е лесно да се каже до кој степен анксиозноста што се чувствува при присутноста на некој друг, непознат, странец е посилна од било кој вид на општествен ангажман.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Она што е на дело сега во Европа е екстремниот раст на миграцијата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Што се однесува до градежникот (се обидувам да бидам прецизна), мислам дека, всушност, не може да се каже дека тој лично беше она што се нарекува образован човек: тој баш и не поседуваше „знаење“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И на крајот, нешто што се подразбира, но сепак мора да се каже: Маргина веројатно би постоела и без Сорос (помала, поевтина), но она што тие ни го заштедеа е непроценливо: многу нерви и многу достоинство (не мораме да трчаме кај ново-богаташиве и не мораме, од друга страна, да го бирократизираме тој сѐ уште ентузијастичен импулс што нѐ води).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Одвишно е да се каже дека мамката на сексуално понижување е контраиндикативна за очигледните хомосексуалци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, уште поизненадувачки беше типот на мрза од која страдаше У. (Може да се каже дека другите повеќе патеа од нејзината мрза.) Тоа не беше обична, туку заразна мрза.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Истовремено, надворешната контрола беше зголемена, особено преку хармонизација на контролата, координација на разузнавачките активности и полициските сили.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Истото може да се каже и за мобилноста. Мобилноста на луѓето, информациите, стоките и капиталот е секако една од дефинирачките карактеристики на доцната Модерна.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

„Вистината мораше да се каже, зашто крпата беше извалкана со домат и јајца, а не смееше да се фрли.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тие настани најчесто се селектираат така што преку нив треба да се бележи севкупната судбина на едно семејство, што служи како пример за начин на живеење во рамките на животот на еден цел народ (Solar, 2006: 262).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Не знам треба ли тоа домашно воспитание да го детерминирам како патријархално (типично балканско...) и да го појаснувам најпрвин преку вашиот фамилијарен егзилантско-емигрантски фатум, кој нели неминовно ве упатувал едни кон други, бидејќи само така сте можеле ем да се чувствувате колку-толку безбедни, ем да опстанете во пустите туѓи куќи, туѓи јазици, туѓи градови (улици, институции, инстанци...) што везден сте морале да ги (п)освојувате...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Книжевната теорија овој поим го презела од нордиската јазична и културна традиција, каде што со него се означуваат нештата кои изворно опстојуваат во различните преданија, фамилијарни или национални, а се чуваат така што постојано се кажуваат односно раскажуваат.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

СИМОН: Ништо не смее да се каже во оваа куќа.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

За Џаспер, изгледа, не можеше да се каже дека е многу дрдорко.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тие не чекаа двапати да им се каже.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Што да му се каже на оној што лаже, оној лажач лош што ги сипе лагите ко плева од кош!?

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тогаш тој ја префрли својата стара и сува рака преку моето рамено и со дедовска љубов ми рече, Умнице на деда, ми рече и додаде: „Кога нешто е важно а тешко е да се каже, ми рече, тогаш е најдобро да се остави молкот да рече што ќе рече“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе се каже кога пристигнува возот со децата и ние, од рани утрини, ќе се наредиме на станица.