се (зам.) - истура (гл.)

Овде животот тече цела ноќ, сѐ до раните утрински часови и од овие врвови се разлеваат звуците на чардашите, кои полека се истураат и потонуваат во водите на Дунав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го молеше небото да продолжи да се истура и да го топи снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како да се изживува со нејзината помамена немоќ, тој ќе ја седнеше в скут, и шушкајќи ѝ во увото, се истураше во неа, безобѕирно туѓ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во еден миг хаос. На ќилимот во дневната се истура тенџерчето ориз и варен морков, зрната влегуваат во процепите во подот, а оние собраните не сакаат да се одвојат од прстите ни кога ги тресеш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А лапајцата не запира. Се отворило небото и се истура. Врне дожд со снег, врне железо. Дроби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после почнува да се крши, да се истура, да се превртува цела меана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може на сред пат да ме стемне да се истурам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во моментов, ги имаше исклучено сите подалечни звуци и ги слушаше бесмислиците што се истураа од телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По малку беше застрашувачки тоа што од потокот звуци што се истураа од неговата уста, беше речиси невозможно да се разбере ниту еден збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Светлоста од многуте лампиони се истураше по брзите води на реката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
И секоја пролет, кога ќе расцутат првите јорговани чија модрина се истура и во Мајкините градини од нашите одамна напуштени куќи, над кои пловат облаците на семејството, меѓу небото и земјата, небаре исто како во сликите на Шагал, во мене се враќа споменот за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сред поле долапот се врти сал се врти се цеди од него водата се истура и шурка и сонот блика по земјата што 'рти додека човекот спотнат кон небото го турка.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Морам да признаам дека тоа лице и таа насмевка веќе ја имав забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Човек да поверува дека беа во прашање необични денови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Толку се засркна што во еден момент си ја кладе и дланката на устата, но и покрај оваа мерка на претпазливост од неговата исушена дланка како да се измолкнаа крупни парченца смеа и се истураа по килимот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го кренав погледот кон дрвото од чија што крошна се истураше празничната музика кога наеднаш ја здогледав индивидуата потпрена на стеблото и загледана во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Почекај, и мене нешто ме стегнало“ Тапа - тупа, тапа - тупа, така маката се истура.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
18. Дали навистина постоела онаа самовилска атмосфера на играта, со прекрасните андрогени играчи, потполно предадени на мигот, додека волшебниот прав се истура врз главите на збунетите дворјани, аматери, воајери што ѕиркаат од страните, залудени од фантазмите на магијата и метаморфозата?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Возврати со чистинка на грлото низ кое зборовите се истураа сами: - Највеселата вечер на човештвото ја прогласувам за отворена!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Како земјата да се отвараше, а небото огнено да се истураше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дали се обидуваа да ги пронајдат темните и тешки облаци што подоцна со денови се истураа врз градот?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И плодовите — гр — се истураат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стражарот те удира со камшикот, велам, а детето ја испушта дојката и, од уста, му се истура млекото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после... леле кога ќе писнеше локомотивата после: како се истураше народот на перонот, како им се отвораа устите, како им се мрдаа јаболкцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се уреваат, се истураат, сиот град го налегнуваат, го полнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас свиркаат куршуми, небаре град да се истура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Под мене се истураат празните чаури, ми тропкаат на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Светлината од ѓупското лето се истура од прозорецот, им ги брише сенките од лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дождот само се истура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога почнавме да пукаме, господе, од сето оружје да се истура железо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре од дупната вреќа се истура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пее птицата, се истура, што се вели, како сите полиња и планини да ѝ се ставени во гласот. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)