Ние, помладите, откако дознавме тие денови за пописот на козите, ги имавме постојано солзите готови да се истркалаат по образите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Главата му е толку обесена на претенкиот врат што чиниш сега ќе му се истркала пред нозе.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
А сега ќе го натерам да се истркала по креветот на младенците, машки деца да им се раѓаат! Ти спреми бакшиш за него!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Негде длабоко во Сашка како да се истркала нешто, што нејасно ја задржуваше, да си ја изживее својата радост до крај, слободно, целосно.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И сега Бојан посака да се истркала во сеното, но премногу работи му претстоеја, па само го опфати со поглед тоа зелено, миризливо богатство и се упати кон аголот каде што беа јаболката.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Налактени и со брадите втиснати во вкрстените дланки, замислени скитаат и дали сега, совладани со молкот, одново во мислите ги обновуваат изодените патеки, дали го одмотуваат клопчето на својата младост одмината во времето – невреме што се истркала низ големата удолница на чие дно се разбија и запустија големите надежи?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Секој ќе каже: се истркалало поклопчето, си го нашло грнчето.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тоа било ставена тука за да залаже, за да ја истошти фатената ѕверка, а понекогаш и да се истркала над неа и да ја смачка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Има и кавги, Ќе се истркала некој полжав пред туѓа мотика, и едниот ќе рече: мој е полжавот, а другиот: да беше твој, ќе беше пред тебе, ќе рече и ќе се фатат в гуша. Па ајде, брани откинувај.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А јас ги превртив џебовите – бездруго, разни дребулии се истркалаа наземи – народот да пукне од смеа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Кога, тука се замеша некој мангуп. – Дај – вели – да го докусурам.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сепак им се сретнаа погледите. Во очите на Камилски се истркалаа неколку солзи.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Децата се истркалкаа настрана од софрата и позаспаа, а невестата Митра ја крена.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Одвај чекал навечер по вечера да се истркалаат во постелата и да го помоли: - Тате, ајде да ми кажуваш за чевлињата што ќе ми ги купиш за Велигден.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
— Не бојте се, им вели Никифор, некои камења се истркалаа. Чипаво биле застанати, вели, и кога згазнав се урнаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се истркалаа камењата, се истркалав и јас по нив.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се истурила кантата со измет, се истркалала меѓу нас и ние ќе се фатиме да се кубеме, да врескаме. Лудница.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите сливи ни се истркалале околу главите кај што сме паднале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се сеќавам: спиевме на една падинка, стрмно место. Одвај да ја задржиш снагата, да не се истркалаш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еленчињата се удрија и им се истркалаа топчињата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се истркалав во некој дол, во некоја дупка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сум се истркалала онака ко удрена мува. Мувосерка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Главата се истркалала на земјата, а трупот уште трча.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И некое камче ќе се одрони, ќе се истркала.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кантата се плисна на нас и се истркала по скалите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сонцето ќе зајде, ќе се истркала зад ридовите, а неговата светлина уште ќе им грее на лицето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Му се истркала по лицето и му се скри во џебурките, во брчките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се собра ко удрен еж и се истркала држејќи се со рацете за удреното.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)