се (зам.) - исплаши (гл.)

Чекаше, чекаше но никој не дојде. Се исплаши.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од голема сила, тревата попушти и косата се покажа на опкосената ледина, но Сиве виде за неа закачен човечки череп Не малку се исплаши сиромашецот Сиве оклештените заби и пропаднатите очни дупки, но веднаш се сети дека не е жив човек и се заинтересува за неговата судбина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Што сте сториле, деца?“ се исплаши сестра Мира кога ме виде и веднаш, без да побара книшка, ме внесе кај докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Меѓутоа, додека со мама ја местевме масата за ручек, таа ми ја забележа преврската и ужасно се исплаши.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си имал среќа, Марко, не треба да те пратам на хирургија да те шијат. Сестра Миро, да го преврзеш.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Станав, се измив, си ја посуредив косата - да не ме видат легнат, премногу да не се загрижат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледај каков си: сиот прав и крвови - си реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се создаде толкава врева, се слушна веројатно и во ординацијата, па оттаму излезе сестра Мира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од нашите викотници работниците - копаа песок прудолу - веројатно се исплашија и завлечено извикаа: „Е - е - е - ј!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не, првин треба да се измијам и да се преоблечам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така и сторив: се измив, се преоблеков, а валканите панталони и маицата ги скрив во купатилото, мама да не се исплаши, кога ќе дојде дома.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не чалма, ве молам! Мама многу ќе се исплаши...“ зацимкав. „Ако може - газа и фластер.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога дојдоа нормално се поздравив и ништо не реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Браво: Па ти се исплаши? Кажи. Џелатот?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Побрзај, те молам... Ја тргна пак гласот на Драган. Сашка како да се исплаши, затрепери.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Срната ја меткаше главата, се обидуваше некако да скокне од снегот, па Бојан се исплаши дека може и да му избега.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ти како да си се исплашил дедо? - некако пецна Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа ѕирна под масата, го побара на балконот и кога не го најде добро се исплаши.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Јас се исплашив дека ќе се сврти да ми ја лапне ногата или нешто да ми направи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Затоа јас тебе не ти се лутам што сакаше да ме исплашиш. Ама ти самиот се исплаши.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Околу колата и околу нив дотрчале многу бугарски војници и офицери, но и тие, кога ја виделе бомбата и кога дознале дека не е експлодирана, пцуејќи ги Ѓорета и мајка му и нарекувајќи ги Мрсници се разбегале на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стражарот кој старжарел на портата на касарната, бугарски часовој, кога дошол за да ја претресе колата, која ја видел бомбата, се исплашил силно и трипати едноподруго пукнал во воздух.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа можеше да стапне на змијата и колку многу ќе се исплашеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сухов однекаде ви доаѓа од зад грб и ви зборува со таков тон како да ви прави услуга: -Овде почива правот на Михаил Матвеевич Херасков, угледен поет од епохата на дворските преврати...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не се исплашив. За „горниот“ го сметав чичко Адама, стариот глув крпач на чевли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сте се исплашиле обајцата и сте се фатиле гуша за гуша, а тој викал: „Пушти ме, колера имам. Ќе те заразавм!“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се случи вака: јас, за да се покажам подобар од Земанек (иако првпат седнував на мотоцикл), одеднаш притиснав на гаста, и веќе следниот миг предното тркало на мотоциклот се крена во воздух; газдата вресна, скокна, се исплаши, но ништо не се случи: јас продолжив да возам само на задното тркало без никаков проблем, и така возев неколку минути, на рамниот дел од патеката, напред и назад!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зошто навистина не ја силував Луција онаа ноќ? (Таа, всушност, лукава како и секоја жена, ме измами, ме надмудри, оти навреме се предаде: јас само сакав да ја силувам, да покажам извесна надмоќ над неа, како одговор на нејзината партиска декларираност; но таа тоа го сети и во клучниот момент се предаде, да ми го оневозможи тоа задоволство, затоа што Партијата, општеството, нацијата и семејството ја научиле дека е недостојно некој да те силува; така таа, со тоа што се предаде, најде алиби за силувањето, и сакаше скандалот што долго го планирав, да го претвори во регуларен сексуален однос; тука пак, јас киксирав, оти се исплашив од она нејзино ненадејно движење).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Фискултурецот се исплашил да не ѝ се слоши како на приредбата, па застанал, да се потсмири. Застанале под сенка, под еден орев.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Се исплашив синко, за штичкава“, рече одеднаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не го видов топломерот кога го изваде, но, по изразот на лицето сфатив дека Вера уште повеќе се исплаши. Ели не престануваше да повраќа. Се измени во лицето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се исплашија од нешто невидливо кое само тие го насетија. Потоа се слушна како скрца ковчегот, како се потстресе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се исплаши татко му и повторно се врати назад во Германија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се исплашив за куќата... Ми удри крвта во главата и чкрапнав...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Виктор, онака мамурен, се исплаши кога над себе го виде ликот на Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се исплашија дека не само што не ќе имаат можност да ги допрат наследените пари, туку постоеше реална можност да го загубат и Томо, сигурниот извор на пари, златниот рудник од кој секогаш црпеа за благопријатното живеење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се исплашил да не задоцни и да не го испушти својот миг, помисли, затоа нашол дека ќе му биде позгодно да си почека тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот се исплаши од него. Викаше од тоа, исправен во снегот и топол.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го почувствувал едниот врв на младата цицка под дланка и се исплашил. Може ли, дали смее?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и месечината да удреше во планински врв и да се распрснеше како фрлена диња на камен, не ќе се исплашев повеќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главата му висеше како туѓа, како извлечена од безживотен песок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои од мажите се исплашиле од многувлакнестата сенка од која кокошките по дрвјата се споулавувале, некои посилни од ужасот на врколачките ноќи пак оделе да шопаат крај оградите или зад нив враќајќи се дома со искокорени очи дури пред изгревите; потоа се нашле двајца или тројца антихристи и го намердале врколакот, го соблекле и со стапови го потерале кон пештерите во кои обработувале камен ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Какви биле тие девојки што се треселе над ова пузе-маже? И подземните јуди ќе се исплашат од него. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин видов некакви пузиња, згрчени и со големи глави (тоа уште сонот ме измамуваше) и кога погледнав кај што гледаа сите, а гледаа кон последната кола, се зграпчив за грло од страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал со замислено накашлување. Не се исплашила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ти треба да се чувствуваш силен и да го зграпчиш за уши злодејот Мечкојад. Луѓето се исплашени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сте зјапнале, ќе се расплачете над неговите лаги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправил во чиста кошула без една јама, не толку возбуден колку сигурен во машката намера; нечујно ѝ пришол како да не ја допирал земјата со опинците - Фиданка Кукникова не го забележала зашто и со воздишки и со мисли била свртена кон трепетливите далечини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сакаш да станеш војвода, господар, се чувствуваш силен?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се обеси“, се исплаши жената.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од нејзините гради се кренало збивтаво липање, но чудно и неконтролирано. Таа не можела да се чуе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под неговите веѓи веќе немаше очи. Се исплашив дека ме заборавил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исплашил овој та веднаш со ластегарка по муцката исклештена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие се исплашиле, како и секој жив човек, ама се срамат еден пред друг, не се предаваат. Носат по три сабји и по три ножа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ване се исплаши. А јас мислев... Нешто тврдо му ги стисна зборовите в грло.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Некој ден ти дошол некој ага, ти си се исплашила. (Седнува, а Антица ја зимаат в среде).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Трговецот со добиток се покаја што толку лесно падна во стапицата на врагот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и кравата, како да се исплаши од нешто, ги наведна роговите и замука подмолно како земјотрес. – Ако некој ми вети нешто, тогаш мора да го исполни тоа ветување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вчера за малку ќе умрев. Ќе се отруев од прскачот за тавтабити. Многу се исплашив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како четврто: ќе можев своите гости да ги пречекувам на тераса, и ниеден пријател од детството нема да се исплаши од празна рамка за слика, обесена на ѕидови кои се приближуваат, толку многу што ќе сака панично да побегне, уништувајќи патем фин сервис за кафе и нова мирислива свеќа запалена во чест на неговата посета...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Ти не си коркач. - Не сум ни добра самовила од чии чинки ќе се исплаши злото.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сите се исплашија од вошките. Тие проклети, се чини, никого не почитаа, не знаеја за редот во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога тоа го дозна Богдан, се исплаши и ја напушти и неа и Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камчиња зачкрипеа зад мене. Толку цврсто и ненадејно што се исплашив.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Можеби самиот измислуваше. Но тој сето тоа го виде низ цепотината на иконата, брзо, во миг, и се исплаши, ја стисна иконата врз гради, падна на коленици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Брзајќи, за да не си остави време да се исплаши, се симна по скалите и ја пресече тесната уличка. Тоа беше лудост, се разбира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Птицата се исплаши, и летна, павтајќи со крилјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше застанал затоа што се исплаши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас од тебе се исплашив, а ти од мене... - му падна жал за момето сето растреперено, врз камен, стуткана, па чиниш со неа и каменот трепери...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се исплаши Дукле да не ѝ се случи истото она што ѝ се случи порано, го викна докторот Татули, тој ја прегледа и нареди да се однесе во болницата во градот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се исплашија луѓето и отрчаа на брегот, се искачија кај дувалото да видат што се случува, како дошло до избивање на чад. Гледаат како чадот излегува, се ежат, стравот им лази по коски, слегуваат од брегот исплашено, панично.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дента кога се посомнева дека забременила, се исплаши. Не знаеше што да прави и каде да оди.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Та затоа и тој стана толку рано и реши прв да ја погледа Неда, за да не се исплаши или засрами.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се исплаши, брзо го запали кандилото, но бидејќи пак се смири, не го разбуди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На вториот ден играта се повтори со една мала измена: сретнатите детински очи не се исплашија како вчера, но погледите достасаа до едниот и другиот и на миг се погледнаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман да ги помине овците, слушна под пат некакво мрморење: како од подземи да зборува човек. Уште толку се исплаши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И уште оддалеку го позна и се затресе. Се исплаши ли, или се засрами?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тоа значеше – волци грабачи, и мошне многу се исплашија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Каданите го видоа кадијата намуртен и тие се сневеселија, но тој се поразведри и почна да ги теши: – Гајрет, гајрет! Што? Се исплашивте од една ѓаурка?...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Рогле ќе спискаше, ќе се исплашеше и повеќе не ја удираше главата од ѕид.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се разбудил Али-бег со другарите, се исплашиле и избегале.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Едо се насмевна поткревајќи ја главата од што врапчето се исплаши и одлета.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот се исплаши дека видливо му се вцрвенуваат образите од посраменост.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А ти уште ме гледаше со стаклени очи. Се исплашив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во еден миг го облеа топлина после што како да се исплаши дека можеби грешат, но таа мисла не успеа да го потфати и понесе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Не забележуваш, дури и она што го знаеме тој го обвиткува во магла“ рече, а откако изгледа се исплаши дека кажала и премногу сепак замолча.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се исплашиле Баручиевите дека на нивните скапоцености може да се настрви некој од туѓинците во градот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Баба Бошковица се исплаши.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се погледнаа барајќи помош едно од друго и, кога се свртеа, видоа дека имале од што да се исплашат...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сите се исплашија. Какво ли пак животно било овде ноќеска!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
1. Еден Циган без цигулка Еден Циган без Циганка Еден Циган без дружина донеса денеска Замижано над постела тој стегаше раце суви борејќи се со некого заздиван Па наеднаш грабна дизгин невидлив и атот игрив го потера сиот в пот и распеан Но в час коњот се исплаши и се сопна Тој извика на уста со топла пена румена Не го крена коњот сакан Не намести нови жици Под чергата в пламен сета замолча Еден Циган без дружина еден Циган без Циганка еден Циган без цигулка однесоа денеска.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Се исплаши дека можеби си отишла засекогаш, па беше пресреќен кога се врати.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дора уште повеќе се исплаши. Таткото на Ане и Томе беше уште пострашен од баба Нада. Се викаше Тони. Имаше мотор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија се вчудовиде. Ѝ рече дека е импресионист.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зар толку се исплаши од големата љубов – својата и онаа на Нова Година?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Само миговно посака и се исплаши мислата да не го издаде!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А обраќајќи се кон личностите од американскиот политички врв, ќе истакне: "Зар не би можел некој од нашите истакнати луѓе во Вашингтон, исто така убаво и дури малку подобро да зборува?
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Читајќи го неговиот говор, јас за миг се исплашив дека големиот британски конзервативец отишол премногу лево од мене... “.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со остатоците од свеста ѝ текна дека треба длабоко да дише низ нос, да не се исплаши, да одмори, со плеќи да се трие од нешто тврдо и да не заборави без престанок да движи и нозе и раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И фатил да брои. Едно, две, три, четири, пет, шест, седум... Едно му нема! Се исплашил Итар Пејо и од страв слегол од магарето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние се искачивме на горната ледина над зимниците Јанески за да му кажеме на стрико Симо за срната бидејќи се исплашивме дека може да ја испушти и таа потплашена да му избега и да удри право во Турците ловџии.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но јас дека бев сам и првпат гледав мечка, се исплашив и ми се вкочани погледот во неа кое од страв кое од недоумица.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Признавам: се исплашив. Со дивите ѕверови нема играчка, а јас не сум ловџија со пушка па да знам со нив да излезам на крај.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Значи, - се сврте кон нас, - јунаците се исплашија, а? - разочарано додаде.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога нѐ здогледа како задишани, со Бреза в раце, се качуваме по стрмните скали, Тони се исплаши, мислејќи дека нешто сташно се случило. Се стрча по скалите и ја грабна Бреза.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да не мисли таа моја мајка својот роман за деца да го пишува како тој Макаренко? - се исплашив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Многу се исплашив кога во нашето купе влезе кондуктерот и со строг глас рече: - Покажете ги билетите!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не се исплашила, само им рекла: Добар ден, повелете на бостан!, а тие – Не сме дојдени за бостан, туку за тебе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Почнав да плачам и плачев долго, многу долго и неутешно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мила, мила, ти ли си тоа? – викнав гласно. Срничето се исплаши и побегна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)