се (зам.) - измори (гл.)

Елена застана. - Што, се плашиш? - праша Бојан. - Не, - рече Елена. - Се изморив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Се изморив, не можам веќе, - се брани дедо Спасе. - Уште една, само уште една! - моли Васко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога се изморивме и кога ни здодеа суровата игра, молкнавме наслушнувајќи дали ќе го чуеме стариот клисар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Откако наѕрев во секое ќоше и скоро веќе се изморив, седнав кај неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но полека се изморивме од славата и решивме да ја затвориме вратата од нашиот дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Слугинката умре и бидејќи не можевме да најдеме друга, ѝ се посветивме на исхраната и грижата за семејството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, децата пораснаа и се отселија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едното дете живееше во шпанија со љубовникот, другото студираше на еден познат универзитет на Источниот брег.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Докторите поминуваат само колку да утврдат дали пациентите треба да бидат врзани, и, ако некој од врзаните се изморил од беснеење, да го одврзат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А после се изморив. И како впрочем, во овој момент, да се докаже дека не сме опасни ние, таму долу...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се изморија и најпосле молкнаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Понекогаш, изморен од јулската горештина, ја губев од пред очи и беспомошно стоев, без да знам на која страна да појдам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Трубите на градскиот оркестар се изморија. Уште само барабаните се слушаа. Најпосле и нивното баботење се изгуби.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се измори. Кога ја плисна последната капка од познатите пцости, едниот рече: „Си напаѓал луѓе. Тоа е.“ Не издржа. „Оние бројки - луѓе!
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога ќе собереше поголемо купче и кога ќе се измореше од товарањето и туркањето на количката, онака испотен на августовската жега, седнуваше само за кратко и испиваше голтка ракија од едно плоснато шише оставено до новиот ѕид.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ЉУБА: Жити бога, не почнувај да размислуваш. Јас се изморив и самата не знам што зборувам. А ти ситничариш во врска со зборовите. 202 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Одеше во камбанаријата, тргаше на јажето и го удираше ѕвонарот; кога ќе се измореше тој, го заменуваше отец Иларион, па отец Серафим, па се редеа другите калуѓери.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нешто во свеста се кине, прска во шушкави искри.тие трепетливи светулки се извишуваат нечујно, бавно, сигурно, и кога ќе се изморат на својот пат, паѓаат, умираат, покриваат се со пепел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа одеа колку што личеше пополека и не можеа да се пожалат дека се измориле.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Седнаа на буката. Огнен ја избриша потта и рече: - Се изморив и ожеднев...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Токму ни требаше. Се изморивме, ама добра касапница направивме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Се изморило, бабиното јуначе! Баба ќе ми ти даде да ручаш.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Евто го слече џамаданот и рече: - Ех, се изморивме!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Добро. За половина час ќе те повикам на капење. Се изморив гледајќи ве.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И одел цел ден со овците, од рид на рид, од дол во дол, убаво се изморил и огладнел.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но денот се издолжи, јас, берејќи дрва се изморив и прегладнев, а немав што да каснам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И глеј, чекорите на мечката стануваат сѐ побавни, потивки. Се изморила, можеби, ќе си оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)