се (зам.) - излаже (гл.)

Малу ме збуножи ова, но проверував неколку пати и на повеќе тезги, и не се излагав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Местото на сликарите - боеми во Париз е Монмартр. И не се излагав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, се излагав кога ја видов нејзината борбеност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но се излагав. Промената ја забележа пак старата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Па уште толку да сме, не би можело наполно да заведеме ред: едни внатре продаваат, а други како кучиња пазиме пред вратата или вртиме наоколу и мавтаме со клоци по оние „бузовци“ што се вртат крај колибите преправајќи се дека нешто загубиле или пак се бунат дека се излагани.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Само да не се излажат и да појдат в планина“ - си мислеше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Се излажа стариот, - си рече Бојан, мислејќи на дедовото му тврдење дека зимава ќе биде забеста, долга.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, се излажавме: стрелата се одби од него како најобична сламка фрлена на камена утврда, оти овој прослови: „Говориш верно, и расудуваш добро.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сетив зад грб продирен поглед и се завртев. Не се излагав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стануваше сѐ потешко да се излаже за трагичната вистина, која секој од нас се обидуваше, не да ја заборави, ами барем да не мисли постојано на неа и да не боледува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Точно: пред тоа се спуштив од ридот, ја зедов торбата од Мечкојадовата кола на две преголеми тркала и пак зачекорив по врвицата на земјата со жилички. Потоа паднав од треска и глад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И нигде на планината не можеле да најдат трага од неговите големи стапалки, и ако нашле не ќе се излажале - ногата на тој изрод не можела да застане ни во детска колепка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За какви злосторства? се прашувале луѓето, За оние по кои не ќе остане за новороденчињата жена со боска, говореле и пак демнеле и ковале нови стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се излажа, во писмото стоеше еден официјален документ, судски документ во кој судот по службена должност го поништува бракот меѓу Рада и Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И си додава во мислите И добро е што тогаш не се сети на тоа, зашто во стравот може ќе се излажеше и ќе застанеше, па заптиите врзан ќе го отераа на ујќумат, а таму...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не се излажа; само што стигна на нивата, од кај селото се зададоа на коњи шесмината вооружени Турци, а пред нив, со пушката в скут, јаваше Мусли бег. кога стигнаа Турците на само дваесетина метри од жетварите, Дамче, откако им даде знак со рака на своите да бидат мирни но и на штрек, сам се испречи пред Турците, викна: Се лутиш, Мусли бег, су ти го удрил внукот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кловнот не се завртува. Само се накривува малку. Се уверува дека не се излажал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Нивното лаење брзо се оддалечуваше и овчарите разбраа дека Качак не се излагал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од пуста желба за совршенство, имајќи ја предвид мојата перфекционистичка нарав, се излажав дека тоа можам да го постигнам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мислев дека не ме чул, но се излажав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Си помислив и си одговорив во себе: сигурно шифрантот Петар Иваз. Не се излагав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кој ќе го направи тоа прв? Нема ли да се излаже ако го направи?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Рече: „Добро, значи Влав си. Мислев, можно е и да сум се излажал. Влав си и риба си. Човек, ама риба во хороскопот. Знам, сега ќе бидеш збунет“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си заплакаа Мариовците и се затресоа, гледајќи дека Турците се настрвија и пак ќе нападнат, ќе опљачкаат и ќе изгорат и други села. И не се излагаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се подготвуваа и зачекаа. И не се излагаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ако пак е дојден тој слепиот саат, шо велат, јас од него не бегам; токо, пак воа го вела овде, пред вас, како пред свои родители: шо имаме да си кажеме напред, да не речеме утре, ни он, ни јас, оти сме се излагале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Привлечно делувате но сепак не се излажав. Така ли е - таа ве напушти?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И предчувствувана сличност со првата Марија. Знаеше и не се излажа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмевна мислејќи на својата крв: „Непознати цветови? Можеби си се излажала, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се излажав. Не беше јак да ја зачуваш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но се излага.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тоа го навестува на дистанца од неколку столетија; треба да се смета токму врз таа скала, вардејќи се од тоа да се занемари квалитетот на едно мошне разнородно историско траење: неговото забрзување и неговата квалитативна смисла се такви што е можно, исто така, да се излажеме дека мудро проценуваме следејќи ги минатите ритми.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Доколку не се обидеме да ја оправдаме, ќе попуштиме пред движењето на инфлација на кое пред малку укажавме, и кое исто така го зафаќа и зборот “писмо”, и тоа не случајно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Наспроти привидот, оваа смрт на книгата несомнено ја навестува (на извесен начин, отсекогаш) само смртта на зборот (на еден самонаречен полн збор) и новата промена во историјата на писмото, во историјата како писмо. 52 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но тогаш мислев дека големата љубов што треба да ми се случи ќе биде Филип. Но се излажав. Сепак тоа е некој друг.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ќе се роди кај некого желба да измами другого, ќе се појави желба да се излаже, желба на лесен начин да се дојде до корист, преку грбот на други.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се излажа. Наместо тоа, Јани заака во некои улички, влезе во некој сообраќаен метеж во кој секој час колите застануваа да чекаат една зад друга.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакаше да причуе од денот пред да ги отвори очите и не се излага: неочекувано нешто затропка на стаклото од прозорецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гемиџиите се излажале кога помислиле дека Ана „услугата“ ќе им ја наплатува.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мислев: млада е праската, рано е да цвета. Билјана се излагала.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)