се (зам.) - изгуби (гл.)

Но подоцна, во болната и мачна транзиција, овој број се намали на 500, за да на крај се сведе само на 50-на вработени!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овие златни времиња во фабриката работеа околу 3.000 работници, односно речиси и да немаше велешко семејство кое немаше некој вработен член во ова претпријатие.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, бидејќи по распадот на бившата заедничка држава, се изгубија голем дел од пазарите кадешто фабричките производи беа етаблирани и препознатливи, фирмата западна во тешка криза.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Писокот од грлото на Јане се изгуби меѓу небото и правот на коњот, се заби во процепот кој за навек го однесе... ја грабнаа и Стојна на другите соседи...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми го сопираше, му велеше дека пред да стигне до клучните луѓе, ќе се изгуби во пајажината на помалите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кај некого се појави, праша нешто, доби одговор и се изгуби.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Под тешкиот товар, таа ја мина долгата улица, скршна во неколку мали улици и се изгуби некаде во десниот дел на Скопје.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Внатре ја чекаше еден човек.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Требаше да се направи мало скеле и макара. Тука се изгуби еден ден.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вие пишувате реченица за некој да ја прочита. А никој не може да ја прочита - се изгубила во многуте чкртаници.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И јас сега, навистина, не можам да сфатам што е тоа толку страшно ако се изгуби животот од Атила?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И јас сега сето ова ви го кажувам вам, зашто веќе само вие останавте и нема други на кои да го раскажувам сето ова.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ги симнаа на брзина дисагите, ги преброија жолтите, ги тргаа белите со кантарчето, и Јован ги поведе коњите, нарачувајќи му на Толета и Митра, „ако не се врата, делот мој, троа потроа да и го дадите на старата, да и прерани децата“. И се изгуби во темницата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Борис со биноколот забележа како откон селото Будимерци се движи народ; препозна дека не се селани, ама не личеа ни на аскери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овчарот се изгуби, момчето што го донесе извештајот за амнестијата си ја нарами торбичката и си киниса, ветувајќи им на војводите дека нема да ги предаде на аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Камен ми влезе во зборот, зборот ми се изгуби во каменот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Испарив, збришав, исчезнав, се изгубив, одмаглив, на петите им дадов ветер!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Можеби ќе ме одминат и вечерва“ - си помисли, сеќавајќи се на онаа ноќ кога волците се јавија со својот виеж откај Гола Глава, а потоа се изгубија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секое го зграпчи своето парче и двете се изгубија на разни страни, да не си пречат и на мир да го изедат својот појадок.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Боге попушти да притиска на педалот за гас кога стрелката на патот му се изгуби пред очи, но колата ги фаќаше свиоците како нишалка на рингишпил - тамам мислиш ќе излета таа ќе се врати и ќе се исправи, и во наредниот момент е подготвена да ја повтори истата игра на другата страна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во таква ситуација, ти како верверичка на плоден орев се поместуваш сѐ на покрајните гранки, готов да се изгубиш во мракот од каде што си дошол.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Кој? - Оној што се изгуби? - го потврди прашањето Маре, покажувајќи кон насоката во која се изгуби некогашниот затвореник, сегашниот студент и идниот уметник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И навистина, во тој миг птицата излета нагоре, како некој метеор, и се изгуби во воздухот потопен во сончева светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа нешто крцна во слушалката и гласот се изгуби...Чудно...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа, баба Севда се изгуби... Ја најдоа дури по една недела. Таму, на ледината, под дивјачката.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Да си одиме по пругата“, рече Земанек и јас знаев зошто вели така: во таа општа дезориентираност во тој широк простор, во таа светлина што гаснеше, единствена сигурност да не се изгубиме нудеше пругата; таа водеше некаде, водеше на конкретно место, и гарантираше дека ако се оди по неа, нема да се скршне од вистинскиот пат; мостот нѐ воведуваше право во тунелот, тунелот што изгледаше како да ќе нѐ шмукне, како да ќе нѐ голтне, како да ќе нѐ спроведе на саканото место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ме одмери со студен поглед од кое морници ми полазија по грбот и се изгуби зад тезгето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За миг се провре низ отворот и се изгуби внатре.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се обидов да станам и да се изгубам од куќата но болката во зглобот ме залепи за тревата. Одново паднав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Димко отиде на занает кај коларот од соседната улица, Аким пак се врати кај својот мајстор во слаткарската работилница, Баждар преседе некое време зад катинар потоа се изгуби од улицата кон онаа страна на Вардар и му стана помошник на еден рибар, за некое време остана кај него на работа да ги печали тврдите залаци на црниот леб, онака како што никогаш не ги печалел.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И така се изгубивме што успеавме да дотераме од дома до тука во Прењес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа почувствував страотна болка во тилот, во пределот кај што ми беше малиот мозок, и се изгубив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јазикот на драмата нема да се изгуби, туку само ќе го смени медијаторот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Замина, којзнае каде, се изгуби, којзнае во што, го остави оној, со неговата гоена жена на прагот, го остави да си биде, да си претседателствува и понатаму, да краде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тие тогаш ќе се плиснеа во една игрива група, која секогаш беше нешто цело за себе, а која знаеше напросто да се изгуби низ тие бучни улици, да се расплине низ нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Глигор ги забрза чекорите. Другиот подзастана изненаден и загледан во јакиот врат на Глигора. Потоа се изгуби во мешаницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ланската година, во пролетта, кога Јаузоските раетини кршеа камен за новата кула Јаузоска, Андон Анѓелов Јанчески, вториот Анѓелов син, бил искачен најгоре на спилата и како што измавнувал со чеканот, однатре од спилата бувот му се џитнал право в лице и додека Андон се тркалал прудолу по спилата, тој, бувот, како од праќа фрлен, се изгубил во шумата под Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утрото, беше недела, жителите на Потковицата отрчаа таму, каде што претпоставуваа дека нештото се откина од аеропланот и на Црн Камен најдоа голема бомба, колку еден вол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Матното, засипнато тропање од ѕвонецот на овенот- предводник се изгуби накај првите ниви и овчарите се упатија по овците... ...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Грмотевицата се разнесе низ ноќта, се одби од долот и се изгуби во празно, пискотливо ехо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се изгубија сенките, сѐ пропадна во темница, во оној есенски сон, опоен како мирис на босилек и длабок како мајчина тага.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секој шум во таа летна жега, секој глас, секој извик, се раѓаше со точно утврдена цел: веднаш за да умре, да се распливне, да се изгуби невратно, да не претставува ништо - ни настан, ни новост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неблагодарник! Тоа беше сѐ што чув. Потоа Жаклин се изгуби со нејзиниот заштитник и со оној дебел муштерија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но гавранот научи во своите сто години како треба да се чува од појаките; уште пред да се доближи човекот, црната птица ги рашири крилјата и се изгуби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Отпрвин по нешто праќаше, а после му се изгуби трагата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така беше сум паднала, сум се изгубила. На голи катови, во гумното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе вика, вика, па ќе се изгуби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Џандарите ги кренале пушките и Давиде Недолетниот, навистина, се кренал кон небото, летнал. Се изгубил в облаци.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, откако му се изгуби поштивијата работевме во манастирот колку за лебот и за по едно рало опинци што ги чувавме за зимата. 18
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние гледаме по него. Сѐ дури не се изгуби зад меѓите, дури не се испразни патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Понекогаш, изморен од јулската горештина, ја губев од пред очи и беспомошно стоев, без да знам на која страна да појдам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Трубите на градскиот оркестар се изморија. Уште само барабаните се слушаа. Најпосле и нивното баботење се изгуби.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се изгуби како и пролетта со сето свое шаренило пред малку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Едно по едно, полипските пипала се смирија. Во нив сега немаше живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оддалечувајќи се, чуновите се намалуваа, Ги снема, се изгубија од пред нашите очи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Средбата со осмокракиот волшебник ги надминуваше сите чуда што дотогаш сум ги доживеал или, најпосле, што сум ги сонел.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го облакаа и во овча кожа за да му се изгубат модриците по телото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. ѝ се отвори левото око, страшно, крваво, промрморе: - Злосторство! - повторно крикна и пак се изгуби.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Најпрво се изгубило помалечкото, еден ден не се вратило во колипката.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И сѐ одеднаш молкна, се изгубија прекрасните и безбројни звуци на штотуку почнатата пролет, ништо, ништо не остана од таа убава, силна светлост. Мраз.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Беа нема поворка во мракот. Со нив и лилјаците се изгубија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се изгуби позади бордо завесата на крајот од собата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Додека светот полека пристигаше во офицерскиот дом, таа само протрча низ нив и се изгуби позади бината каде што веќе беше Тамара организирајќи ги последните нешта пред почетокот на ревијата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И околу немоќниот Тито, неговите последни генерациски пријатели кои беа делови на механизмот на владеење, како да ја гледав истата игра, истата немоќ и лажни илузии, да се спасат деловите на земјата, а да се изгуби целината, остварените вредности, понекогаш и по жестоки цени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На еден колективен поход, некаде во Кент, се изгубија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не е прекрасно скривалиштево? Го најдов кога се изгубив на еден заеднички поход.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Набргу потоа автобусот се изгуби зад нивјето со пченки, а токму таму започнуваше автопатот што водеше кон Метрополата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Калија не го караше кога Бошко наеднаш ќе се изгубеше за саат-два, ѕверејќи се низ чаршијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе тргнеш по него и одиш, одиш, и едно време ќе ти се изгуби.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Штом слезе на бензинската пумпа, ѝ се изгуби од пред очите, и по некој ден се врати во хотелот во Александрија.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Наместо одговор, Анѓа ги тресна од земја ибрикот и кошницата и како стрела се изгуби од вратата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги завртија главите по неколку пати, си проговорија нешто тивко по турски и се изгубија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Србендовци си кинисаа еден есенен ден преку Козјак и Кравица и се изгубија негде долу во Мегленијата, а со нив се изгуби и војводата Јован Ѓуров. На нивно место се довлечкаа „братја б'лгари".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Живот? Било живо, мртво се изгубило.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Кога мачката протрча крај неговите нозе и се изгуби на улица, напнатоста од рамото се спушти на нозете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Селиците не се вратија, домородните птици се изгубија, луѓето не беа научени на гулаби и не ги бараа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак не забележа кога и како падна Германецот, и не виде кога и како се изгуби мршавата жена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ни се изгуби засекогаш. И повеќе никогаш не го видовме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се изгубив. Овде е црно. Темно е.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Тоа траеше неколку минути и „смртоносната тројка“ се крена во небесната висина и неоштетена се изгуби некаде во ширниот небесен простор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Зајакот одмагли нагоре и се изгуби низ коријата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Подобро да се изгуби клуч отколку автомобил?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
На пример оној извик на манеќенот со мустаки: Величковски, каде се изгуби Росана?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најпосле му се изгубија од погледот на Пецета.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се помачи додека излезе на патчето, за што сувите износени опинци ѝ се лизгаа по чипецот, но потоа бргу се изгуби зад ридот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сенки на некои луѓе се исправија на местото од каде што дојде пукотот и бесшумно се изгубија некаде натаму.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А татко ти слушнал кога некој поднапиен Козак, чиновник, се фалел дека има голема љубов во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си помислив: „По какви сѐ свиоци татко ти ќе ме поведе само за да ми нашепне што точно мисли за таа Пелагија што божем се изгубила на не знам која улица на Одеса“. Бидејќи, да се разбереме, Пелагија била убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Местото каде што застанал да го слика селово морало да биде од чун оттурнат во езерото, токму на она место од каде што очите можат да го заграбат сето село, но не и премногу далеку за да се изгубат посебните карактеристики на куќите, посебните белези и бои со различни тонови и нијанси: жолта, сина, зелена, кафеава, црвена, лилава, розова, чивитлија, сива, црна, алова, портокалова.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
3. немир Но веднаш доаѓа нешто што личи на превез од плач оти е многу густа поплавата од изневерени спомени па долго треба да рониш додека се уловиш себеси – шкољко од премногу лажни и премногу ретки бисери Оти е голем тој град со огромни риби од улици што безредно пловат по немирното езеро од сонце во кое лесно би можел и безразложно да се изгубиш
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Моите чувства останаа замрзнати, моите сетила се бесчувствени, моите погледи се изгубени, зошто моето срце сѐ уште е крај тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љубев со целото мое битие, срцево и душава беа претесни за таа магија исполнета со емоции, нежности, страсти, топлина, лесно постоење и покрај тежината на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мојот живот е потрага по вечна љубов иако знам дека еден ден сѐ ќе заврши, сѐ ќе се изгуби без трага во движењето на материјата и времето ќе застане, но знам дека каде и да сум еден ангел Серафим (ангел од највисок ред со три чифра крила) е секогаш на моето рамо.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Колку сме жртвувале за нешто вредно, што било грев да се изгуби, толкава одговорност ќе превземеме на своите плеќи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И наеднаш еден друг глас небаре ко гром се растури над ливадата: - Станвајте!!! - падна зарипната команда, се испокрши од стеблата и се изгуби во шумата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Парите, ако не се внимава, можат и да се изгубат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Убаво му вели мама дека еден ден, кога ќе се изгуби, ќе му биде мака што не бил повнимателен со нив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како што внедоапица дојдоа така пројурија низ окопите едни како да се жирафи гледајќи преку окопите, а други подведнати како изгладнети мачки глушец што бараат, се пикнаа во земјанката кај командирот, рекоа што рекоа таму и како што брзо се појавија така брзо се изгубија по истиот окоп назад.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Понесен од сопствениот занес, кога таа му се изгуби од погледот, продолжи да гледа во тој правец додека меѓувремено, во неговата умисла таа стануваше уште поубава и попримамлива одошто ја виде...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А може, заглушена од пукањето, сум легнала меѓу мртвите, сум се изгубила.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога го отворија боксот се изгубив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, паднав, се изгубив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку се изгуби, што не знаеше што прави. Едно време малку се свести па ми се обрати.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Сигурно се изгубило, - рече Јанка. Билјана не рече ништо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)