се (зам.) - извиши (гл.)

Движењето и без тоа е тешко, зашто патот се извишува и се спушта низ разни височинки и свиоци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш бев нискичко, бумбаресто девојче, а потоа се извишив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Рано ти е да се вишиш. Јас дури во шеснаесеттата година се извишив.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, па така: растеш и се менуваш. Нели ти реков дека имав две долги плетенки, а сега, гледај, каква ми е куса косата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зборуваше, а очите ѝ ги гледав заџарени и насолзени.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Секако си се метнал на мене!“ рече тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А оттаму повремено злослутно ќе се извишеше волчешко завивање и долго се простираше низ снежната ноќ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога мракот со сета своја моќ ја поклопи долината, не успевајќи докрај да ја зацрни снежната белина, некаде од северната страна, откај Чукарот, се извиши зловештиот, стравотен виеж.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нејзините зборови се извишија како копја над морето И како црвени кубиња по редиштата зад нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Како и ѕвонливиот кикот на итрото ангелче; само некои сини, проѕирни вертикали, ѕунливи како трепетливите струни на носталгичното чембало, се извишуваат пред моите дремливи очи.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Надоаѓањето на плимата во мене се допира со шумот на набрекнатите бранови длабоко долу, од каде се извишува саморитмичното движење на водата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
До самиот брег купишта дробен камен, од спротивната страна, навалена на ридското подножје, се извишува новата зграда на универзитетот и пред неа убаво уреден паркинг.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На планината налик на Голгота, почна да се извишува Кулата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се извиши во ноќта како проклетство, како некоја негова глад, како тагување заради таа прогонетост, таа осаменост, беше една потиснатост, во која остануваше секогаш на дното, ја поднесуваше без секакво дробење, а сега си ја викна таа своја безизлез, тоа свое беспаќе пред уште едно стемнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таму, пак, каде што се зглобуваат јужниот и источниот лак, за уште петстотини до шестотини метра над сртот на Потковицата, почнувајќи рамно од него, како некаков глужд, кој настанал поради тектонски шинувања, се извишува Чауле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Врвот е гол, безводен и конусовиден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нешто што ќе се извиши над куќите, што ќе памине низ сите јалици, и што ќе заврти и околу селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Џуџестиот жерав го сфатил советот. Фалејќи ја умноста на Судбината, се извишил со своја песна: И олкацок пак сум жерав, мој е сиот простор син.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го однела во шупливо стебло и направила мед.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со тоа како да си наоѓаше оправдување што го напушти проектот чија смисла на постоење се разгоруваше при секој толкуван збор со Камилски со потекло од времето на Османската Империја, и сега посебно од зборот касмет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јаничарот, за разлика од језуитот, кој можел да стигне во католичката хиерархија до кардинал, но никогаш и до Папа, можел да се извиши до прв везир, војсководец, паша, но колку што повисоко се искачувал во хиерархијата, во душата чувствувал сѐ поголема празнина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ретки беа јунаците како Скендербег кои се извишија од оваа протоплазма предупредувајќи го Западот за идните војни и немири, а опоменувајќи ја султанската империја во нејзиниот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во комплексното значење на касметот, како судбина, како фаталност, имајќи го на ум постојано својот ракопис за Историјата на Балканот низ падовите на империите, извлекуваше поука дека природна судбина на секоја цивилизација на Балканот била да се извиши, потоа да се распадне и на крајот да се разнесе во прав.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ни се причини како змејот се извишува за со конечниот залет да нѐ проголта и да нѐ повлече кон длабината Во тие мигови Мајка започна посилно да ја кажува молитвата за спасувањето на нејзините чеда, која ја препознававме од честите шепотења, кога ни беше тешко во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ѕидот понекаде се извиши толку, да не можеш да го прескокнеш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Една од последиците беше оживеаната пеколна граница помеѓу Албанија и Македонија, одамна всадена во срцата на разделеното семејство од обете страни на границата, која како чудовиште се извиши од водите на Охридското Езеро и ги запираше луѓето со децении да ја минуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Неговото Сега е во нас, наше е, да го вдишиме, И да ги извишиме. Да се извишиме. Нерези 2009
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Неколку години подоцна се извиши и вториот, сега повисок насип со уште поголема хидроцентрала, на самата граница.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Околу нејзе се извишило сето семејство, синови, снаи, ќерки и зетовци, внуци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога границата меѓу Албанија и Југославија се извиши како висок непробоен ѕид, моите албански сонародници доаѓале до бодликавиот тел на границата од каде фрлале пари цврсто верувајќи дека некој ќе ги однесе до манастирот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откога се извишиле до облаци, беа му се пуштиле за кон кај нас да си идат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога се изнајале сите арно убаво од жаби, се дало заповед од Аџијата и сите летнале и се извишиле наугоре дури до облаци.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Како која градба ќе се извишеше над нив, така железничарот Круме сѐ пониско ја држеше главата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Под звездено стебло колку што трае Бог ќе чекам зашто не чекам само за себе да видам како се здружуваат коските на едно исто тело, како се извишува в троено делото на нејзиното величество – Татковината!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Во душата на градот се извишиле бетонски зданија, кои повеќе потсетуваат на некакво урбано варварство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Папата... Папата е дојден по идеолошкиот пекол во Скадар, градот маченик, во кој било жртвувано две илјади години старото верување, за да ги освети првите четири нови бискупи и да го охрабри троверниот албански народ во повратеното верување, од чии недра се извиши до универзална добрина светицата Мајка Тереза.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сонцето се извиши високо над Беласица, припечувајќи силно и заливајќи им ги лицата со пот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се крена на небото, вели, се извиши над Москва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури после се истргав, што се вели, се извишив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас ќе се извишам над тебе и ќе гледам! - рече првото.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- И јас ќе се извишам над тебе, - рече второто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)