се (зам.) - извика (гл.)

Тогаш мама вели дека е поздраво да се извика, одошто многу да пуши. Мама не пуши.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Часот траеше колку што беше потребно да се извикаат имињата на сите дечиња и да им се покажат местата во клупите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога е нервозен или налутен тато пали едноподруго цигари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не сум ја прашал зошто секогаш само со левото.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Леонард Мид“, одговори ноќниот шетач. „Погласно!“ „Леонард Мид!“ се извика шетачот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Радо, имаш телефонски повик! - се извика Ружа од претсобјето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)