се (зам.) - згрчи (гл.)

И кога пак на грчки ѝ го читале писмото за двајцата внуци кои лани останале меѓу карпите на Клефтис во Грамос, дека и тие јуначки отстоиле за славата на Грција, тогаш нејзиното срце не дознало гордост, не почувствувало достоинство, туку се згрчило во непреболот и во навредата затоа што тие, имајќи своја земја, свои корени натопени со крвта на толку други јунаци, во писмата и пишувале оти загинале како Грци за Грција, а неа затоа што не го знае грчкиот јазик и в црква не го разбира попот грчки и не знае на грчки да му се моли на Бога, ја презираа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неговиот ум се згрчи од помислата на неодговорливите, лудачки аргументи со кои О'Брајан би го урнисал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се згрчи, смигна кутриот, и пред да испушти душа, се сети на птицата што исто така како него со години затворена во кафезот чекала и се надевала еден ден нејзиниот хранител да ја заборави вратничката од кафезот отворена и да избега на слобода.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се згрчи ветрето крај барата и умре полека со непозната смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш, во собата, првпат откако доаѓам во Маказар, заплакав. Се згрчив, како ѕвер, и заплакав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Рози забележа дека Кети ја гледа и срцето се зргчи поради тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Волчицата се згрчила. Еден, рекла. Тебе, друг никако.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Шума, се сети. Мрак! се згрчи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Целиот благо се згрчи. Не може така, вели потоа, Ќе си одиш!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А волкот уште иститот миг се згрчи во едно ужасно зимско клопче и се отфрли далеку, колку два скока.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А во чекорењето снагата честопати знаеше и сама да му се згрчи и да се наежи на она место во ногата над десното колено, каде што беше најблизок големиот остар заб; тоа дури и кога бегаше од тоа да помисли го сеќаваше секогаш, на оној миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
1 Иако Кукулино имало седумдесет и шест куќи, речиси сите полегнати до самото подножје на планинската црногорица, само четириесет и тројца домаќини, оние што биле тешкораки и тврдоглави, урнале дел северни карпи, ги раздробиле и подигнале свои воденици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се згрчи позеленет и зграпчи поголем камен на кој пред тоа се потпираше со едниот опинок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Заборави“, му реков. „Имаш деца.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа пресметале колку што умееле и биле задоволни - суви, ковчести, долгозаби, повеќето од половината со руси заткарпатски бради: во мракот на ѕидиштата, освен воденичките камења што ги немале, можеле да се згрчат двајца: едниот да оглувнува од тракањето на прплицата, безгласен и со сув душник под дрипавиот минтан, живо тесто од крв и брашно, другиот со воздишки да стои зад прозорчето и со секира или кременка да ја брани селанската мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кејтеновиот син, кога ме виде, сиот се згрчи, како да згазил на срча со боса нога.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога најпосле и последната пара ја фрлив, кога виде дека нема веќе ништо во чантата, се згрчи, се фати за градите, офна и се струполи на подот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„И?“ „Пикасо“, рече таа. Се згрчи. Белки еден ден ќе научи да го изговара тоа име.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)