Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се збогува и со другите селани, го јавна коњот: сувариите по него прејдоа отспротива и заминаа долу Руда, накиснати, како војска која бега пред непријателот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Место пљачкање, тепање, псуење, овој јузбашија го построи и се збогува со сите селани што излегоа, та дури и Толе го стисна за рака и му ја подржа малку повеќе од другите селани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ете, вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата, — му рече Толе и убаво го изгледа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Стана, се збогува со Адема и си отиде без да сече пазар.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Нека оди кој кај сака; вие гответе го јадењето! — ладно му одговори Толе и ги собра другарите да се напоручаат убаво „оти ќе имаме троа работа денеска" — им рече.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
7. Во селото Орле кое се наоѓа токму зад онаа висока чука што се вика „Гарван" Толе нарача, како во Чаништа, десет брави и десет фурни леб; за него со другарите пак пет шест кокошки и две тепсии алва и реши да ја проведе оваа ноќ во една одаја со Мише Ќосото, а утре да го однесе јадењето на Маргара и да се збогува со своите не многу сакани гости.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Брзајќи и без многу зборови го напуштив. Утредента тој секако требаше да замине на одмор некаде во Германија или кој знае каде, па така не се ни потрудив многу да се збогуваме.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Кога човек се збогува со близок во својата душевна длабина алхемиски се бори, да ги оживее блиските и далечни спомени, да го поврати изминатото време со саканиот исчезнат.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
(Сите излегуваат од спалната, минуваат низ салонот и се збогуваат со Темјана).
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
А кога јас го кренав погледот за да се збогувам, додаде: „И, не заборавај, Иларионе, што тагуваш без потреба: потписот не е решен.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Многу си удрен? Ме прожица во дебелото месо.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Чувај се... А сега, да се збогуваме и на извршување.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Со нем поглед и со симнати црни шамии се збогуваат со оние кои одат на бој, а потоа толпата, забрадена со црни шамии, се разбранува и полека кинисува удолу.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Со родителите и баба му што постојано го бакнуваа, се збогува како во сон.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Пред тоа малаксал демнејќи колку валцери може да издржи мочниот меур на Сигмунд Фројд пред да си ја дувне од Виена без да се збогува со своите сестри и без точно да се утврди требен ли е толкав масраф за едно обично ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Забораваме дека имаме далечински управувач и дека на вториот канал еден македонски романсиер раскажува како се наоѓа среќен крај за својата книга.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Тој светнал како блесок во мрак кога си се родил. Тогаш си се збогувал со мракот.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Претставниците на власта и партијата им се радуваа на новите припадници на работничката класа кои засекогаш се збогуваа со животот и со навиките во планините и кои сега, сигурно, ќе му зададат конечен удар на домашниот и на странскиот класен непријател.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Нашето засекогаш мина. Ниту Европа станавме, ниту од Азија не се збогувавме.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Тетка небаре ја следеше внатрешната линија на моето љубопитство, на времето разделно, па продолжи: - Една вечер пред заминувањето, стариот прилепски кадија му ја отворил до дно душата на татко ми крај чашката ракија и погледот упатен кон сините езерски далнини: „Пријателе мил, дојден сум да се збогувам со тебе, со Езерото.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Наскоро потоа, се збогував со него. Лажниот лудак беше мој платеник.“
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Откако заврши со читањето, се збогуваше и си замина со толкава потиштеност во душата, сосема невообичаена за добронамерник како него.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)