Држи се, Небеска, овие не се лажни болки, си велам, и се затресувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Смири го, синко, радиото, замоли, јас не знам да ти појаснам зошто ама секогаш кога го свират Тешкото Татко ти излегува од фотографијата И со црвена шамија во рацете Заигрува и скока та се затресува куќата, - чиниш се урива чардакот...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
„Штира излезе“, викна повторно Џорџ. „Гуд фор натинг“. Сетив како зад мене куќата се затресува од неговиот глас.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Секогаш кога вратата ќе се затвореше, масата, што беше меѓу нив, се затресуваше.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
По првиот истрел, Бојан сфати дека цврсто ќе треба да ја држи пушката в раце, зашто не знаејќи дека при истрелот таа се затресува, Бојан лесно можеше да ја испушти.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)