се (зам.) - затвори (гл.)

Записникот, односно белешката за гласањето, ја потпишуваат сите членови на советот и записничарот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Записникот за советувањето и гласањето ќе се затвори во посебна обвивка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога сте влегле горе во собата, таму сте се затвориле, и тогаш ти, божем, си прифатил“, рече Пере.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Решив да се затворам со книгите во собата горе и да продолжам да ја пишувам својата повест.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Под носот, устата никако не му се затвори, за целото време ја држеше во полунакривена насмевка, та му се гледаа забите, за чудо бели, па и добро подредени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вратата се затвори и лифтот, наместо да тргне долу, продолжи да се качува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога излезе таа, тој се затвори в соба, ги клава очилата и ја вади полека сликата од пазува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пред авионот персиските дипломати чекаат да влезе Мими прва, но таа долго се проштева, се целива и се качува последна пред да се затвори вратата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но време е да се затвори за денеска изложбата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Неколку дни Лангачот го немаше. Се затвори дома и никаде не излегуваше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Ах анани... ана! — се слушна остар глас и вратата се затвори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се затвори зад него вратата Сашка почна да си го брише гримот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така доктор Миха сам се затвори и си ги тргаше маките, колку си ги чувствуваше и како што умееше да си ги лекува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше студено, Бојан чувствуваше дека веќе треба да се прибере внатре, но мислата да се затвори толку рано му беше непријатна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше многу рано, иако стемнето, за да се затвори во колибата и да се осами уште повеќе отколку што беше, па ги задржа кучињата во тремот, фрлајќи им и по некое парче сирење, за што, кога би го видел дедо му, убаво би го искарал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само нека се вратат, ќе ги фати, ќе се затвори со нив во колибата и ќе го чека денот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Им се затворија и сите верски објекти.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Најтажното во случајот со Басотова беше дека со нејзиното повлекување од обвинението алката беше скината, а без неа, без таа алка, барем во овој јасен случај, не можеше да се затвори синџирот на самоволието, алчноста и другите несреќи кои за волја на вистината и не беа почнале ниту пак завршија со случајот на Басотови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И кога го составив со мозаикот, кога целото стана Едно, и кога се укажа целата слика на царевата ќерка под колената мои (оти на колена клечев додека чинев невидливото да стане видливо), сфатив дека сум пајак средето на своето завршено дело, дека ме заробила целината, завршеното, дека самиот сум центар на сочинението од рацете мои, дека сам сум се затворил, сум се заѕидал во тоа чудно здание, храм пајажинест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа вратата на автобусот се затвори и колоната замина по патот, кон дома. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И откако тој запишал, се вратиле коските назад во ковчежето и тоа засекогаш се затворило со таква сила што веќе никој не можел да го отвори, да го отпечати.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако маж пее висок фалсет, значи дека пее како жена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби барем ќе сфател дека политиката на иронија не се ограничува само на жените, односно на биолошките жени, и дека неа не ја отелотворува најдобро трагедијата, туку токму дисидентските односи на публиката на мелодрамата, конкретно односите на геј-машката публика кон женската мелодрама, а со тоа и настраната, инклузивна, благонаклонета идентификација на машката геј-култура со неа.328 ‌Во секој случај, ако некаква иронична позиција е она што им е на геј-мажите заедничко со жените и ако ироничното идентификување со жените е она што ни овозможува да извлечеме поуки за политичкиот пркос од гламурозната изведба со која Џоан Крафорд ги одигрува мајчинските мачеништво и абјектност, тогаш можеби тие наши женски идентификувања се идентификувања што не само што не треба да се обидуваме да ги скриеме в плакар туку треба и ревносно да си ги прогласиме за свои – да ги сфатиме, да ги цениме и да ги негуваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
ДЕЛ ПЕТТИ Kоли за пички 15 ГЕЈ-ЖЕНСТВЕНОСТ ‌Објаснувањето за конкретните облици што ги добила културната практика на машката хомосексуалност во поновите англоамерикански општества би било навидум очигледно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Доволен би бил еден кус преглед на некои основни факти за да се затвори целото прашање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој случај примателот треба да се затвори, за да се одбрани од нив. Тоа е големо учење.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Исполегнавме. Над нас се затворија сите врати и ни пуштија светлина, а пампурот мрдна и само полека се лулаше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да се седне на канабето, и да се затворат очите.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Во 1890 год. се издигна голема трикатна зграда во која од јануари 1891 год. се отвори пропагандната „Богословско-учителска школа”, за да се затвори по половина година.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но советот Профимов малку помагаше, зашто Девица уште од првото идење во куќата на Полин, уште првата ноќ, се затвори во собата и никако не го пушташе Полина да влезе внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И не помина многу време, мајка ми се затвори еден ден во одајата и ни забрани да влегуваме внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дури после можел да ја пушти стапицата да се затвори празна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се затвори небото, се смеша со земјата. Не се гледа ни поле, ни планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По едно големо тепање, луѓето малку се затворија, се закопчаа во себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како уста сега се затвори, како уста негова заборави веќе да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога удрија првите војски и кога се затвори земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема зошто утре да го губиме денот. Цветот на ноќта се затворил ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И проверете да не нѐ стругнало некое од добичињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Давав отпор, плачев, ги удирав и ги гребев страшилата пред мене, додека лицето не ми се облеа со крв, додека не ми се затворија очите од отоци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со бесна вчудоневиденост тој заклучува дека учените луѓе од неговото време престануваат да се интересираат за непроменливите вредности, за целиот свој талент и углед да ги стават во служба на локалниот дух, да го поттикнат она што е ексклузивно, да ја ободрат својата нација да се затвори самата во себе, самата на себеси да си се поклони, и со „својот јазик, уметност, филозофија, цивилизација, со својата ‘култура’, да се постави наспроти сите други“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Вратите на куќите се затворија пребрзо. Овде онде удираше резе. Сѐ живо како да се плашеше од темнината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Изулавено скокна од масата, запеа и се затвори на едно место што не е за спомнување.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И пак сѐ се смири. Периферијата се затвори во својот оклоп заедно со стравот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но низ темнината што го обвиткуваше, слушна нов метален звук и знаеше дека вратата на кафезот се затвори, не се отвори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само што се затвори вратата зад неа, О'Брајан како да заборави на нејзиното постоење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во ќелијата се дотетерави поетот Емплфорт. Вратата се затвори со нов тресок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оздола пак беше височко и, со мала височина на ѕид, можеше сосема да се затвори. Десно пак беше заградено со шталата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Еднаш кога Мил остана цела ноќ во лабораторијата и не дојде на спиење, Богуле го заобиколи коритото со вода што му го стави мајка му, и низ прозорецот кој беше заборавен да се затвори со рајберот однадвор, започна да се спушта по јаболкницата, но се слизна на влажните гранки и падна.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се затворил дома и повеќе не излегувал надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од тој ден Богуле прекина да ја бара Злата и се затвори на таванот и сето време тука го проведуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вратата се затвори: Крсте и Неда останаа за првпат сами, не туѓи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Султанот се намурти и му даде заповед на везирот: – Веднаш да се затвори Фрања Заја, австрискиот пратеник кај нас и наредба до Казим-паша во Будим да се расправи со тој бунтовник.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги видоа сите налегнати борци и наредија да се исповрзат добро и да се затераат во тврдината; да се затворат во нејзиниот затвор и добро да се пазат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тоа сега не беше далеку, го поврзуваше река, ама и таа беше пресечена со граница помеѓу Југославија, односно Македонија и Грција, пред земјата да се затвори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Албанија не ги подотвори границите, не го искористи историскиот момент да се отвори кон слободна Европа. Таа уште повеќе се затвори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се затвори и манастирот. Игуменот никого не пушташе ниту да влезе, ниту да излезе од манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„И се 'затвори небото' и дожд не заврна и суша фати и глад и зло секое до разнебитие…
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се затвори. Го стисна во себе јачкањето и брановите на треската.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таму границата, претпоставуваше Татко, сигурно ќе се затвореше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Влезе. Вратата се затвори со придушен шум.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Увото се опушти, големите вентили на ноздрите се затворија, улиците веќе не ја мереа тежината, а скриениот механизам престана да работи во своето лежиште.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Несреќата можела да му однесе еден или два прста, и со тоа да се затвори случајот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Едвај чекав да стигнеме дома за да спијам или да се затворам во тоалетот кога сите ќе заспијат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На крајот, и очите ми се затворија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ристо Коларов фати да бега од нас, а Апостол Макаровски се затвори во себе и, главно, молчи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се затворивме в соба да акламираме: Хрушчов! Хрушчов!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Оди ти”, рече, „ќе дојдам јас”. Се затвори внатре три дена.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Вратничката се затвори и џуџето веќе не го видов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Постепено раната се затворила, но изгореното место си направило живи траги.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нашите порти се затворија, чекајќи да бидат отворени за некој друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имаа покрив над главите, клупи за лежење и врата што може да се затвори однатре.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)