се (зам.) - затвора (гл.)

Не можеше да разбере зошто се затвораат занаетчиите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мислев дека ќе летне по отвореното поле што се затвораше пред него со падините на Билга.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа се затвораат рестораните сѐ до вечерата, која исто така се дава во одредено време.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но кругот се затвора и мајката само поцврсто го стегнува своето девојче. Таа малце премислува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не оди блиску до Треска, може да се слизнеш и да паднеш во реката!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така притаен, божем спијам, наслушнував: влезната врата се затвора; се слушаат чекорите на мама - “Цап - цап -цап - цап!“ како малечки чеканчиња удираат топуците; тато не се слуша; со меки ѓонови се движи како пантер.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Немој да се тепаш! - тоа секогаш особено го потцртуваат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во својата радиограма Едмондс ќе истакне дека британските воени мисии биле постојано набљудувани од членовите на ЕАМ-ЕЛАС и на КПГ бидејќи “луѓето кои ќе се видат дека разговараат со членовите на сојузничките воени мисии или ги посетуваат нив се задржуваат и испрашуваат за причината на нивната посета или за што тие разговарале и повремено се апсат или некои протестираат и се затвораат на една или две недели“.329
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Додека со шашливиот поглед си тука меѓу познајниците, а со третиот крајник пак тука, но меѓу мислите, друштвото се крева и се растура, сопственикот ја расчистува масата, бифето се затвора во одамна затемнетиот театар и ти остануваш сам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Инаку, личеше на дежурна чекална на автобуска станица, во која на едниот крај се издаваат патни билети додека на другиот е излезот кон перонот, а се затвораше само кога се метеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ова исто така намерно е сложено, за да звучи како реклама: Меѓу нашите артикли од лиено железо, ја препорачуваме славината која сама се затвора кога никој не ја слуша.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Реката ги смирува боите на пладнето По патот на пастрмката претрчува шепот и цветот на реката се затвора.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
ДЕПА: Кога се испраќа на туѓина куќа не се затвора, клуч не се става.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сега срецелото се затвора и од горни крај но воедно се затвора и досегашниот пат за на гробишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се затвораа во кошарите и се триеја, откако пред тоа ќе се насапунеа со миско сапунче, првин со суви кочанки, а потоа и со памучни крпи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше време кога се затвораа џамиите, црквите, катедралите и синагогите. Се затвораа, казнуваа невини свештеници од сите вери.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Потоа од доверливо лице-тенеќеџија капакот на тенеќиите се затворал, како што тоа се правело со шарлаганот, и тие се праќале по железницата на определена адреса во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во тие лутања низ градот, понекогаш мојот поглед ненамерно ќе паднеше на некое големо стакло, или во водата на реката или на некое вирче, па без да сакам се соочував со мојот лик, со погледот загледан во некое отсуство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кругот се затвора. На почетокот, во гимназијата, тој беше првиот над чија книга заплакав, а сега ми е последното задоволство...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Низ гаражата влезе право во кујната, го отвори големиот фрижидер и во него ја нареди храната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што го разочара го паркира џипот и додека автоматската врата на гаражата полека се затвораше, од предното седиште ги извади хартиените ќеси полни со пластични шишиња со природен џус, конзерви со сос од домати, парчиња свежа риба завиткани во мрсна хартија, јајца, вакуумиран леб веќе исечен на парчиња, филтер-кафе, пена за бричење, зелена салата, крем за лице за мажи...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој пак се затвора во својот свет, полн со мисли и некакви несфатливи светлини од коишто сета негова душа празнично грее.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Еве сега и градите му се свиваат и му се чини дека земјата се затвора во смртен стисок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И види, вратите на шифоњерот се затвораат со леснотија, бил вишок.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Небото се затвора, до земја клекнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На отец Висарион му се отвора гушата и лицето, а му се затвора устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се полнат топовите, се затвораат, се зема далечина, агол. Први-пали! Други, треќи... Повеќај угао за пет, даљина 1 5 0 0 , пали!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуко Вендија бега во ноќта и селото се затвора, се заклучува. Ги гасне кандилата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите сами ми се затвораат. Да можам би си ставил потпори на клепките. Да не ми паѓаат, како што паѓам и јас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ти се собираат, ти се затвораат ко склопци. А и да се пулиш, ништо не гледаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Хаосот се дели на купчиња, се пакува во светликави пластични ќесички и се затвора со сигурносен патент. Цап!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Предвидов нешто друго. Можеби другпат.“ Се затвораше и учеше со некоја нејасна мака во утробата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лицето на ситната жена со песочна коса беше добило јасно црвена боја, а нејзината уста се отвораше и се затвораше како уста на риба на суво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Голдштајн!“ рикна малиот додека вратата се затвораше зад него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А кога ќе се разбудел и кога ќе го видел така опожарен и разурнат - пак се затворал во ќелијата за да не го гледа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како што му растело рокчето, така сѐ повеќе се јадосувал, сѐ повеќе се затворал во себе и со никого не контактирал.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковникот Бонети правеше напори да проба од јагулата, ја бодеше виљушката во неа како да ја убива, откинуваше парче, го ставаше в уста, но грлото му се затвораше: поголтнуваше по малку со мака.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој ја памети Струмица кога гратчето се сведуваше на општинската зграда во центарот и двокатното полуруинирано хотелче, со стрмни скали однадвор, со заедничка чешма со студена вода покрај нужникот со дрвена врата што тешко се затвораше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Знаеш што е давија? - Не знам, баба Цвето. - Тужба.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Што ти е бре, човече? Што ти е бре, човече. Што си се развикал толку? – Седмицата со набрано чело се издига зад шалтерот, прилично висок и заканувачки: Што е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Металната врата наполно се затвора, но тој, низ прозорчето на скафандерот, може да го види, малку затемнето, твоето загрижено убаво лице.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вратата од гаражата се затвораше и ние, победените Команчи, остануваме внатре, само во темнината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Обајцата се насмевнувавме во студеникавата темница, Мама и јас, кога чувме како се отвора предната врата препознавајќи го, изговараме тивко добредојде, а вратата долу се затвора...
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Над него небесниот свод се затвораше како врата на џиновски хангар.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Борбата за Егејска Македонија останува отворена, вели Филип Хаџиевски, и дури има жив Македонец, не може да се затвора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МИХАЈЛО: Те вика! (Одеднаш ги губи крилата. Султана се враќа назад зад фреската која се затвора, златната позадина се крева горе, сцената е иста како на почетокот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Викаше: „Народе рисјански! Чаршијата се затвора, дуќанџиите ги ставија кепенците!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Повеќе дуќани почнаа да се затвораат, дуќани на рисјани и дуќани на Турци, а оние што останаа отворени ги голтаа во својата длабока темнина главите на замолчаните дуќанџии.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И гледаш ли како се затвора? Ова се илици, а ова се петлици. Таква е новата мода. Петлици.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)