Човекот никако не ме припушташе, а јас го следев како слепец сѐ до „мојот“ влез кајшто се запативме и по малку се најдовме во станот под „мојот“.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Еден одред од две три стотини души се растегна малку налево, да ја заобиколи чуката и од запад и се спремаше што побргу да ја префрли преслапта зад чука и да фати врска со северниот одред од бимбашијата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Гоце изговори едно „добровечер“ на сите вкуп и се запати кон една маса околу која стоеја само двајца луѓе. Тие беа Пере Тошев и Мишо Развигоров.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Направи два чекора внатре и падна ничкум, гледајќи го силниот Сулејман кој се запати кон него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Без да покажат и најмала тревога, гостите се запатија кон Тодоровата куќа, која сега не беше на крајот, како дедо Волчевата, туку токму на сретсело.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Овие накачија, — го „презедоа“ речениот камен и се запатија кон самата чешма „Студена“, каде што денуваа вчера четите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)