Ми се запалува лицето. Некоја коприва ме журка по образите нагоре, и ми забрчува главата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Илјади, безброј малечки кандилциња се запалуваат на јужниот свод.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Го бараше со поглед по сиот снег наоколу, што наеднаш се усвитуваше вцрвенувајќи се, што се запалуваше од таа црвенина, престорувајќи ја целата планина во една огромна кристална свежина, на која слетуваа како румена пајажина нишките на зимното огревање на денот, а сѐ, до што ќе се допреа тие, стануваше еден рубинен одблесок.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За среќа, тоа не се забележуваше освен што на големата ќерка не ѝ бегаа светулките што се запалуваа во нејзините ситни очиња.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)