се (зам.) - заматува (гл.)

Само ако се спомнеше бебето, очите му се заматуваа со замаглен премаз, а на измачениот лик му се отсликуваше некоја длабока тага.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
ТРОШЧЕЈКИН: Не гледам добро... Сѐ пак почнува да се заматува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се заматува ко истурена млечна помија и ми ги закрива очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некако тешко ми паѓаше, во последно време кога и да одев да полагам испит, ми се приспиваше, не можев да се фокусирам, умот ми се заматуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)