се (зам.) - залепи (гл.)

Нерамномерното движење за навлаката на автобусот ми го донесе најзиниот задник в скут. Полека- полека ѝ се залепив за задникот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Полека му се разбистри и некако му се осветли виделото, и виде дека е полноќ и дека поклопените сказалки се залепиле за полноќта и не сакаат да мрднат понатаму, како некоја невидлива рака да ги задржува и нив и времето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Неколку глави се залепија на прозорците од вагоните, за да видат каде се, и пак се загубија.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога ќе се скрши грнето секој вистински грнчар знае дека е најлесно да направи ново ама и секој знае дека е врвно прашање на грнчарската чест да се залепи скршеното грне, да му се зацелат раните и пак да се направи нова празнина која да се наполни со нови не толку жешки тајни и не толку блеснати соништа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се испотив леба ми, та алиштата ми се залепија за телото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Врвовите на ученичките моливи се залепија за тетратките на она место каде што ги затече неочекуваниот остер ѕвонеж.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но јас упорно се залепив до неа и бев толку досадна што на крај таа ми кажа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Зад нас се залепи автобус и труби та труби. Изгледа му се брза.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пече горчината на пелинот што како имела ми се залепи на усните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во темнината гледаше многу малку, одеше по сеќавање, по онаа линија меѓу дрвјата која секојдневно ја гледаше низ двогледот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Токму за тебе ќе се залепи!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со дланка се одбранив од капките светлост што ме удираа по очи. Со грб се залепив до ѕидот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И секогаш, како за инает, нешто ќе му се залепеше на мундирот: или парченце сено, или некакво конче; згора на тоа, тој поседуваше особена дарба – кога оди по улица, да стигне под некој прозорец токму во мигот кога низ него се исфрлаат најразлични гадотии, и поради тоа на својата шапка секогаш ќе понесеше корки од лубеница и диња и слични глупости.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И јас објаснувам на руски: петите треба да се сменат, ова, овде да се залепи...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Два меки тампона, кои како да беа малку влажни, се залепија за слепоочниците на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ич за ништо не му е гајле! Ајде за нас... за мене и за оваа пуста што ни се залепи... ама за децата!...
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
КОСТАДИН: Ако, Зафире. Запеј, само нешто мирно, широко...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Аман, бре стрико Марко! Их, ама сте ја стегнале, сте се залепиле до земја!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
По некое време, одгоре иде една модна, ама фустанот ѝ се залепил со кожата. Со неа еден, како го викаат, де, а кавалер.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ајде, ајде, моме Стојне, да бегаме! Аман, моме Стојне, да бегаме!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Се собра свет, џандари. Леле! На Славчета не му се оди в кварт, со земјата се залепи! Такси зедоа, насила да го одведат... (Смеење).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Што Зафире, и ти се стегна на печалба?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Се залепи до ѕид и го извади револверот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Двајцата келнери, оној од огледалото и оној над нив, се доближија еден до друг, се залепија со грбовите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А Светлана, во секој случај, нервозна: „Ајде, Боре, оди во својата соба! Што си се залепил за стаклото, ќе настинеш!“
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Само за градите му се залепи тешка воздишка и никако не може да ја откине. Како сува кашлица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Малите црни влакненца на раката се залепија до кожата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми се залепи за свежите плускавци и полека се движеше, а на страницата под него, една по една, почнаа да се оцртуваат големи, убави и чисти букви.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас сум крива. Не требаше ни да гледам на часовникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледам: сме легнале едно до друго со Никифор, сме се залепиле ко базје во дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не ти се залепи 'рѓа, пијавица!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Видов еден Русин, милиционер, и му се залепив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, дури се свртев, три криминалки ми се залепија ко гасеници, ми се зашија: — Давај махњомсја!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се залепив до ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На другата страна од санката на белиот патник се залепи самовилата со сребрена круна на челото.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
По ова Маркос му напиша на највисокото партиско раководство: „Зачувувањето на создадената регуларна армија што ја формиравме за да го отстраниме монархофашизмот, како што е одредено со партиските одлуки, го сакаме тоа или не, ќе нѐ принудат да се држиме на духот на одбраната и да се залепиме за одредени непријателски позиции, со што ќе биде спречена решителната партизанска активност со сите последици... нашите одреди да водат борби со непријателот таму каде нам ни одговара, а не таму каде тоа ќе го посака непријателот...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И веднаш ѝ се залепи мислата на вчерашниот ден, кога во раните утрински часови, две артилериски батерии, нивните позиции ги биеја без престан.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Уште повеќе се вкопа во земјата и чека и не може да ја истера лошата и злокобна мисла. Се залепи како лишај.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Измесив повеќе леб за да има за партизаните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Морам да кажам, луѓето беа многу чисти, цедилата ткаени и совршено чисти, целата штица направена на прегради за да не се залепуваат сомуните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)