Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Гледам еден од нив префрли нога преку нога, си се загледа во чевелот и задоволно ја амка ногата онака-вака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Човек кој би ме посматрал ако се загледа поскоро би видел како стрелката на часовникот се движи. Сепак морам да одам. Не смеам да застанам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ако добро се загледаш, можеш да откриеш и нешто пријатно; долж реките игриво, весело и расцрцорено летаат едни златни ластовички кои толку убаво стојат на црната подлога.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Гледај, прошепотив. Го превртив уште еднаш- двапати во раката и пак се загледав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се обидувам да се загледам во природата во која борави некаков сеопшт и постојан разум, осенчен со божествена сила.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се загледав сега во сарделата и забележав дека лисјата ѝ венеат и ливчињата од цветовите брзо отпаѓаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На сред крчма застана и се загледа кај да седне. Празна маса немаше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој тргна неколку чекори натаму, арно се загледа и запре. Не прилегаше како за крчма.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако се загледа човек, видува дека цртите ѝ потсеќаваат толку многу на Мими, но се останати како први недоволно прецизно изведени потези, недовршени до оној степен кога се јавува убавината.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Расправа едни будалски... Кочо се загледа во неа. Беше убава - танка, престегната со утаре.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се праша Толе сам и се загледа во гранките на стогодишниот бор крај долчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да не мислиш самата тамо да ме оставиш? — со жален и растреперен глас му се загледа Митра очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А мојот поглед кога заскита некаде, отаде неа, ме прашува: А кај си се загледал?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

По неколку пувкања ми дојде горчина во устата и како нешто да ме удри в глава.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се загледав во Влатко, Дејко и Ташко. Седеа крснозе, полека го тресеа пепелот од цигарите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите се сложивме дека е така.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Цепенко се исправи. Внимателно се загледа лево и десно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Велгоштанецот овде запре, постоја малку, се загледа во далечината и длабоко воздивна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој се загледа во малиот отвор од кој избиваше црвен пламен, како од челуста на голема, разгневена ала.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога подобро се загледа во чашите во барот, имаше впечаток како некој намерно да кршел чаши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кучето ја потпре малата муцка на предните шепи и се загледа во мене само со едното око.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Кога беше само на неколку метри од неа, четирите шепи престанаа да се вртат и неговите очи за миг се загледаа во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ги залепивме носињата на стаклото и се загледавме во шарените книжни пари.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој само ја пофати брадата, се загледа некаде неодредено над отец Пелазгиј и рече: „Кога морето ќе се отвори, пречесен, дали тоа го предизвикал човек или Бог?“ Пелазгиј рече: „Бог“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погледот сам му заскита во спротивното огледало, каде што го ослепуваше белата планина; се загледа некаде низ отворот на тунелот во вителот, надвор од прозорските окна, кон планината.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во едно ќоше од дневната соба забележав повеќе столни лампи со убав абажур и се загледав во нив - Колку се убави секоја на свој начин, ни ниедна не е иста со другите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ми раскажуваа, се разбира не таа која беше толку кротка и скромна жена, дека била најубава девојка во селото во која се заагледувале многу момчиња, но таа се загледала само во еден, мојот татко.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Полека и молчаливо префрлува поглед де на покривот, де на искривениот оџак, долго се загледува во прозорците и влезната врата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гледаше де во мене, де во цртежите, како да ме имаше фатено да правам нешто срамно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еднаш мојата мајка се врати предвреме, и се загледа во цртежите наредени по масата, столовите, шпоретот, покрај прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе му се загледаш в лице ќе видиш дека тој располага со насмевка што може да се окарактеризира како посебна.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Соња ја крена главата, се сврте и се загледа во тетка Стана.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Милка го покри со дланка едното стапче, се загледа во другите и рече: „Ми останаа уште девет стебла, учителке!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Пред да мине натаму, Остап се загледа во мебелот на првата соба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Ве молам, по мене, - покани економот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Шабан Шаулиќ ја пееше песната „Дојди да остареме заедно“, додека одеше само музиката Рада се загледа во профилот на Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше едно едвај забележливо вртење со главата во оној старец до него, Змејко дури тогаш се загледа во неговото лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа сега го исправи своето главче и зачудено се загледа во него со своите ведри очички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само понекогаш, кога ќе застанеше да здивне, тој можеше да се обѕрне назад и долго да се загледува во ситната пробиеност на својата трага, а во неговиот матен поглед, со нешто речиси лудечко од напонот во себе, се појавуваше и една самозадоволна насмевка, просто како во дирата по него да беше собрано сѐ, што би можело да го израдува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Реков дека попусто чекаш. Волкот се обѕрна околу себе, како да не дочул, а после пак се загледа нагоре.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Навистина ги одбра луѓето, по чии што стапалки ќе се загледаш како теле, мислеше солзејќи од смеење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе отпие, отпие, па ќе се загледа некаде пред себе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си молчи тој, на друго место се загледал, се зафатил. Може со војските, со фронтот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се загледам во некое војниче и, наеднаш, над неговата глава, како да ме гледа лицето од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин почна да ги чепка алиштата, како да бара болви во рабовите и во веѓиците, а потоа се загледа, нагоре, во гредите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа мала измама ја предизвикал удар на внатрешен оган. Се зашеметил. Кратко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник внимателно се загледа во стиснатото лице на полуголото човече.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богдан Преслапец пак се загледал во неговиот нос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богдан Преслапец се загледал во неговиот црвен и набабрен нос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Во мојава куќа гостите не определуваат кој ќе ми биде гостин.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А на Мечкојад не ќе му е нужно веќе ножето. Сега има берданка и барут.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не ќе стаса до Кукулино, им пришол Трипун Караѓоз. - Арамиите бараат такви, осамени и послаби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се загледа во полната месечина на која се оцртуваа линии на човечко лице: нејзе ѝ се причини дека тоа лице првин ѝ се насмевна со подбив и закана, потоа се смршти, се стемни, дека светлината истече низ некој дол од другата страна на темната планина чии сртови едвај се забележуваа како грб на огромна камила.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Застана крај отворениот прозорец и се загледа со влажен и набожен поглед во ноќта: куќните покриви беа подвиткани `рбети на џиновски мачки, скаменети во своето вечно демнење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Тоа не е сѐ, - подвикна Тодор и заканувачки се загледа во Бојана, која во рацете врткаше зелено -маскирна кутија од дамското издание на цигарите Генерал и со едната нога беше тргната да излезе од канцеларијата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

О'Брајан го фати за раменици со своите силни раце и се загледа во него од блиску.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се загледа во огромното лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако се загледа добро околу очите, имаше една-две брчки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Девојченцето го зеде парчето и тапо се загледа во него, можеби и не знаејќи што е тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега, сосема будна, вратена во стварноста, уште еднаш се загледав по искршениот светло-темен простор наоколу, а потоа тргнав назад во куќата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Оф, леле, не е на арно - офна мајка Јаглика, невеста Трајаница - Не е на арно, Ѕвездо мила, ама ќе чекаме да се искачат дедо и баба... - Двете гушнати молчешкум се загледаа прудолу.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А јас - што сум сторила? - Предвреме сум се загледала во очите - длабоки вирови - и бликнаа солзи, чиниш, росна капка за секоја планинска темјанушка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Срипа! - Се загледа... Ништо... никој нема... како и вчера, како и завчера, како и сите поминати денови - искачувај се - чекај - заслушувај - загледувај - враќај се накај пештерана - бигорна - молкум бигори прибирај...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Така легната наплеќи, подзамижана се загледа во сонцето што веќе го беше преполовило денот. Ѝ се пристори дека откај сртот слуша скрцкави чекори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И би час - сме се здружиле и сме се загледале очи в очи - како на она прво виѓавање над кладенчето-бигорно...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сега фустанчето го крена уште погоре над колениците и си се загледа во белите ципи на нозете кои беа прилепени една до друга како образ до образ.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога го слушна и Петре Митревиот глас, ги ококори очите, ја отвори широко устата, му се загледа право во очите и почна да муцка одоздола: — Ми ... Ми ... Митре, брате Митре!!? Ти ли си, или твоата сенка?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се потпре до ѕидот и се загледа горе по улицата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крсте подрипна и веднаш одговори потврдно и се загледа со ред во сите четници; во нивните бушави коси, небричени бради, извалкани алишта, а особено во нивните колани, фишеци, револвери и пушки.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се загледа во едната, се загледа во другата, се поистави еден чекор назад, ги протрлка очите, кои му се навирија со солзи од напрегнатото ѕурење, промижурка со клепките, ги скрсти рацете, на градите, и почна да се клешти од смеа: – Ха-ха-ха-ха! Ха-ха-ха-ха!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Арслан се загледа внимателно во Анѓа, која ја држеше понаведнато главата, но очите го стрелаа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Потоа го потфати блокот од двете страни одоздола (Ѝ ги протна рацете под плешките од што нејзе дојките ѝ се подадоа кон него принабрекнати!...) и се загледа во предизвикот што му го сугерираше зелената страница пред него (Се почувствува пред помама што како да го исплаши дека ќе сврши предвреме!...).

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таму, застана пред портата и се загледа во фотографијата на Едо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ја фати меко за брада и ѝ се загледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Шишман со стравопочит веднаш се загледа во строгиот изглед на неговата капа што како добро куче стоеше на масата пред офицерот, поткрената на фурашката како на предните нозе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Двајцата се загледаа пред себе да видат погодно камче, но немаше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

– Тука Хорацио стана од клупата, се загледа кон ситната силуета на гусакот и почна: Ако имаш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Откако успеа да се истопори на брегот од барата наречена „Езерце“, една од подебелите гуски си ги истресе перјата и сериозно се загледа во нас.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Па, Змејовиот брег, се разбира“, запеаја сите во хор. Се загледа во нив.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој си го допре лицето со раката и се загледа во влажните прсти.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Штом децата ни ги облекоа така, штом ги вратија во бој, кучкините синови решиле да ни го искоренат коренот! - така велеше дедо ми. Така велеа и други.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А кога престана брмчењето на моторите и во котлината се врати тишината, тој се загледа во ѕвезденото небо и се почувствува уште поосамен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ми бидуваш ли? – отворено праша Луман и му се загледа на деда Бошка јатак да биде не сакаше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Колку е убаво потоа кога ќе седнеш на големиот белутрак и ќе се загледаш негде далеку и високо.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТОМЧЕ: Татко... ТЕОДОС: (Кратко и суво.) Што! ТОМЧЕ: Сакам да зборувам со тебе...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Тргнал по Кева, се загледува во подот, се наведнува и дигнува мала сламка од метла.) Ете како чистат!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Од рацете уморни одлета жолтиот срп и потпран на ридот се загледа в тихиот крај...

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но кога убаво ќе им се загледавме во очите, знаевме дека тие само ја утнале ординацијата.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

И Влатко се загледа накај тополите... му се сторија како изморени старици, одвај стоеја така извишени... да можеле би се згутавиле и би чемрееле покрај Маркова Река.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Миговно го почувствува погледот на Нина, ѝ стана незгодно, се воздржа да не се вцрви и се загледа низ прозорецот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се загледа во малата група туристи.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- А, бре, така наистински, ако му се загледаш, тогаш ќе видиш дека има криви нозе.