се (зам.) - живее (гл.)

Забележувам дека ако маж и жена се заедно, Херман зборува со жената.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На тој начин, ако е потребно, таа ќе може да му каже на својот партнер да не ја земаат таблетата а тој да не се чувствува како кукавица - туку само како опседнат маж како и сите други, сознание со кое е полесно да се живее.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не мрда! Ништо не се продава! Од што да се живее?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ама сѐ побогато и побогато се живее, - ми вели тој. – Сега човекот живее два живота, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Сега богато се живее, - ми вели човекот. - Гледам, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дојдов овде за да го стегнам животот во една повест, а гледам дека тој е нешто што се живее или не се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По неа имав една Дулчинеја, додуша за разлика од првата, така припроста женичка, ама пусто многу добродушна, но од сожалување не се живее во заедница - ич не ми правеше ќеиф, ич.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Нашето село беше планинско со малку обработлива земја. Повеќе се живееше од сточарство.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дојдете со Вангел со фамилиите. Тука не се живее.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако работиш убаво се живее, а не како тука.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа сѐ уште беа денови кога можеше да се живее без пари, а Велветите имаа токму толку.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
4. Пост-ворхоловски, продуцентски период 1967-1977. каде спаѓаат и видео-спотовите кои Ворхол подоцна ги продуцирал. 1963. Tarzan and Jane regained...Sort of (2ч, ц/б, з); Kiss (50 мин, ц/б, н); Sleep (6ч, ц/б, н); Andy Warhol films Jack Smith filming „Normal love” (3 мин, кол, н); Dance movie(Roller skates) (45 мин, ц/б, н); Haircut (33 мин, ц/б, н); Eat (45 мин, ц/б, н); Salome and Delilah (30 мин, ц/б, н). 1964. Batman Dracula (2ч, ц/б, н); Empire (8ч, ц/б, н); Henry Geldzahler (100 мин, ц/б, н); Couch (40 мин, ц/б, н); Shoulder (4 мин, ц/б, н); Mario banana (4 мин, ц/б, н); Harlot (70 мин, ц/б, з); The thirteen most beatiful women (40 мин, ц/б, н); Soap opera(The lester Persky story) (70 мин, ц/б, н); Taylor Meads ass (70 мин, ц/б, н). 1965. The thirteen most beatiful boys (70 мин, ц/б, н); Fifty fantastics and fifty personalities (40 мин, ц/б, н); Ivy John (35 мин, ц/б, з); Suicide (70 мин, кол, з); Screen test 1и2 (70 мин, ц/б, з); The life of Juanite Castro (70 мин, ц/б, з); Drunk (70 мин, ц/б, з); Horse (105 мин, ц/б, з); Poor litle hich girl (70 мин, ц/б, з); Vinyl (70 мин, ц/б з); Bitch (70 мин, ц/б, з); Restaurant (35 мин, ц/б, з); Kitchen (70 мин, ц/б, з); Prison (70 мин, ц/б, з); Face (70 мин, ц/б, з); Afternoon (105 мин, ц/б, з); Beauty 2 (70 мин, ц/б, з); Space (70 мин, ц/б, з); Outer and inner space (70 мин, ц/б, з); My hustler (70 мин, ц/б, з); Camp (70 мин, ц/б, з); Paul swan (70 мин, кол, з); Medy(The most beatiful women in the world/The shoplifter/The fourteen year old girl) (70 мин, ц/б, з); okno.mk | Margina #15-16 [1995] 109 More milk Yvette(Lana Turner)(70 мин, ц/б, з); Lupe (70 мин, з). 1966. The Velvet Underground and Nico (70 мин, ц/б, з); Bufferin (Gerard Malanga reaads poetry) (35 мин, ц/б, з); Eating too fast (Blow job 2)(70 мин, ц/б, з); The Chelsea girl (195 мин, ц/б, кол, з); **** (Four stars)(25ч, кол, з). 1967. The loves of Ondine (86 мин, кол, з); I, a man (100 мин, ц/б, з); Bike boy (96 мин, кол, з); Nude restaurant (околу 2ч, кол, з); Lonesome cowboys (100 мин, кол, з), со Пол Морисеј. 1968. Blue movie (Fuck)(90 мин, кол, з); Flesh (105 мин, кол, з). 1970. Trash (103 мин, кол, з). 1972. Women in revolt(97 мин, кол, з); Heat (100 мин, кол, з). 1973. L’Amour (90 мин, кол, з). 1974. Andy Warhols Dracula (Blood for Dracula)(90 мин, кол, з); Andy Warhols Frankenstein (Flesh for Frankenstein)(95 мин, кол, з). 1977. Andy Warhols Bad (100 мин, кол, з). *објаснување на кратенките: ц/б - црно-бел; кол - во боја; з - звучен; н - нем. подготовка и превод: Игор Ангелков 110 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Popism 4 (1966-1967)
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, кога се живее и се работи во него, малку е поинаква состојбата, веројатно затоа што човек се втопува во секојдневното сивило на овој град и станува една незабележителна честичка на неговото цело и затоа што со сите парижани го вдишува загадениот воздух, кој се испарува од трите милиони коли.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Па, ете, гледаш! Се живее некако.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Човек не може а да не се праша: зар токму на овие непроодни кањони требало да се гради и да се живее?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таму нема живот, не се живее само од обработка на тутун“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И јас сум портретист, но летно време се живее подобро.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Обајцата ми говореа дека тешко се живее во нивното село.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И ти имаш уши да чуеш, и знаеш поарно од мене, туку се правиш дека не слушаш, ти се живее, не ти се умира, таму е работата!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно има доволно реалност да се живее.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ете, и поради ова треба да се живее, но како тоа да се живее без себеси? Животот лаже - сонот не лаже
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кого да молам, кој да ме поучи како да се живее без себеси?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да се живее со честа значи да се прави јаглен од себеси со кој да се рисуваат иконите... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но за да се живее потребни се пари. А од каде на Толета и Мачникот пари, ако не од некоја пљачка?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На збогувањето го одврза ќесето, и како што беше адетот, ги дарува двете деца по три дири, сестричињата од Мирчета по две, така што при самото излегување на Мирчета од дома, на Мирчевица ѝ оставија десет лири. A со десет лири во тоа време се живееше десет месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Решавај, гледај, прави. Оти ќе а пустиме куќата — таа се виде, ама ни вака не се живее.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Така е. Роб до гроб не се живее.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега брои на прсти - колку години не спрострела на сонце дреи и да си избели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но таа како да стоеја сѐ на истото место, повторуваше: како ќе се живее?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секогаш е тажно кога се живее со спомени!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Каде и да се свртам, неписменост, суеверие, сомненија, ужас, ужас - просто не може да се живее.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А таа не запира: Како ќе се живее?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И жената, како за нешто судбинско, почна да говори дека е невозможно да се живее повеќе во Скопје без фрижидер.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од првиот ден на нивниот заеднички живот таа зареди: како ќе се живее?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само од свирење пак по свадби не можеше да се живее.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во исто време, Гого се исправи пред проблемот да најде работа - од нешто требаше да се живее; да беше останат сам самјак, ќе се обидеше да преживее како слободен уметник; а вака, со семејство, со жена и дете на пат, не се решаваше на ризикот да зависи само од продажбата на своите слики - тој неафирмиран сликар, неговите слики непознати на јавноста, поимот продажба како мислена именка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Среќата се живее само на почек додека безочните и неа не ја згазат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И плач твој немил, некој вака лесно ја убил мајка, како ќе се живеј, твојто срце без татко се стега.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ако мислев на тие приказни не ќе имаше потреба да се живеат нашите животи и да се создаваат нови приказни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И пред да се нурне во реката, уште еднаш си рече: - Штом Рибата умре на суво, јасно е дека во водата подобро и подолго се живее.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И како што е ненормално да се оди на спиење в изба, ненормално е постојано да се живее на катот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Знаејќи како се живее, ќе го следиш пулсот на живото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Повелете во нашата продавница која е на излезот – тука се делата на нашите драги пациенти: чорапи и шалови, ноќници и фустани, марамчиња и крпи, предмети изработени од дрво,“ ми рече доктор Гете, а потоа продолжи да ми раскажува како се живее во Гнездо: „Будењето е во шест – прво се чисти она што се растурило во текот на ноќта, под надзор на болничарките, а тоа не е едноставна работа, како што може да ви се чини на прв поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На пример – некој се испосрал на сред собата, некој ја заглавил перницата меѓу решетките од прозорецот, трет го послал чаршафот среде собата, четврт им ги скрил под својот душек влечките на сите со кои е во собата…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имено, познатиот сликар, писател, поет, волноумец, во поздравната реч до сите присутни на неговата промоција, истакна дека во животот поаѓал од девизата на Че Гевара - Да се живее реално, а да се бара невозможното.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човекоморен виор, сеедно кој од каков сој е, од каква вера и какво потекло, им го пиел мозокот на луѓето и им ги јадел срцата, и никаков господ не можел да создаде поредок во кој ќе се живее и ќе се умира како што му доликува на најумното и најулавото суштество на светот што секогаш се движело по границата на доброто и на злото, ту со ум на една страна ту со срце на друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите човечки извици на страв и на гнев, онаа животинска гласност пред која и побеснет ѕвер ќе ја свие опашката, се слеале во продолжен крик што го преплавувал боиштето со сила на бескрајна и густа вода под која ќе останат загатливости на човечкото ништење, како и секогаш кога тој човек се борел и колел и бил уништуван заради поголемо парче земја за да гние потоа на најмал простор под крст или под исправен камен со изрезбана чалма на врвот, под чалмата со железо ископана мудрост на Коранот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жалеше затоа што знаеше дека она старче сега веќе имаше поверувано, оти отсекогаш било подобро и ќе продолжи да биде, да се живее вака, без да му се даде на животот ништо од себе, без да се остави во него ништо свое.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но и тогаш, како и сите поминати години, требаше да се продолжи да се живее, да се јаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Речиси почнувам да заборавам дека може да се живее единствено од трудот на своите две раце и да се биде мирен и задоволен. Јас сега заборавив што е тоа мир и задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Смислата на нивното битисување доби сосема нова цел, заради која требаше да се живее. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Та нели еднаш се живее?“ - гласно изговори Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаете, се живее мирно, без овој велеградски метеж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше свесна дека љубовта е само душевно чувство, но не и храна од која се живее.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во овој одвратен свет понизно е да се живее вака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И потоа не е потребно да се живее. Не, Ана, не е потребно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И срамно е да се живее потоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само да се живее, па нека мувлосуваат!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А живиот Арсо ја одбегна смртта, остана меѓу луѓето на коишто сакаше да им покаже како достојно може да се живее и да се загине заради тоа достоинство.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А, мене ми се живее сто вечности. Боже помогни.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Има секакви збирци. Мора пак да се живее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пред тоа ми велеше: море колку ми се живее, бре Јоне, да е жив тој што ме оживе, што ме роди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жално е како сите посакуваме да избегаме од овде. Божем не се живеело убаво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се верувало дека еден од големите севапи било градењето чешма, а најголемиот севап бил градењето мост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И, како што се велело, не се живеело со инает, туку за инает, како можен стил на живеење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова е време на четириаголни чинии и стаклени фотографии. Може да се живее и во usb.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Тој се бранеше со изборот да се живее без избор и неговото значење, ниските надоместоци и експлоатирањето на работниците, ужасите на капитализмот, празните семејни ветувања за наследство кое себично се чуваше за да се осигура удобната старост и грижата.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но, тоа е така, бидејќи овде основната идеја на градот е сведена на следниов интерес: Подобро е да се живее во комфорна градба, отколку во селско дувло.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Овој клучен парадокс генерираше други, непредвидливи, со кои требаше да се живее животот, да се совладуваат противречностите кои најчесто ги следеа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се живее од денес до утре, од недела до недела, вртејќи се во сегашноста која нема иднина, беше непобедлив инстинкт, исто како што белите дробови секогаш ќе го земат следниот здив, сѐ додека има воздух на располагање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Единствен доказ за спротивното е немуштиот протест во коските, инстинктивното чувство дека условите во кои се живее денес се неподносливи и дека во некое друго време мора да биле поинакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Прави што ќе правиш, вака повеќе не се живее“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во името на сите свети племиња Се колнам – ова се денови луди Дете мое неродено и неименувано Пред да бидеш каменувано Сакам да знаеш и да не те чуди Оти подобро се живее во блуд Отколку во заблуди! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Главно, јас ништо такво не реков, а само тоа дека не може да се живее со долговите на минатото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Не се живее со ваа кучка, — беше заклучокот од целата таа поплака.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колибата Сукаловска беше од оние, „сталните", во кои се мисли повеќе години да се живее. Не како на Кањата, Карабоја или некој друг, што правеа меќани за една зима на едно нивчуле, па кога ќе го подгнои, кревај желниците и сламата на друго!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ќе може да се живее овде“, — си рече Доста за себе. : Навистина дедот Петко имал право кога ѝ велеше во Рожден оти му дал господ од сѐ по малку.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ех... толку ли е тешко да се живее раат и да се остави другиот на раат?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но, тоа не е ништо. Овде се живее у еден нов облик на симбиоза каде мажите „као нешто“ работат, а жените секое сабајле се собираат у групи од по десетина комада, сркаат турско и „редат“ за Македонија.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
У склопот на овие кружоци, главна трибина е вечната дилема: дали подобро се живее у Македонија со 500€ или овде со 5,000$?
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Но таа веруваше во Татковите илузии, како во реалност што ја беше прифатила еднаш засекогаш, како можна среќа во која повеќе се верува отколку што се живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не ни остана храна, ниту вода за пиење. – И што сторивте тогаш, Мајко? – прашавме во еден глас. – Што можеше да се прави?! Мораше да се живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оти луѓето лоши, времињата не чинат, а пак треба да се живее некако.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Да се живее и не е ништо друго, туку повторување на слушнати работи".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но татко му му рече: „Од тоа не се живее. Мора да има занает...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ животот, низ годините, душата да ни остане чиста, да ја разбереме тајната на Бог и надежта дека еден ден сите страдања ќе завршат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да се живее во единство, да се прифатат и разберат разликите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Признавам, од опусот на Барт најмногу сум приврзана кон неговите подоцнежни книги, оние од постструктуралистичката фаза на неговото пишување, жанровски и методолошки хибридни (како Задоволство во текстот/Lе plaisir du texte, 1973, или Светлата соба/Lа chambre claire, 1980) и белким и поради тоа апсолутно заводливи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На многу места, во сите книги од Твојата фамилијарна сага, Ти одново и одново пишуваш за таквата благородна и лековита тишина во која Твоите родители живееле цел живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не се живее од воздух. Денот треба да се купи.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИРА: Тоа не значи дека мора да се живее меѓу лебарки и смрдеа. Борис мисли ние не забележуваме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СТЕВО: Се живеесе живее. Како секаде.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
САРА: Како се живее во Дебар Маало?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Оди против себе. Ако ти се брза, успори, ако ти се оди, седни, ако ти се живее, умри. Тоа е бонтон.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во Њујорк вртежот на градот е толку силен, центрифугалната сила локва, што е натчовечки и да се помисли да се живее во пар, да се дели животот со некој.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И сѐ уште постојат луѓе кои тврдат дека животот не е вреден да се живее!“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Изговорот останал ист: да се жртвува, за да се живее.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Слушај! - подвикна Коте и малку се зауми. - Тој, знае ли оти со луѓе се живее.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не му се живее повеќе на човекот, а слушаш: уште вика, го боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без доверба, што се вели, никаде не се живее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледаме дека и нив исто им се живее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пред да се нурне во реката, уште еднаш си рече: - Штом Рибата умре на суво, јасно е дека во водата подобро и подолго се живее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јасно е дека во водата подолго се живее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)