се (зам.) - жали (гл.)

Второстепениот суд, со пресуда, ќе ја преиначи првостепената пресуда, ако смета дека фактичката состојба во првостепената пресуда е правилно утврдена, но дека првостепениот суд погрешно го применил материјалното право (чл. 361, ст.1, ал.4 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Второстепениот суд не може да ја преиначи пресудата на штета на странката која се жалела ако само таа изјавила жалба (чл. 362, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Само се жалите! Предлогот ваш кој е? Како да се разреши сево ова?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Почна да се жали по луѓето. Главно меѓу оние на кои верата им дозволуваше да држат кучиња.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дури сега се сеќавам дека само за едно би се повратил таму: да им солам памет на соседите околу, да им се жалам да им правам незгоди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе дојде... Толку брзање не треба, А како велите вие каурите?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ни кола, ни коњ не може да мине... - се жалеше коџобашијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој очигледно е од оние луѓе кои имаат смисла да ја проценат својата повластена позиција и, за да ја задржат, не престануваат да се жалат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Хирурзите се жалат на губењето на непосредниот контакт, како пациентот да им се измолкнува испарувајќи во фантом од битови и бајти. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 53
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, во исто време, се отвора психотехнолошки јаз помеѓу докторот и пациентот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, има некои работи што се типични за Софија и на кои овдешните луѓе се жалат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Било тешко, се жалеше Амер, но додаваше дека ќе издржи само да може да работи постојано, преку цела година.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Луѓе како луѓе, се жалат, се караат и се забавуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Луѓето се жалат и кога имаат и кога немаат право.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имено, јас не се снебивав да го навратувам меѓу другарите почесто зборот на моите чевли, било да се жалев, било пак - што порадо го чинев - да правев смешки за своја сметка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во компанијата Warner Bros инсистираа да го земам него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Многумина се жалеа што ретроспекцијата на почетокот од филмот беше лага.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа беше добар материјал за мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но луѓето се жалеа: „Ах, нѐ измамивте со таа ретроспекција”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Геле се врти кон чичко Лозан и нешто се жали: - За малку ќе се скаравме синоќа со Калча: не ме оставаше да ги излепиме сите летоци.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но никој не се жали и не вика: „Не играм“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Јас су ви паша, јас су ви валија, јас су ви султан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Турците почнаа да стрелаат на ветар, а христијаните да кршат прсти и да се жалат, оти утре ќе ги јадат овие „пци“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Малку Турците нѐ глодаа и ќе нѐ глодаат, сега па и од него беља, — се жалеа селаните по селата каде зашета Толе слободно, бидејќи аскерот и заптиите од Витолиште не се решаваа да излезат веднаш по нападот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И како во сите добри пародии - критичарите и кураторите ме прогласија за шарлатан, а малограѓанските колекционери се жалеа како моите слики не го одразуваат македонското поднебје кое е сончево и светло, а она што јас сум го изложил е темно и депресивно.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Некои луѓе (многу мал број) по долга употреба на оваа дрога, имаат проблеми со дишењето кои се толку опасни што можат да предизвикаат смрт; други се жалат на пре-стимулација.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Научив да не се жалам. Пред некој ден сепак прозборев, ѝ се пожалив на сосетката, помада, велам, не можам да купам, ете, велам, на што паднавме, на маслиново масло...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Не би можела таму мирно да спијам“, ми се жалеше кога ми покажа каде сака да биде погребана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се жалеше на срцето. - Срцето? се насмевна жената. - Токму срцето, а?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа чест ја имаше само уште отец Стефан, кога сочини нови букви, оти логотетот не можеше никако да ги научи постоечките и се жалеше дека се многу сложени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во националистичка Грција се жалеа дека национално се обесправени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нема птица да прелета, нема ластовица да не фрфне, нема гугучка да загука, ни пупунец да заклука - се жалеа луѓето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ана и Зигмунд ме молеа да тргнам со нив по градот, но јас се жалев на болката во коленото. Навистина поткривнував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Денес, тој е средовечен човек, уредно облечен, испеглан, намирисан, понекогаш ми се жали на несоница, особено кога пишува книга чија содржина го вознемирува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Беа чунким во некој зарек да направат една добра Задруга; ниеден од неговите селани, заедно со кои што тој до неодамна војуваше, а тогаш беа дојдени од Армијата, не се жалеше себе си да стори сѐ да биде тоа една добра, една нивна Задруга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Не можев, вели не можев за тепањето да му се жалам на оној што ме натепа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе седам и, во умот, само ќе им се жалам, ќе им се поплакувам на децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И козарите и пчеларите се жалат, вели, нема каде Да ги истераат козите и пчелите. Нема каде да пасат, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Григор секогаш се жали, а никогаш празен не ме враќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека нѐ држат нозете ќе одиме по нашите мажи. Потоа ќе појдеме кај валијата и ќе се жалиме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Жени, рекла игуменијата Минадора. - Месете погачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си размислувам, која е поентата на овој мој животопис. Најчесто сите ми се жалеа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се жалеа на пороци и грубости од професорите кои не се воздржуваат од примена на сила како метод за зајакнување на актерското его.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Редицата се движеше полека напред, сѐ додека Винстон не стигна речиси до самиот пулт, а тогаш запре две минути затоа што некој напред се жалеше дека не ги добил своите таблетки сахарин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или, пак, сакаше да не мислиш на тешката болест. Не се штедеше, не се одмораше, не се жалеше…. .
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не смееше да се жали зашто ќе добиеше заушка од Горниот...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
А „културните“ будали што нѐ доведоа до таму и понатаму го опседнуваат бедното министерство и се жалат на суровите времиња кои немаат разбирање за нивната ступидна „култура“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Их, како не беше учена ваа моата чума да си земаме две плати!“ — се жалеше Бино, но откаде докаде во Мариово учена жена и даскалица?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Беше тргнал сношти повеќе од пагурчето по случај успешно свршената работа, та почна да се жали дека нешто глава го боли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Браче Илко си а наредил работичката, а јас сирота токо се жалам ќе су останала сама.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сѐ што ѝ се буричка, ѝ иде на повраќање, како болна изгледа, а од ништо не се жали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа беговите не се жалеа кога умираа половината од децата. – Добар сој е нашата раја – многупати си велеа некои од нив. – Нема да останеме без работници дури вака се котат како зајаци...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Их, што си бевме раат досега, бесот да ги фати, што ни го расипаа – почнаа да се жалат старците што останаа со попот и ќефалијата. Тие знаеја што значи Турчин.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Може му се слошило! Цел пат се жалеше дека нешто го боли!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се жалеле и од други работи и правото на озборување било неограничено
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Лиќо се жалеше и по неколку судења, успеа да го добие спорот - да го задржи изградениот кат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зборуваме за ова, за она, ми се жали на некои домашни проблеми со децата...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Немам причини да се жалам на животот. Еден контрабандист како што сум јас живее храбро, интензивно. Како зината челуст на вулкан.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Добро е. Не се жалам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Имав пријателка која не само што се жалеше туку беше и уверерна дека има издолжено лице, и тоа само затоа зашто огледалото го издолжувало.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И ќелавкото, и дебелата жена, и блондинката се наполно незаинтересирани за часовникот, зашто се преокупирани со гневот поради сопствената маченичка работа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И кому да му се жалиш? Од шалтерите работат најмногу три.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И од тогаш сѐ се исчисти. Веќе не се појавија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Комшивката и натаму се жали, инаку не е некоја алапача, јас се утепав од барање, кога едно утро, станав нешто порано, во четири, што да видам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Никој не се жалеше; ни поради дождот, ни поради жегата, ниту поради времето што минува и оддалеченоста.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еј, јуначка луда, крв црвена, рујна, ти не ли се жалиш што вака се сипеш по ледини ридски, по тревата бујна?
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Во еден момент дури и праша зошто сум ја однел во градската мразарница, зарем не сум можел да изберам поадекватно место?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ја запретам таа врелина што извираше од нејзината снага иако Катерина не престануваше да се жали дека ѝ студи, дека ја лазат некои студени бубачки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тука се тагува, се жали, се трча зад камионите двапати дневно, се плаче, а ако некој рече нешто што не чини, а никој денес не знае што чини и што не чини, тогаш на огласна табла како што го направиле редот: контра, луд, арамија, плашливец, неранимајко...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Насмевката ѝ вели: „Што беше тоа? На кого се жалиш? Зошто?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Британските критичари, кои во дното на душата тешко му го простуваат доброволното заминување на Хичкок, совршено се во право кога и по триесет години со младешки жар ѝ се восхитуваат на Госпоѓата што исчезнува, но залудно е да се жали за она што поминува, за она што треба да помине.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кутрата јас, пред кого се жалам по денешната среќа што ме огреа?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го оживувам сеќавањето на секоја приказна од мојот живот без вина и каење, зошто нема за што да се жали, на крајот ќе ни биде мило што излегло како што е, тоа е вистината вредна за раскажување, јас сум единствен сведок на мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Идат македонски доброволци и ни се жалат дека Грците не им даваат оружје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, елените не разговараат со играчки, особено кога се мамурни, а играчките почнуваа да се жалат – ту како некоја си ја шинала ногата или го исчашила колкот, како си ја потстругнала главата, или ѝ побегнало тркалото, приколката, па ти бара клуч, шрафцигер, ту ќе ти побара да ја подмачкаш со ова или она, небаре така ќе и престанат бодежите во слабината...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Чекалните ни се полни со пациенти, најмногу деца - ученици, а и постари лица, кои се жалат на отежнато дишење, кашлање, а вирозите предизвикуваат и високи температури.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Амбасадорот Крисман, кој ги доживеа пеколните денови во Албанија, достоинствено вршејќи ја својата мисија, ризикувајќи го својот живот, откако ја предочи кусата анализа, во ниту еден момент не зборуваше ни за своите тешкотии, ни за своите проблеми, за разлика од други амбасадори, кои беа во рајски услови во споредба со албанските, се жалеа за тешките услови на работа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А еден друг, Митре го викаат, не престанува да се жали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да се жалам? Кај кого? Аскер грчки имаше ету таму, ама аскерлиите и нимните големци сеир си правее.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога почувствува дека догорчето му гори прсти, ја истресе пепелта и како да се жалеше некому, рече: - Навикнавме на кал, на студ и дожд, на глад и жед, на магла и виулица, на вошки и нечистотија, на тресокот на бомбите и рафалите, на страдања, на крв, на болка и на ранети, на сакати и мртви, да нѐ убиваат и убиваме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Строј се! - нареди и откако се построија, со мек глас, ниту да се жали ниту да моли, рече: - Ете, само ние останавме од целата чета.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти мене ми се жалиш. (Пауза) И си заминуваш како ништо да не било. (Пауза. Влегува Арапот. Лут. Разбушавен. Гледа во Соња. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МИРА: Не се жалам, само констатирам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МИХАЈЛО: Зборуваме само со две букви. И се жалиме што ништо не можеме да кажеме од она што ни лежи на срце. Умот ни збеснал.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Турчинките беа пријатни жени: ја слушаа со внимание кога им се жалеше на болештините.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одобрено му е, ама ако посади врби и тополи крај реката на секои три аршини, и за време од две години. Сега се жали!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)