се (зам.) - ежи (гл.)

Нешто го стегна за грло, а Ѓорѓи почувствува како му се ежи косата, како ладна пот му потече по чело и лице и нозете веќе не го држат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Околните планини крваво отсјајуваа. И Кајмакчалан се ежеше крвав во далечината.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога врвев над амбарите, под душемето, се ежев сиот зашто кога сакаа да нѐ смират, старите ни велеа дека ќе нѐ фрлат во амбарите, во кои живеат и се кријат големи, троглави змии што ќе нè проголтаат на трепнеж.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги ишкаше орлите и соколите, се ежеше од помислата на невестулките и на сѐ живо и диво што можеше да им напакости.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се ежев од помислата на близината на ѕвероликите и од сознанието или сомнежот дека нивното седење и молчење има некаква цел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ден-денес, од помислата на тоа заедничко „јас“ мене ми се ежи кожата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му идеше во телото студенило и од тоа му се ежеше кожата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- А рече ти се ежи кожата. Од што?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се ежиш, се кострешиш како мачка на кров.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Висеше над нив, а во очите му се пикаше сето она крваво распарчување, од кое никако не можеше да избега, кое што мораше да го гледа и од него да се ежи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но и после, и кога беше совладан од тешкиот сон, таа црвојадина продолжуваше да го глода и да ги населува неговите соништа, терајќи го и таму, и во соништата, да продолжува да се ежи и да се преметнува, да стенка и со некакво чудно завивање да им се одѕива на сите оние расплакани и закискани од ветерот лелеци на дивината надвор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бараме суперјунак, луѓе, дуго чаре нема. од злотвори косата ни се ежи.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се исплашија луѓето и отрчаа на брегот, се искачија кај дувалото да видат што се случува, како дошло до избивање на чад. Гледаат како чадот излегува, се ежат, стравот им лази по коски, слегуваат од брегот исплашено, панично.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)