Собата на вокалот Е во која страдањето се поставува над сите знаења на светот („Не е од големо значење знаењето со кое ќе се здобиеш, туку знаењето кое ќе го изнастрадаш“) претставува „книга на болниот“ во која се бележи поетовиот обид да се преименува себеси, да се допише и дообјасни, да се дефинира како „развеано евангелие на немирот“.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Во својот долг живот, целиот жртвуван на среќата на своите деца и на семејството, Мајка изли толку солзи, и тоа секогаш во молк и во самота што, ако се откријат поводите и причините на нивното пролевање, би можело вистински да се расветли, да се дооткрие и да се допише семејната историја.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)