се (зам.) - гледа (гл.)

Во тренд се новите медиуми, новите технологии, новите и побрзи методи на пренос на информации, демократизација на технолошкиот раскош, диверсификација на пристапите кон дигиталните мрежи, стандардизација на форматот на податоците, умножување на умрежените односи - во тренд е тие предности да го помагаат спроведувањето на новата ера обележана со поголема приватна слобода, зголемена интерперсонална комуникација, ублажен товар да се репрезентира, нови перспективи за проблемот на телото, како и поголем избор за потрошувачкото општество, можности за слободно изразување без исклучоци, а над сè, тие ни овозможуваат брзина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Каде се тие точки во денешното општество во коишто соучесништвото не се чита како такво, каде што одлуките не се гледаат исклучиво како политички или аполитички, туку како избор?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа, впрочем, и беше сторено со Општиот колективен договор за стопанството (2009) – според кој „со колективен договор на ниво на дејност се утврдува висината на регресот за годишен одмор и новогодишниот надоместок“ (чл. 35, ст.1, ал.8 од ОКДС).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, од оваа несреќно формулирана одредба се гледа дека ингеренцијата за определување на висината на регресот се делегира на пониско ниво [со грански колективен договор], а такви во РМ се склучени многу малку.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Стоеа... Се гледаа... Што ли се имаше во тие погледи, помешани солзи со среќа, воздишки, изненадување до бескрај...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Набљудување на планетите! Еден висок планетариум од каде се гледаат помалите и поголеми планети.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Само што се искачија на рамницата од каде што се гледа селото, Никола се опушти, се симнаа од коњите па им заповеда да легнат да се одморат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некои од пониските кадри го плаќаа, а на повисоките свесно им се гледаше низ прсти.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На левата страна под подотворената пола на палтото му се гледаше синџирчето од часовникот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ми велеше, на секој предмет од куќава се гледа твојата љубов, твоето спокојство и твојата душевна шир. Јас летав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во долниот дел од фотографијата, во две колони, со нејзин ракопис, беа испишани стихови кои зборуваа за човек кој од својата педесетгодишнина го гледа во себе детето како се искачува по ридот, торбето назад, усните издадени напред, брза кон високата прозрачност од каде што се гледа светот, големите кули и градови, се искачува упорно и постојано, за да го дофати и да го осознае она што сѐ уште му е скриено, далечно и тајно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ама, брату“, реков смрзнат, „зар ти?“ Тој ме погледна зачудено како што се гледа човек кој не го сфаќа она што треба да се сфати, а кое е толку просто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Геометриската композиција потоа успешно се гледа и на психолошки и на идеен план, успевајќи формата да ја стави во служба на една, во самата суштина песимитичка замисла за цикличноста на човековиот пораз како последица на човековата природа во која е невозможно докрај да се проникне, токму како што е невозможно да се спознае минатото, политиката, меѓучовечките односи, бракот, семејството.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега тргнав наспроти текот на браздата, по она возвишение по кое се гледа разгазена патека што води кон задниот дел на црквата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој, како што пишува и самиот и, како што многупати ми пишуваше и мене, сакаше да се гледа во друга, поинаква позиција, да го гледа светот од точката од која и бог нѐ гледа нас, како што велеше, или пак, што би било најточно, него да го гледаат како мал бог.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Луѓето ме гледаат како што се гледа недугав човек.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Има моменти кога се гледам како дрво кренато на ридот, но знам дека денот си го бара својот долг, дека ситните потреби се сместени долу, во долот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
АНЃЕЛЕ Ќе се напиеш нешто? ДИМИТРИЈА Пиво. АНЃЕЛЕ Ме памтиш? ДИМИТРИЈА Не. СЕ ГЛЕДААТ.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
АНЃЕЛЕ Како си чичко Димитрија? ДИМИТРИЈА Сполај му на Бога.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Снегот беше повисок, отстрана, неколку пати од „мерцедесот“. Патот не се гледаше.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ми го покажуваше и весникот, со фотографија, на која се гледа моментот кога ѝ ја врачуваат наградата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, тоа не е Амстердам. Тој е град на море, на бреговите од морето иако од него морската шир не се гледа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Откај Храдчани, врвната кота на градот на Влтава, што ја сечат дваесетина мостови, се гледаат врвлестите црквени кули, кои го парат небото, а една од други пораскошни и поубави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се разбира, не е само раскошот единствената причина да се видат обата дворца, туку уште повеќе и фактот што низ нив се гледа релјефно раѓањето и пропаѓањето на едно царство, особено убаво предадено низ портретите на падишасите, сместени во една галерија на „Топкаписи“, низ чии ликови се чувствува топотот и растежот, славата и пропаѓањето на аџеилуците со нивниот последен изданок Решад, чија старечка физиономија соодветствува на „Болниот од Босфор“ - отоманското царство во распаѓање...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Еврејско маало. Не го препознавам. Се гледа само дел од улица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Камерата е во товарниот дел, снима зад церадата што се отвора и затвора како што полицајците сецкаво искокнуваат од камионот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Куќите се гледаат надалеку една од друга од двете страни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Имаш изработен ракопис. Се гледа сигурна рака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Далечниот Пелистер одвај се оцртува, нежно, бледолилав, крушовските планини, таму кај што заоѓа сонцето, ги прекрива просто една трепетна виолетна завеса, сенките наваму стануваат сѐ поизразити и позатворени, се гледа секое прозорче во градот, во кој се издига на безбројно места темното зеленило на тополите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можело, на пример, поради каква да е причина да не дојдат тие двете на изложба, или да дојдат дури откога ќе биде затворена, или да намине само девојчето, во кој случај изненадата полесно ќе се изживееше, зашто немаше да се гледаат меѓу себе ужалани и немошни пред уште една навреда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оваа берберница, со изгниено душеме под кое наместа се гледа песокот, со испукан таван откај што се подаваат трските од лепенката, претставува една преживелица од старото време, заедно со овие неколку души што се збираат тука како бродоломци, потсетувајќи се на начинот на својата младост и трудејќи се да го подржуваат колку што можат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Последниве години се успокои од тоа. Му се гледаше дека е така добро да си живеат и да си стареат двајцата еден покрај друг, во оваа мирна куќарка скриена меѓу дрвјата во големата бавча, две свеќи во тиха црква што си горат и ќе догорат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Беше таа некако сожалително настроена спрема мене, не знам зошто, и ме гледаше како што се гледа сираче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како што се гледа, овој тон и на Банета добро му дојде, зашто тој сигурно си помислуваше дека ќе биде непријатно да се откачува поинаку од мене, ако ми текне да правам сцена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На долниот крај пак му влегле, се гледаат изронети зрна и стапалки.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Едно друго поприште му се гледаше тогаш попримамливо во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дури и Рафаел го губи, цртајќи ги нацртите за фреските за ватиканската Stanza, трпението за милност и достоинство кои и нему му стануваат напорни; во приказот на потопот се гледа склоност кон апстракцијата, радост и уживање во храброста, во насетената снага да се совлада не само убавината туку и Горгона, она стравичното.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сѐ што се гледа се продава евтино и без мака: за печени јаболка и дуњи, за небет-шеќерчиња, стопарчиња, варени компирчиња, кисели пиперчиња и друго.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Вратата е подотоврена, па се гледа само лактот од тетка Анѓа навален на маса.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од плевната ништо не се гледаше: пламенот сѐ повеќе лижеше наоколу, не оставајќи никој да се доближи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не се гледа, но веќе се знае: наближија првите куќи. Тука колоната запира.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па и не ни е здодевно да чекаме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ако пак ни се случи како со Џеки и Белчо?“ воздивна Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ќе го криеме Црни додека можеме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Паркчето, притеснето меѓу железничката пруга и сообраќајницата, претставува идеално место да се гледаат забрзаните автомобили: можеш да ги броиш, да запишуваш регистарски броеви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Возот писна и тргна. Баба ни мавташе и сѐ до свиокот се гледаше растреперено бело крпче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога ќе излезат од вода, од гаќите и од под гаќите им капат само промашувања.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Така велат доселениците од Македонија за пропаѓањето на Венеција: ако било пишано да се пропаѓа, тогаш нека се пропаѓа барем отмено, сосе Венеција - живо сведоштво дека на селидбите на Македонците сепак не им се гледа крајот и од највисокиот морски светилник
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
КАКО КУКУРИГААТ ПЕТЛИЊАТА БЕЗ ПЕРЧИЊА ВО СИЕНА?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја вечер под дискретната светлина на електричните фенери сѐ поубаво се гледа дека луѓето сѐ помалку гледаат слики и фрески, а сѐ повеќе висат пред огледала, поради што сѐ повеќе и расте бројот на огледалата во Венеција, барабар со бројот на самобендисаните.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секој газ си го знае својот фактор, како што се гледа на еден билдборд.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Прво што се гледа од највисоката ритка на Сиена е дека Данте ми ти бил ептен голем маанџија кога салтуку се прашувал дали некогаш некаде имало пошуплив народ од сиенскиот?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И уште кога ги симнаа сакмите и се прогледаа пушките, тие почнаа да се гледаат меѓу себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како кутре кога намирисува коска итаме кон врвот и си мислиме дека не се гледа колку весело ни вртат опашките.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се гледа како... не владее добриот Господ, туку ѓаволот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Наѕирнувавме во берберницата каде што меѓу кафезите со канаринки и олеографиите што претставуваа сцени од „Отело“ висеа несмасни гравури со бродови: на нив се гледаше пропаста на „Титаник“, кревањето во воздух на „Гвадалкивир“, потопувањето на „Луизитанија“. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 146
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја отвора чантата. Се гледа во огледалцето. Пак се мршти.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одовде сѐ се гледа. На сите страни!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Разбираш? - Па, нешто разбирам, повеќе не разбирам, важно е убаво е и на далеку се гледа! - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Од височинката, каде што се прости со Денко и доктор Коста, убаво се гледаше наоколу, и денот беше од убав преубав, небото сино како синчец, сонцето жолто како качунка, миризби како да е сред мајска покосена ливада, а сето тоа тој ниту го гледа, ниту го чувствува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа се гледаше и од големите снегулки, кои се стрелнуваа на бледата светлина што се провираше низ подотворената врата. Добро паѓаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Коријата преку поточето, кое постоеше некаде под снегот, но не се гледаше, изгледаше сосем необично, како лошо варосан ѕид.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само на крајот од паркот, каде што неговите диви дрвја престануваа како пресечени, се гледаше како на полето работи по некој човек, а по ожнеаните ниви се издигаа копи сено, додека меѓу довикувањата на полските работници се плеткаше лаежот на селските кучиња.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас се викам Грдан, а вие? - Тоа се гледа, а јас Грозда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Концептот на национализмот и националнот јазик остави трага на меѓукултурните односи заострувајќи ги до таа мера, што на преведувачот повеќе не се гледаше како на креативен уметник, туку како на еден од елементите во релацијата господар- слуга, заедно со текстот на ИЈ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во овој циклус се застапени само неколку наслови од еден пообемен поетски ракопис во кој се обидов да ги здружам македонските именки и придавки на начин кој ми се гледа за интересен за нашите натамошни истражувања.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тревата пред да нѐ зароби, времето пред да досуши, Нешто сепак се гледа зад сенките на дождовите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Љубовна луња на усните на млекарката што пее квечерина и Одот нејзин што отвора тајни врати низ кои се гледаат Белата грива на детството Грозно ронење на твоите години и ѕвездите што ќе трепкаат врз тебе.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нешто сепак се гледа зад сенките на дождовите: пеперутка долетува и застанува на прозорецот, трепка со крилцата, пишува врз него со жолти букви низ топол ветер мај 1978.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Навистина беше забавно да се гледа во огледалото, да го плази јазикот и да се кривули.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Денес, како што ми се гледа, нема да му се израдувам на сонцето“, си рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас сакам до небо и преку старата железничка пруга, низ зрелите жита, од античките времиња, од кога скитам, од другата страна на виножитото кружно што од небо се гледа, а не сводно, од земја.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во претсмртните ливчиња на отец Мида стои, од збор до збор: „Каде и да застанев, тој ме гледаше, оти беше на сферичната купола, како да е искачен на небото, од каде сѐ се гледа; ме гледаше и како да сакаше да каже: не можеш да се сокриеш, да избегаш, да куртулиш од мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој скокаше од радост, ги прегрнуваше и Лествичникот и Филозофот, им ветуваше делови од царството, товари азно, а овие збунето се гледаа, оти не очекуваа исход ист во словата, на две различни места најдени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Овој, еден од најубавите народни обреди, дружината го играше на сцената одлично; сите беа искусни и се гледаше дека точно го знаат и го разбираат секој симболички детаљ; гатачот потем говореше: „Оддалеку идиме, надалеку одиме, на кораб се возиме, со стапој се крепиме, коработ се скина, на домаќинот газот му зина“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ што постои сведочи за невидливото, за Господ Бог што не се гледа.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Луција, ќе те чекам овде“, рече. Останавме сами; се гледавме во очи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлина што се гледа со срце, а што се распаѓа на бои кога се гледа со разум; музика што се слуша со срце, а што се распаѓа на гласови кога се слуша со разум.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се гледаше јасно само бројот на регистерската табличка: С-909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„На секое моме може да му се случи!“ посакав да речам но одмавнав со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели е речено дека секоја планина си ја носи својата тежина: и поголемата, и помалата“, се обидов да ги корегирам сфаќањата на мојата поубава половина. (А сето време потплукнував, скраја да е од нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не е в ред така да се гледа на овој проблем.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
При падот таа беше скршила две млади јаболкници. Грозно беше да се гледа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И продолжуваат да се гледаат преку прозорците.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се гледаше тоа од лицето на татко ми, се чувствуваше од неговиот глас.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
(Спаса и Тане се гледаат еден со друг и се подсмевнуваат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А тоа чкрапнување не е за бадијала, (се чешка со прстот пред срцето) некој молец го јаде овде. (Оди и се гледа на огледалото.) Пак што, од мене поубаво ќе најде?!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се разбира, од суштинско значење беше да се обезбеди соработка со Филаделфискиот музеј на уметноста, кој ја позајми, покрај многуте други и прославената „Стриптизета која слегува по скали“ (1912).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Музејот на современа уметност од Њујорк беше подеднакво дарежлив во своите позајмици; иако одби да учествува со делото „Да се гледа одблиску, со едно око, скоро цел час“ (1918), детална студија на стакло за еден дел од “Големото стакло” (дело кое како и „Големото стакло“ е многу осетливо и кршливо), музејот се согласи да ја позајми својата голема моторизирана конструкција од 1925, „Ротирачка хемисфера (прецизна оптика)“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Одевме еден кон друг и се гледавме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот не можеше да ми каже како е.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Продолжи да ме гледа развлекувајќи ги полните усни под кои се гледаа јадри заби.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неразбирливо беше зошто со два прста го врти перчето на својата безбојна и ретка коса под која се гледаше светкаво теме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За Гегата рајата трпеза полна ќе даде; рајата има, се гледа.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Преку прозорецот се гледа како некоја маневарка влече вагони.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Но, тоа го прават под мошне посебни услови‌што создаваат специфично машко кодирање на нивната активност – како кога настапуваат во својство на спортисти или акциски јунаци или политичари.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, малку е тешко да се замисли како стрејт- двојка разговара вака, иако на сцена изгледа доволно убедливо. ‌Во секој случај, репликата на Бети Дејвис „Каква шупа!“ до почетокот на 1960-тите во САД веќе била извештачено изведувана, односно преизведувана, барем колку што се гледа од Олбиевиот дијалог.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Натпреварувачките спортови, да се фатиме само за првиот пример, може да уживаат поинаков родов статус од оној на театарската изведба и, како резултат на тоа, да се здобијат со поинакво општествено значење, токму затоа што мажите што се гледаат како играат спорт треба да прават нешто, а не само да настапуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џон Бергер тоа го срочил во славна формула: „мажите постапуваат, а жените настапуваат“.286 ‌Мажите, се разбира, изведуваат во јавност и понекогаш може да изведуваат без услужливост кон жените и без да фрлаат сомнеж врз своите машки акредитиви.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова особено се гледа во експлицитната белетристика за геј-мажот што се појавила по Втората светска војна на обете страни од Атлантикот: Градот и столбот (The City and the Pillar) од Гор Видал (1948), Срцето во егзил (The Heart in Exile) од Родни Гарланд (1953), Собата на Џовани (Giovanni’s Room) од Џејмс Болдвин (1956) и Возарот (The Charioteer) од Мери Рено, а да не ги ни спомнувам сите нејзини грчки романси.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тагата е причина и за очај. Твоите надразнети сетила за лутина се гледаат во твоите очи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се гледаше така, долго, заборавајќи на својата жед, а тоа беше главната причина, што со трчање дојде до езерово, оглувувајќи за рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од далечината и ја цепеше гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Па сепак, да не се мери во грамови, филџани или врвови на ножеви, да не се гледа во книга или на часовник.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Понатаму висока песочна карпа на која се гледаат вдлабнати редови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А пампурот сал рикаше и рикаше, а ние собрани куп, се тресеме, плачеме и си велиме - е сега ни дојде крајот, тука каде ништо не се гледа ќе нѐ фрлат во морето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Натамошниот тек на авенијата е во изградба и крајот не се гледа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
11. Хотелот Гранд е во центарот на Корча. Од седмиот кат се гледа целата околина и градот гледан од тука - лежи на дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се гледам себе како чувам стража.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го пулиш и тој процепот, така како да е планината скршена? - Го пула, па што? - И тој се гледа од нашето село.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не заминавме веднаш затоа што од ова село убаво се гледа мојот роден кат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И додека ѝ се восхитуваме и насладуваме на глетката, не забележавме дека на соседната клупа седнаа двајца мажи на чии лица изразито се гледаат старечките брчки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
До самиот врв прескокнавме осум редови, сега, плитки ровови обраснати со висока трева, и на тој простор се гледаат повеќе `рѓосани куршуми и празни фишеци отколку дробен камен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Остар свиок пред црквата Св.Ѓорги и десно широк паркинг од каде се гледа целиот видик на источниот преспански брег што на север почнува во Асамати и на југ завршува на Превалот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тешко ранетите само провизорно беа преврзани со валкани, окрвавени завои и крпи. Под нив се гледаа загноените рани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лево и десно се извишуваат многулетни буки на чии стебла се гледаат длабоки греботини, остатоци од шрапнели на топовски и минофрлачки гранати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- За таму нема никаков пат – рече учителката. – Има само ниви. - И бункери – помислив, бидејќи од тука се гледаат бели тркалезни бетонски капаци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Обично ние со него се гледавме само навечер, кога имаше доста работи да се завршат, така што таа негова молчаливост не ми пречеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Момче и девојка се гледаа вљубено, седнати на една клупа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто чудна?“ „Чудна, а тоа се гледа и кај животните,“ рече Клара, па праша: „Кажи ми кои животни, според тебе, имаат нешто најмајчинско во себе?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара подразмисли некое време, па одговори: „Оние женки кои им припаѓаат на копитарите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што го чув од читателите беше охрабрувачко, иако најчестиот коментар беше: „Се гледа дека го пишувал поет“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кулата требаше да се гледа од сите страни на светот и да биде украс на царството нивно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По полето се гледаат расфрлани черепи и човечки коски, шлемови и штикови од војните минати.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа се гледа и од големата приврзаност на Македонците кон царскиот трон.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Веднаш се гледа оти двете првни надежи не ќе бидат во наша полза. А третата уште помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На автономијата се гледа како на преоден степен кон соединување на Македонија со Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако се допушти за верна таа теорија, ќе биде јасно оти еден народ не секогаш може да устои против притисокот од туѓи соседни народи, а губи еден свој дел во корист на посилниот сосед, и друго, од неа се гледа оти народите можат да се состават од два блиски народа, слеани во едно, како последица на историска неопходност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Најпрвин треба да се каже оти по македонското прашање нема никаква разлика помеѓу погледите на руското општество и народот, од една страна, и владата, од друга, а има само разлика во степенот на интересот за него: општеството и народот многу помалку се интересираат од владата што се гледа од помоштите за Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кој најверно го разбрал вистинскиот и најправиот народен идеал се гледа со порамнувањето на разбирањето на народниот идеал од разни лица.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не ни покажува ли тоа оти малите држави, па и секоја една земја, со гонењето општонародни цели гонат не хумани цели, ослободувањето на поробените, ами чисто материјални и егоистички цели, т.е. зголемувањето нивно за свој интерес, без да се гледа дали ќе настапи подобрување во судбината на Македонија или не.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На источнобугарското наречје сега се гледа како на најтипично и најчисто од туѓо влијание бугарско наречје.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Името Бугарин, како што се гледа, до половината на XIX век немало за нашите предедовци поголемо значење од имињата: христијанин, рајатин и каурин.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од овој површен поглед врз историските настани во Македонија се гледа оти горе-долу сите македонски котлини имаат една и иста историска судбина, горе-долу сите нивни жители имаат особен, одделен историски живот, неретко самостоен, или пак вклучува во себе заедничка борба за политичка слобода.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Турција, како што се гледа, како да се најде на тесно, па ѝ предложи на Бугарија да се дојде меѓу нив до едно согласување за македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Каква може да биде таа тенденција се гледа од оваа книга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа се гледа од титулите што ги носеа македонските големци и од нивното влијание во империските работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оттука јасно се гледа дека прашањето за јазикот, особено за јазикот во областите со словенско население, е едно од најважните при разрешувањето на македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа се гледа особено јасно од можните последици на востанието, кои, за наша и турска среќа, не последуваа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од сите преброени факти се гледа големата штета за нас Македонците од тоа што ние, или барем мнозина од нас, ги изедначуваме досега нашите интереси со општобугарските.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
После, како што се гледа, тие ја мислат за единствено правилна гледна точка на прашањето за народноста на Македонските Словени – бугарската; а може си мислат оти прашањето за народноста на Македонците е второстепено и лесно ќе се разјасни со ослободувањето на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оттука многу јасно се гледа колку Бугарите не се во состојба да ги бранат не само нашите, но и сопствените интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Претходните писанија сѐ уште се гледаа под размачканите бришаници и тој се обиде да ги доизбрише уште малку. „Слабо излегло“, си рече. „Не е истриено како што треба“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Членовите на британскиот музички состав, „Кошин“, за да настапат на отворањето на музички фестивал во Бања Лука, побарале од организаторот за време ручекот да им се сервира топла супа во која нема да мрда, ама јасно ќе се гледала опашка од вол, а питата што требала да има централно место на трпезата, морала да биде свинска.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас ќе се здружам со тебе, првпат проговорил Онисифор Мечкојад, можеби навистина првпат по бесењето на селскиот призрак Јаков Иконописец - Една воденица, двајца стопани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На накривеното куќиште била заглавена над вратата икона од оревово дрво: безимен светец со чудесно лице на млад левент во пламена облека и со пламено копје во пребелите раце јава градест и гривест коњ и убива ламја со густ тутунски чад во ноздрите, боде многузаба исклештеност со грбник на костреш, а во далечина, под замагленото лилаво и алово небо, пукаат планини на чии преслапи зарѓуваат капки сонце - тече црна крв меѓу премазни камења, опашот на чудовиштето со последен бес се обвива околу младите нозе на белецот, земјата испукала од морничавост, во пукнатините повеќе се насетуваат отколку што се гледаат змии и гуштери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од арамиите се спасил само еден. Отишол во некој манастир и, за спас на душата, братски му оставил на игуменот торба злато, да го топат и да леат олтарски двери на кој ќе може да се види историјата на светот...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Набожно се гледал себеси во светлост на идни божествени зори и ги пцуел четворицата шутови на своето подбивно кралство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На покривот се собираа гугутки, ги слушнав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледал во страшно наголемените очи, се гледал себеси во црнките на девојката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ни очите веќе не му се гледале од влакна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И јас сум без ѕевгар. Ако сакаш ќе се здружиме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Раскажуваше полека како да се плаши да не се засркне од многуте зборови, го гледаше настанот и се гледаше себеси во тој настан, со жестока горчливост во гласот се исповедаше пред седуммина гости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главите зад ѕидот на колата со почит се гледаа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзал кон куќа со гнил дел на чардак, тврдина на стаорци или човечко дувло од плитар што не можело да има поинакви прозорци освен од парчиња момирок врзувани со олово во несигурната рамка на квадратот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не сум питач, со закана стушено се исклештил Онисифор Мечкојад; забите не му се гледале од густата четина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слична на сина снегулка, на прозорецот падна пеперуга и се сетив: болеста моја беше да се дочека пролетта на туѓ сламарник, лек - да се гледа низ клепки во детски подотворено руменило на усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби ова е некоја нова чума што удира само на добиток. - Сеедно. Ќе печеме месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога дојдоа до улицата, застанаа, погледнаа налево и надесно и бидејќи не се гледаше ниту еден автомобил, велосипед или некоја кола, се стрчаа на другата страна.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Се гледа дека не му е достатна дотогашната љубовна игра и сака да ја продолжи.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Како да се гледам себеси во неговата младост. Еееех...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
СИТЕ: (се гледаат вчудоневидени една во друга). А...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Назад- зад куќарчето планина на која се гледа село со растурени куќи овде-онде е ретка шума.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога е сиромав, треба да е млад за да може да работи да те рани, а кога му тропа ќесето не се гледа на тоа оти бил стар.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Се гледа сето она што го знаеш, што си го прочитала и научила низ годиниве, но каде се чувствата, каде е она што нè прави хумани, како автори и како луѓе?“, продолжи тој со љубезен, но крајно неподмитлив тон.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На виртуелната карта убаво се гледаат Смилево, Клисура, Прибилци. И Крушево, бај најт.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сѐ треба да се гледа од двете страни и да се подготвува двоен излез.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓу дрвјата се гледаат за миг и дури истрчуваат на улица малите прозорци со резбарени обоени капаци.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мене ми се допаѓа дека од сите страни до неа се доградени соби и сопчиња, така што ако таа се погледне оддалеку, тогаш се гледаат само крововите, насадени еден на друг, што многу наликува на чинија наполнета со палачинки, или уште подобро, на габи, што растат на дрво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Разврска во театар - Во трагедијата, Трезвеност - Добродетел, што повеќе ја со смрт; во комедијата, со свадба. знаеме по име отколку по суштината.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Одовде се гледа дека е повесело да Трпеливост - Добродетел, мошне лесна се ожениш, отколку да умреш, кога се поучуваат другите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Впрочем, сите кровови се покриени со трска; врбата, дабот и двете јаболкници се навалија врз нив со своите широки крошни.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да, куќарката е сосема привлечна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Она таинственото има божествен сјај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Имаше две сити раце. Стоеше сето тоа време на врвот над огромниот куп мермер, а во бараките сега никој чиниш не дишеше; немееја приковани до сите отвори, од каде што можеше да се гледа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
О,сонце! Тој знаеше за небото. Но ова, што се распукнуваше пред неговиот поглед, откинат од сознанието, беше нешто, што се гледа првпат. Небото. О, колку е големо тоа...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се гледаше тоа толку проѕирно, што дури на сите им беше незгодно при неговите зборови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа целото се изгубуваше во длабоката дира, но чекореше пргаво, а од лицето му се гледаа само двете сиџимки од вршковите на мустаќите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се гледаше дека Језекил се лажеше и себе си, дека го лажеше Претседателот, а и него, и Змејка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само стиснете ја петелката, - ги предупредуваше, - зашто секој неуспех во тоа изгледа многу грдо и кога ќе се гледа вака, оддалеку. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште од почетокот се гледаше дека тоа ќе биде уште еден митинг, кого тој мораше да го издржи и тука немаше што да се стори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На нејзе беа двајца војници со германски униформи на чии капи и еполети јасно се гледаа фашистичките кукасти крстови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ми треба некое помирно место за учење. Би ми одговарало приватно сместување. Плус, би биле и поблизу и би се гледале почесто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, токму таа точка беше нејзиниот екран, се гледаше себеси но и оној кој беше „искован“ од нејзиниот сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оттука се гледаше само дел од плоштадот и сивиот ѕид на судската зграда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И тројцата се гледаа зачудени и малку уплашени: лицата им беа пожолтени како штотуку станати од своите гробови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Преку него се гледаше белина на ѕидот од соседната зграда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се гледаше вироглаво растрчан, разплеткан во бесмислено буричкање.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во салата полна со запотени тела, Глигор и Етхем-паша се гледаа какао стари познајници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Добрите луѓе им дозволиле таму, меѓу редовите на лозниците, да изградат соба од ќерпич, внатре ја послале со слама и, на четири кола врзани со сиџим и рогозина, навечер долго се гледале во очи, додека месечината го осветлувала нивниот нов дом.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Златен Свети Никола, спаси нѐ!“ - ја слушам Лилјана како се моли додека скокам без чевли на нозете и без падобран, а прст пред око не се гледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше штипјанец по потекло, а живееше во Риека, во трикатна куќа - највисоко, горе и од балконот, како од видиковец, се гледаше цела Опатија, Ловран и неговиот град како да се еден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Надвор се замрачи, а и во одајава не се гледаме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од никого не бегам, вели Лазор непријатно штрекнат. Одовде сѐ се гледа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кловнот долго се гледа. Едното око се полни со влага и го разбива огледалото во ситни кристали.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лицето не му се гледа од крв и од прашина. 30
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се молат, се гледа дека се молат со очињата да ги пуштиш дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога ја оголивме белата коска, гледам чудни знаци. Не е писмо, а како писмо се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледаме со кравата, и подринувам и се гледаме. Знам како е да си тешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се гледаме така: луѓе, животни, дрвја, бубачки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се градиме и се гледаме со Бугарите, со војските бугарски. И дури работиме, не се ѓибаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам јас, ме гледа и тој мене. Се гледаме, си го подаваме срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бара некој пат што не се гледа, се искачува, се мачи и се одделува, се одделува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јадењето им се гледа - зацвакано - недоџвакано - се гледа како им запнува на шупливите заби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледа: си ја познава човекот работата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одиме по ливадите и штипкаме киселица. Ко ’ртки сме станале. Се гледаме, а не се познаваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам, ја подавам главата од врата, а внатре: џагара-магара. Ништо не се гледа од чадови, од угаски недоугаснати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледа коска со засирена крв, црна. Како смола на пресечено дрво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зашивај конец за конец. Ја крпиш и крпата, и крпата за закрпата. Да не се гледаат месата. 105
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Всушност, едната клепка ѝ беше сѐ уште подотворена и од белката ѝ излегуваше една студена светлинка во која се гледаше сиот грешен свет со кој беше се сретнала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тогаш бегавме од болеста, вели Мисајле Ковачот, а болеста не се гледа. Не знаеш дали си избегал, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се гледаме убаво, а убаво се познаваме. По мршата, по здивот, по зборот се препознаваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, до кај пладне, гледаме како паѓаат гранатите. После ништо не се гледаше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ондека, е, вели, на ѕидон, само главата му се гледа. Друго не му се гледа, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тој само си ја спомнува раната. Големата рана што не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И бааги време се гледаме така. Сега и попот молчи уплашено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам ко светулка, уште очите ми се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој отаде, јас одаде. И се гледаме така, се срамиме, не знаеш што да проговориш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој ништо не зборува, а се гледа дека секој сака да праша дали и в црква може да влезе болеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како себеси да се гледаат во гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сѐ му се гледа на лицето, сѐ што сака да каже на лице му е напишано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сонцето не се гледа, а и луѓето не се гледаат меѓу себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Човечка глава е, а главата не се гледа. Само некои бели заби се отвораат и некои очи подбелуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме врти околу себе. Се гледаме и се чудиме една со друга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ене ја, вели Капинка, ене го гумното, ене ги скалите, вели, ене ја вратата, капавиците, оџакот, ене, сета се гледа, ми вели девојчето и покажува низ ветките од дрвјата, меѓу буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пак се гледам само сам. Може овдека ми е крајот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сѐ што се гледа на земјата се гледа и на Левтерија. Се пишува и се чита.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Им се гледаа само главите што ги држеа наведнато, како искарани деца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се догледуваат оти се во душата, а душата е секаде до кај што стасува умот. „Ако тревата мрда, а ветер нема, има нешто друго што не се гледа.“ Така велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се затвори небото, се смеша со земјата. Не се гледа ни поле, ни планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почнаа и ковчињата да им се гледаат, да им се бројат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тоа ти е, вели Уља, и плачеме така обете. Се гледаме и плачеме. Солзите ни се среќаваат на лицето од детето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега оди онаму, му велам на Јона, поистај се за да не ме гледаш, да не се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и да сакаш да гледаш во таков ден ништо јасно не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дојдов и јас на ред. Се гледам заслабнат, ушите ми бучат, аливцата се мавтаат на мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас, ти велам, ко ветка сум станала, без тежина, без ништо да ми се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патот одден наден оди нагоре, се отвора, се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дојдов да те викнам, ми вели таа откај трнот, дојдов да те спасам. Бегај дури се гледа, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти сум ја подгазила со петиците и никаде не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сите уплашено се гледаат меѓу себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само големите рани не се гледаат и не се догледуваат. Си знам јас по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На кокошка ноќе не ѝ се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За да не се гледа. Оти само по темница можеше да се побараш со жената. Така беше...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ископавме, закопавме. Вистина по темница, ама ноќта ведра, начичкана со ѕвезди, се гледа, се работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патот беше понизок од меѓите и луѓето не се гледаа цели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај си можел тогаш, кај си смеел да се гледаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само со едно око можеше да се гледаш во џамчето и само едно око можеш да си видиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го превртува едното око, другото веќе не му се гледа од јачменчето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се сретнеш со бога. Ама и во него се гледа со неверица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледа дека не му носи, не му повти душата. Се натура на предниците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога се слуша сѐ, мислиш дека и сѐ се гледа. Маки мачеа тие луѓе со многу луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изгледа ја боли од моето стегање па ја врти главата кон мене, и обете се гледаме молежливо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите гледаат кон Вирово. Селото, вистина, не се гледа оттука, оти е зад шумата, ама се гледа чадот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледаме со бугарските војници, како ништо да не било. - Ништо друго не најдовме од него. Само крвта. И крвта му ја собравме и му ја закопавме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бам, бум, се крева земја, камења, чад. Од чадот ништо не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И што ќе научиш таму во едно тесно, зачадено одајче. Од чадот не се гледа и учителот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто зборуваат, не се гледаат меѓу себе, а меѓу себе зборуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нивната милост се престорува во милосрдие. Ја свртувам главата настрана и пак се гледам запашкан, како туѓинец во постелата. Како тезгере фрлено, запотегалено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само очите им се гледаат, оти лицето им е со брада завиткано, свиснато.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стоиме така и ништо не веруваме. Само се гледаме и намовнуваме. Некои летни морници нѐ лазат и нѐ студенкаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тукуречи половина глава не му се гледа од преврската.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо друго не гледаш од сонцето. Дури ни куќите не се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немаше законска забрана, но на користењето на Фејсбук се гледаше со доза на недоверба.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Првото, дали љубовната напивка, вашата љубовна напивка се однесува и на Вас?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе вршат насилства над нашата женска челад; очекуваната жетва по полињата ќе ни ја испозапалат; луѓето ќе ни ги распнат на страшилата по овоштарниците и така тие ќе се претворат во храна за гавраните.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се гледа дека во вашиот живот сте фрлиле многу повеќе капи отколку што јас имам купено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уживањето му се гледаше на лицето; некои букви му беа фаворити, до коишто кога ќе стигнеше, тој просто се избезумуваше: и си се поднасмевнуваше, и подмигнуваше, и си помагаше со усните, така што од неговото лице, би се рекло, би можела да се прочита секоја буква што ја извлекува неговото перце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да или не? Тоа е прашање на самољубието, на честа, на животот, на среќата, многу е важно, најважното прашање на светот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тројцата браќа почнале сомничаво да се гледаат, внимавајќи врз незавршениот ѕид да не падне ни нивната сенка, зашто кога нема друго, тогаш во градбата може да остане душата на оној чијашто сенка в мигот ја заробила градбата  умира како несреќник кого што го погодиле љубовни јадови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се гледа, загатката не ја остава на мир!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И што е вистина: она што се гледа од врвот или она што се случува на улиците на Bronx?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се гледаме следниот петок - решително вели мојата Doris Day и ја завршува сеансата. И јас го прифаќам советот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се гледаа широкогрби и со тапи чела на заслепени јарци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лузна која ќе остане да се гледа и да го потсетува, никогаш повеќе да не злоупотребува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да се гледам со некој само поради тоа, ме нервира.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас во моите очи се гледам како никаквец, кога случајно понижувам некој за да се оправдам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се гледам во него и прашувам: - Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот!? - Ти си, ми вели одразот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш, во последните мигови на работниот ден, ќе зачкрипеше чаркот над вертикалниот отвор низ кој се гледаше малку небо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Компјутерските кола можат да извршуваат многу операции на низи од битови, меѓу нив основна е Буловата дисјункција, така наречена, бидејќи, ако се гледаат битовите како вистинитосни вредности, овие операции би се кодирале во логичко „или”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Така, веднаш се гледа каде завршуваме ние и каде започнува сето останато. okno.mk | Margina #3 [1994] 55
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сликата е направена од далеку: се гледа дел од куќата и прозорците низ кои ѕиркаат женски и детски глави; чардакот кој е нагрозден од свадбари загледани во орото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зетот Богдан ја поткренал ногата повисоко од невестата, со цврст отсек, му се гледаат белите волнени чораби под ногавиците на бечвите порабени со гајтан; при замавот, дуплите ракави на џамаданот му се поткренале нагоре како крилја од птица; под фесот зафрлен кон тилот му стрчи парче коса како празови лисја влажна од пот; погледот му е свртен кон невестата која ја следи во играта.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сликата личи на некоја сцена: куќата со скелето осветлена, а просторот зад нив темен, не се гледа заднина ниту има длабина; како да се спушта темна завеса зад куќата. На опачината од сликата стои: 26. IX 1936, Будимпешта.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Единствена слика на која се гледа ликот на стрико му од Богдана, Толе, е на раѓањето на Богдан на нивата каде што Толе случајно е фатен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Беа свесни дека им претстои голема макотрпна работа на која тешко ѝ се гледаше крајот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во парискиот Лувр ја видов сликата на Еусташ Ле Суер, на која се гледа како апостолот на скалите пред храмот собрал верници нови христијански конвертити како носат пагански книги, таблици, ролни, кои потоа ги палат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ш
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, гостејќи се повеќе со очите отколку со устата, имаше време прв да се огласи: Ова е голем ден, мили мои, стигнавме на крајот од мисијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првин се појави кај обајцата сомнежот дека терминот турцизми за заемките не беше идеален за употреба, но тие, сепак, по некоја туѓа инерција навикнале на неговата употреба.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се чувствува овде горчината на онаа западна имагологија која Балканот го гледа како нешто Друго, неевропско, како темно место и слепо црево на европските култури, онаа целосно погрешна претстава за имагинарниот Балкан (Марија Тодорова), која него го сатанизира, иако според интелектуалните достигнувања тој ист Балкан е папокот на светот, врска меѓу Исток и Запад, копчето на светот (Ферид Мухиќ).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се виде дека човекот не е од сојот на газдата на арабаџиите, се гледа дека е еснаф човекот му дошепна Афз Б. на Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XLVII И Татко и Климент Камилски и дење и ноќе работејќи врз турцизмите во балканските јазици, сѐ повеќе разбираа дека се нагрбиле со мисија на која не ѝ се гледаше претпоставениот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се гледа тука постојаната биполарност и осцилирање на интелектуалците од децималните јазици и култури (Анте Поповски), односно нивната Јанусова природа: припаѓајќи им на мали јазици и култури, тие не можат да се откажат од јазикот, митот и колективното несвесно на национот во кој се родени, иако по духот се многу често повеќе Европејци од Европејците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Коњот се гледа во забите, а човек в очи!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Набргу им се придружија и сопругите, на брзина ги кренаа празните чанчиња од мезето и потставија две кафеаво црвеникави тави во кои имаше по две големи половини модар патлиџан, исполнети со богата содржина на јадењето имам бајалди (онесвестениот имам), од кои се ширеше миризбата на печениот зарзават, во покрај модрите патлиџани, се гледаа златесто зеленикавите испечени бамји, ситно сечканиот магдонос, зелените позлатени пиперки, растопените црвени патлиџани, прошарени со испеченото мелено телешко месо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Се разбира, сигурно тоа, - ќе речеше благо, навивачки другарот Трифун Трифуноски, - се гледа, пред очи е работата, ама сепак вие, мило мое, изберете една дарба, најблиска до вашата душа, таа што како пролетно поточе ви жубори во жиличките, во цветните, мали жилички, таа што како благо ветре ви вее пред вашите убави, сјајни очички, и ајдете запрете го Трифун Трифуноски, тој сосема се забораваше, се гледаше: него исто така треска го тресеше, како тој да полагаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тажно беше ова силно, убаво човечиште да се гледа во таква понижувачка состојба, - веднаш се покајав што дојдов толку рано.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го правам, - кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден дел од неговиот живот, за што можеби тој самиот не сноси никаква вина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не сум Исус и, сепак, многу знам.“ „На врбова гранка?“ се расони едниот од нив; се гледаа зачудено.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога му се приближи, се гледаа долго во очите не можејќи да кажат ниту збор.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Беше еден од оние денови кога од градот се гледаше Пелистер, толку кристално јасно што можеше да се види така речи секоја Молика под снежниот врв.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар се вознемири, седна на најблиската клупа и го отвори писмото: „Најмил мој, денеска татко ми откри дека се гледаме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во далечина се гледаше сина силуета на Пелистер а позади него отсјај од темно портокаловото сонце кое веќе беше зајдено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се гледаше дека газда Таки се грижеше за атмосферата во неговата канцеларија, местото каде што ги примаше своите клиенти или соработници.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Се гледа”, рече главниот лекар подбивно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Лесно го препознав и нејзиниот ракопис на пликот со кој беше испишано моето име и презиме, адресата. Се гледаше напорот да биде ракописот што поубав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Првин се одделуваше од другите писма по зелениот, обичен плик, кој со години кај нас беше ист, среде белите пликови од луксузна хартија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се гледаше дека на настанот му се придава исклучително значење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми раскажуваше: Се гледавме со мајка ти од малечки а кога пораснавме се парашував дали ќе можам тоа убаво девојче да го земам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Есенцијата си го направила своето. Од главата паднале девет коски, нешто во форма на желкини плочки, мозокот цел се отворил и се гледало како пулсира, дише.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Набргу ни се придружи еден постар човек, а се гледа дека бил убав и висок, и ни рече: А бре, деца чии сте вие?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дури и на моменталниот официјален сојузник се гледа со најцрно сомневање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие не прозбореа повеќе и, онолку колку што беше можно за двајца што седат еден спроти друг, на една иста маса, не се гледаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На сликата се гледа дека тој е облечен во долго црно палто, кое се нарекувало фрак и дека носи една необична, светликава шапка обликувана како ќунк за шпорет, која се нарекувала цилиндар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Емплфорт излезе меѓу стражарите од собата, со лице на кое се гледаше неодредена вознемиреност, но и неразбирање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некаде во непосредна близина, иако не се гледаше, течеше бистар, бавен поток во кој пастрмки пливаа во вировите под врбите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговото масивно лице, наведнато надолу така што се гледаше линијата на носот, изгледаше истовремено и грубо и интелигентно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа му се гледаше на лицето. О'Брајан знаеше сѐ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога се гледаше одозгора, течноста изгледаше речиси црна, но во шишето блескаше со боја на рубин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред него на тротоарот лежеше мало купче малтер, а во неговата средина јасно се гледаше тенка црвена бразда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги чувствуваше ударите со пендреци по лактовите и со потковани чизми по потколениците; се гледаше себеси како се прпелка по подот, како вреска за милост низ искршените заби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чардаците пак и конаците покрај манастирот, кои ги подигнаа скопските папуџии од еснафот, за Тодора беа како чардаци ни на небо, ни на земја од приказните на мајка ѝ и постарите сестри, зашто со око што добиваше крилја од нив, се гледаше целата котлина и Вардар, и се леташе високо, а не се паѓаше длабоко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се гледаа двајцата во стемнетата одаја, а очите им светеа како жарчиња. Пријатели се или непријатели?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Џабе ви чалми, ефендии! му идеше да им довикне. Сѐ се гледа, сѐ е на видело!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И таа негова смиреност, што не беше нималку слична на неговото однесување кога порано се гледаа во присуство на Атиџе, и таа го издаваше бегот: знаеше тој, знаеше зошто се тие тука, и бидејќи се беше обезбедил, покажуваше сега расположение што не му доликуваше на неговото убаво лице.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На појасот таа имаше пафта, на која од задната страна ѝ се гледаа три плоснати јамки, со кои пафтата се зацврстуваше за коланот: коланот пак беше составен од кружни и четврстести парчиња исшарани со цветови и лисја.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Машала, Сафет ефенди. Кај вас изгледа е лесно на верата да се гледа така.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Уште им се гледаа главите, кога од шумата излезе манастирскиот измеќар и дојде пред игуманијата со ловџиската пушка и со еден зајак метнат преку рамо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Оттогаш, синот на Тајко почна да се гледа себеси како веќе жртвуван.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Очите му шетаа и скокаа како маслинки на зејтин, ама и во нив не се гледаше ни жал, ни лутина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Очите не ѝ се гледаат од плачење на таа жена, залче не става в уста.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како што стоеше, му ја стави раката врз рамо: „Ќе имаш ти, како ми се гледа, чест од сите, ама и прекор од сите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
16. ВОЛОТ ВРЖИ ГО ЗА РОГОВИ, А ЧОВЕКОТ ЗА ЈАЗИК - но вол ортомисан да скротиш и не е никаква беда, а човекот така врзан тебе јазикот ти го плази, небаре ти самиот, беда, во огледало да се гледаш...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Едно време се оддалечив од другите и сам отидов на она место од каде што се гледа просторот на некогашниот Долнец, со црквата со седум гроба сосе на Борко Угрин и со онаа осамена куќа на Симон над езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се качив горе кај Гупешкиот манастир, на висот. Оттаму, преку долот, се гледа просторот на Долнец како на дланка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се гледа дека Борко бил иницијаторот за изградбата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од задната страна на собата, кон брегот, немаше прозорци, а отспреди, имаше два и, оттаму, бидејќи куќата беше поставена високо, се гледаше целото езеро таму дури до Лерна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Видов неколку гроба. Кај некои од нив, се гледаше, некој доаѓал, секако од оние иселени во Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зад мене е Гупешкиот манастир, се гледа само големиот покрив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сонцето беше зад мене и биеше на голото ритче отспротива на кое беше куќата и, иако далеку преку долот, таа се гледаше јасно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Митровденски задушници - а гробиштено празно. Си се гледам - насон си се гледам изморена, папсана, исплашена - да не би вака самсама да се струполам - а нема никој да ме крене... па сум фатила да ѝ се молам на Богородица Мајчица - Помогни ми!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А од друга страна на „Талантот” на Маркоска, јасно се гледа чудесниот надреалистички профил на поетскиот двојник, во простор-времето на „гротесктната судбина”, посветена на Данил Хармс, каде фантастично кореспондира со својот поетски роднина и варирајќи го неговиот расказ за Лазар (првовоскреснатиот), буквално го допира исчашениот универзум на Хармс, со една сардонична леснотија на „баналното полупостоење”, поентирајќи:
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Се гледаа сите канцеларии со целиот инвентар во нив.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Низ полуотворените врати се гледаа шишињата со инфузија надвиснати над болничките кревети.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дваесет години подоцна јасно се гледа дека новиот систем значително потфрли во остварувањето на економските очекувања на македонските граѓани.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Од ова се гледа неможноста или, пак, незнаењето на законодавецот да формулира номотехнички издржана законска одредба, која нема да се менува и по неколку пати за време од неколку години.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Од брегот полето се гледаше прекрасно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Радост завладеала меѓу луѓето. Го врзале змејот со синџири и фртоми, ги впрегнале сите волови во селото и го искачиле змејот на брегот, го донесле до големата дупка - сандилија, на која дното не ѝ се гледало - и го фрлиле змејот внатре; ја наполниле дупката со големи камења и ја зарамниле со земја да нема трага од змејот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Плодник! Да, да, вистински човечки плодник! И што се гледа?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се гледа дека саанот со богатството е кренат, а саанот со плодникот е стежнат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зад брегот се гледа еден дел од планината по која се издигаат огромни дрвја на бука, цер, благун, јаблан, сладун, и кои често го поземаат чадот од дувалото и го разнесуваат меѓу себе - траг да не му остане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По облеката, лицето, брадата и косата, по накитите на рацете, ќостезите и турбанот на главата се гледаше дека е тој висок службеник во палата на султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По патот за Штавица одеше црн калуѓер со бело коњче по него, на кое висеше обесена торба и дисаѓи, а од торбата се гледаше иконата на Богородица.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На клавичембалото се гледа К. Ф. Е. Бах, а најдесно се гледа Јоахим Кванц, кралскиот професор по флејта, и истовремено единствената персона што имала право да упатува критики до кралот во врска со неговото свирење. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 15
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сепак, беше возбудливо да се гледа како клинците како Питер Фонда и Денис Хопер фураат потполно нов имиџ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Би било возбудливо да се гледа еквилибрирањето помеѓу науката и алхемијата, философијата и религијата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
СИМКА: (Му се фрла на Јордана в нозе}. Црна закопај ме, татко, не давај ме за Јован,.. Костадин го сакам...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЈОРДАН: По сојот ти се гледа во кое време идеш! Ако си маж, дојди денски!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Малку по малку стануваа сѐ послободии и поблиски еден до друг без да ја наѕираат причината. Почнаа слободно да се гледаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Така е убаво, да се сакаш, а да не се гледаш, да не се задеваш со него, — ја учеше мајка ѝ кога разбра од Тода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секаде прв стигнува. Жние, ора од сите поарно, ама во браздата оддалеку не се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Шо дека се гледаат, кога не може нишчо да биде од тоа гледање?“ — си мислеше таа, одејќи си горе Мидовата улица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И навистина, бре луѓе, виа велигденските јајца ем поголеми, ем послатки ми се гледаат, — си го даваше својот суд овчарот Билјаров, стариот дедо Беле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ајде де, шо се гледате како маче и куче!?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако му ги даде Нешка калците, Крчо и прати огледалце и чешел; да се гледа оти е убава и да се чешла за да биде поубава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Угарта црнее, воловите бегаат по бразда, небарем штрколот ги брка, а тој едвај се гледа по нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Преку зимата му влезе под кожа на отец Арсенија Гледајќи го Сталета, отец Арсенија се гледаше сам себе во своите млади години и му се свиде оваа волја на младото момче да стане како него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се гледа дека најстина тече моа крв во тебе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Море, ќе седна кај Арслан шо седеше, макар да знам и ќе се поѓупча, не само шо се посрби!“ — се заколнуваше Јован и се гледаше да му подметне нешто на Бина за да го турне од мудурскиот стол.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оддалеку веќе се гледаше како стои покрај Неда во црквата и како, некој поп брчи околу нив и ги врти околу бурилцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ќе растиме, невесто Досто, ќе работиме ние со Нешка и ќе се гледаме. Токо, де речите „аирлиа да е саатот", и чините ми а алав.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та дури долго време не можеа да се гледаат слободно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Почнаа да се гледаат двајцата во полумракот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Испаѓа дека почесто гледам негови филмови отколку што се гледам со сестра ми на скајп.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка, прифаќајќи ја оваа варијанта како можна, веќе се гледаше со сите наши преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како да не се виделе еден век, како да се гледаа и за наредниот век, толку многу копнеж беше напластена во нивните души.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само кога ја заштитуваше со средства против молци, си ја облекуваше, се гледаше на сребреното огледало, што го наследи од својата мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Врз основа на овие наоди, првостепениот суд донесе решение со кое Танаил се ослободува од обвинувањето, наведувајќи дека од наводите на вештите лица, се гледа дека куќата лежи на несигурна почва.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одеа цел ден по трагите нејзини, кои некаде се гледаа, а некаде се губеа, дојдоа до албанската граница, до местото каде што префрлила во Албанија и се вратија назад. Утредента не отидоа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Второстепениот суд ги уважи двете жалби и го врати решението на повторно разгледување на првостепениот суд, наведувајќи дека од наводите на вештото лице, се гледа дека треба да се извршат други вештачења: да се проври од стручни лица или установа какво е тлото на кое лежи куќата, неговиот геолошко-технолошки состав и колку тоа влијае на нејзиното пукање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Осип Мандељштам Се гледам со очите на ѕверот Затворен во својата ќелија Во својата богата пустелија И ја меморирам сета верност Што си ја искажував кон себе Чекорејќи низ долгите ходници Низ вените со сѐ уште топла крв.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Куќата што ја изнајмивме беше двокрилна со долга авлија и со големи истурени чардаци, од кои убаво се гледаше Езерото и реката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, кога јас настапив со мојата дискусија, внимателно ме следеше и како што врвеше времето, му се гледаше на лицето и во погледот дека полека ја прифаќа мојата теза барем засега да не се градат браните на реката, а со тоа јагулите слободно да си го минуваат патот до морето, океанот и назад.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Импозантно и величествено, тоа се оцртува како сино око во кое се гледа одразот на преселните птици.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Борбата продолжуваше... Неколку жени и деца беа искачени на малата височинка. Оттаму се гледаше друмот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Чучулигата, во синото небо одвај се гледаше и личеше на мала црна точка.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дури го учел Божин Силјана сина си, се пулел во гредите и во ѕидовите, чунки како крв му се гледаше татко му пред очите кога го учеше.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако се гледа во тој миг одозгора, тој прилега на фантастична, асиметрична пеперуга што слетана на сувата земја трепери од некаква непозната страст додека врз неа паѓа црвеникавата прав на времето”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ќе дојди време кога да болсни едно големо сонце Зашто сега над него таи една голема сенка И не се гледа црквата.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
11. Слушавме како надоаѓа и топол ветер, а се гледаше и времето како започнува еден нов круг лутајќи меѓу пештери и тишина во која разлистува сѐ.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
2. Од ова место не треба да се гледа сѐ: Мачета се да ја откриете ноќта Низ стебло што се суши.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Уште се гледаше едно горчливо езеро и спроти него Квечерина полека како се симнува од ридот и топли фатени за раце како се водат надолу.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И многу кинвали имаше со земја покриени и се гледаше подолу едно златно езеро и се слушаше глас дека ништо не нѐ дели од затемнувањето Тоа беше ден на скитања.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
- Се гледа дека се однесуваш како вистински професионалец, - рече без да ја отвора устата. (Сите тие помеѓу себе се разбираа со затворени усти).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Прозорецот е - за да не се излегува од дома, да се гледа и гледа - надвор, а таму, веранда и бездна голи разгалени стебла есенска гримиорна светлина во одблесок и процес секогаш бледа налик на покојник и лизгава како ползавец и скотна како бубачка, па лазе, подлазува лази буба, лазибуба, апи апи аап...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И животот ми се чини назад е на дното неизвесно, и кога се гледа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И покрај сета бесмртност трошка леб молам ('Лебот се гледа со очи!') еден добар, една добра, едно добро за душа на оној кој ја презира златната средина оној кој се чувствува удобно во сопствената природа и лебди леко, глатко глето клепка врз клепка - лебедова свила по рабовите на смртното случајно жив фанатично осамен благодарение на предрасудите за природното и вештата заблуда дека живее во заедница а не сам, самотен!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во огледало се гледам. Ама, дали сум тоа јас?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се гледаат долу езерата глатки в далечина тиха, во синило млечно и ветерот носи уханија слатки за тие што овде почиваат вечно.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Се гледаме еден со друг. Ние сме Семјуел Метјуз и Рејмонд Мозес и Вилијам Сполдинг и Чарлс Еванс и Форест Кол и Џон Самерс и не зборуваме ништо туку само се гледаме меѓу себе во бледите лица и треперливите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ноќите кога тие планети ќе може да се гледаат на небото ние не би сакале да имаме ништо заедничко со ѕвездите.” „Мислам дека е така“, реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Внатре е пеколна жештина. Жена му со детето веќе спие, а тој се гледа пред големото огледало во бањата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Дува во шепата, а откако го издувува чекласот, со растреперени прсти го чисти глотежот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- До стрништето? А што си барала таму, те прашувам јас тебе?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оди пред мене...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вудвосана, оди полека и, кога стигна на рудината од каде што се гпеда големата сина вода, малку си почина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
28 Кузе застана отстрана и, небаре восхитувајќи се не толку на она што се гледаше на плакатот, ами на тоа како беше закован на ѕидот од бараката, одолговлечено викна: - Их! Јунаци! Види ги, мајката!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар со вакво чеканиште коваат вакви шајчиња?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ се гледаше, сите рампи, осветлените докови... светлата на бродовите кои поминуваа... големата игра во сите бои... како точки кои се бараат на дното на црнилото...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев видел веќе многу како си одат, бродови и патници... едра... пареи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Простаци! Луѓе без манири и обврски!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можевме по малку да мрдаме со прстите и да се гледаме, едниот Команч во другиот Команч, и двајцата со смртен страв во коските.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дедо Геро, кога ќе немаше некоја работа, заедно со Јонета и со Гелета, ќе се искачеше на ледината над Петров Камен од каде што се гледаше далеку, далеку наоколу и ќе уживаа во убавините на Преспа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се гледаа така и прикажуваа со очи неколку моменти додека, најпосле, едновремено не се насмевнаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Под брадата му беа вкрстени два реда фишеци – само што се гледаа поради гуњата што ја носеше наметната на грб.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нивната сиромаштија беше натоварена со уште едно зло за кое не се гледа лек.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Жетварите речиси не се гледаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се гледа дека е и уплашен, ама и среќен. И Зоки е и уплашен, и среќен.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не сфатиле будалите, дека не бевме херои, туку го бевме избрале поугодното место, од каде не се гледаше, или беше затскриено за нашите погледи, местото на нашите идни могили“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мене ме доведе кај тебе важно дело, дарагој Семјон“, вели тој и веќе се гледа дека однапред му се радува на учинокот на својот вовед.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Веројатно слушна за нашиот Бел Корпус во Белград!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
(Поминува неколку пати по нив со четкичето, па го зафрлува далеку. Се гледа од глава до петици..)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во дното двокрилна врата и два прозорци, низ кои се гледа дворот сиот во зеленило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Море, право во Вардар, да се удавам! (Ја опипува главата, ја тргнува крпата со која му е врзана, ја фрла тресејќи се од гнасење.) Еј, Теодосе! Умри, Теодосе, Теодосе!... (Отидува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Малку е смургава, ама многу е лична, а белило на лице не клава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Преку сцената пат за Водно, покрај патот густо дрвје, од далеку се гледаат темноцрвени покриви од градските куќи и врвови од дрвјата, над кои се извишува скопското кале.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Садила мома крај море лозје, ем го садила, ем го плакала: „Ој, лозје, лозје, со бело грозје, јазе те садам, кој ќе те бере...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Името е од кумот... Се гледа умот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Евтин хотел. Ноќ. Од прозорецот се гледа светло од светлечки реклами.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Се гледаат.: Не можам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- „Тогаш е звукот светло човеково, ваше величество: ништо да не се гледа - по звукот може да се оди и секаде да се стигне”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Чистејќи го снегот, луѓето личеа на кртови кои ријат а не се гледаат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Под брегот браздата со вода се тенчи, се исукува и како змија се крие низ камењата и лопушките, крај неа пиштат жегалци жедни на ридот се гледа забодена коса со сечилото свртено нагоре кое одвреме навреме одблеснува на сонцето како молња да прелетува и навира морници; чиниш: Архангел со мечот минува или се токми да мине.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Оттаму гушнати итавме да се отвориме еден во друг како што се отвора секој сон и како што сите ткајачки ги раздиплуваат своите черги врз кои потскокнуваат големите надежи сеедно што не се гледа баш јасно кој го крка месото, а кој ги глода коските.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Способноста да се сочуствува со другите, да се гледа и слушне што е во нивните души, е корисна - но некои многу големи писатели како што е Бекет имаат само еден лик, и немаат потреба од повеќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму така направи шинтерот Ф во ноќта дотогаш непозната за него; во ноќта кога со чудна помиреност го прифати прогонството во пределот каде кучињата се плашат од луѓето-скитници; во ноќта кога сфати дека дење гулабите се сиви колку и небото, па не се гледаат, исто како да не постојат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Мозокот на Х се гледаше и сите љубопитници што чекаа на ред за стрижење и бричење се радуваа што ќе можат да му ѕирнат во мислите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И се гледаха тие дјаволи како да се прејале и како да се пиани. И скакаха и играха како механџии кога се пиани и зборат гнасни речи и зборови.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Дора ја гледаше Ане како се обидува да ги собере сите парчиња кал и повторно да го направи ќофтето, да биде убаво и заоблено, и да не се гледаат парчињата камчиња внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се гледаше колку е голема разликата помеѓу старите и новите седишта: старите беа испукани, сивокафеави, со изедени рабови и со ’рѓосани шрафови, додека шрафовите на новите даски светеа, седиштата како да беа приспособени за седење, имаше дупки на местата каде што треба да висат нозете за кога ќе ти направи некој "плескавица" даската да не ти се забоде во бутовите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ролетниве премногу ми баботат. Од дупчињата ништо не се гледа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Доаѓај брзо дома да не те исќофтам! - викна тој на сиот глас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Курвата (ѝ се гледаа гаќите) беше љубезна со сите и кога зеваше (зеваше без заштита) си го рекламираше грлото.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Јасно се гледа дека уште не си падната на земјата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„А шеќерчињата?“ „Уште ги чувам на кујнскиот прозор. Ми се гледаат нежни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не треба толку темно да се гледа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да се молчи, да не се засилува огнот со железо, да не се загризува неначнат леб, да не се оди по главни друмови, да не се гледа во ноќното небо, набаре непознати, како никогаш да не се виделе, како никогаш да не се допреле: сега сме два живи камена, некогаш само ветар меѓу нив ќе се провира и пишти...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Признавам, од опусот на Барт најмногу сум приврзана кон неговите подоцнежни книги, оние од постструктуралистичката фаза на неговото пишување, жанровски и методолошки хибридни (како Задоволство во текстот/Lе plaisir du texte, 1973, или Светлата соба/Lа chambre claire, 1980) и белким и поради тоа апсолутно заводливи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На многу места, во сите книги од Твојата фамилијарна сага, Ти одново и одново пишуваш за таквата благородна и лековита тишина во која Твоите родители живееле цел живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во безизлез сме. Од густи влакна не се гледа ни родениот нос!
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Нема коментар, нема друга слика, освен онаа што сега се гледа, не живее веќе, сенка стана, од една на друга туѓа веселба, патува со мака во рака.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
БОРИС: Дали сум јас хи-фи? МИРА: Хај-фај. БОРИС: Дали сум? МИРА: Не те познавам. БОРИС: Не се гледа на прв поглед?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Тоа не е музика. МАТЕЈ: Не. (Пауза) Тоа се звуци. (Пауза. Се гледаат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СУЛТАНА: Се гледа низ прозорецов цел свет.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Што друго може лудилото освен да покаже што мисли за вас? (Долга пауза. Се гледаат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КАЈМАКАМОТ: Познат ми се гледаш. АНГЕЛЕ: Луѓето се слични. Доаѓам од Солун.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се гледаме последен пат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Ти мислиш јас не сум нормален. А себе не се гледаш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Е ама ако е така да се гледаме во очи и да не се правиме три и пол.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Не велам не е. Велам има место. (Пауза. Се гледаат во тишина.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Во секој ваш збор, во секое ваше движење, како во кристална топка, се гледа сето ваше минато, сегашност и иднина.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Нежно и со попуст. (Пауза. Се гледаат во тишина).
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Од Собата излегува Матеј. Чудна фризура, обетка на едното уво. Се гледаат со Борис. Пауза).
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Сѐ се гледа. Одврзи ме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Му открива една дојка. Ја зема неговата рака и ја става врз дојката. Стево зашеметен гледа. Сара ги затвора очите. Ја гризе неговата рака. Ги отвора очите. Се закопчува. Пауза. Се гледаат. Без тропање, во собата влегува Сивиќ.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во Министерството на војната подвлекуваат дека говорот на Черчил не одговара на вистинската состојба во земјата.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
119 Каква беше политиката на Соединетите Американски Држави спрема Југославија во почетокот на 1944 година се гледа од телеграмата испратена од К. Фотиќ до Божидар Пуриќ на 11. III 1944 година, во која вели: „Американските офицери кои биле кај Дража носат прекрасни извештаи за Дража.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Воздивот нејзин ми зборува, ми прикажува... ама мене не ме напушта претчувството дека оваа голема густа мрачина навестува само зло... дека сме заедно, еден спроти друг, чувствуваме по дишењето и макар што мракот е голем и густ, ми се чини дека и во него се гледаме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Полека се упати кон Кикицас. Застана на два чекора од него. Се гледаа в очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега се гледаме во синкастата светлина и во молкот ние одвај забележуваме дека сврти месечината, ѕвездите пребледија, а онаму високо - високо се губи Млечниот пат и тука долу, полека се ретчи мрачнината и зората надоаѓа бледо... Зазорува, драги Џим, И веќе е зора.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка заспиваше последна. Со скоро замижани очи таа напнато вслушана во дедовото раскажување, се гледаше себе си како добра самовила којa им помага на сакатите и слепите, на гладните и жедните, заскитаните ги изведува на пат, се гледаше како во шумата си игра со зајачињата и верверичките и како со долга расплетена коса и со бел фустан до пети - игра по ливадите и лединките и собира цвеќе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Од кај северот малку се отвори небото. Ѕвезди се гледаат - рече Мита и седна до Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Обуени во пленети германски или бугарски офицерски чизми, ама облечени и во скроени униформи, веднаш им се гледа каде се криви и каде се прави...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со раце исчадени од барут, ги бришат солзите, сомнително се гледаат, талкаат еден друг, шепотат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А надвор таква вејавица вее, што прст пред око не се гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа што имаш криви нозе и дека малку си свиткан напред и шијата ти е втисната во широките раменици, многу не се гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Срамота! - подвикна пак и рече: - Нашите браќа таму се борат - крвават - тој покажа на кај Бела Вода – а таа Бела Вода - планината над Герман, а од таму, од Отешево како на дланка се гледа и Лунѕер и Врба - Јани покажа на широко отворената дланка - како да ги имаш на дланка, така се гледаат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не им е првпат така да се гледаат и да се разбираат без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А кај нив човек не мора добро да се загледа, направо сѐ се гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не гледаш дека ништо не се гледа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Умре вечната и тивка убавина што се гледаше од високиот чардак. Вплетена во него се исуши лозата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред главниот влез е паркиран син светнат фијат, на кој наместа се гледаат рѓосани метални делови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ми се доближија роднините. Поздрави, прегрнувања како на доаѓање, кога се гледавме за прв пат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И кога наскоро излегоа на првата височина, откаде што се гледаше целата околност како на дланка, пред очите им се покажа радосна глетка: во самото подножје на планината, низ високите пченки и приведените главички на сончогледите, раздвижени како мрави, работеа младинците, се разнесуваа тврди удари од копачи и лопати, а во должина од неколку стотини метра се црнееја купишта од ископаната земја....
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Темно е, не се гледа прст пред око и само од време на време кога светнува секавица, Мече со ужас гледа дека се возат не на чун, туку на шаварно острово ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се гледаше дека светлокосиот не доаѓа за прв пат во колибата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Високите трски како ѕидови го затвораа од обете страни хоризонтот, само над нив високо и некаде длабоко напред се гледаше тесна лента сино прозрачно летно небо.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Не се гледаше низ тревата, но нозете им шлапкаа и им пропаѓаше речиси целата стапалка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тоа беше она што од далеку се гледаше како огромно зелено поле. Свртеа малку налево.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Истапив во дождот, кога ти повторно излезе и ме повика.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти се тресеше. Прслучето ти се гледаше преку до кожа залепената тенка блуза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти ја отстранив мократа коса од лицето и благо те бакнав на усните, а потоа ти се сврте и влезе внатре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тешко ми беше, но својата вина ја признав дури десетина години подоцна, кога веќе не дозволував да бидам тепан и кога на случката можеше да се гледа само како на еден безначаен, смешен настан од детството.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Високиот снег надвор беше стврднат како чкор, а месечината така блештеше врз него што се гледаше сета нечистотија со која белината беше испрскана во деновите додека нов снег не паѓаше, а стариот не се топеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пред да се стемни, баба ми ѝ рече на мама да извади туршија додека се гледа, а дедо ми притури ракија од бинлакот под тремот во шишето иако тоа беше речиси полно до половината.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од заздиваност долго не можеа да проговорат па само се гледаа прашувајќи се што ќе чујат еден од друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Под сплесканите шајкачи им се гледаа ширнатите лица и рамената до џепчињата на копораните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со погледи го прошетаа местото над патот сѐ до сртот горе на планината, но ништо не се гледаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Меѓувремено разредувачкиот облак смог помина и преку авторот после што панорамата на Скопје се гледаше сѐ појасно и порасбетливо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само ги чувствуваше прозорците на куќите што гледаа кон него како очи што уште не истекле од напор да видат нешто што не се гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку да е тоа грдо за селото, мене тоа, за мојата работа, ми се гледа извонредно погодно. ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во детето како што се гледа од гестовите а и од интонацијата на зборовите има премногу гнев кон сѐ околу него, а самиот како да не е свесен поради што.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не знае поради што, ама никако да го прифати како нормално дете кое оваа есен за прв пат треба да појде на училиште, особено не може да прифати почесто да се гледааат со Пеличка, нејзиното срце слути само лошо, чувство што не сака да го сподели со Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Има среќа Пеличка, си вели во себе баба Перса, а Пелагија е принудена да се врати во годините наназад и да стигне до она ритче во средината на селото Долнени од каде се гледаше куќата на убавата и питома учителка со мал дефект на едната рака, која, заради ујот на Ангелина да расипува животни радости, не му стана жена на младиот претседател на селскиот Одбор!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На Роса ѝ е незгодно од зборовите на Пелагија, та таа само ѝ се најде после настаните во пресноизораните бразди во нивите на кои не им се гледа крајот ако си на почетокот или не им се гледа почетокот ако си на крајот!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Џиш боја, што се вели, од којзнае каде се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Планинските гребени ми се гледаат крастави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им се гледа јадењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
1. Влегуваме преку граница, а далеку пред нас се гледа некој чад, измешан со прашина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се разговараме низ решетките, се гледаме ко животни во зоолошка градина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најубаво се гледа во танки безбојни чаши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само одиш, одиш, а крајот никаде не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме ко мачка и мачор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жените веќе се пуштаат и се гледаат, како да се сретнале по многу години.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали стравот нѐ тера да гледаме што не се гледа и да зборуваме што ќе ни дојде на устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влегов во едно село што се гледаше од патот и сега таму ќе го чекам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во колибата уште не се гледа, но ние се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Букавичи, му се гледаат забите, истргани од непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека жената од нозете нагоре се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од повисоко и поубаво се гледа, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме и се колеме. Така, со очите, со погледот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледа, вели, на лицето ви се гледа...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сето му се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се доближувам пред огледалото, се гледам и не се препознавам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Коса има, а главата не му се гледа... Нејсе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам по колку време дури сега лично се гледам, а се немам погрда видено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ги гледам така, ко болен што се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На жените не се гледа толку многу, си мислиме, нема голема присмотра.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме и плукаме земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме и не се познаваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме и не се гибаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
5. Многупати со мофашите се гледаме вака: ние сме овдека, а тие, кај оној човекон, онаму. Сосема наблиску.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина сонце нема, не се гледа, но според светлината што струи од небото, и тоа е на заоѓање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Има долга приказна и долг пат, не се гледа дали ќе се вратиш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни се гледа уште последниот здив на устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш небото поцрне, да не се гледа од авиони.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но и низ џебови му се гледа тресењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куќите им се пониски од дрворедите, речиси не се гледаат од високите стебла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Знам јас, сѐ на вас се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледам и самата си се прашувам, како можело и во толкав бес вака да ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се наведнав и се сетив на Циганката што ми гледаше на карти: ,Ај, нека се гледа и за куќа и за среќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, освен што се гледаме, ништо друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на средината од вагонот седи полицаец, а ние преку него се гледаме ко ѕверови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме ние, а го гледаме и огнот на нас: ни се разлева по лицето, ни ги сенча образите, ни ги топли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледа дека е налутен, а на лутината му доцнат зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Честопати се гледаме како секој да му е крив секому.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Под него ништо нема, не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама месеците си врват, а мојата работа не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не можам да се тргнам од пред огледало. Се гледаме очи в очи со грозата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само се гледаме, а не смееме да кажеме како се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднипати цела ноќ ќе се гледаме со Горачинов, а како за последен пат да се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фатило некаде ноќ среде шума, прст пред око не се гледа, што се вели, мислиш си ослепел, а тој ми вели да се фатам за опашката од коњот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Раната му се гледаше како светулка, згмечена меѓу веѓите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ко чкулава да сум, вели, никаде не ми се гледа работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не им се гледаат очите, не им се познаваат носот и устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се слекувам и голтам суви залаци, што се вели, веќе се гледам кај што играм.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледа колку на крајот му била застаната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чистиме и се гледаме како ѓубре меѓу ѓубрето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така ни се гледа... Пак е стариот Лаопланос.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но на убавиот човек само убавото му се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар дека многу наблиску е злото и секој со секого се клевети, само напорки се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се гледа кај гори, но чадот му се гледа. Тука некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сакам да се уверам дали моето лице го фаќам, дали мојата слика ја пофаќам. И сѐ така, како на лага да се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си ги гледам нозете, што се вели, од половина надолу не се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Натежнале ко трудни жени, што се вели, не се гледа полето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И за љубов да се гледа, и за верност да се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само црвени цвеќиња ми идат во умот и сѐ ми се гледа црвено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме, а не можеме да се досегнеме, што се вели, да си помогнеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од него потаму ништо не гледам, не ми се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги вргалиме очите и се гледаме низ оградата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не лажи, велам, украденото ти се гледа во очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Со две очи толку се гледа, вели, и со две нозе толку се оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, згора на тоа, ми иде и да се покријам преку глава и, така насамо, одново да се гледаме со смртта која честопати ми стоеше понаблиску од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден гуштер ми застанал вака и ме гледа, се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ како што беше. „Од подрумите на Лубјанка се гледа само Сибир“, велам и — оп, опали.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пат нигде не се гледа, од никаде не може да се помине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Добро, ако нејќеш да се гледаме, може ли барем да се слушаме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Горе празен ходник од кој се гледаа само странични ѕидови како во коцка и од сите страни по една врата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како што се гледа, и по својот состав судот требало да импресионира.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сите се тискаат кон средината, а од многу луѓе не се гледа што има таму.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Мама, мама... - плачеше детенцето. Навистина беше жално да се гледа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но најубаво и највпечатливо се гледаа високите тополи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мечката зинала, ѝ се гледаат страшните заби! - Клоп-клоп, клап-клап!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не ми се гледа во облаците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тогаш почнуваат нивните долги, неми разговори. Се гледаат и си ги упатуваат мислите еден кон друг.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не ми се гледа ни во птиците, - намуртено рече Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И продолжуваат да се гледаат преку прозорците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од прозорецот секогаш сѐ исто се гледа: пругата што завива зад ридот, куќичката на скретничарот и големата топола пред неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А зад таа ограда не се гледаше ништо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И никаде да не мрднува. И никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најмногу ме нервира мојата коса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па, кога вам ќе ви текне – со мајка ви, а кога ви се игра, кога ви се гледа телевизија, кога ви се оди со деца на летување, тогаш нека седи мајка ви дома и нека ве чека.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми доаѓа на таквите да им речам, што сте зинале бре, што има толку интересно да се гледа на мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со неа ретко се гледаме, иако можеби нашите мајки, барем така насетував, посакуваа да се дружиме почесто, бидејќи тие двете се неразделни другарки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Молчеше и ги стегаше забите, а една жила му беше излезена на слепоочниците и убаво се гледаше како силно му чука, како да ќе му се скине секој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)