- Ти паметиш ли нешто од турското ропство? - Да, како не, се гинеше тогаш, за да се направи држава.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
„Се гинеше тогаш и имаше зошто. А денес, што? Себичност, тоа. И лага и алчност.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ама кога се гине многу, кратко се памети. „Огнот во туѓа рака никогаш не жежи“ , велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Орце, Кирков, Мечев и другите биле категорички да се гине.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Поради немање бомби а и како приврзаници на идејата да не се гине по секоја цена, Милан Арсов, Георги Богданов и Марко Бошнаков не се изложиле на огинот на аскерските пушки и не се самоубиле. Меѓутоа, Орце и Коста требало да умрат.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Војниците, командувани од некојси познат на солунчани Арап Бимбаши, истрчале да го скрнават телото на убиениот, меѓутоа, командирот, изненаден од готовноста на херојот да се саможртвува за своите идеи, како и од пројавената смелост и ладнокрвност пред смртта, забранил да се унакажува телото на младиот револуционер, посочувајќи го како пример како треба да се гине за татковината.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Основна причина што Орце, Коста, Мечето, Илија и Владо инсистирале да се гине по секоја цена била таа што тие сметале дека со својата смрт ќе ја афирмираат повеќе борбата за слобода на својата татковина отколку што тоа би го направиле со уривањето на згради и фрлањето на динамитни бомби по солунските улици и убивањето на непријателски војници.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)