се (зам.) - враќа (гл.)

Радоста беше неопишана кога после два три месеци навистина удрија на ќунците од ѓеризот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Една моја комшика, случајно ја сретнав тука по улица, се враќаше од работа, па ја викнав да се напиеме по едно кафе.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И не бери гајле, пак јас ќе те однесам и ќе те донесам и пак човек ќе те сторам; арно беше сега да не го окршиш шишето, ама откога ќе се стори едно лошо, не се враќа лесно.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А, си паднал в мрежа, па сега скокај колку сакаш, не ќе искокнеш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Орачите коишто се враќаа од полето, подзапираа, ги вадеа капите и се крстеа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Амбасадор на земјата која беше осудена да не постои во историјата на балканските империи. Се враќав во земјата на која се наѕираше картагинската судбина, но во една нова проекција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се разбира, се сеќавам кога нешто подоцна ми се фрли в прегратка Катерина сепак не пропушти да ми се закани: секогаш ќе бидам доволно убава за да можам да владеам со твоите мисли, со твоите желби и со сè твое.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа притаено праша веднејќи се и претчувствувајќи - жените се враќаа од гробишта: „Пари?“ Со надеж погледнаа во него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат ми ја забележа мојата дилема и божем ми дотура кока-кола, се приближи до мене и ми намигна соучеснички.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Грчките војски останаа отсечени во Албанија, и почнаа да се враќаат ко помочани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но секогаш кога за ручек се враќаше дома рацете ѝ беа полни со ќеси.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пловидбата беше негова света задача. Го насочи бродот кон Југ. Југот ги плашеше морнарите. Оттаму бродовите не се враќаа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не се ни обиде да ме потпрашува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си мислев - ако, татко ми и натаму нека не се враќа, само да дојде заедно со мајка ми. Не, никако сам, не!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Значи повторно се враќаме на старите патеки за поделба на креветот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се враќавме на ручек, на вечера и на спиење.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во браздите на сивите кори се враќаше живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
21. АЈДУКОТ АЈДУК ФАЌА - во таква ловџиска сказна алвата за боза се враќа, наградата наместо казна...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ангелот нејзин, потоа си се враќал кај Господа, во небесните широчини.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој самиот ме однесе во клозетот... Повраќав уште долго... Ми се враќаше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се враќам сега, надолу, пак кон селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но плачот на Самоников, како кутре што се плаши да не се загуби, постојано се враќаше и продолжуваше да се врти околу мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме пуштаа и до дома во Маказар, да ја видам мајка, и пак се враќав таму во сарајот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Каде беше толку долго? – ме праша брат ми, несвикнат да ме гледа да се враќам сама од шумата. - Во Гоа! – му одговорив кусо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А веднаш по воскликот можеа да се замислат и бавните чекори на старецот додека се враќал кон ќелијата на спокојството.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Топовите пукаат подрипнуваат. Се враќаат назад, фрлаат клоци задници. Послугата ги враќа назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Лангач, Лангач! - му вика Митре. Но тој молчи и не се враќа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Ние одиме за Гостивар“, вели. „Се враќаме на работа“, вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секогаш кога се враќаше од неговиот, за нас многу необичен пат, тој неизоставно ни донесуваше по една приказна, и тоа секогаш сврзана со годишните времиња.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еднаш, по еден сушен Петровден, удриле со голи сабји на карван што се враќал со сребро од Кратово.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Станувај, велам, дури не сум станал јас. Жената ги зема стомните и оди на чешма. Оди и се враќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Темна и широколика, подвиткана од долги и осаменички дни и ни малку светица од икона, таа се враќала со секира преку рамо од плевна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Она, дека лично другарот Ѓурчин го назначил за партизански столар при крајот на четриесет и четвртата кога му наредил да ги изработи оние ковчези за испотепаните кај Крупиште, бидејќи по главниот друм тогаш шетале германски тенкови што се враќале од Грција.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Прилегаа на зелени острови, на јаже оптегнато преку морето, беа трага по која се враќаа плодовите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Затоа се изненадија кога ја видоа Божана како се враќа од некаде со полна фута.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ни курир се враќа, ни камион доаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И по секоја војна луѓето се враќаат дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Почекај овде, веднаш се враќам. - Ќе те чекам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Баш е себичен! И бездушен!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Треба да го вратиме врвот Горница, ама ридот не се враќа. Се враќаме ние.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си ја влечам така тежината, а нозете ми се враќаат, ми се сечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ние не се враќаме без камења, ја разбранувал неочекуваната тишина околу себе Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Само момент, веднаш се враќам” - конечно вели, ги навлекува папучите и се клацка кон кујната.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Здив Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот кога влегуваш во телото на новороденчето со првиот плач, единствениот на којшто му се радуваме - па те нарекуваме Живот кога се враќаш онаму кајшто човечка нога не стапнува - па те нарекуваме Душа напатена како вечност кога копнееш, до последен здив по белата пена во којашто се топиш од сласт, и исчезнуваш Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Користејќи го таквиот хаос и аморфност за “свесно да го затопли студениот, успиен облик од минатото, општествената конвенција”, на пример концертното пијано, Бојс го вратил во формативниот период и ја ослободил топлината што била кристализирана во него, откривајќи во него нов живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И се влечкам по мев, се враќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш тој едноставно постои во поврзаност со својата првобитна суштина и преставува неодвоив дел од природата, од која доаѓа и во која се враќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се враќам дома, да сум му подалеку од очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето се точкаа уште низ чекална, уморни и нерасположени, излегуваа на перон и пред станица, и пак се враќаа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
А кога се враќав, си велев цела година од постела да не станувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Султана одеднаш го искривува лицето во нем грч. Ја фаќа главата со раце. Никој не ја гледа, но сите знаат што се случува. Султана минува низ нема агонија. Пауза. Лицето се враќа во нормална физиономија. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се враќаше од неизвесноста нашиот голем спасител.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се враќам дома и викам: - Послано е? - Послано е, вели Велика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Первое: од денеска се исфрлаат броевите од облеките и на затворениците им се враќаат крстените имиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Силата брзо ми ја враќаше сознанието дека се враќав скршен, но недокршен од родната земја и од Атеистичкиот музеј во Скадар за еден ден да сведочам за неговото трагично постоење...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се враќавме назад. Билјана пак молчеше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можеле да се спасат од него со ослободувањето на здивот, не можеле ни да го воздивнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој се враќаше од училиште. Се сретнаа на влезната порта.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во поглед на работната атмосфера – условите за работа во организацијата беа генерално добри.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
ИВАН: Пссст. (Проверува и самиот. Се враќа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Браво: Па што, утро е. Време кога ноќните птици се враќаат дома. На спиење.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го покривам бутот и се враќам кај Ѕвездана. Ми е страв и него да не го наплуваат муви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
(Се смее. Се враќа до фотелјата преку која му е префрлено палтото, го зема и трга во собата на Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш ги остава ножиците за кастрење на оградата и се враќа да ја направи поправката или да допише. Макар и само еден збор, една реченица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се враќам дома и гледам полна соба уплашени луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И утре ќе те пратам да купиш. Брат има пари.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш во еден миг донесов одлука да не се враќам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
7. кога се враќав од јапонија како да се враќав од иднината каде што се во полн замав курсевите по интерпункција на изненадувањата и каде што гравчето на леб се мачка а не како кај нас што се крка со лажица гравчето наше насушно на леб се мачка јапонското гравче
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Вечерта, по малку уморна, се враќав од работа во тој стан каде ме чекаше истата екипа. Пак како и утрото, варев турско кафе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се наоѓаме други Се прегрнуваме Од таа страна осои небидницата. Изеди се ѝ нарачуваме Не се враќаме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
На Мишко му беше жал. Почека уште малку и кога виде дека врапчето не се враќа си седна до печката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Зошто се враќам, си велам, кога нема со кој збор да размениш: ни по кого да викнеш, ни кој да ти се одѕвие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Верувај ми, Бреза, дека е така. Обиди се да ми поверуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се вработи во Ветеринарната станица во градот, наутро одеше на работа, навечер се враќаше, но сето тоа го правеше без волја, не чувствуваше задоволство од работа со ајвани.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Имаше и еден голем автомобил и со него доцна попладне се враќаше од работа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Молежливиот шепот се губи во болното офкање, замолчува, одвај се насетува неговото дишење и кога му се враќа свеста, тогаш со глас што одвај се слуша, тој пак моли, проколнува, пцуе...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се враќав таму каде што живеев порано.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
На таа точка се враќаме кон контроверзата помеѓу есенцијализмот и конструктивизмот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
- Млекото го продадов - одговори Трајче - ама Германците ми ги зедоа парите кога се враќав и кога ме претресуваа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ги затвори очите и ги притисна со прстите, обидувајќи се да ја истисне сликата што постојано му се враќаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа како да се враќам дома после долгогодишно планинарење по снег и виулици.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
— Море, не само што ќе му поможам на Толета, ами ако ме сајдиса, ич не се враќам назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но таа пак му се враќала.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Под знакот на парадоксот појдов во дипломатијата, под знакот на парадоксите се враќав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пандил ја подзема и ја истура. Кај мене се враќа надежта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во Гостинската одаја, околу веќе добро разгорениот пампур се распоредуваше челадијата и домаќинот почнуваше да им ги кине главите на врапците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие ни кажаа дека непријателот пред малку отишол во насоката од каде што дојдовме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се враќа назадгазум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А во три веќе се враќаме од работа - ќе има родителска грижа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И почна да се враќа назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе донесам и јас ракија, вика, и аз ште черпа, вика и се затрчува кон реката, се враќа по ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу главите пак ни се враќаат венчињата од пеперутки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напуштена е и ја гризе забот на времето и нема никаков белег дека во нејзината внатрешност некогаш се враќаше животот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оди со долгите нозе до крајот на бараката и се враќа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сите го чувствуваат цутот и не мислат на него сал човекот во тремот во нем разговор со дрвото го брои цутењето што повтор му се враќа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Но за време на Термидорот, кога се враќа на власт соборената класа, настапува враќање на старите реформи, со зајакнати тенденции на јазичен пуризам!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
МИТРЕ: Чекај јас ќе потслезам... (Оди до вратата и се враќа оди кон прозорецот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ама плунката му се враќа и му паѓа на лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Под притисок на толпата која, сакала да признам или не, ми создаваше чувство на вина, ми се враќаше во мислите она Јосиево прашање од Четвртата книга Царства: „Каков е тој споменик што го гледам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Утринава зготвив телешка чорба,“ рече мајка кога го пречекоривме прагот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дупката од која излегуваме и онаа во која се враќаме.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Беше пладне кога стигнав во Картагина. Животот бавно се враќаше кон нормалата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа му се враќаше на татко ми, велејќи му: - Сполај ти, синко!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И сѐ што ќе се примеше летоска во неговиот булук не се враќа веќе во својот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Панично ја влечеа даската, не сфаќајќи дека така се враќаме назад. Пробав да ги смирам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се враќам дома, а Уља, уште од врата ќе ми рече: - Мори, кај си, Велико, што се стори, што направи?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога споредните патишта ќе ги снемало, патувале ноќе: царските друмови биле слободни само под закрила на мракот. Затоа преку ден сонот им бил посветол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една вечер, кога се враќав дома, ме пресретна еден господин со цилиндар на глава, на возраст од околу четириесетина години.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
МИХАЈЛО: Се враќаме со татко од дрва, дојдовме до дворот, тишина, влеговме во манастирот, локви крв, сите заклани.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Потем се соземам несвесно се враќам со временската машина во виртуелната стварност и продолжувам да си играм да се занесувам оти како инаку ќе преживеам Мамо - не знам!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ќе залечеше од раните, пак се враќаше назад. И пак хајка по него!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неми тие, нем и јас и немо се враќам во колата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ова е првпат да го гледаме Лукова така немоќен, смален и слаб. Се враќа Методи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
• Преместување. Лут сум на Том, наместо на Дик. Се враќам дома и се „истурам“ на жената, поради моите чувства кон шефот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сепак песот го чу. Се повлекува назад, се врти и пак се враќа кај решетките.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Понекогаш, одеше така со часови и километри и дури околу полноќ се враќаше дома.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Наместо на носилка и право во болнички кревет, останува настрана покриен со ќебе и чека да го однесат таму од каде никој не се враќа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа, поригорозните готови производи се враќаат назад во психологијата за експериментално да се испитаат и понатаму да се елаборираат во светлината на теоретски релевантните податоци, на пример, некои од новите компјутерски модели во истражувањето на перцепцијата. okno.mk | Margina #3 [1994] 99
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се враќаа сакати, алипни и сиот бес за маките што ги тргаа во редовите на царската војска, ги истураа на рајата што ја беа притиснале при завладувањето на нивните чифлизи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Парсонс и навистина им се враќаше на шорцовите секогаш кога некој заеднички поход или каква било друга физичка активност ќе му дадеа оправдување да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека се враќаа назад преку тревата, таа за првпат погледна право во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Се враќам од град - му одговори Метакот, кој на јануарскиот студ носеше капуљача на глава.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Превод: Борис Благоески
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А ти ако сакаш да разградуваш излегувај надвор и не се враќај. Изрод еден.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во тој момент тропање на вратата. Димитрија се враќа. Стево скока и отвора.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
За несреќа, се погоди да ја сретне Французинката баш откако се враќаше од трчање, а беше забревтан, испотен и особено мирислив и леплив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега еве го во ова селиште на македонската граница. Се враќа дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Почнува да струи низ централниот проток, до средиштето на главата и пак се враќа назад.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас сирота, ми ископни, ми се истопи детето! Ни јаде, ни спие.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уља ме напокри и отиде да топли вода. Оди и се враќа жената. Едно задруго се повраќа, ме погледнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кон мене лазеа нивните искинати шепоти и сплетки во чија горчина се насладуваа, му се враќаа на животот со врела крв, бабреа од внатрешна сила.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Госин поручник, - рапортираше фелдфебелот. - Јавувам дека се враќаме со неизвршена задача и еден мртов.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Па, ќе даде господ, калта ќе се олабави, ќе попушти и јас ќе почнам да се враќам пак назад, на земјата. На здраво да згазам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се случуваше Татко, кога се враќаше од работа, да ни донесе голема тутурка со леблебии, па си ги броевме, по кашата, колку толку да ја смириме гладта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во мракот нѐ товарија во тие големи камиони и тргаа и ние радосни и весели си мислевме дека се враќаме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се враќам дома и се думам зошто ми се спишмани детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
АРСО: (По малку време се враќа.) Си ја заборавив, божем каде што лежев кутијата за тутун. (Ја покажува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ова и самиот повеќепати го искусив во својот живот, посебно во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По неа секој час претрчуваа бригадирци со полни количиња земја, ја исфрлуваа зад насипот од другата страна на реката и бргу се враќаа по друг исто таков мост на стотици метра подолу.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Значи, откако добро ќе се изнасончав и испливав, се враќав во собата на ридот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Плачевме по пат во автобусот на враќање, толку многу ни беше убаво на летување што никому не му се враќаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога кренавме врева, татко ми потскокна од местото да нѐ тепа, ама како секогаш, тука се јави дедо: - Полека- рече тој. – Слушајте ваму вие бесници низаедни, па ваше нека биде, ама прво ќе излезете надвор, ќе се фатите за џерот среде гумното и додека не изброите секој до триесет, назад да не се враќате! Добро?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бидејќи спиевме во иста соба, јас во тие часови повторно како да се враќав во годините кога бев мала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се враќам по четири месеци, и тоа ќе биде крај на моето печалбарство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се враќаме пак во собата, зачадена од цигари и од миризби на овошје.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во градот се веруваше оти ова чудо може да донесе и други чуда. Се враќаше надежта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На крај нивните деца се враќаа во Скотје и стануваа шефови и директори, а студентите беа оставени на улица како инфантилни кадри да работат во пиљарници и бутици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А таа продолжуваше: „Сигурно сега се враќате дома...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ми смета што комшиите ми ги бројат ќесите кога се враќам од Тинекс; кога црни коли со црни стакла се паркираат у трава или пред Ристиќева; кога не можам да отидам на базен у зима, пошто некој шапшал не платил нешто; кога не можам да се отарасам од бубашвабите, пошто комшијата од седми немал 80 динара.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Славата ја доживува токму со овој филм и веднаш по премиерата во Лондон се враќа во Скопје од две причини.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Луѓето се враќаа од црква со запалени свеќи, Ги засолнува впазуви, ги бранеа од пролетниот ветер, Итаа кон своите домови неизгаснат за да го внесат огнот на второто раѓање.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нежна пареа одземена од сонцето на сонцето што му се враќа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- Чекај малку! - врескаше Бистра, а сестра ѝ потскокнуваше во место или се испречуваше пред лулашката, но кога ќе видеше како Бистра со голема брзина се враќа накај неа, ќе се тргнеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ако не прогледам, вели, што ќе барам да се враќам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па еднаш си велам: подобро што не знам, што не можам да ја погодам. „Стравот е страшен само за оние што му се плашат“ , си спомнувам на зборовите од Лазора Ночески и се враќам кај Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Каде татко? - Од каде што не се враќа... - Зарем нѐ оставаш, татко...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Квечерина излеговме на прошетка и разговорот нѐ одведе до оние исушени ритчиња некогаш како деца кога слушавме колку темно рика добитокон дури се враќа од пасење.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А потоа ќе се вратат дома – несреќни што се враќаат и пресреќни што се враќаат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, се враќа наместо човекот. - За малку да умрам, вели Витомир, и пак зема ракија, се напива, издишува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чекав ден-два да видам што ќе се случи, можеби ќе се кренат лисјата и ќе ѝ се врати животот. Не, не ѝ се враќаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така направија. Му дозволија прво на башибозукот, кој и без дозвола почна да се враќа по своите села со богатата пљачка од овци, кози, говеда, коњи, алишта, жито, бакар, маст, сирење и сѐ друго што претставуваше некаква вредност.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Потоа: - Проклетство лежи врз нашиов народ, ќе се враќам, рекол Васко Тушев. - Ќе се враќаш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оттогаш секоја вечер се враќаа заедно во своите прашливи собички, разговарајќи за фудбалските натпревари и за многу слични работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги грабаа своите палта за јаките, налик на животни кога ги фаќаат за врат своите малечки, ги облекуваа и брзо се враќаа на своите места.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога се враќаа кон Селиште, Денко тихо му шепна на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
ЛУКОВ: (Откако ќе излезат, ја затвора вратата и се враќа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зошто самовилите и вештерките се најдоа толку далеку од штрбавиот рид за најпосле да се враќаат назад со денови и недели?!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Доволен број од нас се враќаа со вести „од прва рака“ охрабрувајќи ги и другите да се обидат во истото - увод во масовното излегување на студентите на улиците во шеесеттите години.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но чувам во себе малку кралска моќ па кога можам, и кога сакам низ скали од соништа детски во кралството свое си се враќам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се враќам пак на главниот пат, а воздухот ми натежнува ко испотена кожа, ко наврната облека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во меѓувреме, веќе се наѕираше решавањето на спорот во нејзина полза и сѐ се заврши како што треба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како да се враќа од маскенбал, човекот под сивиот граѓански капут е облечен во руба на дворски пратеник.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А младинците се враќаа дома засрамени и насмеани.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
СЕЛАНЕЦОТ: (Се враќа.). А, не можам јас така.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СИМОН: За секој случај. (Марија се враќа. Со неа е Ацо.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се враќаме ние, а Уља нешто подзапира и се крсти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, кога секретарот го спомна „комунизмот”, тој итро го прекина: – Ние, брате, со нашите кози, се враќаме од комунизмот, а вие дури сега сте тргнале кон неговото остварување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лежам така, се губам и се враќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ЛУКОВ: (Уште додека Фезлиев ги зборува последните реченици, излегува кон кујната и токму со последниот збор на Фезлиев се враќа со шише во раката. Го остава, со удир по масата, пред Фезлиев.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Свртија круг до офицерскиот дом и полека се враќаа накај „Корзо“ слушајќи го живиот жагор на луѓето кој допираше од бистрото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Значи привремената власт немала начин да ги задоволи вакавите потреби за погребот па нему му заповедал Ѓурчин да се снаоѓа како што умее во врска со потребата.(Оваа наредба, со потписот на Ѓурчин, Ристе ја носи и сега во џебот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислеше на маѓијата на сите дивинки да се враќаат секогаш на она место, од каде што си ги скорнал првпат, но и тоа го стори повеќе како да се шегува со себе си, бессилен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па, не бива двајца, ортачки да бидеме кумови, или да се караме кој ќе биде кум, не е ред.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И со трчање се враќаш за да ги залажеш децата, да се залажиш себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Црцорењето пак ми се враќа и ме занесува во некои места коишто однекаде ги знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Совршена едноставност која маестрално ја впрегнала најсложената сложеност на мислата (и на јазикот!) во јаремот на делничниот, обичен, најобичен збор со кој на јазикот му се враќа она што му се зело...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вера на тоа му одговори: „Ако мислиш да се враќаме дома, јас повеќе во овој платен пекол не доаѓам“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако, значи, го разгледаме тоа прашање, ние не се враќаме назад, а одиме напред, сознавајќи ја неговата важност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оние што знаеле нешто за настаните од егејскиот вилает можеле и да му веруваат. Молчеле и му се враќале на минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Понекогаш се враќаше со изненадувачка ненадејност, без претходно предупредување, како нешто живо во неа, што било заспано, па се разбудило од силен удар и било гладно и имало потреба да го нахранат, а неговата цена беше болката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Влегле веќе, не ќе се враќаат назад?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По долго слушање на гргорот од стерната, тој неразбирлив јазик на утробата на земјата, татко ми забрзано се враќаше по истиот пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од разговорот разбрав дека тројцата биле од едно село и дека сите работеле во една фабрика за гуми во Ахен. Се враќаа дома.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прикажете човек кој гледа во нешто, го прикажувате она што го гледа, и пак се враќате на човекот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Примирјето веќе е истечено и војниците се враќаат секој на своја страна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој кашлаше, чудно, од самата утроба. Неговото лице умираше, потоа пак му се враќаше на животот, помодруваше и се грчеше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И избегал умот, што се вели, од никаде не ѝ се враќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најпосле, пред да почнат големите буни и востанието, Крушовското, во 1903-та, Турците се досетија да го запоседнат Чауле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Којзнае тој што видел, ако видел нешто, вели и се враќа. По него се враќаме и ние.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Убеден дека Андон не се враќа назад, го дупна коњот со мамузите, го стигна првиот и му се придружи на песната, која овој беше ја почнал уште од кладенецот на наугорништето, гледајќи назад во далечните мариовски планини: „Даглар, даглар, виран даглар Јузум ѓулер карбим алар. Пеште мали сред'м таша Јаз'ланлар ѓелер баша.“ *
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, за да се сетам, сум се враќала пак на местото откај што сум тргнала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас, Кабида, се капам во света река, се молам во свети храмови, се враќам од ходочастие и тргнувам на друго, како пиле штрпкам изгорени стракчиња по камењарите и наместо да се пресоздадам во сенка на боговите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тогаш наишол некојси Симон Киранец, кој се враќал од поле, па него го натерале да го носи Крстот.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Светлината се лизгаше од левата на десната страна и пак се враќаше назад во согласност со ритамот на звукот што го произведуваше некаков спој на неонката над мене и ја распаруваше тишината удирајќи ме во темето со тежина на олово.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никогаш не се враќаше од работа уморен или намуртен, напротив, секогаш расположен не само да кажува туку и да измислува шеги, и не забораваше да проверува дали децата си ги измиле рацете со сапун и дали ги држат виљушките со левата а ножевите со десната рака, имало или немало месо во јадењето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Скоро секој ден кога Билјана се враќа од училиште, ја прашувам: - Биле, како помина денес?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Јас дома без Бак не се враќам – рече Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пријателе, се враќам, а никогаш нема да бидам Ни во пејзажот, ни во човекот И знам, некого повеќе ќе љубам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Небаре цела Европа да се враќа од Сибир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се враќа во сеќавањето моето некогашно патување во Типаза, во јужниот алжирски дел на Средоземното Море.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не, благодарам. Не можам допрва да се враќам на тоа ниво.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дојде време да се враќаме назад, на фронтот. По единиците свои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но ниедно тело никогаш потполно не ги задоволувало очекувањата: никогаш не можел да се почувствува доволно топло во било каква кожа, а посебно не во онаа која му ја подарила природата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
КЕВА: (Ја испраќа.) Манастир, сестро, манастир! (Се враќа.) Завали Томче, како да му се претскажа нешто.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Постојав уште малку така над трагите мои, зашеметена и тргнавме да се враќаме дома. Со Уља, со јатрва ми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, не би час, се враќа и тој така, острелушен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но на оваа група селани, коишто некако подобро изгледаа од оние од полето, не им се враќаа назад добиците, оти имаа голема нужда од пари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
ВЕЛИКА Слушаме ќе се враќаат војниците. И секој ден слегувавме на Скара, на џадето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќам на случајот со сајџијата. Сѐ започна сосема случајно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И го собирам угризот од јаслите, ја требам од крлежи околу вимето и пак се враќам назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога првостепената пресуда се укинува и предметот се враќа на првостепениот суд на повторно судење заради правилно утврдување на фактичката состојба, ќе се наведе во што се состојат недостатоците во утврдувањето на фактичката состојба, односно зошто одредени факти и докази се важни и влијаат врз донесувањето на правилна одлука (чл. 363, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тодор зборуваше со Христина за славата кај стрико Ѓорги и кажа дека нема намера да се враќа таму.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ќе погледнеш, а погледот ништо никаде не ти покажува и од никаде не ти се враќа назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Светлоста е непредвидлива обнова на помнењето враќање на филмот со нејасно втиснати фигури на минатото сетни траги од изгубената слобода обид за повторно ослободување враќање назад, во убавото. Како што се враќа помнењето така се враќа - животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Некои жени ме запираат, ме прашуваат нешто, ама јас не ги слушам. Им бегам. Се враќам да ги доспружам алиштата на драгот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се врткаше тука особено во времето кога младите одат на школо и, околу пладне, кога се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Дури ја гледам, вели, како да се враќам дома...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби ќе измолам и - ... не доврши). „Не, не се враќам“ , рече, гребејќи го со нокти темето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
ЛУКОВ: (Го испраќа до вратата и, откако ќе ја заклучи, веднаш се враќа.) НЕДА: (Трга да излезе.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Многупати во животот, при патувањата со вистински големи и брзи возови, кои го надминуваа и покриваа нашето вовче, тоа ни се враќаше и остануваше засекогаш во движењето низ тунелите на нашето сеќавање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На крајот на драмата, абнормалноста е превладеана и вие му се враќате на нормалното: моралното правило е обновено.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога медитирам, се враќам таму и го слушам секој удар на ветрот што ја бранува водата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го гледаш, се враќа од мочање и веднаш потрчува назад небаре таму нешто заборави....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Допири на телата!? Всушност посоответно би било да речам: двете корита од реката што ги раздвоила некогаш некоја пречка повторно се враќаат во едно корито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
XVI Кога сакавме да го видиме најубавиот и најголемиот снег во животот, се враќавме назад, длабоко во нашето детство од времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ќе треба: како при снимање со камера по сто пати да се враќаме да го видиме кадарот, на овој, или пак на оној начин, од агол на ова, или низ призма на она...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го пуштам сега на другата страна од вагоните, ама и оттаму ми се враќа без одговор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќаме една вечер од театар и дур’ се свртев, туку ја снема, а бе, не ми веруваш ти, ама ја здувна, аш, исчезна, како да пропадна во земја.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Останаа само вашите колци.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
До времето за ручек, се враќаше и поминуваше неколкупати.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ноќта мирисаше на смола, шушкаше како онаа шума во која се враќаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се враќам дома задишан, уморен, дождот не падна.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Ветките на смреките веќе не беа збрчкани суви коски на непознато животно од предискони.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако беше стасано, то ест ако беше зрното испечено, за уште еднаш посигурни во својата неискоренливост, приквечер се враќаа дома со преполни срца и со преполни заграби полски цвеќиња, подарок за женската челад, идните жетварки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога пак ќе се разединат, се враќа да ги потсети на она што вистински се.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се облекува и излегува. По половина час се враќа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Даг“, ми рече тој околу пет часот попладне, откако ги собравме пешкирите и се враќавме низ плажата покрај големиот бран крај брегот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас морам да одам. Се враќам веднаш. (Излегува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој пак прошетува низ чаршија, се напива една газоза на кафето кај Славета, се упатува за дома, малку - како и секогаш - се задржува пред фотографскиот излог на Сотка, пред да сврти во своето сокаче и пак се враќа назад.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Поглед подарува весел за заеднички миг, потоа нурнува длабоко доле, под школки бели, камен темен, но горе пак се враќа воздух и љубов да земе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се враќа со неколку црномурни дечиња во очите. И најубавото од нив И го фрла на својата празнотија. За да 'ржи посилно.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Никифор го распоредуваат заменик политички комесар во 107. бригада, а јас се враќам во главниот одбор на НОФ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите, притоа, избезумено се погледнувавме, се фаќавме за рака, како тоа да може да ја намали опасноста, а понекогаш како луди претрчувавме по улицата, само донекаде и пак се враќавме назад.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А малку подоцна, пред да се разбудиш, видов и како се враќа во твојата уста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дома фрижидерот беше полн со разни јадења и кока-коли, каков што е само кога некој од нас се враќа од пат, кој било, само не мајка ми. Тогаш е најпразен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
2 Земјата полека се ослободувала од дивиот мраз кога двајца идни воденичари и посници без апостолник и без расо дошле во манастирот на светецот Никита да побараат благослов од игуменијата Минадора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Девојчето трга, повеќе да ѝ угоди на мајка си отколку што самото има некаква надеж, поминува отсутно наоколу и се враќа збирајќи раменици: - Нема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Јана се враќаше во Бечеј, а Томо и Рада во Куманово, завршувајќи го своето двомесечно патешествие.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се враќаат обезбедомените за да се одомат, се збираат растурените, се пребројуваат, чекаат, се надеваат, долекуваат рани, доболедуваат болки, вртат стари фотографии, се присетуваат, намнисуваат, спомнуваат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Одиме наваму, натаму, и пак се враќаме пред колибата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Илона неколку пати одеше во туш -кабината и се враќаше завиена во голема розова фротирка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И иако се фрлаа во „инката“ така и не се враќаа. Исчезнуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се враќам! – Сине, сине, се враќаш... Се слушна растреперениот глас на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Господе, ако постоиш, чувај нѐ од најлошото и стори полни да ни се ранците со леб и топли чорапи да ни греат нозе, цокули дај ни здрави за да не газиме на босо, панталони и топли шинели стори да имаме сите, маршеви по студено и врнежливо нека нема, од бој да се враќаме неповредени, куршум да не не фаќа и лесни да ни се пушките и стори, Господе, што повеќе топол граф да има барем и со малку мевце, комесарот нека не вика и стори кодошите да ослепат, да оглуват и онемат... Амин...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се враќам сама, само со својот живот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господи, каде се изворите што ја однесуваат суровоста и што ги мијат раните?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Воопшто, Потковицата беше прочуено ловиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Зимуваа далеку на југ и се враќаа ваму дури во пролет, кога зимата веќе побегнала на север.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Одам дома, ме чекаат моите на ручек. Па потоа се враќам тука, продолжувам со работа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Двапати го продаваа и пак се враќаше дома. Од преку седум села се враќаше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во колата седеше и Илко, татко му на Мил, кој се враќаше од свет во кој долги години беше заскитан.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Камилски се враќаше дома потпевнувајќи една арија од Верди, која обично ја потпевнуваше во радосни мигови, но најчесто во својата библиотека, крај отворените книги, особено кога ќе наидеше на мисла при читањето, којашто ќе му го огрееше срцето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На татко ми не му текнува да го наполни за да ја изненади, а нејзе да: и тоа со храна што тој најмногу ја сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во колата седеа неколку селани што се враќаа од град.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А пред големите деца се испрчува како да добил орден за својата храброст, и додека бојата на лицето пополека му се враќа, тој вели: - Видовте... видовте ли кој бил кукавица?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
— Не се враќа оттаму, вели, и за него имало умирање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го чекав, со по некоја мисла што ми заминуваше и се враќаше, а беше густа и леплива, како летното пладне, и не можев да ја расточам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Ти ништо не разбираш“, рече. „Јас можеби ништо не разбирам, но знам дека не се враќам ноќеска дома ако не разговараме“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се враќам попарена. Надвор врне снег, треба оган да се завали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама изгледа не се чуваа и некои дури по една недела ни се враќаа уште повеќе осакатени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По напорниот џогинг, ѝ се враќаше дома на својата вечера.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Писателот во овој роман за македонската легенда, го проследува детството и младоста, школувањето и вклучувањето во организираната борба на македонскиот народ за изборување на сопствените национални и социјални права и слободи, за создавање на своја сопствена држава, сѐ до трагичната погибија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Е, малечок, си имал среќна рака: од дваесетте ниту една не се повтори.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мораше да се враќа по втор пат.” •Изгледа дека на доктор Гебелс (Goebels) многу му се допаѓаше овој филм? •Хичкок: „И јас чув дека се зборува за тоа; веројатно од Швајцарија можел да ја набави копијата на филмот; тој филм беше фантазија, и како и секогаш кога се занимавам со фантазија, не ѝ дозволив на веројатноста да ја покаже својата грда глава.” 139
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој ден селаните молчат чекајќи кај трите даба пред село печалбарите што се враќаат да ги извадат пиштолите и секој да фрли по куршум.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Летувачите од Охрид и од Крушево, болните од бањите, се враќаа дома не чекајќи да им изминат трите недели.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Почнаа да ми се враќаат сите негови црти на лицето: густите веѓи, танкиот нос, кусата вилица, сините очи, неизнудениот патец на главата, широките мустаќи што му паѓаа преку устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но Бојан упорно ја одбиваше мислата за волците, која со истата упорност одново му се враќаше в глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
5. Вечерта на свадбата Соколе се напи малку повеќе вино одошто си ја знаеше мерата. Беше живнат. Околу десет саатот се враќаа со Спасија дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А, и да е точно оти се враќале чедата на јагулите, чуму ни се тие капиталистички јагули, заразени...“
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се враќам дома, а трпезата ставена. Велика седи и ме чека за вечера.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Софорние стана; метанисувајќи и отстапувајќи назачки, погрешно се упати кон вратата што водеше на чардакот - тоа Турците ги насмеа - па мораше, пак метанисувајќи и отстапувајќи назачки, да се враќа назад - за да излезе правилно: низ вратата што направо од гостинската одаја, односно од горниот кат прудолу по скалите водеше во тремот на долниот кат и оттука, низ Голема врата, во Предното двориште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зар да не веруваме дека, најпосле, доброто со добро се враќа?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ти појди сама, а јас ќе го барам и не доаѓам додека не го најдам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А неоти знам кај се враќам, ама лунѕам, си ѕипам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само оди и само бара, само оди и само бара нешто без свршеток. Се враќам таму.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Премалена си од нејадење и од искачување наугоре. Секоја ден одиш... чекаш... се враќаш нажалена. Пердувче си се сторила... Ајде касни ! Од што сакаш - касни.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Секому велам“, почна да зборува тој, држејќи ја рачката од мотиката меѓу нозе (се враќал од градина), “на секого велам“, повтори, “не е добро на пат да имаш куќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По малку време се враќа целата увилена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако ќе се исплискаа и освежеа, се враќаа пак назад, бришејќи се со своите големи шамии.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се враќавте од некоја пресудна битка што одамна завршила.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Полека ја притиснав буквата Ј. Како што ја притискав, онаа цртичката што трепка ја бришеше и само си се враќаше на истото место.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така и правев, мила сестро. Прв пат ми се враќа и не ми е мака, туку срцето ми е полно со радост, белки е вистина ова што го пишува на пакетот: ослободен !
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, не се бореа ни луѓето, коњите, како Крали Марко и Лутаца Богдан, ами ги удираа двете шишиња и чие шише ќе се скрши, таа група се враќаше и се придружуваше кон победничката, така што оваа стануваше поголема.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Се враќаме, се враќаме дома!!! Дома!! Дома!!! - громко се разнесе глас и викање. Избувна радост и радост завладеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ослободена од натрупаната негативна енергија, се враќаше од јодната бања, природниот благодет кој се наоѓаше во овој бачки град.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Итра сум јас, знам како треба во такви ситуации, но кога дојдов до моментот со велосипедите, малку подзастанав, сѐ уште нерешителна дали да пријавам дека кога сме се враќале од насипот сме виделе дека ни ги нема, или...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак викаше по луѓето за помош; во ушите ѝ се враќаше само шумењето на дождот. Кога се исцеди небото, дождот запре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прскаат гранати и камења, се враќаат во водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Силата се враќа во облик на радоста, го гризе полека јаболкото на животот. Црвено. Утре е нов ден.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
О, господи! Што не помислив... Сите ли се враќаат?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По некое време ми се враќа празно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ продолжува, сѐ се враќа и заминува, заминува и се враќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
До таванот! Полн-преполн. Гонцо, како во филмовите!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се враќаме и се вртиме, гледаме по колата што се оддалечува надолу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа ме потсетуваше на мојата марула...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се враќам назад, а Ди-џејот ги пушта композициите на Пјер Хенри (Pierre Henri), стар boho фанк со авангарден пискот на синтисајзерот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Усните ги растегна во огромна, широка насмевка, при што ѝ се видоа големите бели заби како плочки за бања, а потоа се плесна со раката по челото и викна: - Лааа!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Слична разуздана отпуштеност се надоврза Камилски ќе биде забележана во употребата на рускиот јазик во постреволуционерна Русија, но до вистинска револуција во рускиот јазик ќе дојде кога Сталин ќе стане неприкосновен владетел на СССР.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога сум пред нив, забрзувам, а кога се враќам куцам побавно, чекам да задамни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе испратам писмо до Меѓународниот црвен крст, а на списокот што ми се враќа, името на детето го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ние решивме да се враќаме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ја зафрлува главата, ги брка мувите, но тие пак се враќаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак, сега стариот прв стануваше: одеше на пазар колку да го покрие дното од торбата со поевтин зеленчук, па се враќаше дома да ја исрка попарата од млак чај или кисело млеко.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Додека се враќавме со мајка кон нашиот дом, се сетив на оние години од раснењето, кога се имав отуѓено од Зигмунд, и кога од дома излегував само со неа – чекоревме една покрај друга до пазарот, или до продавницата на татко, и нешто во ова наше враќање дома ме потсети на тие наши прошетки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Очигледно му беше порачано да си поигрува со моето спокојство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но мајка, природно, сакаше да нѐ смири, па му се обрати на татка ми со друг тон: – Сигурно Чанга има добри вести! Таа се враќаше на почетна мисла.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не само во насловниот расказ во кој е можеби, највпечатливо и најзастрашувачки, доловена временската празнина, „црна дупка каде што времето умира“, како и губењето на временските координати на нараторот што, истовремено, значи и губење на неговиот идентитет,туку и во бројни други раскази („Футролата“, „Лекција“, „My private Europe“, „The seeker on the way of sound“, „Фото-финиш“ и др.) филозофските размисли за времето, експлицитно или имплицитно, кореспондираат со специфичниот светоглед на авторот, со неговата потрага по самоосознавање, од една страна, но и со неговата благородна потреба да се спротивстави на ентропијата на животот и неговата тривијалност, од друга страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- А ете, како што гледаш, Пандо, пак се враќаме онаму.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се одразувам, значи се враќам некој создава траен одек троен појас на Венера.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Наеднаш врз нив легнала таква тишина што изгледало, ако некој се накашла, сѐ ќе се исчанчи од своето место - некои ќе попаѓаат, трупот ќе стане и ќе појде на скршени нозе да го бара гривестиот белец. За миг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: (Ја затвора вратата и се враќа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не верувам дека се лажам: кај вашиот син разумот се враќа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Е, ај, ќе се вратиме. Се враќаме пак кај пазарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
МИХАЈЛО: Те вика! (Одеднаш ги губи крилата. Султана се враќа назад зад фреската која се затвора, златната позадина се крева горе, сцената е иста како на почетокот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А се враќаш дома доцна вечер со засмрдена уста од испиените аперитиви, вкупно 7, и како Пипс ја смируваш за секунда.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Навечер уморно се враќаш во своето престојувалиште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Некој го клоцна. Брат му се враќаше од работа на нивното мало парче земја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се ломиме и ломотиме. Едни се враќаат назад, други се фатиле за гуша, не можеш прстите да им ги отвориш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Пауза. Велков стои, го гледа, Пауза. Велков се враќа.) ВЕЛКОВ: Не јас! Ти марш надвор! Ти!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И мене не ми се враќаше од летување, а сепак одвреме-навреме се разжалостував и ми недостигаа моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гледавме како се губи снегот од родните полиња, се враќавме дома, проклет да бидам, дома.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
— Нека кршка, нека кршка, Неговиот правец е преку река, — им рече тој на јузбашиите и прати едно одделение да ги извести оние јузбашии, што беа по левиот брег на реката за да се приберат кон селата Вепрчани и Гудјаково и да го чекаат арамбашата Толета со неговата дружина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се враќав среќен во Картагина поради некаква мала победа во која само јас верував и покрај тоа што таа за другите не беше јасна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во минути на смирување, кога спокојното размислување го потиснуваше трагичното чувство на безизлезност, Арсо се враќаше кон напрежните свои убедувања дека вистинската смисла на човечкото живеење е во непрекинливата акција, во непреодливата волја на човекот да дејствува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се враќам на започнатото. Додека мајка ти раскажуваше, јас непрекинато долго и молчешкум ја гпедав и го запамтив секое треперење на нејзините образи и збрчканото чело.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се враќа Трендафил од Гаково. Изменет. И надворешно и внатрешно.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Поништен документ.   Се враќаш таму кајшто смеата е изнасилена хуморот црн   а слободата згазена небаре догорче на споредна и слепа улица. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
МЕТОДИ: (Веќе на вратата.) Јас се враќам уште вечерва?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А Крсте ретко кој ден се враќаше без риби.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Повеќе доаѓаа и сосема малку заминуваа во други затвори, или се враќаа на слобода.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
СТУДЕНА ПОСТЕЛА НА ОГАН („Ветерот се враќа во студената постела на огнот“ Октавио Паз)
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога во муграта, брзајќи веќе и со згаснат фенер на чезата, се враќаа тивко в град, попот Никола ја праша Тодора: „Јас знам зошто го направи ова, ќерко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се враќам сега назад, ама со потскокнување, со подлетнување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По цел ден биле на градилиште, работеле и над нормата, а веднаш по работниот ден, кој понекогаш траел и по дваесет часа, се враќале во хотелот и, од умор, немале време ниту да се навечераат. Сонот го надвладувал и гладот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Удира врз дебелите стебла, прекршува гранки и се враќа како тешко и болно офкање.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите возови се полни со Германци, цела Германија се враќа од Сибир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој си ја носи набашка, со себеси, вели. Нема каде, се враќаме дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога не можеше да го разврзе јазолот на Татковите згустени мисли, во миговите пред заминувањето, во текот на самото патување, тогаш таа си се враќаше кон својата постојана грижа, а за неа тоа бевме ние, нејзините деца, четирите синови и малата ќерка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се враќав дома од вистинска аскеза.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога излезе од орманот пците се враќаа на неговото мамење, но така накострешени, што одвај чекаа да им рече „тут Шарко, Мрчо — де бре!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оние Меги и Душко од Студио „Пинокио”, приватното школо за англиски, се сјајни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Видовитиот, некогаш Дмитариноарие, подоцна Дмитар-Пејко, припокриен со запалени гранки без пресметаност на ќумурџиско умеење, се спровирал од својот гроб во шурки чад, патувал невидлив и се враќал со свиркањето на ветрот барајќи ѝ ја трагата на дружината и наоѓајќи ја само ноќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, за да стигне до своето работното место Б. Н. патува на секои три дена и се враќа дома (освен во определени периоди кога остануваше и до 11 дена –  првенствено кога имаше „вонредни состојби“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(Излегуваат. По малку се враќа Христов. Тој внимателно ја затвора вратата зад себе и ја повлекува Неда во спротивниот агол од собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури по вториот удар на екранот се појавија молњи кои ја сечеа правата линија. - Добро е! Се враќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговата батериска лампа ги фати и ги проблесна со живот, виножитата отскокнаа одново пополнувајќи ги сенките, со бои на сливи, малини и грозје, со боите на пресечен лимон и небото од кое облаците се одвеани, а синилото одново се враќа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Првата, за да го заврши школувањето, а втората за да ги одбегне сите оние фрустрации што ги доживуваат познатите личности.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но беше доволно бистар да не оди далеку, зашто знаеше дека сега неговиот пријател ќе го викне и, кога Милан не му зборуваше, мачорот не се враќаше веднаш, туку чекаше малку да му се умилкува, нешто што беше добро за гордоста и самопочитта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Така три дена на големиот одмор трчав до самопослугата, купував, трчаница се враќав и зад училиштето јадевме секој по четири чоколатца.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Еднаш Методија застана кај нас, рече дека се враќал од Црноеч, и заседна така што Симон почна да станува нетрпелив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Украдено виножито, украден сон не се враќа, изгубена надеж, украдено време, скршено срце, со солзи, со болка, со камати се плаќа.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Бесмислен вкус.“ „Што тоа? “ праша. „Ликеров. Со таков пијалок не се враќа славата на Цезар. Чао.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Едни чекорат напред, други се враќаат назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога се враќавме испотени и истоштени, пред портите од бодликава жица нѐ пречекуваа наши врсници со нарамени пушки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Времето со неверојатна брзина поминува страотно бавно.“ Си оди. Се враќа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А, Рада, го „забележа“ сплаварот со качулката како со празниот сплав се враќа губејќи се во маглата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Клечи така и липа суво и не знае кој (неговиот утрешен призрак можеби) се исправа од грчот на преврелата снага што е и не е негова и оди и се враќа со стара стаклена ламба и ја крши од вратата и ја вади ронсоновата запалка од џеб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се враќавме назад. Билјана пак молчеше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гавран грачеше над жетварите и на зајдисонце Со нив се враќаше дома.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Уловените, врапци ги гнетеа в пазуви и со среќниот улов се враќаа дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
(Излегуваат кон клозетот и ја оставаат вратата отворена. По малку, се враќа Фезлиев. Оди кон кујната.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ко претепани се враќаме во Гостивар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секогаш заминуваше и секогаш се враќаше пак празен, или врзан, секогаш во невреме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се враќаа од заедничката работа, а Мими де истрчуваше пред нив, де се враќаше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Домаќинот мој, дедо ти Петре, секогаш се враќаше од печалба - и ми ги кажуваше сите премрежија - а ти, самсамо моменце?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Младите режисери секогаш се појавуваат со идеја: „Пуштете ја камерата да биде некој, пуштете ја да се движи како личност, поставете човек пред огледалото за да го видите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој повеќе не сака да умре!
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И, тој ден, дури попладнето, го чув како брчи тракторот. Методија и Симон се враќаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но кучињата беа претпазливи. Само лаеја, се втурнаа напред кон невидливиот непријател, и пак се враќаа назад, во кругот на светлината од борината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не од понизност, од самољубие приложувам една реминисцентна сцена во која ќе се препознавам трајно можеби не само јас: од мојата уста-песна на мајчин јазик излетува опсесивен копнеж - некој речиси жив човек а јас останувам устремена на истото место но божем се враќам Но боже, ѝ се враќам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И секоја пролет, кога ќе расцутат првите јорговани чија модрина се истура и во Мајкините градини од нашите одамна напуштени куќи, над кои пловат облаците на семејството, меѓу небото и земјата, небаре исто како во сликите на Шагал, во мене се враќа споменот за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се враќаше со големата торба од телешка кожа полна со домашни задачи и ги прегледуваше навечер, на електричната светилка во кујната, седнат до топлиот шпорет.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
– Сине, вистински ли се враќаш? – Вистински, Мајко, вистински! – И засекогаш!? – Да, Мајко, засекогаш... Не ми рече ништо повеќе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А јас , небаре само јас се враќам во родната земја за да видам што станало во слободата и демократијата, со остатоците на поширокото семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тие заедно одат на работа и заедно се враќаат од работа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но помеѓу ноќното ловење на полуголиот господов слуга и настанот што долу, во селото, тој некако им го раскажал на ловците од Кукулино и на неколцината ранобудни лесновци, лежеле во просторот на времето полни тринаесет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со ова пак се враќаме на политичкото рамниште - како го гледаш јазот меѓу Амстердам и ова овде?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Земјата со нејака трева се длапчела под нив, подвижните пирамиди на огновите околу кои лежеле ги извивале своите знаменца и ги грееле, и секое нивно влакненце се враќало на своето место.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се враќаме на спиење, месец јануари, живата паднала на минус 45 степени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас бев крива што мостот беше малку расипан.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Никогаш, дури ни при бомбардирањата на крајезерскиот град за време Втората светска војна, кога татко ми мораше да замине на едно од своите таинствени патувања од кои се враќаше дури кога ќе се утврдеше едниот или другиот окупатор, мајка ми и постарите браќа не го беа виделе позагрижен, повознемирен.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
АНЃЕЛЕ: Сѐ е тоа убаво што велите вие, ама беќарлакот не се враќа и затоа не се брза. За женење е лесно.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Треба само под перница да се клае чешел, огледалце и украдена пченица од жена што се враќа од црква.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се враќа назад, си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние погледнуваме и пак се враќаме на јадењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислевме, брат ми, како кога се враќаме ние двајца од летување, ќе се израдува на фрижидерот, а особено на кока-колите и сладоледот, ама, ете ти изненадување: - Да знаете вие колкав фрижидер имаа тие во Лондон каде што живеев!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
13. Се враќаме во Прењес. Свртуваме десно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Келнерите ѝ се враќаа полека на својата работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сонцето беше далеку од својот конак; подалеку од неговата секојдневна врвица бело блескаше месечината слична на парче валчест мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ние децата, и натаму во нашите соништа трагавме по можниот пристан на нашиот загубен чун, кога стариот капетан му се враќаше на вечното Езеро, трагавме по можноста да го пронајдеме патот на јагулите, да стасаме до Америка пред нив или по нив. Секој со својата среќа…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Леле, не можам да се ослободам од онаа страшна глетка: се враќаме со татко му и на излезот од сокачето нашата кола. Колата - удрена и празна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бргу го сопреа два големи бункери, како големи бели очи на ридот, кои ми ја упатуваа последната закана: никогаш повеќе да не се враќам во родната земја зашто, во спротивно, ќе пукаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа сигурно нешто ќе заборавеше пред тргнување, ќе се враќаше да ја заклучи вратата, да провери дали го исклучија плинскиот шпорет или можеби ја заборавила цигарата неизгасена во пепелникот и ќе стигневме токму во моментот кога возот тргнува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ноќта еднаш или двапати излегов на чардакот, но брзо се враќав назад, тргајќи се од полната месечина, уплашен да не ги осветли таа јасно контурите на мојата бојазан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ги домами војските до Становица над Жиово, скршна на југ, небарем се враќа назад кон Градешница и преку Врпско ја прејде Црна и кондиса во Гудјаково, мислејќи дека ќе се поодмори дури да го побара бимбашијата на оваа страна од реката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Набргу се враќа внучето на Петра и ѝ кажува на Митра со малку засипнат и преплашен глас Бабо Митро, те вика тета Чана долу, во подрумите!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Американецот се враќа. Седнува на подот во лотус положба. Почнува да се подготвува за јога вежби. Борис гледа во него. Пауза).
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ама, уште кога ме виде како да се сети на нешто и почна да му се враќа плачењето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малите оловни војници внимаваа на својот генерал застанати со втренчен поглед, поглед кој не познаваше никого секогаш чекаа загрижени за него и кога тој се враќаше гладен и изладен, искинат и парчосан, накиснат од грижи и безгрижно уморен, иако битката ниту ја беше добил, ниту изгубил зашто неговите победи беа украдени од вечноста, а противниците воздивнуваа дури и пред неговите соништа.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Кога се враќаа кон Гогов Валог, доктор Коста пееше некоја дамнешна песна, песна од неговото детство што сега ја отпрета од заборавот, инженерот Александар се потпираше врз карпестата снага на Кирил, зашто не можеше да го држи патот и се обидуваше да го придружува во песната доктор Коста, во што никако не му успеваше, а дедо Димо го креваше стапот високо над глава, им кажуваше нешто на буките, на ридјата, на тревките, а во душата му беше лесно и светло како одново да се родил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кога се будевме, не знаевме дали се враќаме во сонот, или почнуваме нов сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зошто да се враќаме и сега кон тој хаос?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднодушно го одобрија планот сите и веќе секој пајдос и по два пати се враќаа во клозетите со по едно ќесе земја врзано за учкурот од гаќите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека се враќав дома во немирот на враќањето од враќањето, длабоко во тишината на мојата душа биеја заробените звуци на скадарските катедрали во Атеистичкиот музеј, на придушените молитви на несреќните верници во земјата на тројното верување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По скоро половина час Фимка се враќаше од потокот со буклето полно вода и со испраните пљачки на Циљка и по пат, на ранетиот што го носеше, му даде да се напие.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одам во тоалетот и шмркам уште две мали црти со завитканата книжна пара од пет фунти.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Еднаш му ја искинала гуната на поп Трајка кога се враќал од гробишта дома, другпат го укасала Црневото дете, трет — ја исплашила Улевата невеста и; сиромашката, си фрлила машко дете од шест месеци; та дури и панталоните на ќатипот му ги „закрпила" кога врвеле со Колобана крај Сукаловата мала врата да се прошетаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се качив во возилото на инженерот и, набргу, стигнавме до еден голем хангар, изграден на една чистинка, на периферијата на градот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Често ме немаше дома по неколку дена. Кога се враќав гомното пасивно, секогаш беше тука.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се враќаме од логорот номер 27, а мене цел пат ми е умот кај Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Животот на Рада по многубројните доживеани премрежија почна да се враќа во некоја нормала.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се враќаме дома, а нема каде да се измиеш, вода да си префрлиш. Јазот е замрзнат, коритото е преполнето со соспи снег, израмнето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Навечер, кога ќе се враќаше пијан, со замрсена брада и крвави очи, пеејќи низ нос некаква рзвлечена песна, децата одеа по него и пакосно му довикуваа: Руски чо-ло-век врзан за ди-рек плаче за ѓеврек...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се враќам горе во седиштето и кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Користејќи ја уметноста за да се ослободи од животно-порекнувачките трауми што ги претрпел, но не одречувајќи ја нивната вистинитост (овој тип на активност го прави таканареченото уметничко „одуховување на животот“, што е една фундаментално репаративна задача на уметноста), Бојс се враќал кон праисконските извори на топлина, то ест, кон топлината на почетокот, топлина која во формативните фази на животот, го охрабрува здравото растење. 98 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги гледа со фенерите в раце, им го слуша гласот: „Богдане... Богдане...“ и молчи стутулен. А кога ќе одминеа, се враќаше дома и ги чекаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По една невесела седенка зад која остануваат расфрлени карти, купови отпушоци и студенило на луѓето еден кон друг, се враќав низ заспаниот град без движење на коли и без минувачи и му се простивставував со чело на остриот дожд, на тој предвозник на утрени мразови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Борхесовиот одговор беше венчавањето со Марија Кодама, преку посредници, во Парагвај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Современата уметност ја нема катарзичната улога поради едноставна причина што современите уметници не прифаќаат дека постојат „нормални” наспроти ненормални човечки услови; дека постои некој општ морален закон кому можете да му се вратите од абнормалноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се враќам и чекам дали ќе се накрене Здравко, дали ќе каже нешто благата вода. Ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
XX Мајка, загледана од чардакот во солунските галеби кои повторно се враќаа и застануваа на малото островче на реката, продолжуваше да го прелистува, по којзнае кој пат, својот каталог на италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода во Италија, во 1949 година.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бројчаникот се вртеше и со чкртање се враќаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се враќаме во тремот, спроти месечината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А каде се, лебати? - В село. Веднаш се враќам по нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како одблесок се нижат деновите и ние се враќаме со мислите на боиштата, во туѓината, се враќаме во тоа наше постоење таму и тука, во нашето вчера и денес и не поткачува прашањето – а утре чија слика ќе се појави во весниците и чие име ќе го слушнеш во телефонската слушалка?...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секој си имаше парченце меѓу куќите, роткви, салати и дури патлиџани... и лозје!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нито писмо праќа, нито сам се враќа, само ми го прати својто бело коњче. На коњчето седло, под седлото писмо, во писмото пише: „Омажи се, Маре, омажи се, Маре, и јас се оженив, и јас се оженив за црната земја, за црната земја, за Македонија, за Македонија, земја поробена.“
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Ниедна ќерамида не се враќа назад на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме гледа кондуктерот и ќе ме праша: — Вие да не се враќате од логор?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа лежеше до него и со врв нокот чукаше по предните заби. „Беше мекуш“, млако одговараше. „Се враќаше доцна од конференции и легнуваше до мене како здробено пиле.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пладнето го покрило со бледо трепетење, над кое се извишува само белиот саат; по патиштата во полето се крева прав од пазарџиите што се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се враќаме и бараме место да седнеме за да напочинеме и да ги средиме впечатоците. Залудно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гледа во банкнотите, издвојува една, а останатите ги враќа во куферот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во прво време мракот ме тераше да се враќам во одајчето, потоа дојдоа ветровите и студот, ама додека не се стемнеше не се прибирав.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Наместува куршум во шаржерот и оди до вратата. По малку, се враќа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И најсетне сфатив: седев во кафеаната „Зора”, а спроти мене седеше вистинската Дуда притоа со оној осет на неориентираност: како да почнува во овој момент да сфаќа дека пријателот од другата страна на масата всушност се враќа од некое долго патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се враќам горе, го дувнувам кандилото и пак си легнувам крај децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поминува пол час и повеќе. Мајка му се враќа. Во торбата носи леб.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Каде и да одам, чинам сите патишта поаѓаат од него и се враќаат во него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По окончувањето на спорот пред повисокиот суд, Зефиќ добива морална сатисфакција затоа што успева судски да го добие спорот, и се враќа на работа на место соодветно на нејзиното образование – виш соработник за управни работи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Војникот се исправи и ме погледнува. Одвај го познав. Секулета Дамјановски. Се враќа на отпуска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неколку вечери по случката тие се враќаа дома по левиот тротоар на бескрајната Пиротска улица. Пред очите им минат полуосветлени фирми.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се враќаше кон книгите, кон долгите молитви, но секој миг, меѓу испишаните страници или меѓу иконите, ќе го здогледаше каменот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Телото на Фезлиев паѓа со тап удар врз подот. Луков се враќа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога им здодеало на синовите да кршат камен и уште повеќе да го слушаат татка си како шепоти со невидливи ангели и апостоли, отишле далеку и се прогласиле за арамии, да ја смируваат крвта со туѓа крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нејзините огромни стакла се имаа подместено накриво, а дебелите усни ѝ беа суви и испукани.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се враќа Пецоица дома и прааво кај Пеца. Вака и вака, ја изеле арамиите мисирката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сиот тој ден, со мали напливи на возбуда, мислата му се враќаше на претчувството за стравотниот пораз во Африка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оттаму, по истите патишта се враќаа уште подрски и уште помногубројни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пелагија се облече во пљачките на Димостен, ги навре неговите војнички панталони и блуза, партизанската капа ја замени со качкет и секое утро од подрумот излегуваше егејски партизан а не мома, а таков партизан и се враќаше од планината.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Каде одиш? - не издржав и го прашав, иако знам дека мрази кога го прашувам каде оди или кога ќе се врати, но многу сакав да му раскажам за пенкалцата и за моливчињата. - Бргу се враќам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега неговото лице се разведруваше, се враќаше јасната синевина на неговите очи што и нас нѐ смируваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Утре – нов ден, нова нафака: на лаѓата за Венеција ќе протнам некоја ведра песна, преку девет мориња скришем ќе испратам и врзоп карипски насмевки - само црна мачка да не ми го пресече патот кога папсана се враќам дома и си мислам дека навистина сум продавачка на синолички на плоштадот Свети Марко во Венеција.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа беше една вечер кога се враќаше од планината и уморен седна крај каменливата ограда на мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ми се враќа детето, ми се враќа и презимето Абазовски. Од таткото негов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ така тихо плачеше, но гласот беше малку посилен, пожив. И бојата на лицето бавно ѝ се враќаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека во чудо се враќам назад, чичко Славе ми објаснува дека не работи без дијагноза од доктор и дека е задолжително да се донесе лекарска белешка, а кога го прашав како ја чита, тој се смешка: „Ааа... хммм.. а-хаааа... дообро, добро, јасно ми е сѐ“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се престрашувам, па му велам: - Со пиење не се враќаат децата, му велам, ако ти е за децата. - Какви деца, вели, кој деца?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неколку пати дури и одела по десетина дена да седи кај своите родители и пак се враќала кај него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тогаш неговиот весел и полетен пев прострујуваше во куќата и тоа беше сигнал дека Камилски сретнал добар автор меѓу многуте книги во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И капетанот Џек се враќал одново меѓу корали.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Значи, се враќам на настанот во дворот, таа убава летна ноќ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се враќаме пак кај Огнена Ѓорго. Добар е човекот, уште не се пограѓанчил сосема, а и некоја далечна своина паѓаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќаме дома, зајдени. А, ѝ велам на мама, пржи сега јајца...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
8. Попладне се врати од плажа изморен и гладен, без динар в џеб, се врати во градот и во себе си, како што се враќаат јагулите на мрестње во една вода.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се враќам дома, а не излегувам на главниот влез, туку на мала врата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога трговците доаѓале или се враќале, сите луѓе од островот со песни и со игри ги испраќале или ги дочекувале.“ - Продолжи Бузо...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И ја земам устава меѓу дланкиве и викам: Убре аааа, убре ааа, викам и гласот ми се враќа од Крастана, над манастирот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се враќаме долу, во окопите... Газпрекуглава се враќаме и се пикаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Готова работа, аирлија кумство! Еве кумовите се враќаат.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти самиот реши да заминеш. Самиот реши да не ни се јавуваш и да не се враќаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Имаше ноќи кога Висар често ја сонуваше бесмртната вода; сонуваше, како слегува во езерото да ја бара: поземаше воздух колку што можеше, скокаше од чамецот и се спушташе кон дното, но воздухот бргу му се трошеше и тој повторно се враќаше назад; Трајан му го пушташе веслото, му подаваше рака да се фати за чамецот, да се одмори, и потоа, земајќи повторно воздух, се спушташе сè подлабоко и подлабоко; не можејќи да слезе до дното, се разбудуваше сиот облеан во пот; погледнуваше кон прозорецот, кон месечината што блескаше, а во главата му одѕвонуваа зборовите на братучед му Трајан: каква бесмртна вода...! Глупости се тоа...!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од една темница се враќам, во уште подлабока влегувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така сум тргнал да се враќам за в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пругоре се враќа вјасаница. Покрај густежот веќе нема никого.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се враќаме во „Дијаната“ Пријателот уфрла касета во касетофонот. Џон Ленон и Јоко Оно...
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Пред да се раздени, со месечарски испружени раце се враќаше дома и легнуваше да спие.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Навечер се враќав од болница и мирисав на крв, на етер, на сапун.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По малку се враќа. Лут е. По него во собата влегува Иван.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А бидејќи Фискултурецот се враќаше со џипот за Скопје, ја поведе до Велес“, рече Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете така и мајка ми „не беше тука“. Мислев дека ќе можам да ја натерам да ми раскажува за Индија, но таа отсечно одби: - Знаеш и самата – рече – кога се враќам од кој било пат, првите денови не можам ништо да раскажувам, уште впечатоците не ми се средени, и ми треба време да се снајдам дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И вистина, при поголеми качачки налети, идеа војници од градот, се растураа над селото, пукаа и пак се враќаа назад.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По тој настан, натопен со крв и џагор на колеж, никој не се стутулил под јакуцка, малодушнички да се враќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Телевизиите сигурно би емитувале интересни стории за чудното место, но ниту еден репортер не се враќаше од снимањето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)