се (зам.) - впива (гл.)

А крвта се впиваше каде што капеше вземи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сенка на нов облак дим прелета преку дворот - тоа воз помина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Белите капки вода како бисерни зрна удираат по потсушените дреи, се распрскуваат и завчас се впиваат во нив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога ќе затоплеше, најмалата, тета Дитка го изнесуваше телевизорот на западниот балкон, ќе го наместеше во насока на зајдисонцето и наметнувајќи се со ќебе, се впиваше во волшебниот екран.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со една рака веслаше тој, а со друга Царјанка; кога ќе се изгубеа далеку од брегот, ги оставаа веслата и се впиваа еден во друг; тивкото ветерче им павкаше по голите тела, им минуваше по вжештената кожа како да ги лиже; чунот поигруваше, се нишаше, шлапкаа ситните бранчиња по него како по голи бутини.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Можеби поради тоа пијавиците се впиваа најповеќе по моите меса.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дара од Чифлик ми тврдеше дека таа незгода со пијавиците најчесто се случувала поради крвта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Вади уште една штица. Копа земја од подот со раце.) Не знаеш ти за мојот очај. (Копа) Како ќе живееме вака? (Рајна притрчува. Го прегрнува. Се впива до него.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А кога лежев крај тебе под трепетливиот покрив на ’ржените класја мислев дека моите корења длабоко се впиваат во земјата и ги цицаат во себе, во мене, сите незини слатки сокови и дека ти вечно ќе бидеш крај мене, секогаш иста - разбушавена и румена. Врела.“
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Беше бестелесна, а сепак сиот мој копнеж се впиваше во неа, затоа што знаев дека, некаде на светов, таа има и свој телесен облик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги учат како се впиваат езерски бранови во палавите очиња за да не замижуваат, кога ќе пораснат, на секоја секавица.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
НЕДА: Иване, мили. (Му се фрла во прегратка, сета се впива во него.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Мили... (Се впива сета во него.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Не. Не. Не гледај ме. (Сета се впива во неговата прегратка.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Овој сака да ја одбегне, но не успева. Таа е сета растреперена и само се впива во него.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зашто улиците беа како еден огромен јазик, и додека луѓето минуваа по нив вкусот на нивните ѓонови се впиваше во длабините на камените пори за да биде испитан со лакмус.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Легнуваа на кожни постеќии и се впиваа еден во друг.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зафати водата полека да истечува, да се впива во земјата, да се повлекува од дворовите, да ги ослободува заробените куќи, луѓето, добитокот; се покажа виножитото, па и тоа како да шумкаше колку што можеше, задува ветер, па и тој започна да ја суши земјата; излезе и сонцето од облаците, па и тоа почна да ја цица земјата; излегоа луѓето од куќите како од Ноевиот ковчег, се бацуваа што го преживеаја овој потоп, оваа несреќа; се јавија и птиците што беа скриени некаде, се нафрлија да клувкаат на сѐ што ќе видеа за јадење; се грабеа, се биеја.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)