се (зам.) - вика (гл.)

Премиерата е во септември. Ќе ви испратам покани, се викам Џеки Кертис”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имаше една книга се викаше „Манон Леско“ и една „Тристан и Изолда“.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тука еден борец, се викаше Андреа, ни се обрати со предлог: Другари, немојте да отворате оган, јас знам германски и ќе зборувам да ги убедам да се предадат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Запамети, Трајче, - почна да му објаснува тој - овие извори се викаат „Цареви Кладенци“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со малку сиренце, она убавото, жежено што се вика, и што се прави со усвитени камења што се ставаат во овчо млеко, и со понекоја голтка водичка од стомнето, ги изедоа печените компири, убави, вкусни какви ни на царска трпеза не можат да се најдат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во една соба, која одделно стоеше во дворот имаше стар дрвен разбој и јас по цели часови ѝ досаѓав на тетка Рајна со прашања за тоа како се вика секој дел од разбојот и како се ткае.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во меѓувреме, доле во Тексас, еден писател кој се вика Брус Стерлинг веќе издал фанзин (типично строго постмодерен медиум) наречен „Евтина Вистина”; сите текстови беа потпишани со псевдоними, и сите заедно твореа групи за „герилни напади” врз СФ-от.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еве, оваа убава чешмичка се вика Мирчова чешма.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Како се викаше?“ заинтересирано праша Кау не чувствувајќи потреба да брза. „Не е важно“, рече Су.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со секојдневното закатанчување пред компјутер и телевизор човекот се оддалечи од она што се вика живот и прерасна у програмиран информационен робот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Истите размислувања за нашата татковина може ќе ги чуеме и од некои од нашите сонародници – Македонски Словени што се викаат Бугари, кога ќе се исцрпат сите други средства за борба со македонското национално обединување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко ми се викаше Тане. - Ти си од Танета? Оној што загина во Белград? - изненадено праша чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Што се однесува до ковчезите за сахрани, јас најсериозно сметам дека им минува времето. Наскоро ќе се најдат на отпад.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се почнува со Први и Втори мај. Трети ќе го сврзевме. А еден од долупотпишаните не учеше ниту на четврти зашто неговото ОЗТ се викаше Гоце Делчев.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Веќе не знаеја како да се викаат едни со други, па продолжија да си се викаат со своите рисјански имиња, само што пред Петрета, кој сега стана Музафер-ага, подзастануваа, се потпрашуваа како кој се вика и добро се чуваа да не згрешат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Тоа е црква, или барем било црква. Се викала Свети Клемент“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Раизе, пријателе, ова кафеанче некогаш се викало Нептун, според богот на морињата! - Отсекогаш кафеанчето се викало Нептун!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мојата пригодна ликсурска стихотворба се вика "Јунајтед Ви Стенд" (и се однесува на Скопје и Вашингтон, а не на Бред Пит и Џенифер Анистон).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Планината се вика Кара Даг. Сенката моја е во иднината, јас сум во минатото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И било тогаш некое мало девојченце и се викало Јаглика.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од луѓето дознавме дека местото се вика Прењес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во текот на подготовките пред заминување во мојата мисија за амбасадор во Тунис и при државата Палестина, пред заминување на амбасадорските постови ги посетивме сите југословенки воени бази и една подморница во близината на Сплит. Се викаше Лора.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Токму кога го почнав својот (страстен) коментар за американскиот менталитет, авионот фати висина и внатре, како по команда, патниците се раздвижија и расприкажаа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Познато е дека луѓето под маска доживуваат еден вид транс, затоа што се наоѓаат на тенката линија меѓу идентитетот и алтеритетот, меѓу она што сум јас и она што ме прави маската (не-јас); во таа двосмисленост на идентитетот (како и кај проклетиот формулар што се вика пристапница) се состои трансот, карневалското чувство на еуфорија; во такви услови анално-гениталните опсесии стануваат неминовни (по тоа не се разликуваат партиите и карневалите); и треба да се види допрва зошто двојството на идентитетот, по правило, кај сите народи и култури, се сврзува со анално-гениталната метафорика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури и кога Британците постепено го заземаа студиото во Излингтон, камерите беа американски, проекторите беа американски и лентата се викаше Кодак.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дванаесет години од таблетата Во октомври 1985-та THE FACE магазинот беше првото британско списание што објави текст за дрогата која штотуку беше прогласена за илегална во САД, и почнуваше да продира во Европа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Повеќето од децата се зачудија. Тој не се викаше ни Љупчо, ни Миле, ни Трајче, ни Павле, не се викаше ни Дејан ни Горан - туку Тарик.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И најпрвин го сочини потписот, и веднаш го растолмачи, го разбра, и рече дека сочинител на тоа писмо е некојси цар персиски, Дариј што се викал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мама го одведе Зоки во зоолошката градина. Зашто тој веќе треба да научи како се викаат некои животни.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Сега се викам г-ѓа Даниел Адам.“ Самото презиме не ѝ звучеше необично, освен што на крајот на презимето ја немаше буквата „с“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Целата долина, од оној врв, Чукарот, кој како шилец се вишеше над столетната букова шума од северната страна, па до Рамните Ливади, три, четири километри подолу кон југ, се викаше Гогов Валог, според името на некој пра-пра Бојанов дедо кој ги расчистил и разорал плодните падинки покрај поточето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се разбира оти не само што самите не се викале Срби, туку им било непријатно да се викаат и од други така.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ти, радост што носиш во едрата и бедрата, жалосна убавице, брезо во темнината... Не свенувај! Ти љубов си...љубов ќе се викаш.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
А внучето што се викало Васко по некогаш знаело да биде поздодевно и од мушица.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- „Како се викаш? -“ ја праша. Марија ѝ го кажа своето име со воздишка на олеснување, а жената не можеше да го најде во списокот, иако го прочита неколкупати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Такви не сум видел долу, - рече Бојан. - Не знам ни како се викаат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Тато, заборавив како се вика ова цвеќе? - прашува и гледа де во мене де во старецот. - Јаглика, - велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Последната со која летав на крилјата на љубовта се викаше, се викаше, се викаше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но тие секогаш се викаа само кралеви на Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На една карпа, Бехистун што се викаше на јазикот тамошен, висока над илјада лакти, стоеше, со големи букви врежани во карпата, некаков запис што никој не знаеше да го прочита.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Постои, едноставно, само едно дете што се вика Зоран.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тргнав од еден хотел на Таксим, што се викаше „Дилсон“, сместен наспроти убавата христијанска црква, на самиот врв.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Генералот ми се доближи и, откако ме праша како се викам и како сум, ми рече: - Вие сте татко на многу храбар син.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- И сакам да знаете, а тоа значи добро да запамтите, дека со еден истрел, тоа е најдобро... со еден истрел да погодиш, зашто во спротивно ќе те погодат тебе од ова за кое рековме дека се вика пушка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така се викале апчињата за смирување што морале да ги земаат поданиците на Месопотамија по распадот на сумерската цивилизација. Им биле пропишани од владата на национален спас.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
На пример Луис Керол често криел зборови и имиња во првите букви (или знаци) на последователните стихови од песните што ги пишувал. Таквите песни се викаат „акростихови”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Филмот се вика „Белиот Јоргован“. Срдечни поздрави, Петар“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На вишакот жени може да има само едно решење, а тоа се вика полиандрија или една жена да има 2 мушкараца.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се викам љубов и јас сум твоја навика.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тој во мојот живот се викаше – Павел Земанек. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се викаше Олга Ничота. Кога ја запознав имаше сигурно близу седумдесет години.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ние се викаме Бугари, како што еден човек се вика со едно име, да речеме Петар.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Па сепак во собата се насетуваше она што се вика пладне.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Има два вида бакрданик, варен и вртен. Варениот се припрема на брза рака; откако ќе зоврие водата во котелот, во која пред тоа има турено сол и неколку дрвени лајци сало, полека се сипа царевно брашно и со сукало постојано се врти, затоа и се вика вртен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- „Било едно дете...“ Дедо Спасе гледа дека не ќе може да се одбрани од здодевното внуче па почна: - Било едно дете, лошо дете и се викало Васко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоа беше ден на земја онокрајна. Бог рече денот да се вика дамниден.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ништо во градот нема да се вика по тебе, а и подобро замисли ти се погоди депонија, или улица што не води никаде.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Камењата, море Трајко, под твојот чекан и глето ќе добијат сјај и облик - куќа што ќе се вика, а во неа живот, љубов... радоста ќе се вглезди, дечки ќе се растрчаат... ех!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Брадестите бурлаци запинаат да ги повлечат нанапред уморните октомвриски дождови и сѐ туку се допрашуваат онака на кирилица - тагата превртена наопаку радост ли се вика?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Расказот Грев би можел да се вика Чевли, според предметот, но авторот го крстил според своето христијанско сочувство кон сите нешта, па и кон предметите кои верно ни служат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Рада се бореше за здив, а Снеже продолжи не забележувајќи ја нејзината состојба. - Се вика Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бугарските политиканти не можеа да видат оти поведението на Русија е плод на нивните глупости што се викаат „самостојна” и „национална” политика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше прв обид да се соберат во една печатена збирка оние песни сo кои што умираа нашите борци, песни во кои што се викаше нашето село, нашиот град на решителна „борба за народна Слобода“: „Ајдете браќа, сите содружно, да ги скршиме ропските синџири.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
А што се однесува до постапката на Сираков тој само барал начин како да ѝ се додворува на својата секретарка која притоа се викаше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со други зборови, дајте им ја вие власта во рацете на Македонците, тоа треба да се разбере на оние од нив што се викаат Бугари, та од неколку години после вие ќе видите оти и во Македонија од другите народности ќе остане тоа што остана од Грците во Источна Румелија, по ослободувањето на последнава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дрогата се викаше Екстази; сега, дванаесет години подоцна таа ја трансформира младешката култура до мера невидена уште од шеесеттите, кога канабисот почна масовно да се употребува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше добро име. Едноставно. Така се викал и првиот маж што го создал Господ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се викам Стивен Леонард Џонс и имам дваесет и пет години и тукушто дојдов од планетата Земја и сега стојам со своите добри пријатели Регент и Шо, покрај стариот бунар на Марс. 60
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега тие не го прават тоа, зашто треба да се викаат Бугари, а името Бугарин кај Грците се става многу долу.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како мајстор за мртовечки ковчези ме одредија кога ненадејно му се претстави на Господа газда Спиро.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште на другиот ден Крчо ги навираше своите слаби раце во големите нови машки калци, на кои Нешка навезе и две букви: Н.К. за да се потсетува Крсте од кого се и да му ја потврди својата желба дека така сака да се вика Неда Крстева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само името не ти го знам. Како се викаш? - Златко, - одговори детето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се викаше „Голем речник на странски зборови“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Џиркалец? Што е тоа? - праша Денко. - Така кај нас се вика поскокот. Тоа е најопасната змија кај нас.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се чини, типчето веднаш сфати во што е поентата, се разбира дека имав мобилен и штосот со фиксниот значеше дека ако е фаца од естрадата може барем да биде џентлмен и пред да ми го побара бројот, барем да ме праша како се викам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Од десната страна на огништето слободниот простор се вика „машкиот кат“, а од левата — женскиот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јагиќ ни вели дека јужнословенските јазици се и биле синџир од наречја; исто така дека сите јужни Словени до образувањето на бугарската, српската, хрватската и словенечката134 држава се викале со едно име -Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Па и денес местото се вика Велков Гроб, иако денес таму не може да се распознае никаква трага од некаков гроб.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Меѓу другото, јас сега од автомобилот го видов неговиот помошник - како ли се викаше? - Аршински. Тоа не е на добро.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јоргос (сите Грци, како што му се причинува нему, се викаат Јоргос), му се јавува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа, строга од некоја своја правдина и со ѕвезда од танки брчки околу устата, застанала пред двајцата без да им одговори на поздравот. Чекала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И намерно не знаат како се викал, едни го крстат Григорие други Георгие, и намерно не знаат ни од кое колено на Акиноските бил, дали од првото што се доселило во Потковицата или од некои од подоцнежните (и покрај што настаните, видовме, укажуваат на првото, врзано е за првите доселеници Турци во Потковицата, конкретно за Арслан бег, но кога човек ќе му обрне внимание на тоа, тие, за да му дадат уште поголема зачуденост на сето ова, за да ја изедначат сета таа историја со божје претсказание, си плукаат во пазувите, крстејќи се бошотат нејасни зборови и избегнувајќи да одговорат или да го продолжат разговорот, итро и брзо ја менуваат темата) но бил стар, мошне стар, и праведник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Горната, единствената што е на кат, е работната соба на мајка ми и таа се вика: Одајата со чаеви.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите Словени, поданици на српската држава, се викале наместо Словени – Срби, а на хрватската држава – Хрвати. Така учи проф.Јагиќ 132, а заедно со него и неговите ученици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ти си замислуваш дека постои нешто што се вика човечка природа, која ќе збесне поради тоа што го правиме и која ќе се сврти против нас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
1. Робот што му го беше дал Мемед-паша на ибн Пајко, се викаше Бошко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас не бев привлечен од Холивуд како место.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Книгава, како и мојот предмет, се вика Како да се биде геј затоа што таа фраза ги именува темата, појавата и проблемот што сакам да ги испитам и да ги разберам – имено, токму претставата дека постои правилен начин да се биде геј, дека машката хомосексуалност не е само сексуална туку и културна практика, дека постои врска помеѓу сексуалноста и општествената или естетската форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
____ 1 Така се вика големата шуплива дрвена цевка во која се собира водата во водениците, валавниците и сл.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Верата за разумот е исто што и леќата во скрипториумот за слабите очи на Пелазгиј Асикрит: со помош на леќата отец Пелазгиј ги гледаше оние слова дробни што му беа и сосема невидливи, од невидливото правеше видливо, на непостоечкото му даваше форма и значење, но никогаш не разбра дека таква леќа не само за очите, туку и за душата е нужна, и дека таа леќа верба во Господа се вика!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така зготвената манџа и името си го менува, се вика Јајца на вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ќе го закопаме она што ќе биде пепел, рекол друг зад Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А имаше едно војниче, Крстивое Пешиќ, чинам се викаше, па тој, не знае кај да се скрие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А во светот што се вика Прењес, полека битисува. Секој ден. Секоја ноќ.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кај Зоки дојде гостин. Едно селанче од некое далечно село, дете на пријателот од татко му. Се викаше Толе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пред Турците ние сме „каури” и „раја”, и „каури” фативме да се викаме и меѓу нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Останала зачудена и не видела, а ни тој, дека разговорот им го слуша легнат под сенка на дуња Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ех, кукло, ти што ми го разубави животот, ми налеа среќа за вечни времиња, како ли се викаш?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А сигурно не знаеше ни тоа дека тие светли точки по небото се викаат ѕвезди.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Првата од нив ќе биде вашето тајно, значи и лажно име, драги читатели, без разлика која ти била или кој ти бил и без разлика како инаку си се викала или си се викал.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше ден на погибиите. Бог рече денот да се вика погибија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Порано се викаше „Свети Мартин во полето“, додаде старецот, „иако не се сеќавам на никакво поле во тој дел од градот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Нека се вика Небеска, беше рекла жената, мислев дека е падната од небо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но затоа се пренесе шепот дека тој, кираџијата, кој се викаше Дончо, го испратиле агите без никаков суд на оној свет, бидејќи колџиите му нашле во оризот некакви „железни јајца" за кои тој „не знаел откаде дошле и кој му ги турил во вреќите"...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Се вика Даме Груев. Тој е од Смилево.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И по сето гореречено ќе се најдат мнозина што ќе речат: Можеби вистина е дека ако немало досега македонска словенска народност, таа може да биде создадена од времето, особено од сегашните историски околности; вистина е оти Македонците по својот јазик не можат со право да бидат наречени ни Бугари ни Срби, ами се нешто одделно, т.е. претставуваат одделна етнографска единка, но пак – како ние сега можеме да се викаме Македонци и да создаваме одделна македонска народност, кога ние, нашите татковци, нашите дедовци и предедовци сме се викале Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А тој, како на готовс, срипа и извади пластични чаши и налеа од сокот држејќи го под мишка бебето, кое, патем, се викаше Барбара. И ѝ личеше името!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Па како се викаш? - Нероден Петко. - Нероден Петко. Господ да чува!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
На средето куќата се дели на два дела, но не со преграда, ами со една долга греда колку што е широка куќата (колку да се знае оти е разделена) спружена од едниот до другиот ѕид поземи, таа греда се вика „долното било“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќерка му се викала Теодора, значи - Тодора. Гледаш сега?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се разбира, некои гејови и луѓе што им се благонаклонети реагираа со поддршка и со ентузијазам, но многумина други приговараа дека сум бил непромислен и провокативен, дека сум ги ставал геј- мажите на лош глас, сум продавал стереотипи со тоа што сум имплицирал дека геј- мажите се различни од стрејт- мажите, дека сум ја изнесувал лудата идеја дека постои нешто што се вика геј- култура и дека е различна од стрејт- културата, дека сум ја потврдувал хомофопската претстава дека геј- мажите „врбуваат“ стрејт- мажи да се впуштат во „геј- стилот на живеење“ или дека сум ѝ давал на верската десница оружје со кое ќе удри по нас, а со тоа сум ја загрозувал борбата за граѓанските права на лезбејките и на гејовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И имав еден друг дедо што се викаше Велјан, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Проучувајќи ја историјата пред нас, најдов некои византиски списи во историјата на Никита Акоминат, за вашите самостојни господари на тврдината Просек. Добромир Хрис и Добромир Стрез, така ли се викаа?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Под притисок седам, да слезам умирам од овој пекол што монотонија се вика.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
- Ај, попе и коските од децата, рече Уља Мегленоска. - Еште молимсја о упокоенних души усопшеј рабеј твоеј ... Како се викаа? - Ангеле. - Ангеле. - И Капинка. - Капинка. - Па Роса. - Роса. - И Здравко. - Здравко. - И Ѕвездан. - И Ѕвездан и сотвори им вечнују памјат, вечнаја памјат, вечнаја памјат, вечнаја памјат!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Те начекав на тазе боза. - Кај чичко Лазе сѐ е тазе.  - Азис сакаше да го викаат Лазе, па така и сам се викаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само еднаш, кога два члена на Партијата, две жени, седеа стиснати една до друга на клупата, успеа да наслушне, сред вревата од гласови, неколку набрзина прошепотени збора; и посебно споменувањето на нешто што се викаше „ соба еден нула еден“, што тој не го разбра.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој сам и не се вика Петар, туку се вика: „јас“ Се ползува со неговото име само кога треба да се различи од многу други луѓе слични на него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мојата ќерка се викаше Трнка. Трнка е постарата, мамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако ви се случило некогаш да сте избегале од дома и првата ноќ да ве затече сред опустени бавчи, каде што шумот на ветерот ви се причинува како сподавен викот од многу гласови, ќе разберете зашто на Мечета – така се викаше тој – сега му тупка срцето како на врапче затворено в клетка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кофата, сега нова и поголема, се врза со челична сајла и, преку макарата, за амовите на мазгата. Мазгата се викаше Анка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Како се вика брат ти, го прашувам. - Јон, вели, Јон Мегленоски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, сега, дали се викаше С'лп или Сопот, да не те излажам ако кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се вика Нескафе, ќе загрејш вода да зоврие, ќе клајш едно лајче од кафево во поголема шоља за чај и то веднаш ќе се растопи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
16 „Добар ден. Се викам Петар Димоски. Дали е тука газда Таки?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дај боже, сегашното востание да ни послужи како еден урок за нашиот народ, урок за сите нас Македонците, без разлика каде сме се образувале и како досега сме се викале.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- А, како се викаш? - праша Горјан. - Јас... Трајче, а вие? - Јас - Горјан, а другаров Огнен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Оваа збирка на залудни мисли се вика „Бед Инглиш“ (во чест на мојот нов, маќејски јазик), со поднаслов „Иди Даре, кој те ебе, може Вардар и без тебе“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тоа беше ден на разделбите. Бог рече денот да се вика разделија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Но пред да ѝ го даде на Билјана рече: - А детето што се вика Цане, денес не си купи сладолед.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Патем речено не сум сигурен точно дали се викаше пионерска заклетва или нешто слично, и не гарантирам во врска со точноста на извадокот од неа на почетокот на текстов.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Пченкарнава погача се вика во градов баба Наца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Благодарение на американизираното преименување на митските имиња + незнаењето на преведувачот, во епизодата за подземниот свет, Кербер се викаше Субрес, Деметра – Демида, Кентаврот – Сентор, а Персефона – Постстефани!!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сите ние - и ние терористиве и сета онаа мизерија од политичари, патриотари и џамбази и обичните луѓе, како тебе - сите ние сме немоќни пред она што се вика: судбина на Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Рековте и самите дека сликата се вика „Есенско цвеќе“, а на неа ни грам жолтило!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Може ќе се вика Мурат, може Муралај - не знам, ама дури и харем да има, око мое не ќе го види повеќе!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
– Добро, добро – рече везирот – ќе ја расправиме таа работа нели дојдовте овдека, но... како се викаш ти, мори ѓаурко? – ѝ се обрна Мехмед на Анѓа и ѝ се наднесе над главата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Човекот се вика Методија и носи дрва за Шумското. Кај браната јас ќе ве преземам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Знам сѐ: која тревка како се вика, каде расте, кога расцутува, што лекува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја праша стрина Маловица како се викала мајка му на Илка. Таа ѝ одговори: Стојна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Утрото Јадранка ми рече дека еден ден ќе вози таков џип. Да ... - рече - ќе видиш... Јадранка да не се викам ако еден ден не возам ваков џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ОСТОИЌ: Ти не знаеш како се викаш! (Седнува) Пиев. (Пауза) Џабе пиев. Ни малку да ми се замагли пред очите. (Пауза. На Киро.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Не е важно како ќе се вика, - вели.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Откако ќе добиевте црвена шамија (како што се викаше и една детска емисија на тогашното Радио Скопје), следуваше полагање на пионерска заклетва.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- И јас сум од Скопје. Се викам Џавид. А ова е мојата другарка. Се вика Емина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Баш пред некој ден читав во еден весник дека, замисли, во еден град кој се вика --- Македонија! --- во државата Алабама, отвориле ново основно училиште во најмодерен стил.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Море грамотен човек, му велам јас на даскалот, да не си учел нешто за крал, за цар, му велам на даскалот, Харалампије ли се викаше, му го заборавив името.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа беше ден на тиранијата. Бог рече денот да се вика тиранида.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ѕвонењето на шината за вечера, што стана толку делнично, за него е како ѕвонење на камбана што повикува на вечерна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„И тоа мое заминување од Штип, ќе го сторам“, рекла Сузи, „со Црвенокосиот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како се викаш? - Трајче. - Да си ми жив, бабино!...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А зарем е битно она што не постои? Заборави го!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А како се вика брат ти?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Трајче праша: - Зошто, стрико Евто, ова место се вика Пишишки Камен?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„А што да напишам сега на тенеќето?“ прашав. „Стокми нешто што не боде очи“, ме посоветува Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Смит“, одговори Винтон. „Смит“? „Чудно. И јас се викам Смит“ рече жената.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Сите пилишта личат на пилишта, вели Јон, сите пилишта се пилишта, вели иако различно се викаат, вели и ја крева мотиката, тргнува нов ред да забере. Јас одам по него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од друга страна, имајте на ум дека тоа не е безопасно, бидејќи претворањето на читателот во јунак на една книга му дава на писателот можност да го повреди, па дури и да го усмрти само во два реда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еднаш донесе сценарио во Фектори и ми даде да го прочитам - се викаше Up Your Ass.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Како се викаш, бре, го прашувам. - Мирче, ми вели. - Абре, ти да не си брат ми, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Викаат како што се вика на митинзите: Да живее! Долу!...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се викавме вистина „Бугари” и „христијани” во национална смисла, но зошто тоа е и дали е навистина така – ние не се запрашувавме многу— многу.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Згрешив, се повлекол тој; се викал Јован Стојче-Стоилков и бил исплашен и беден; како да се родил на друг свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трајче излезе надвор, а Тале му го намести на коњчето самарчето и праша: - Како се вика татко ти?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Одново бродиш – а неа нигде ќе ја нема И сѐ што ќе видиш пред да оземјиш, пред да онебееш Ќе биде сликата: Си играат две дечиња заборавени крај водата сина Едното уште кружи – другото се вика Разделина.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
" — и се распрашаа меѓу себе кој со кој војвода е дојден, та падна збор и кој како се вика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како се викаше таа војска? Чие име го носеше и кој ѝ го кладе?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Очите уште добро му гледаат, но нозете слабо го служат и затоа се потпира со стап. Дедото се вика Стамен.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Нека се вика, нека се вика... како сакате, само не Сталинка...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние се викавме Бугари. Со тоа, од една страна, сакавме тоа име да ни послужи како центар околу кој ќе можеме сите да се згрупираме, без да бараме за таа цел некој друг, а можеби и сосем нов, од друга страна, ние мислевме оти вистина во соединувањето со Бугарите е нашата сила.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И филмот, како и драмата, започнува со сцена во која Марта, ликот што го игра Елизабет Тејлор, прави своја пијана изведба на Бети Дејвис и ја изговара нејзината денес веќе класична реплика, попусто тормозејќи си го сопругот да се сети како се вика непознатиот филм во кој прва ја изговорила и се обидува, не многу успешно, да се сети на сижето на филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Работела како редактор, таму де, кај што се печатат книгите, вие повеќе знаете тоа како се вика, а и од таму го знае и татко ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Значи дирекцијата на дрводелската задруга се клава ад акта! Така се вика фирмата кога ќе пропадне?“, прашав. „Точно така. Ад акта“, одговори Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Горјан се напи и радосно извика: - Е, ова се вика, братче вода! Вода, балсам!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но, пак ќе кажам дека ја сакам, зошто таа е мојата муза. Се вика СВЕСТ. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Првиот чекор се вика сегментација и во него целата површина се дели на сегменти кои се кандидати за различни смислени целини на сликата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Немаше книги што ќе ти кажат кога си се родил и како се викаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Билјана не рече ништо. Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Оној негов дедо или дедо на дедо му се викал Парамон и, како сите од тоа време во Кукулино, бил умен и со две очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа нешто им шепотеше на своите деца: најновата кукла Марија, веќе по малку распарталеното мече што го наследи од мене и една огромна чудна кукла од крпи што ѝ се вика Калина.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ж: „Акростихови” велиш! Па Бах исто така пишувал понекогаш акростихови, што и не е зачудувачки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Местото се вика Превалот и нужно тера да застанеш и да погледнеш долу каде во прстенот на околните планини се легнати двете преспански езера.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се викал Гијом и многу сакал да јаде чоколадо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Триесет и три дни патувавме до таа планина, во сосема чудна и непозната земја, сѐ додека не стигнавме до еден град, Керманшах што се викаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Запрашаниот се сврте кон својот другар, тивко го праша: - Ара, како се вика ова село? - Крчишта - одговори тој со пригушен глас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Болвата во малиот циркус на париското предградие се викаше Ришелје.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А населението си се вика: кочанчани, кочанки, а децата - кочанчиња.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Си отиде вечерта шоферот дома, а дома тој има ќеркичка што се вика Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Поминав со одличен успех во четвртото одделение, со подарок книги, се сеќавам едната се викаше „Дукати“ а другата ја заборавив и одвај чекав да ги прочитам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Диме, така се викаше младиот монтер од Неготино.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И таквата организација се вика идеална!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ја прашав како се вика и ѝ побарав вода. Молчеше. „Се викам Лозан“, реков. „Ова село Лесново ли е?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го одбегнуваше зборот „јубилеј” и придавката „јубилејна”, зашто го потсетуваше не дека зрее туку дека старее, а тоа никако не се согласуваше со неговиот темперамент, на кој - по негово мислење - повеќе му одговараше поимот „младост”, па макар овој во јазикот на баба му да се викаше „аџамилак”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Други, други, вели Спасое. - Е, имав и еден подалечен дедо што се викаше Станко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И не знаеш како се вика тој јад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чупалево ќерка ми е, Драганка се вика; мајка ѝ умре ланска година и нејзиниот гроб таму остана, во Солун.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Им кажуваме како треба да се викаат. Внесуваме култура прва.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од самиот зафаток на револуционерната организација Македонците во Бугарија, или со бугарско образование, работеа под маската Бугари, едно затоа што така се викаше голем дел од населението, а друго, што по тој пат можеше да се добие поддршката на бугарската влада, на бугарскиот народ и на Бугарската егзархија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа ти се вика суптилна тактика.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Фала ви што дојдовте да ми кажете како да се викам, вели Дуко Вендија, што е ова, друга вера, а?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така се станува бесмртен!“, го бодреле другарите кога одредиле отсега па натаму да се вика Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Значи мојот ластар се вика Виктор, име извлечено од зборот победа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Фрлив поглед на плавата. Беше многу попривлечна оддалеку - вака одблизу убаво се виде дека има проблеми со забите, но сепак беше највозбудлив примерок на dragqueen наоколу. 126 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се претстави: - Се викам Русалка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А онаму, еј, под оној рид, Чукар се вика, пак има таква една бука, а местото се вика Велков Гроб.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како се викате, ме прашува. Небеска, ѝ кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земанек седеше на своето место; очигледно, и покрај сите физиолошки потреби за сон, што обично се викаат мамурлак, тој беше совладал еден физиолошки закон; на тоа го обврзуваа редот, поредокот, општеството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дедо ми пак по мајка (мајка ми беше од Севојно, сега не постои, го покрија водите на вештачкото езеро кое се вика според селото - Севојнско Езеро), го паметам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ете и јас Србин се викам, - рече Србин. - Лажете, - рече Љаке, - ама ќе преведам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во моментот јас од родословното стебло, знаев по нешто сѐ до предокот Никола Поцо, дека се работело за моќно и старо стебло, но со целосна сигурност можев да зборувам само за последните колена, дека, на пример, дедо ми по татко се викал Стефан, а по мајка Славко и дека татко му на Стефан, мојот прадедо, се викал Митре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ацо и Веселин, така се викаа, ги фрлиле на печалба, малата печалба и сиромашниот селски живот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
КИРО: Изменети се времињата, тетка Султано. (Пауза) Нели Рајно? Како се вика синот?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ако е така, ќе приговори бугарската партија од Македонци, тогаш што означува црковното прашање, во кое Бугарите и Македонците одеа рамо за рамо и последниве се викаа и работеа со името Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
131. Други историчари, особено лингвисти /јазикознајци/ тврдат оти сите јужни Словени во времето на своето преселување на Балканскиот Полуостров зборувале на разни дијалекти /наречја/ од еден јазик и сите се викале со едно општо име: Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Се викаат ноќник, цветовите се отвараат ноќе и шират многу пријатна миризба.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа беше ден на исчезнувањата. Бог рече денот да се вика бестрагија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во нашево ново време ќе завладеат и нови техники.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Како куратор сосема коректен. - Нели сега се вика куратор, а не кустос?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Седнавме како први гости на денот крај најблиската масичка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
МАКЕДОНИЈА (се викам, името не си менувам) Лулка на желбовиденија, со наросено лице...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тука се наоѓало селото Горно Водно, точно тука било сретсело со чешма со шест шопури, а над неа голем чинар... селото го нема, чинарот го нема, од шесте шопури не тече вода, ама останало местото да се вика - Шесте чешми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
154. За првото еве што може да се рече: Македонците сите заедно се викале Срби не повеќе од педесет години, а во некои делови, и тоа во северните, нека било сто и стопедесет, но не и повеќе години.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Другар ми Ице (така се викаше пола Гевгелија, зашто другата половина беше женска популација) ми донесе бланко уверение и разгледница „Успомен из Џевџелије“, со сите знаменитости од тој град, меѓу кои, како најголем хотел „Југо“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Си влегоа дома, си седнаа и таткото сѐ по ред ѝ раскажа на Билјана за детето што се викаше Цане и што сакаше да го купи автобусот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Името го има добиено од две причини.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Горе над селото, на сртот на Зајачки Рид, кој овде се вика уште и Веселички Рид, десно од патот, кој доаѓајќи од селото и префрлувајќи се преку ридот се спушта во Потковицата, во еден густеж од капини, над кого се издига закржлавена слива, има еден пак безимен кладенец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, во едно се разликуваа. Едната верверичка, што се викаше Буба, беше многу ранобудна и многу работлива.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Парламентот? Таа збирка на уникатни полуписмени и корумпирани дибеци беше до толку глупава за да донесе нешто што се вика Резолуција за предавање на власта.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А на покривачот, над овој черен, има малечок отвор преку кој излегува чадот (иако може да излегува преку покривач каде што сака); тој отвор се вика „баџа“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Остана само еден нашинец. Македонец. Ефтим Дракалски, мислам се викаше. Од Малешевијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, фала му на Бога, рече судијата, барем знаете како се викате, и се засмеа, но ваквото однесување воопшто не го навреди татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Долго, можеби неколку години, се собирале орли-стрвојади на тоа место, а самото место до ден денешен се вика „Камилите“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бог рече денот да се вика скитија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Еднаш, пред некоја своја најдобра пријателка, заборавив како се викаше, истата таа девојка од куплерајот, (Розе ли, Сузи ли, татко ти никогаш не паметеше имиња), божем изјавила дека постои можност да го напушти ова штипско буниште сместено дури во грдото Горно Маало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Калуѓерите запишуваат како се викаат и колку ќе останат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А ти се вика, ти се рика, што се вели, ама си го прекасуваш и гласот, не го пушташ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да, да, како не го знаеш, изгледа јас не го изговарам како што треба, - се вцрвени Ѓорѓија, - се вика Клод Дебиси.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
(Во гимназискиот оркестар удираше на тапани, па тераа шега спорејќи се дали е поправилно да се вика „тапанџија” или „тапанар”.)
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од другиве излети главно нема фотографии зашто се инкриминирачки и можат индискретно да се искористат за јавна бламажа, или тајна уцена па, секако, е подобро да не паѓаш во транс, па да документираш нешто што може да биде сѐ само не да биде трајно... па, нели излет се вика?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
13. Ме носеле борци од едно село, до моето. Коле и Алексо се викаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МИТРЕ: Ами, во... Како се викаше бре, Анѓеле, вилаетот што ќе те носи компанијата?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тоа е борбата на Ѓурчин со еден одметник - јаничар, кој вршел зулуми меѓу народот од Солунскиот крај, каде што Ѓурчин одел на зимување со своето стадо. Јаничарот се викал Алија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше тоа прекрасно парче, навистина. Пергамент -хартија, така се викаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Преку поточето, низ буковата корија, се качуваше тесна патека, лазејќи кон ридот, кој се викаше Гола Глава, префрлувајќи ја височината преку еден превал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Мојот Тим се настрвил на едно дете. Сврдел, чинам дека така се викаше.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Имало тоа и дедо а дедо му се викал... - тука дедо Спасе застана.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Спасое прашува: - Име оца, деда и прадеда. - Татко се викаше Видан, вели Мисајле, а имав еден дедо што се викаше Славе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јадранка да не се викам, ако еден ден не возам ваков џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
После одиме по куќи и прашуваме: колку машки, колку женски, како се викаат, како се презиваат. Им ги менуваме презимињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно во тоа време си мислеше и на детето што се вика Цане и собира пари да купи автобус.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Таму не се вика ни алт, ни друго, веднаш ќе те наполнат со олово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од меѓата го виде бегот — Челебија што се вика овде — ги виде гавазите и надзирателите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Подоцна најдовме дека едниот се викаше Ване Доров Малков од костурското село Шештево, внук на комита кој загинал на Ножот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Таа објасни: - Ова место се вика Мечкина лагуна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И почитуваниот Богдан Јанков имаше еден таков свој континент, делче на светот што само нему му припаѓа и за него е непроменлив: ја одржува мекоста за нечујно чекорење меѓу проѕирни габери, бресилки и дабови, и за негово лежење, детски, ничкум, со чело на синкав мов, под јата златоперки, или жолтавки, или саријасми, како што одамна со туѓ јазик се викале денес се сосема ретките и скоро заборавени преселни птици, по боја и по необичност блиски, поточно слични на парче сонце.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не можевме да го заборавиме денот кога брат ми партиец пресуди, а татко ми се согласи козата да се вика Сталинка, макар што тој си остануваше верен на определбата да се ослободуваме од имиња на војсководци, светци, ослободители, да бараме имиња меѓу цветовите, природата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Имав. Всушност полусестра, таа беше од вториот брак на татко ми, се викаше Трнорушка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Како се викаш, душо? - ме праша. - Кате - реков.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А пак тука, во соседството, има еден лекар, Унгарец, Карољ се викаше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така еднаш брезничани, зашто селото каде што се пее оваа песна се вика Брезница, заприкажуваа за Лумана арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За моја среќа или несреќа патот за Штип и за Криви Дол го затвори германската војска што се повлекуваше од Грција.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој што не е роден – нероден е, па нека се вика како што сака.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од турско гледиште и не е право Македонците сите одред да се викаат „Срб-ѓаури”, зашто тие им се предадоа на Турците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Има голема глава, кусо дебело тело, има цик-цак шарка на грбот и мало рокче на устата. Таа може да се џирка и затоа се вика џиркалец...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Попот го зеде тефтерот и моливот од калуѓерот и почна да пишува: „Во лето од рождество не плоти господа и спаса нашега Исуса Христа 1563 прииде во веси сеи богомолец – черноризец, – (како се викаш, оче?) – го праша калуѓерот. – Отец Серафим – одговори овој, а попот продолжи да пишува: Отец Серафим собра милостину од...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Ве молам, за покојникот, да ми издадете умреница... или како и да се вика“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Србите можат да затрубат дека Македонците се Срби, штом не се Бугари, зашто така се викале до турското доаѓање на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Ти ќе се викаш Летка“, ѝ рече Едо. Елефтерија ништо на тоа не приговори. Премолча. А немаше таков обичај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Носителите на тие колца-наречја некогаш се викале „Словени”, а после ту Бугари ту Срби, додека конкуренцијата на овие две имиња не ги направи обете туѓи за Македонските Словени и тие не фатија да се именуваат со старото географско име на својата татковина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дедо Спасе има и едно малечко палаво внуче. Тоа се вика Васко и многу ги сака дедовите приказни.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Си слушнал за него, сигурно. Ѓорѓи Кратовец се вика.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Фак, тунел. Тек сега ништо не гледам! Како се вика на руски „сте чуле ли вие за сијалица“?
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Едниот од придојдениците со белег на замисленото лице, најверојатно детски спомен од рог на туѓо говедо и со сенка на возбуда во светлите очи, онакви какви што можат да ги имаат и децата и мачките, се викал Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пандо му подаде рака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Словени се викале и Србо-Хрватите. Имињата Срби и Хрвати се носеле од малечки јужнословенски групи и биле племенски, а се сториле народни само кога нивните носители, т.е. племињата Срби и Хрвати образувале големи држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Докторот ги избриша очилата и пак почна да го намотува брадичето околу розовото полно прсте. „Ова е заблуда“, рече докторот промрморе нешто нејасно, тапо, двосмислено; науката му се викаше сомневање.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ова се вика вино“, рече О'Брајан со лесна насмевка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Имало нешто што се викало „жолта фонтана”, у стилот ти доаѓа госпожата, ти вика сакаш жолта фонтана, ти викаш сакам, те носи во одредено сопче, ја вади, ти моча на фаца и за тоа имаш 200-300 евра.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Јас мислам да се вика: „Братско стебло“. А?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
My name is Kiril. My aunt leave me... Како се викаше наследство? Bullshit!
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Празниот простор под огништето така и се вика — „подогниште".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едниот се викал Борис Калпак, другиот Наџак-Јанко, обајцата настрвени и со крвави раце од она што пред тоа било и злосторство и одмазда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Цицлестата доброќудна кенлерка која послужуваше во барот се викаше Дајда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Горни крај, до самиот ѕид е спружена друга греда што се вика „горното било“. На неа седат чесните гости.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оној што предложил да се вратат, да му се покорат на претскажувањето, можел од помладите да биде закопан со мртвиот: сам нека се врати, со ластегарка ќе му помогнат да побрза.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го прашала бара ли да му плати заради тоа што го носел товарот од половината на поточето стрмоглаво упатено од лесковата гора кон неголемото село, на она патче по кое некогаш, според Доце Срменков, се спуштил светецот Гаврил и ја соѕидал од камен, земја и пот првата лесковска куќа, лесковска зашто некогаш заради лесковите шуми селото се викало Лесково.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа беше ден на погубите. Бог рече денот да се вика погубија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Затоа обединувањето беше зафатено врз почвата на тоа што Македонците се викаа Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Баритонот молкна и самиот се потопи во непроѕирноста. Само накај село борците се викаат еден со друг кај каменото црквиче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Според нив, сите деца требаше да бидат зачнати со вештачко оплодување (вешсем, како што се викаше во Новоговорот) и да бидат одгледани во јавни установи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- А твоето вистинско име? Ќе ми кажеш ли нешто за него - настојував да дознаам барем малку повеќе?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не е вистина! - извикуваше тој. - Дедо ти, да му кажеш, се вика Ставрос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Џеки ми ја претстави плавата: „Хоуп Слејтери”, тоа беше името што Кенди го користеше во тоа време - нејзиното вистинско име беше Џими Слејтери и беше од Масапек, Лонг Ајленд. (...) Sgt. Pepper беше хит тоа лето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
МАКЕДОНИЈА се викам името не си менувам!!!!!!!!!! МАКЕДОНИЈА ВЕЧНА!!!!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Така се викаше русата мрежичанка, на која Толе ѝ го предложи своето пријателство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Воздушниот коридор Еден, на пример, не се викаше така во тие денови: се викаше Англија или Британија, иако Лондон, во тоа беше прилично сигурен, отсекогаш се викаше Лондон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И имено тоа овоплотување на грчкиот презир кон нас и е причината да се викаме „Бугари”, а не историските традиции.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Фатив пријателство со еден италијански војник. Се вика Федерико.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Јас се викам Грдан, а вие? - Тоа се гледа, а јас Грозда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
137. Ете зошто, прашањето кое наречје треба да биде општ литературен јазик за Македонците и Бугарите, ако првите и за напред ќе се викаат Бугари, коешто прашање сега не се поставува на дневен ред, зашто умовите на сите Македонци сега им се зафатени со револуционерното движење, еден ден неминовно и без други причини ќе поведе кон едно расцепување меѓу Бугарија и Македонија, со создавањето од страна на последнава свој литературен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Имав една, Евридика се викаше. Не ни одеше, морам да признаам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дора уште повеќе се исплаши. Таткото на Ане и Томе беше уште пострашен од баба Нада. Се викаше Тони. Имаше мотор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Лицето на Доста ѝ е белоцрнгалесто, калеша, што се вика. Ама калеша, не црна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И секогаш тие инсекти, неповикани, наездливи – комарник се вика мојата кора мозочна.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А и нови потреби ќе се јават. Еднаш, кога се уште му пееше петлето на Боге од Бањи, лично му реков: зар мора мртовечките сандаци да се прават само од штици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Тоа се вика тетовирање, - ми објасни дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ами каква нова, т.е. македонска народност, кога ние, нашите татковци, дедовци и прадедовци се викале Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се викам Дејзи и многу се радувам што сте од Европа - нѐ пречекува малолетното девојче кое ги опслужува гостите во ресторанот Хуан дел Мар на плоштадот Санто Доминго во Картагена.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од конците на новогодишната програма е изоставен само еден случај што се вика Нероден Петко.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Како се викаш?“ праша Винстон. „Џулија. Јас знам како се викаш ти. Винстон... Винстон Смит“. „Од каде знаеш?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето ти рече да се викам Нова Година.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сретнав еден таков мајстор, беше дојден од престолнината, мислам Ресенечки се викаше: умее и витрина да обликува, и легла, а и маси и столови какви што користел само некој француски крал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А ова, шареното, нека се вика Џеки!“ - извика Мише и го крена второто кутренце.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Како се викаш? СВЕТЛЕ: Светле. АНДРЕЈА: Убаво име.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се прави нетопот (една тенеќија, издупчена и свиена како корона, наресена со разни пари и мониста) и невестата се променува во особена кошула која се вика „црнетата“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во него имаат раководна улога само Македонските Словени што се викаат Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не треба да се заборава и тоа како се изразуваа во европските весници за битките на четите со Турците: четите се викаа банди и тоа бугарски, а не македонски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Јас се викам Томаица.“ „Да, знам. Најубавото име во градот.... Како сте? Каде одите сега?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
— Митре ми е името, ама, како шо знајте мајките не викаат на галено, та Мише се викам сега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Источниот крај на прилепската нахија е одвоена област со засебни планински граници, обрастени со големи борови и дабови гори, која се вика Мариово.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Соколе Ефрутоски, Стојче Иваноски, Мирчески, Ставрески, некојси Каменоски, Огненоски, некоја Слободанка, една се викаше Добрила, потоа Виолета Донеска, - сите тие станаа вистински никаквеци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Но некако мораш да се викаш. - Морам, нели?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Имаше многу деца а имаше и еден син колку мене кој се викаше Камбо и кој подоцна замина со мене во партизани и ме спаси од стрелање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Добил вест дека татко му умрел во Америка и во писмото ми вели: ,Крстете го Иван, како што се викаше татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И кога стигнавме, кога патот го изврвевме и тој се срони во најфина прашинка под нозете наши и се потроши, здогледавме рамна земја со ситен песок, пустина што се вика, и среде таа рамна земја – го видовме папокот на светот: планина гола, непошумена, гора соголена, висока до небото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се бендисуваш. Тоа си беше поубаво. Немаше тогаш ни мерници, мелници, како ли се викаат?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Долгот кон татковината и народот, до неговото исполнување, се вика народен идеал и кон неговото исполнување треба да се стреми секој свесен човек.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Како се викаш? - Василка, а дома ме викаат Циљка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Да ми кажеш како се вика кралот на подводието?“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Голем Пат, пак, поправо тој би требало да се вика Широк Пат, наместа достигнува широчина и до десет метра, на северниот крај на срецелото се издвојува од Пазарџиски Пат и тргнувајќи право на запад, минува, од северна страна, помеѓу гумното на Дамчевци Џаџовци и, од јужната, помеѓу северниот ѕид на чифлигот Трпоски и авлиите на Дамчевци Мирчевци, Дамчевци Дамчевци и Бозовци Перуновци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој имаше спортски мотор и се тркаше на спортски трки, на ридско-брзински натпревари, како што тоа се викаше тогаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Третата точка се вика „Дедикар Икарал”. Таа е за еден човек што се викал Дедикар Икарал.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Го прашав како се вика, колку да го прашам нешто. Гордо ја подигна главата. „Исус“, рече додека се разделувавме.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ќе направиме, - ѝ велам, - само како ќе се вика?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Би сакала да се викам Мери, Мими или така некако“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Глупаво беше да молчам само заради тоа што сум збунет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас се викам АО 441, а Оливера Поточка АО 442.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сега бујрум со мене да ме носиш кај тој, како се викаше...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Инструментот ( се викаше телекран ) можеше да се стивне, но немаше начин сосем да се исклучи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кај вас, во Потковицата, ме испратија Ончевци, (делениците Акиноски кои живееја во Солун по стрикото Максимов Онисми, нагалено Онче, се викаа Ончевци и таму, во Солун, го држеа Бошњак Ан), тие ме испратија кај своите деленици во Битола, а тие овдека, на Имотот, за да го засолнам чупалево.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како се вика детето? — Иван Абазовски, велам и уште шмркам со носот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А, агресивна е оваа нејзината нова.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, тоа се вика вистинска банда, - се помислив воодушевено, погледнувајќи, не без презир, во моите момчиња кои одеднаш ми се видоа многу нежни, неприлично облечени во фармерки и патики, убаво исчешлани и премногу чисти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ОСТОИЌ: Како рековте вие се викате? ВЕЛКОВ: Не реков јас ништо.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Алекса не се изненади, а Петко излезе веднаш по Бајракот и Ѓура та и тој назорум тргна по последниов на пет шеесет чекори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не бадијала се вика Карабуниште, и тоа под Голешница, гола планина, ни дрвце ни изворче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)