Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се разбира, не е само раскошот единствената причина да се видат обата дворца, туку уште повеќе и фактот што низ нив се гледа релјефно раѓањето и пропаѓањето на едно царство, особено убаво предадено низ портретите на падишасите, сместени во една галерија на „Топкаписи“, низ чии ликови се чувствува топотот и растежот, славата и пропаѓањето на аџеилуците со нивниот последен изданок Решад, чија старечка физиономија соодветствува на „Болниот од Босфор“ - отоманското царство во распаѓање...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Колку што знам, ти си таму и таму ќе се видиме и ќе бидам в село за дваесет и осми, за празникот наш Света Богородица“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене го дал господ, бре кузум, токо дојдов да се видиме и да куртулам селаните од овие пезевенци, вашите спаии, бре!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога и да е, ќе се појави, ќе се види.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пенест звук ми ги бодина сетилата - има мирис и меѓу стиховите што пробива солена и пловна снага да се допре, да се види пред да се опише.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

По извесно време кучињата се оддалечија од терачите, и по лавежот што доаѓаше, се виде дека мечката е одмината далеку.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Долго време размислувам за мајчиниот аманет пред патувањето да се видам со нејзиниот преостанат брат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И на тебе да му се види убавината.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бојана Жиовката излегла на портата да го побара Толета, и кога ја виде Доста. застана да се видат и полафат, почнувајќи прва: — Мори, каде вака, другачке, со вурката за поас?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најверојатно не се занимаваше со ништо, бидејќи внатре во ѕидините на Донскиот манастир можеше да се види и наутро, и преку денот, и навечер, единствено ако непрекинато работел во ноќната смена...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го снемало. Кога се вратил (можело да се види дека беневреците му се влажни на колениците) од отворениот гроб се кревале лилави чадишта и уште нешто - мирис на нагорена волна и на човечка тага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Којзнае друг пат дали ќе се видиме, ѝ вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Насекаде, крај ѕидот, можеа да се видат предвреме пробудени деца, уште во матен, тежок сон, гурелави, посинети и во треска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Повеќето од жените на козарите првпат во животот се беа промениле во чудесните народни носии, полни срма и сребро, блеснати во преплет со прекрасни и невидени бои, од црвено-модрикава до жолто-зеленикава, бои што можеа да се видат само во планински предели.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Познато е дека луѓето под маска доживуваат еден вид транс, затоа што се наоѓаат на тенката линија меѓу идентитетот и алтеритетот, меѓу она што сум јас и она што ме прави маската (не-јас); во таа двосмисленост на идентитетот (како и кај проклетиот формулар што се вика пристапница) се состои трансот, карневалското чувство на еуфорија; во такви услови анално-гениталните опсесии стануваат неминовни (по тоа не се разликуваат партиите и карневалите); и треба да се види допрва зошто двојството на идентитетот, по правило, кај сите народи и култури, се сврзува со анално-гениталната метафорика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Врвејќи крај ѕидот, се видов мигум во огледалото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се виде: ќе нѐ корне болеста, од корен ќе нѐ корне, ќе нѐ треби.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали ќе можеме да се видиме по смртта, господе?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ти лично го имаш пребрано тоа гајле!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Се радувам Леме, рече искрено израдуван, - се виде беше среќен, - многу ми е радосно срцево што се врати твојот вид, момче, а сега ајде да проанализираме малку, Леме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

МЛАДИЧОТ: Оттогаш не сме се виделе. Токму затоа и сакам да го видам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дрн наутро телефонот и слушалката ќе ти шепне – си отиде П . И во одговор велиш – ќе се видиме пред капелата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаци дека тоа ќе го стори, се виделе кога Андро од некое време зафатил да прави јамки од секакви нешта што ќе му паднеле в рака: од јаже, од жица, од повит, од синџир.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од тогаш, од тоа доба се тутули така трогнат кајшто сенките се топат во последна рамна пропаст. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 132

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа е обид да се постави невозможна метафора, и потоа да се работи со неа и да се види дека не функционира. Тој е гнил соработник!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој ден ми се виде грдо-бигорен а ноќта тешка и темна небиднина Јас чекав чекав чекав: слегував во пеколот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не се знае што ќе искомбинирам јас - газдата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Затоа не можеше да се види какво му е лицето.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Езерото мигум ми се виде како голема солза…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога излегоа пред гробиштата луѓето се видоа цели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со оглед на тоа дека е аутопсична (аутопсија на старогрчки значи да се видиш себе си, да зборуваш од свое име, да зборуваш за она што си го видел со свои очи), сликата подразбира лично сведоштво и искуство преку патување, откривање, набљудување, размислување“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се знаеше, а тоа можеше и да се види, кога доаѓаа или си одеа, дека многумина од нивните млади мажи учат или попуваат некаде во Битола, во Солун или во Света Гора, дека кога требаше да му се исплатат давачките на дворот, сами тие му ги носеа, дури во Константинопол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога му се видоа малку овие вооружени сили во Европа, Хилми побара зголемување и од преку Босфорот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во миговите на разведрувања можеше да се види целото пространство, панорамата на реката, трите града, пристаништето, доковите што се збиваат покрај водата... пругата... сите бродови кои заминуваат... кои пак поминуваат малку погоре... зад брдата после полињата... кон морето, после Шатам... Тоа беше единствено чувство...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ќе го отворат ли најпосле последниот капиџик што им пречи подобро да се видат?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ленче си го имаше муабетот со јатрвата оставајќи ги прво децата да се видат, па подоцна се упати накај внучето, додека мажите сите се вдадоа во бурни разговори на политички и економски теми.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Утре ќе се видиме пак, - рече Бојан па замавна со секирата и ја остави забиена во телото на Јурукот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Поминаа денови и денови и писмото можеше едноставно да се стопи од жештината на нејзините полни гради, почна да се титка, некои букви да бледнеат, други да се разлеваат и Чана мораше да почне да им го чита писмото додека уште можеше да се види дека навистина е писмо. Најпрвин ѝ го покажа на Митра.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се свртувам да видам како изгледа тумбата. Се чини чудно но навистина ми се виде населена и веројатно поради тоа веднаш се разликуваше од другите височинки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

КИРО: На еден договор. (Пауза) Ќе се видиме. До гледање. До гледање Рајна. (Излегува.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

А сега, простете ми, морам да се видам со вашиот татко Добре, најдобриот човек на светот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„ Си помислила ли некогаш“, рече тој, „ дека најдоброто што би можеле да го сториме е да заминеме од тука пред да биде премногу доцна и никогаш повеќе да не се видиме ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеднаш: си се чудам на умот. Што ми стана што така ми се виде. Она со претседателот и она со Сатирот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не само што го изгубив телефонскиот број на Теодора, туку, подоцна, постојано ја изневерував можноста да се видам со неа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Вивна пламен и ја осветли куќарката, та се виде постелата на машкиот кат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се виде дека сака да каже нешто важно па Шишман тоа го вознемири и исто така се премести од едната нога на другата и камчето во неговиот џеб пак тропна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Само, ви се мола на обајцата, да си го држите зборот. Бесата бес, шо велаат Арнаутите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Угоре, тоа е истата улица што води кон ридот со лозја.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Се виде таа, џанум! — му се испушти и на Бориса; — предавство!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најголемиот дел од книгите беа пишувани на источните јазици, а најмногу можеа да се видат и книги на француски јазик, кои се најдоа во Татковиот книжен багаж уште од младоста за време на Првата светска војна, кога во Корча беше формирана малата Француска корчанска република со своја филијала во подоцна преземениот Поградец од австроунгарските и бугарските војски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој ѝ себеси се виде на ѕидовите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Можеш да се огледаш на кондурите, да се видиш каков си.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но штом влезе во куќата, се виде дека има други планови и дека не дошол за нешто без да извлече корист.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Убаво се виде дека човекот се помоча в панталони.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Загатка е што моето тело едновремено гледа и станува видено.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кој знае дали во овој живот ќе имаме можност повторно да се видиме?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Останува да се види колку тоа се случува и во другите јазички семејства; зашто, иако спротиставените значења би морале изворно да бидат присутни во секоја мисловна човечка раса, не е нужно дека тие секаде, во значењето, се одржале и дека можат да се препознаат.“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И колку среќна се осети кога се виде лице во лице со него!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неизоставен дел од процедурата беа неговите интригантни пораки. Сакал пак да се видиме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Можело и од подалеку да се види дека е погрд од својата вчерашна грдост, онаков - ненаспан и недоверлив, повеќе со намера да предизвикува отколку да заштитува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ му се виде слично како на сите беговски кули.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Татковиот гроб сега ми се виде голема, ширум отворена книга што ја прелистуваа прстите на времето...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зар може да се види кој налетал врз сламарникот на убиениот?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги внесе врзмите во племната и ја скри торбата во ланската слама, но му се виде несигурно, та преку ноќта зеде копачка и една латвица, та, потемница, ги претури од торбата во латвицата и ја закопа длабоко во истиот ќош. Не заборави да задржи и кладе во ќесето десетина парчиња.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И уште тука се виде дека четворицата ортаци што го нападија Турчинот не јадат леб на една софра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

—Ќе имаме еден маченик повеќе да ги делиме страданиите и ништо повеќе — песимистички одговори Пере, — но ајде побргу, Тоше, и ти Милане, одете, доведете го; барем да се видиме уште еднаш! — им се обрна на дојдените.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имаше генерации од иста рода кои повеќе никогаш не можеа да се видат, да знаат едни за други. Имаше и многу мешања во туѓина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И кога Татковата мајка во 30. години заминува за Турција, да се види со своите браќа и сестри во Турција, по триесетина години откако се разделиле, неа тешко можеле да ја разберат со нејзиниот архаичен турско-арапско-персиски јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можеби две години не сме се виделе и сега не знае што да прави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вода да се напие низ кожа ќе му се види.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Море, кажете си го алот побратиме, та ваа се виде шо се виде! Co м'чење нишчо не бидуа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Дима му се виде лесна задачата и набрзина напиша: „Мплазе купи од Трипка скапо сес овци кози", Прсна Бино во грмовен смев кога погледна што напиша Димо и го натера да го прочита напишаното буква пo буква.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гази по пресно рилано лозје а не сака да му се видат трагите!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Еден ден во годината улогите се менуваа. Заради забава, но и заради поука. За да се види како изгледа светот во очите на другиот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Веднаш се виде дека Х.Х. беше обземен од стариот немир.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ЛУКОВ: (Навидум соземен, но сѐ уште нема сили да се сврти кон Младичот и да му погледа в очи.) Со кого, рековте, дека сакате да се видите?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Па, кого го видов јас, велам, кој беше тој што ми се виде?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Лествичникот, братот мој ја сочува главата на раменици, јас останав Сказник и Мозаичник, ќерката на логотетот прездраве и проклетството го снема, оти се помести вселената и ѓаволот веќе не гледаше нешто што не треба во словата да се види.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

— Кога ќе се видиме? — Тогаш и тогаш...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Требаше само со едно око да се види и рацете бргу-бргу да ги ставите во џебовите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Низ цела Холандија, испресечена со бројни дијагонали вода, не можат да се видат извишувања, освен покривите на висококатниците, фабричките оџаци и телевизиските кули.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Човекот се израдува кога ме слушна, се договоривме да се видиме вечерта. Се сместив во „Хилтон“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се виде себеси како стои таму, во нејасната светлина на ламбата, сред мирисот на бубалките и на евтиниот парфем, и со чувство на пораз и на отпор, што дури и во тој момент беше помешано со мислата на белото тело на Кетрин, смрзнато засекогаш од хипнотичната моќ на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А и забите некако му беа побели кога се смееше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Надвор е студено. Стаклата на прозорците се покриени со иње. Бели се и преку нив ништо не може да се види надвор.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но, ниту тој, ниту таа можеа да издржат и пак се разделија веднаш, со една надеж дека утре пак ќе можат да се видат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но се виде дека бегот сака да си го осигура неговото Кате и предложи да му го наметне на Толета баш него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Прашањето дали новото течење има иднина или не, ќе се разгледа подолу, од каде што ќе се види оти тоа, ако се остави само на себе и се игнорира, ќе се развива само, а не ќе опаѓа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А ако некогаш се случи да се сретнеме и да се видиме живи, пресреќен ќе бидам ако некој од овие - што како свои деца сум ги сакал - не ја свртат главата на друга страна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ај, ќе ги одведам назад. Нека видат. Ако има нешто да се види. 89

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се виде млада, достоинствена, цврста, како во некогашните времиња, кога беше вистинскиот столб на куќата, врз која сега беше нападнал најголемиот снег во градот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Во каков дуел? – ме прекина внесено А. А. - Во дуел за да се види кој е посилен, подобар.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да се биде во Келн, а да не се види оваа знаменитост навистина претставува пропуст се разбира, катедралата секој ја посматра од свој аспект, но секој во неа ќе пронајде нешто што фрапира - нејзината големина, височината на кубињата, релјефите, оргулите и нејзината акустичност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога се видов идиот, веќе бев во цивилно одело, лежев дома во брачниот кревет покрај мојата животна сопатничка и беше касно за промени на неславното минатото.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Самиот си се виде како носи цела кутија цигари во џебот на кошулата, или во џебот на палтото, и како постојано има кибрит за себе, и како застанува во трафиките за да си купи кутија цигари.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Барате некого? - му промрморе на преполнетото биро или само на отворената картотека. - Сакате да се видите со некого?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Одам на корзо. Договорен сум со Костадин да се видиме на едно вино во „Корзо“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Впрочем, откога Борко се фатил со учењето и со студиите, а потоа со кариерата, веќе одвај да можеле да се видат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

МЛАДИЧОТ: Не. Мислев само, ако веќе останам подолго, да се видам со еден човек.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сестро! Сестро! Дојде редот пак да се видиме – заврши Арслан и две негови солзи и капнаа на Анѓа по косата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не сфаќал. Шеснаесет години! Премногу за маки на сирак, премалку сѐ да се знае.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

II Елате момци црни мажишта, дечишта, чакали, орли од сите угари од сите добрави сите дедовци и сите колена Елате Да се збереме да се видиме Останало в крв уште од века нешто ни една лута змија в земи не ќе го исцица ни една тревка ни еден корен не ќе го исцица што ќе остане да ја храни оваа црна и проклета да раѓа бериќет маштија и немаштија.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Татко последен пат се виде со својот брат пред крајот на војната, пред да капитулира Италија, а ние се готвевме да заминеме од Поградец.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Пред секоја средба со Јасер Арафат чувствував длабока, необјаснива потреба да се видам со сето семејство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Поради некои според мене сѐ уште нерасветлени околности Вртанов беше оценил дека токму во мојата личност може да се види идниот шеф на одделението па затоа настојуваше навреме да се здобие со толку посакуваниот статус на доверлив соработник.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Овие сокаци на пладне се тивки и мирни, па се чини, да не била некаква фатаморгана, она што можеше да се види и почувствува изутрината.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Дали сте подготвени, и двајцата, да се разделите и никогаш повеќе да не се видите?“ „Да.“ „Не!“ упадна Џулија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тогаш ќе се има можност да се види оти нашите интереси се така сплетени со нивните што со загубувањето на едните губат и другите, а сета полза од нашето непријателствување ја извлекуваат трети, ќе се рече, малите балкански држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татковата библиотека на Климент Камилски му се виде како митски и алхемиски центар на клучните идеи на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ете вистина, стрико, се тие пилиња кај нас и везден кај се бараат и не можат да се видат.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Првпат кога бев во Берлин немав можости да влезам во „Пергамон - музејот“ а тоа ми се укажа овојпат. Да се види „Пергамон“ е вистинско доживување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Како бајонети на силна светлина се пробиваат звуците на фанфарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако не се види огнот, ќе се види чадот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Утредента, по едно изгревање и заодување на крвавата месечина со ископани очи и пукната муцка од слеп судир со планинска цуцулка, се видело: меѓу дрвја и камења биле расфрлени неколку стотици крвави птици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си имаш ли светлина достатно е сал негде да огрееш за да се види "кај се раѓа лебот"...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Му реков дека пред носот германската колона требаше да ни помине, а местото беше такво што можеа и мравките да се видат а камоли ние.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А повеќе одат да се видат друтачки и еснавки отколку за вода.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ќе видиме, ако се види!... 4.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јован го зеде кафето од дизгот и го изгледа Катето од глава до петици. Убавко му се виде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие мрсници се способни на сѐ. Тие, како што може да се види од твојот случај ви ги менуваат имињата за доказ дека вие божем сте Бугари...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Пак сум дошол, мати, да се видам со жена ми Калија”, рече Марко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Меѓу селаните настава џагор. Им се виде дека изборот на дедот поп е одличен.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дојде и Оливера Поточка да се види со мене и со мајка си.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се виде таа, шо се виде, но ако сакате да протутните ошче некој ден и друг, кавги неќу да слушна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се виде како чекори полека кон циркуската кола од која секогаш низ лимена лула благо пробиваше чад.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

— Застани да се видиме, велам, не дојдовме за јадење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нема да си одам додека пак не се видиме. (излегува горд, весел и насмеан, но пред да излезе од кај вратата се обѕирнува, и дава бакнеж со рака и тогаш излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Во тој бој загинал дедо му на Првославец и паднале жртви десетина од карванот, маскари и борци на тогашниот скопски бег Муследин.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

— Што направивме, Ѓорче брату, што направивме се виде! Од кука нога — од камен глава, ете што направивме!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Значи, шминкерот може да се види дотеран за места и ситуации каде што се симулира опуштеност- кежуал.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мојата одбрана на задолжениот офицер му се виде сомнителна и јасно ме предупреди да не ја потценувам моќта на нашата силна и непоколеблива армија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Од цртежов може да се види дека татко ми е една таква суета од човек, што ако му речеш дека нешто не прави како што треба, навистина ќе направи сѐ како што не треба, за да докаже дека можело и полошо да биде.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Но секако ќе се видат вечерта дома.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеме да зборуваме и без да се видиме. Но за што? Не знам, признав. За утрешниот плисок од облаци?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Просто човек во пролет, кога се видеа дивите пајки и дивите гуски, требаше да внимава кај гази низ ливадите за да не настапи на некоја седелка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се виде дека човекот не е од сојот на газдата на арабаџиите, се гледа дека е еснаф човекот му дошепна Афз Б. на Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Х.Х. сигурно во тие мигови жалеше што не можеше да пребарува во моите мисли, да ја храни Централата со нови податоци за моите реакции, додека молчев загледан во линијата на хоризонтот која ја искривуваа белите облици на издадените бункери кои навистина ми се видоа како голем ѕид. Балкански ѕид.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

30. Зборуваат притоа: како што беше во Источна Румелија (Јужна Бугарија),а таму ќе се види каде има Грци, каде – Срби, Бугари, Турци, Власи и Арнаути.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ајде“, рече О'Брајан, „Застани меѓу крилата на огледалото. Да се видиш и од профил.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ломбачките нозе му беа исповиткани во крпишта и во секакви сури кожи во митарење. Го болеа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Светот дефиниран само преку приватната сопственост неопходно исклучува какво било постоење на јавна сфера која би била инклузивна и широко репрезентативна на разноликоста на различните јавности.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Но во поимот матанѕа, кој го изразуваше колективниот транс на педесетината рибари, кои ги убиваа намамените туни во нивниот миграционен циклус, при минувањето крај тунискиот брег, по атланската и медитеранската одисеја, на пат кон Сиритскиот залив на либискиот брег, за да го означат процесот на обновата во природата, се криеше инстинктивната понесеност на човекот да владее над природата, да ја наложува својата лажна супериорност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но кога ја отворил стрико Никола Мала врата, на месечината веднаш се видело дека човекот не е некој поганец; в раце држел детуле, сето завиткано со кожуви, а по себе водел коњ, и го пуштиле да влезе внатре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тамам ќе си се видам и со моето другарче Киле.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Уште кога пропадна востанието се виде. И сѐ се разневиде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Воопшто, сите тие со кои имав случај да се видам или да зборувам г.Станчев или не го знаеја или лошо се одзиваа за него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како исфрлени стари предмети можеа да се видат на куп децата во тој предел крај ѕидот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Обрезан, се соочи со природата мајката, морето, Марија младата се возбуди горешто ко огледало блескотна обелискот од искон создаден во него, близнак се преслика бесконечноста о, срцето на немоќта ритамот и смртноста - опсцената, ласцивната обелискот се вивна во интимниот кат, во еонот од похота по постоење со вродена моќ и смисла да биде проблесок на еросот нишан - алхемија трепетно писмо меѓу човекот и космосот веда устремена кон небесната матка за да го одрази идеално недопирливото овоплотувајќи се себеси сѐ она кое не се прикажува но може да се види со голо око створителу Куросе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Всушност, бидејќи Французте беа добро засолнети, малку можеше да се види, но според прикаските, нивниот живот во споредба со животот на оваа страна на линијата на фронтот беше скоро оперетски.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога се виделе младенците прв пат, веднаш си се допаднале. И тоа, можеби, е најзначајното.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Книгата, големата таткова книга, со сите книги во неа ми се виде како живо суштество кое сакаше да ми биде, како што некогаш замислувал Татко, штит пред смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се плашела да се наведне над бедемите да не би да се види во езерското синило, во небесното огледало.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Момчето беше голем уметник, способен постојано да измислува нови комбинации и специјални климакси, а некои беа „ноти“ од сферата на Непознатото, со паузи, привидни дисонанци, ноти кои ненадејно се пробиваа една со друга и прскаа заедно, со вчудоневидувачки, врел и сладок удар. (...) Аракнид, шоферот на Ендрју Кеиф е единствен домородец во Интерзона кој не е ниту педер ниту бузерант.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Проклет да бидам, сите луѓе се накитени со благородни побуди, о, ќе умреме од слични нешта! Слепи, без да се видиме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Земјата пропаѓала под неговите пиралки во опинци од кожа на диво свинче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Набргу во тишината беа чујни дури и нивните крадешки чекори, а одвреме навреме можеше дури и да се види како по таа белина напред прострелкуваат понекаде и нивните издолжени прилики, кои се искриваа уште првиот следен миг, оставајќи во погледот само една колеблива игра на причинувањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Не може да се види опачината“, му реков на Владе, „несвесен дека всушност ја читам реченицата што ја гледав на листот хартија“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но и со таква лутина нешто ме тера да подзапрам пред прозорците од бараките, да се видам на стаклото, да ја навалам капата над увото, да ги натресам кадравите коси.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Рецепционерот го виде Камилски без митското куферче, му се виде како друг човек и нешто запишуваше без да го покаже изненадувањето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И ја барам Вашата поддршка во однос на она што притоа му го наложив”, одговори Беренц, иако беше известен дека веднаш по посетата кај него градоначалникот бил во посета на владиката. „Вчера се видов и јас со господинот Карер, но тоа беше една неслужебна средба.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Знаеш, да се види дека сме актуелни...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И без да сакам да мислам на тоа, се видов во темна рударска јама, измачен и гладен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Па и ова јас што го кажувам за да се види колку може човек да истрпи и пак да остане.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На авторот местово му се виде доста чисто и уредно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И така. Па после, ваму си, таму си: дојде време да се видиме и од поблиску.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Да се видат сите добра од случајот на една проба; со сенките е како кога“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Овој процес може да се види и во архитектурата.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

На премиерата авторот се виде единствен дојденец, па се почувствува како крадец во туѓо лозје каде што останала само јагурида.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еден со друг не можевме да се видиме. Толку беше густа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Јас ќе си одам, мене ми се слоши од возење – рече по некое време братучет ми и ми се виде навистина побледен.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како што претпоставив, од тоа место можеше да се види Шумшул- град од стотина мали и нешто поголеми куќи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Па, Даг, ќе се видиме“, ќе речеше тој и ќе се ракувавме. „За околу три месеци?“ „Точно.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но за потребите на дворот и високите достоинственици ќе се увезува оригиналниот кинески порцелан, којшто денес може да се види изложен во просториите на некогашната царска кујна на дворецот Топкапи сарај во Цариград.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Извиде сѐ што можеше да се види, ги преврти сите кревети, откорна сѐ што се корнеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се огледувала месечината во бистрината.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сепак, раскопувањето на гробот ќе покаже, си реков, ќе се види, бил ли внатре закопан човек? Ќе се најдат, макар трули, коски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Овој чудесен град, вистински крстопат на империи и цивилизации, народи и вери, град кој силно страдал во минатото, извишуван врз урнатините од паднатите империи, катастрофалните земјотреси, кој ги имаше задржано обележјата на западните и на источните царства, во кој престојувале императори и султани, се вкрстиле војски во светски судири, му се виде достоен за да започне во него да си ја ткае семејната судбина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но се виде моето и мојата педагошка мисија за спас на детето на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На закопот можеше да се види колку пријатели имаше татко, дојдени дури и од други земји, од различни вери и народи на Балканот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не сакаме да истлееме, а огнот да не се види.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Сакаш со некој да се видиш, ќе ми вели, веќе тесно ти е дома, секаде ти е тесно, ќе ми вели, никаде не те собира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислејќи на нашите мили семејства, се предадовме. Ја урнаа песната што ја кренавме во небото, ја ампутираа кулата на триста метри височина, а горе ставија шапка која и ден денес може да се види, вистинска беда.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Седната на една од клупите во паркот, се виде како почнува да тоне, токму во најцрната точка од вителот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ут со очила свиреше на виолончело на еден цртеж.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во нозете му се виде како врабица и таа споредба што механички му падна на памет во истиот миг му се виде непристојна. Пренепристојна. Просто ја исфрли од главата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Крвавата маска на убиениот убиец не била видена ни во ноќна треска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

После толку време, толку свет поминат, скоро под стреата на сопствената куќа да минеш и со своите да не се видиш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Децата се поуспокоија. Уплаканите лица им се поразведрија кога се видоа во дворот под сенките на големите круши, сливи и кајсии.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пак, како тој што рекол: „своештина ќе бидеме, да имаме лице пак да се видиме“.!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

— Е, е, лели те донесе господ, сполај му, пак да се видиме — вели Трајко и ги гледаат со Митра подароците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со денови, со ноќи, откако извишија ѕидовите, Откако во правта околу нив, под нив Се препознаваше белиот малтер Измешан од сонце, од воздух, од дожд, Мајсторот дигаше, ги потпираше, ги врзуваше Греда по греда, штица по штица, Коваше брут до брут, клин до клин, Сѐ дури не се покажа костурот на покривот Сѐ дури не дојдоа сите да ја даруваат куќата, Сѐ дури не извиши таа повисоко од сите други куќи Од каде можеше убаво да се види месечината Како влегува низ отворениот прозорец И лази под постелата на заспаното детенце во старата куќарка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Лежеше на стомакот, нејзиното дишење го креваше белиот јорган во правилен ритам, а лицето не можеше да ѝ се види од црвената коса која се имаше распослано на перницата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

— Море ми, лели пусти свети Јовани беме, Толе, дали не му грешиме на господ ноќеска, — небарем се покаја Миша кога се осамна утрото и кога се виде дека лежи на Толевата десна рака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Извини што се видовме, му велам на возачот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Истражувањето на историски документи и усната историја се како тунел. Треба упорност дури да се види светлината на крајот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Четворица сме, исто колку страните на светот: јас, жена ми, ќерката и синот: играме шах, но не двајца, туку четворица и одеднаш: Четирите страни ги симболизираат играчите на чутуранга, страните на светот, магичниот квадрат, семантиката и семиотиката, а бидејќи и чутуранга има правило, низ некаква стаклена изѕирка на магичниот квадрат она што може да се види се гледа: песочниот часовник и истеченото време и змијата на која ѝ нема спас од границите на квадратот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ајде, за брзо да си се видиме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Не верувам дека утре ќе врне, реков.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Долго не сме се виделе. Ете, ние живееме, ти учиш.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„ Ако посакаш некогаш да се видиме, еве каде можеш да ме најдеш“, гласеше тоа што му го порачуваше О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Златните дамки на лицето имале свои коренчиња под клепките, тоа можело да се види по необичниот сјај во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Којзнае шо ќе стане со нас по ваа ѓурунтиа! — се приближи Бешот до вистината на блиската иднина на сите оние што учествуваа во бунтов.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Чекав да се јавиш до 23 часот. За жал не дојде.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да ја напишев првата телеграма во која јунакот ќе беше анти-херојот, картагинскиот градинар Раиз, ревносниот шифрант Петар Иваз, сигурно ќе ја испратеше шифрирана до Централата, колку и да му се видеше невозможна, невообичена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неколку години подоцна, кога повторно се видов во Париз како амбасадор на Република Македонија, при доделувањето на наградата на УНЕСКО на Јасер Арафат и на Ицак Рабин, по претходно доделената Нобелова награда, имав нов импулс да го запишам својот дел за годините минати крај Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мора да е мошне чудно да се види човек што лета.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа чудно, силно човечиште Трифун Трифуноски, се виде, не бил само во нозете надарен.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Никаде да се види некое друго градилиште, ни да се чуе глас на мајстор или звук на мистрија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Добро“, велам јас, „да видиме, ако треба нешто да се види.“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зар не знаев дека седи на такво место од кое може за луѓето многу да се узнае и од каде работите најлесно можат да се насетат па дури и лично да се видат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На Татко оваа идеја му се виде прифатлива и чудесна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дека езерата се загадени може веднаш да се види, со голо око: водата е темна, матна, полна со најразличен отпад - особено пластика.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кога наближија толку многу да можат јасно да се видат, Горјан искомандува: - Оган!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Малку се подсрамуваше од она што можеше да се види во спалната.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„За што се работи, командиру?“ „Нам ни е неопходна деталната листа на еврејските семејства што тука живеат”, рече Беренц. „И?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да се надживее зимата, да се излезе на сонце да се покажат ливадите понајвеќе гороцвеќиња, исусови венчиња, црнокалугерчиња, да навјаса потоа папрад, да се прават од него сеници за на свадба, да се здогледа „свекрвинското“, „зетовското“, „тешкото“, да се види онаа бела дарпна на свекрвата, она од сонцето озарено црвено јаболко забодено во врвот на свадбарскиот бајрак па одново потоа да дојде ноќ, ѕвезди на небото, кои само да потскокнеш – да ги дофатиш, и во заедничка постела, исправени ти, мајка ти, сестричката и братчето да си ја испеете пред благиот сон „Оче наш“...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И на сите во одајата им стана јасно дека ќе го мрсат ортомчето, било јавно како Алекса, било тајно како Дончета, та еден ден излезе еден млад човек висок, со руса убава брадичка, пред сите со еден предлог: — Ќе нѐ каснат агите што ќе нѐ каснат; таа се виде, луѓе, ами ајде да побараме некое чаре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со што се занимаваше тој и дали воопшто со нешто се занимаваше - тоа е обвиткано со превезот на темнината.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Да беше ден исто така можеше да се види дека сликата е од едно четиринаесетгодишно дете, босо и облечено во измаслени работнички алишта.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Двете сестри скоро истовремено зборуваа: - Кога пристигна телеграмата од Хелвиг, сме рипале од радост дека ќе се видиме. Најмногу за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дуријата му останала залепена за десната шепа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По ова време веројатно е пуста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа што од љубопитство се мешаше во туѓ живот му се виде непристојно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Идат пак лиферантите, проматарите: - Го искачиле уште десет метри топот, велат, Германците го искачиле уште десет метри, погоре, топот. Ако го искачат до врвот, ништо не ќе се види, велат, ни од вас ни од нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На газдите не им тежи многу - едно, две и ајде со здравје да се видиме, - додаде и замолча. Молк.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бараме поголем процеп да се видиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Додека бев во Берзата, чув една шега, поточно вистинска случка за еден берзијанер, од која може да се види колку тие се внесени и „запалени“ во работата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ни уво не мрднува, ха... - Кога би можеле да се видат, ниеден жив не би оставил... - тоа сега го рече Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Ќе се проучи... Ќе се види... Затоа сме дојдени...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не му се дели од нас, му навираат солзи, ама ги голта. Не ги пушта на земја, не остава да му се видат... 222

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На селаните им се видоа сомнителни овие луѓе. – Сигурно не гледаат да ни ги оберат ќесенцата вечер по Слива – рече еден од старците, кога се оддалечија од нив агите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И не го побарав ама тој бргу легна болен и така не ни можевме да се видиме...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вечер треба да се видат овие две важни работи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама вака, со старци од шеееет и пет и седумдесет години, тој од четириесет, ѝ се виде момче за мерак.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе се видиш еднаш неделно и толку, пак си сама без никој и ништо (солзи ми навреа на очите).

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И нему не му се брза, се договоривме да се видиме за две недели.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дали надвор му се виде студено? Како било...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Толе поседе во Прилеп четири пет дена. Му занесе на Горѓија четири пет тави дебело бравско месо, но не го пуштија да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кире го забележа тоа и праша: - Што ме гледаш така?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Отидов на закопот, но не чувствував ништо; се видов со брат ми, но не чувствував ништо; ја видов Луција во една продавница со Земанек, но не чувствував ништо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Зар ти треба дозвола од него за да се видиш со некој пријател!?

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Иако теоријата дала многу математички средства кои се полезни за изучување на сложеноста таа, сепак, не ја зафаќа широката област на динамиката што може да се види кај сложените системи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не се задржа во гратчето ни да се види со своите ни да се распраша за патот, уверен дека некако ќе ја искачи угорницата и ќе го дотурка карванот до манастирот; се силеше само денски да стаса.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тие рекоа дека ќе повикаат стручњаци, ќе се види...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

— Ако не дадат, жими вера, пак ќе врзиме ортомите каде вчера и вистински ќе обесиме, — го прифати предлогот и јузбашијата, кој му се виде некако несправедлив; бегот да земе триста а тој двесте лири, но од друга страна и редот си е таков.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ниту ти можеш да ме насликаш како што јас ќе сакам да се видам, Ниту јас можам да ти кажам колку те сакам, како ти што ќе сакаш да чуеш.

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Господе, ништо полошо немало кога не знаеш јазик, кога цел ден молчиш како нем, како вол и чукаш со чеканот; одвај чекавме навечер со Анастаса да се видиме, да си поразговараме, маките да си ги кажеме.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Малечката Пелагија беше сосема подготвена и не ѝ се виде тешко што мораше рано да станува оти во училиштето ги наоѓаше новите другарчиња и насмеаната учителка која како да им беше мајка на сите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А еве, пак така трчам, не знам дали ќе го познаам, години не сме се виделе, нозе ќе искршам по скали.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ве донесе ли господ да се видиме живи здрави по победата? — иронично се провикнаа Пере Тошев и Петре Ацев, коишто заедно со Тренков, Коле Пешковчето, Шаќира, со целата своја чета се прибраа во Толевиот пашалук и се ставија со Толета, молејќи го да им осигура заклон и леб, бидејќи народот почна да ги отпадува од себе, а тие немаа морална сила да го повелаат како порано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само што дојдоа, девојките оттрчаа во градината да се видат со сестра им Пандора која беше веќе таму со мажот и бебенцето од една и пол годинка.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Та сега, додека таа одеше онака кон шпоретот да ми свари кафе ми се виде цврстичка, некако јака во тие нозете иако прерасчекорени, а и во задникот не ми се виде лоша.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Можеби некое од децата е живо. Треба да се види, да се помага. Одиме!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Колата сѐ уште беше таму. Можеше да се види при убаво време, кога реката тече мирно, а калта на дното е сталожена.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Најмногу небо гледаат, а од светот и просторот пред нив толку гледаат, колку што може да се види од пушкарница и мушицата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А таму имаше што да се види: куќичка со црвен покрив, алишта - бели, црвени, жолти, - прострени да се сушат, крави и теле на една ливада, високи електрични столбови и жици оптегнати од еден до друг... А зад сето тоа - рид!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

ДА НЕ СЕ ВИДИ Халкидик, првиот крак од овој полуостров, што од копното се дели уште од Солун, е рамносилно на тоа, да испуштите да го видите најубавото и најромантичното во овој дел од Грција.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Откај брегот ни се виде плитко, но набргу загазивме до појас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Седите ми со здравје, побргу да се видиме, Ишала!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Би морала да биде извршена микролошка работа за да се види дали и зошто всушност се работи за литература, и дали аргументациските постапки држат или не.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Требаше уште да се чека, беше неумолив диктатот на судбината...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На авторот му се виде дека младиот човек поради сопственото несфаќање дури и како да почнуваше да се нервира. Задоволен, авторот му се насмевна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Уште тогаш неговата мала и кревка родна земја, излезена со неизвесна судбина од отоманскиот тунел, пет века трагајќи по излез од него, со сите рани, лузни на преобраќањата, верски и идеолошки, по сите преселби и битки, му се виде и како плен на сталинистичката идеологија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Треба да се видат и другите причини. Можеби е во прашање почвата на која лежи куќата, но за тоа јас не сум стучњак.“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да се молчи, да не се засилува огнот со железо, да не се загризува неначнат леб, да не се оди по главни друмови, да не се гледа во ноќното небо, набаре непознати, како никогаш да не се виделе, како никогаш да не се допреле: сега сме два живи камена, некогаш само ветар меѓу нив ќе се провира и пишти...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

„Ние“ чувствуваме потреба по скалила и врвови „Сакаме“ само да погледнеме и да се видиме разиграни над рулетот Додека топчето застанува над нулата и банката собира сѐ Да бидеме војници во непостоечки војни Работници и питачи во ред за дневни потреби деца занесени во “фантастичниот” свет на игрите птици со врзани крилја во железни стеги ланци на вратот и пропишани норми.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Бил без пушка, не можело да се види што има на појасот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само затоа и прифатив, кога ми се јави по телефон, да се видам со него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Место тоа сега се’, и работата на бригадирците, и каналот, и она блато што светкаше на сонцето како мало езеро сред непрегледната зеленина на полето му се виде неинтересно, бесмислено и глупаво.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

— А бре ми, кај си, стопанка му, од кога не сме се виделе. Загинаме, без зрно барут.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со омилените букинисти кај кои редовно прелистуваше и купуваше книги последен пат се виде во 1938 година пред да се врати во Македонија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Немав време да се видам со другарките.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нивната сила се виде. Народот разбра со кого има работа, та тешко ќе биде сега да се повела.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На една од своите трпези, со десетици имиња на монаси издлабени врз трпезата, во зографскиот манастир на Света Гора, седат монасите, дрвена паница велигденска чорба и бокалче црно вино пред секого и откако ќе ги испеат сите молитви и удри камбаната за да ги здружи морето и ѕвездите на прозорецот болснува секавица колку за миг да се види сенката Исусова додека воскреснува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Веќе сме наседнати да конферираме, а крај нас едни двајца се размавале со мечовите и секој час треба да се види кој кому ќе му ја отсече главата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Решавај, гледај, прави. Оти ќе а пустиме куќата — таа се виде, ама ни вака не се живее.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во моменти додека брзиот воз ја сече оваа рамнина, неусетно присакуваш селска идила, да се видат стада од овци или добиток.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така, извини што се видовме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Доказите дека ова уверување е одраз единствено на империјалистичкото владеење на Западот можат добро да се видат во фактот што, после 1925, актот на примена на означувач беше развиен и следен најмногу во пет западни земји.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Како што може да се види, дејноста на фабриката во којашто работеше тој беше од областа на градежништвото и кога настанува спорот, кон крајот на 1999 година, во неа имаше преку 250 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таков куршум ми се виде НАРОДНАТА ПОГОВОРКА тука, од светлината таа ни иде во црните мети да пука... секој камен на местото си тежи!

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Брзо избегав од овој салон. Дури и убавините на Версај не ми се видоа привлечни...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Би сакал, ако ми дозволите, да се видиме најпрвин ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во мислите ја најде Доста, и го зеде сандачето, го обеси на маската во дворот на дедот Карабуклија, ја поведе во темницата ја качи и неа. My се виде лесна како орлово перо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И мажите и жените се пресоблекуваа во полутемнината без да водат сметка дека нешто може да им се види, го правеа тоа махинално, набрзина, жените сувите фустани прво врз глава а мокриот под него полека го смакнуваа и немаше што да се види, ама мажите не само што не се срамуваа, туку тоа го правеа и со некое задоволство, ако некоја сака да види нека види, ако не сака има раце, нека си ги стави на очи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Третата тематска идеја што произлегува од оваа книга, значајна за западноевропскиот читател, е во тоа што овој роман овозможува да се види и едно минато, таинствено лице на Балканот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се виде прероден, воскреснат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе се видиме кога ќе окопнат снеговите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но тогаш калта повторно се разматуваше и веќе ништо не можеше да се види.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Независно од тоа што ќе ти се види незаинтересиран.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ајде да почнеме!“ рече Дејко. „Теоријата е заплеткана. На практика ќе се види.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таму наскоро стигнаа многубројни роднини за да се видиме па и поигравме неколку ора.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Треба со маж да се видиш и мораш да си му убава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За миг се виде себе си како еден капиталец со набиени рогови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако светската изложба е замислена како место на кое на секој чекор и во секој експонат треба да се согледа современата човечка култура, цивилизација, наука и технка, многу од приредувачите намерно не се придружувале кон овој принцип, настојувајќи што повеќе да внесат и од она што може да се види и доживее на секој обичен панаѓур.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мирната, сталожена вода е бистра, во неа сѐ може да се види, разбрануваната е матна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На крајот, сепак, се разделија и се договорија кога повторно да се видат за првиот закажан преглед во клиниката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не ми се виде ниту наперчен ниту снисходлив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Работникот Орхан Авдиќ од Скопје (сега 54-годишен) беше вработен во фабриката за цигли, тули и ќерамиди – АД за произ- водство и промет на градежни материјали „Киро Ќучук“ – Велес, која во транзицијата беше приватизирана по партиска линија од страна на локални моќници, со договор за работа на неопределено време, од 1982 год. – седумнаесет години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа желба за скитање се виде кај него уште кога беше малечок, кога ги правеше првите чекори, првото заодување, кога по старите обичаи, при преминување на прагот од куќата за да зашета низ дворот - му ставија разни предмети пред него: чеканче, мистрија, пила, секирче, книга, оглав, стап и други работи за да земе нешто в рака при преминувањето на прагот - за да се види што ќе го влечи во животот кога ќе порасте, на што ќе се определи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тука е и Гоце. Дојде до Ново Село да се видиме. Братски поздрав, Даме и Гоце.“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но и Анѓа не направи никаков каршилак. И нејзе ѝ се виде дека оваа работа кога да е, јалова ќе излезе, и само попот може да се користи, та поповото излегување таа не го направи некаков маслават.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Ќе се видиме кога ќе се вратиш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И кога ќе легнеше да спие, и ноќницата што ја носеше под расото, ѝ беше исто така долга за да не ѝ се види белата кожа на телото, која веќе ѝ стана одбивна и ја гледаше со преѕир.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И после ќе се мачам да презаспијам, пак да ми дојде да се видиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не можеше да се види жива душа надвор.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Никогаш не сте ме запрашале зошто се вика Шесте чешми, тоа сосем нормално сте го прифатиле,а еве, ни дојде Влатко и му се виде необично - Зошто Шесте чешми?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Карер го помисли тоа, ги виде некои од тие пријатели на црно-белиот под среде убаво осветлената ложа, а потем се виде и себе си, исправен на нејзиниот симболичен исток, со свечената, богато декорирана престилка на мајстор слободен ѕидар, со околувратник што му ја симболизираше должноста во ложата и со бели ракавици на рацете, сѐ симболи на моралната чистота и посветеност на мајсторот масон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да не сакаш дигитрон за олку проста работа!?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ќе ѝ појдеме тамо, ќе се видиме и ќе а наредиме сета работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сите овие прашања Бојана ги нафрли небарем којзнае од кога не се виделе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си шепотеле низ јазикот на тишината еден со друг. Тоа сигурно можело да се види на лицето на Ервехе...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Елате мои црни мажишта сите векови и сите колена Елате да се збереме да се видиме

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

На влезот на компјутерот доаѓа кодирана фотографија во боја, снимена на отворено и на која можат да се видат дрвја, куќи, трева, небо и.т.н.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Набрзо можеше да се види како мозокот тивко, беспомошно болува зад очите, а тогаш мозокот најверојатно и изумре, бидејќи очите речиси му испаднаа од главата и во нив го немаше повеќе оној препознатлив израз, туку израз како кај очите на краба на едниот крај од нејзиниот сплескан труп“. 22 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не можеше да се види дали е грчко или некое друго знаме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се позамисли малку, се позатрлка, небарем триста болви го нападнаа, ама кога си ги припомни вчерашните маки, парите му се видоа ѓубре, та со светнато лице му ја подаде раката на Арслана, небарем ја постигна цената која требаше да се даде за купениот предмет или стока: — Аирлиа нека е муабетот тогаш, мудурбеј!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се виде и сандакот со Велика Мегленоска. Таа лежеше мирно и со прекрстени раце на градите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој првин се соочи со турските заемки во христијанските текстови и молитви, кои првин му се видоа невозможни, неприродни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Најголемата соба на сите ѕидови имаше вградено рафтови со книги, но и целата просторија беше исполнета со метални регали со сталажи од подот до таванот полни со книги, како што тоа можело да се види во библиотеките на градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не можат да се слават пазарното стопанство и демократијата без да се види дека обете се последица од апологијата на движењето. Margina #21 [1995] | okno.mk 7

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Рече: Добро! Но сепак, остави по два дена да се видиме пак.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од дното на пепелта се раѓа таа муза тој од на тајните сини. Сонувајќи го него се видов себе си.

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

Се виде, другарот Иваз не беше задолжен за тоа. Не можело да биде во прописите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Горе се виде, ја украдоа дарванската вода, и никогаш не ќе се врати“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Си реков, веројатно е тука во Охрид, па да се видиме!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јавниот простор е простор каде поединците ги гледаат и се видени од другите додека се занимаваат со јавните работи и затоа е неопходен предуслов за „јавна слобода“ (Хана Арент).

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во списанијата за деца не можеше да се види дали се тажни или весели.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тие спиеја во одделни бараки и ретко можеа да се видат.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Најпосле си заклучи и си вели со умот: „Се виде, таа, џанум; тој ќе биде, крив, слеп“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но не сум сигурен оваа моја помисла на што ќе заличи ако ја изречам. Затоа продолжувам да молчам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги лепев стакленцата едно по едно, а бев тргнал од краевите на сликата кон средето, оти така ми се виде полесна оваа ука; тргнав од косата, од перчињата, кон средето, кон очите и носот, и конечно, последното парче го ставив, од устата, во самиот центар на сликата, во точката од средето, во средето на средето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Требаше да се види, да се доживее одблизу таа митска матанѕа, тој невиден масакр врз џиновските туни па да се суди за расчекорот меѓу човековата незгасната деструктивна инстинктивна анималност и природата...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Преземајќи ја сета вина на себе, не собираше сили да ја споделува загубата по синот со жена си, колку и таа со очите да го молеше за тоа. Ѝ ја препушти грижата за помалата ќерка нејзе, како што се отуѓи од сопствениот дом, навраќајќи не толку да се види и да преспие со нив, колку да се пресоблече и да ја избричи повеќедневната брада.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа е сѐ што може да се види одблизу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Да видиме како изгледа долу“, му велам. „Нема што да се види“, вели тој.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

— „Се виде таа оти тој ме сака. . .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Интересно е во Варшава,наспроти огромното здание на Домот на културата, да се види осамената убавица - новиот хотел „Форум“, граден според шведска лиценца и со шведски кредити.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Над нив ја забележа огромната слика на Сталин кој ѝ се виде со заканувачки израз.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сакаше тој час да ја истури пред татковите книги сета насобрана зборовна материја, сѐ што му се напластило во душата, откако се видоа последен пат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше еден од оние денови кога од градот се гледаше Пелистер, толку кристално јасно што можеше да се види така речи секоја Молика под снежниот врв.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Како да не се виделе еден век, како да се гледаа и за наредниот век, толку многу копнеж беше напластена во нивните души.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ВЕРА: Навистина е чудно: јас сонував дека некој го затворил во шкаф за облека, а кога почнаа да го отклучуваат и да го тресат шкафот, тој самиот дотрча со калауз, страшно сериозен, и помагаше во отклучувањето, а кога најпосле отклучија, се виде дека таму виси само еден фрак. Необично, нели?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ти си чуварот на човечкиот дух. Сега ќе се видиш таков каков што си. Соблечи се.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Толку да се успани? — забележи Марко и сите потврдија дека селото некако пусто им се виде одутрина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од нив ќе се види оти политичкото недоносче – Бугарија не е во состојба да ги заштитува не само нашите, но и неговите интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Чудно ни се виде сето тоа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не прашувајќи го ни од каде иде ни на каде оди, Геро едноставно го грабна под рака и го поведе низ врволицата, викајќи му на уво: „Има цел век како не сме се виделе!”, како да не му се обраќаше на Ване туку на сиот оној народ што им се тргаше од патот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И токму ова залажување и самозалажување беше и е основната причина да не се види стварноста онаква каква што е и да не се преземат чекори за нејзино менување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И тие носат погачи, булиња, ракии и разни мезиња, та и тука, како во црквата, треба да се види која е пофарк во домаќинлакот Билјарките и овде излегоа пофарк.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Убаво се виде како подголтнаа и како им се подмрдна јаболкницата под гушата. Првин нагоре, па надолу.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Многу светски метрополи имаат улици во кои преку отисоците на дланките може да се види колку славни фаци ја посетиле.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во „Клианкур“ сѐ може да се види и да се сретне.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Триесет и осмата ме подбраа и дури четириесет и седмата се видовме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Биографии Едгар Алан ПО (1809, Бостон – 1849, Балтимор), САД.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Имајте го Младичот постојано на нишан и ако ви се види макар што сомнително удрете со сите куршуми во него, макар и не го убиле Ѓорчета.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дуќанџиите му велеа дека лете е уште поубаво, секој дуќан си има и цвеќе пред влезот, тоа треба да се види, тоа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Често пати сугестиите дека луѓето можат да бидат успешно сфатени како машини (и според тоа ограничени) се видени како нешто навредливо или бесмислено, и тоа се смета како симптом на некој вид политичка грешка или интелектуално слепило.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ама што беше беше - вели жената со сета сериозност со која располага - на твојата несреќа ѝ се виде крајот, идниот пат и ако дојде до страдања тоа ќе му се случи на друго ајванче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рано појдов кон Картагина. Раиз беше сѐ уште во градината. Го водеше својот бој со дивите билки. И не ме забележа. Беше како дел од градината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Напрчено, со размавтани раце рипна врз спротивната клупа, небаре по јаже четирипати прошета врз заоблената штица од облегалката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Си бројам така наназад, се думам кога се видовме последно со Никифор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А обичните селани не сакаа да слушнат за некакви чети и војводи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се видело моето. Кога твојот човек нема жал, што бараш да те жали селото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мирниот војнички живот скоро без малтретирање му се виде убав.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Самото with, кое денес му одговата на нашето (германско) „со“ (mit), изворно значело колку „со“ толку и „без“, како што може да се види од случаите withdraw (повлекување) и withold (задржување). Истата промена ја препознаваме и во германското wider (против) и wieder (заедно со). *

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Добро, рече - Нека легнат некаде па утре ќе се видиме.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тогаш Елефтерија му се виде пожелна, иако беше калеша и со дамки, како сипаничева.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Беа нови, светнати чевли, во кои можеше да се види човек како во огледало. Без мана.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пак му се стегна нешто околу срцето бидејќи Германија не покажа нестрпливост да се видат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Всушност, она што денес тука се гледа, големиот плоштад со старовременски дуќани и продавници, и други зданија, беше уништено до темел: ништо друго не можело да се види освен пеплишта, расфрлени железа, купишта малтер, здробени тули.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Брат ми се врати по неколку дена, истиот каков што си го знам, само ми се виде поубав и поголем.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И додека пред три години го гледав во далечината приближувањето на Галеб, тој во далечината ми се виде токму како птица, која доближувајќи се до брегот ги шири своите крилја, се престорува во лаѓа, па во голем бел брод.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Русата коса ѝ паѓаше по рамената покриени со сивкаста карирана кошула, а лицето ѝ беше ишарано со црвени пеги, кои можеа да се видат дури и во слабо осветлената малечка бина на Златно славејче.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И налето, по вршење, ќе се прошета лично бацко Пере по селата, ќе се види со пријатели и ќе ја собере вересијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Штрковите и орлите удирале едни на други до самата ноќ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По куса пауза Едо беше уште на едно стражарско место, сега на стрмолоакот под земјанката од каде што ништо не можеше да се види, ни што се случува во дворот, но затоа имаше поглед кон десетина куќи од селото што беа отаде долот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Повторно најстојуваше да се види со Злата, но и последната нишка надеж му ја скина мајка ѝ нејзина која кога го виде, му рече: - Дете, тргни се веќе еднаш од ќерка ми...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се разделија како пријатели, еден ден повторно да се видат во Париз, но тоа не се случи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од арамиите се спасил само еден. Отишол во некој манастир и, за спас на душата, братски му оставил на игуменот торба злато, да го топат и да леат олтарски двери на кој ќе може да се види историјата на светот...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како што ти пишувам, таа е затворена и со никого не ѝ позволуваат да се види и зборува.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тие ја надвишуваа околната архитектура толку надмоќно што од покривот на станбената зграда Победа можеа да се видат сите четири во исто време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вртисенка паднал подан и потонал во тој мрак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој е оддалечен од централното подрачје на градот - од најблиската железничка станица се пешачи петнаесетина минути, а влезницата чини 17,5 долари; на просечниот Јапонец, кој во уметнички музеј оди еднаш на две години, МОТ веројатно нема да му се види ни доволно евтин, ни доволно убедлив. 140 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сѐ што беше лошо кај луѓето, можеше да се види на тие филмови. ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мора на нив објавата на моето предавање да им се видела како можност да присуствуваат на мојот духовен закоп.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Небото, земјата, морето, целиот овој свет е голема и преславна книга Господова во која со молчење ни се открива проповеданиот Бог, оти сѐ што може да се види е сведоштво за невидливото“, рече, и тоа очигледно остави силен впечаток врз логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- И јас, и мене ми е доста – му се придружив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но стоел, сакал да ја види таа љубов, сакал да се види себеси по триесет и една или две години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе копам додека да се завири вирче, мало огледало, и додека да се видам себе си во него, победите и славите, и сета добродетел моја. Да, мојата добродетел!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Според нив беше дојдено време да се види низ османското наследство, кое се покажуваше дека е тоа и балканско и дека во голема мера било жртвувано, особено во завршната фаза од агонијата на Османската Империја, се претвори, според тогаш западните освојувачки пропаганди во борба на цивилизацијата против варваризмот, на напредното против племенскиот примитивизам, на прогресот против ендемската заостанатост.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски го пронајде податокот, кој со нетрпение чекаше да му го пренесе на Татко, дека според бројот на кинеските експонати (10700), Топкапи Сарај се наоѓа на трето место во светот (по пекиншкиот и дрезденскиот музеј).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ела ќе си поседиме! — се јави Тода и се качи пак на дрвата за да можат да се видат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои, што израснаа подоцна, со големината ги надминаа постарите, а некои на самиот почеток се исушија, иако таа не можеше да се види дури и по неколку дена, кога тие се стуткаа и паднаа од ластунката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Можеше да се договори со неа да се видат повторно, доколку кој било од нив го посакаше тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Уметниците се изложуваат на своевидно растројување на сетилата - на пример, Рембо, Ван Гог, Арто.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кругот на маската сега веќе беше толку блиску што од него не можеше ништо повеќе да се види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се слушнаа, главно, оние благослови што ги изговори Шпиро и како секое чудо за три дена, работата легна за да се чека свадбата, да се види каква ќе излезе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога ќе се видиме другапат ќе ми и дадиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога огнот светна, на Горјана му се виде белиот завој на десната нога.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кога е потопло времето, може да се видат многу сликари како среде улица цртаат, главно, пејсажи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Помина ден, поминаа два, Крчо се виде со Неда оддалеку, и се насмеа со претпазливост да не го забележат другите деца што беа со него; таа на ист начин му одговори и ги наведоа обајцата главите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И за вистина, синко Силјане, беа се сториле пилци и си пошле в поле да живеат по трњето и катаден еден други да се бараат и да не можат да се најдат и да се видат.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кутрите глави како светнаа! Стариот, се виде, во таа работа имаше извежбано сѐ до поединости. Глава од глава.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Колку малку му беше потребно на пилотот- писател да се одлепи од земјата и таа со сите нејзини протагонисти од небеските височини да му се види мала, безначајна, со невидливите луѓе, нивните градби, со нивните немири и војни, градби и урнатини.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се виде себеси со црни плетенки, како со баба ѝ игра петкаменца пред амбарот во селото, ќошето каде што се слеваа звуците од двете џамии, се сети на првиот украден поглед на Томо во соколааната, на средношколската матурска забава и себе како кралица на вечерта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пена на Танаско, чиниш целата развлечена во насмевка, не ги потргнуваше очите од Пелагија. Ѝ се виде разубавена како китка и со некоја чудесна, волшебна светлина под разретчениот јаглен на кожата од лицето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Од далеку можеше да се види како висат од лозовите прачки крупните плодови бело грозје.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Им потура да се измијат, да се видат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од пораките и од писмата што ги добив јасно се виде дека многумина читатели предметот ми го разбрале како прикриен обид да се врбуваат стрејт- студенти и да се преобратат во геј- животниот стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И можеше во секое време и отсекаде да се види.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тогаш не можеше да се види, како што очите не можат самите себе да се видат, не можеше да ѝ се придаде никаков епитет, зашто истиот согоруваше в мигот на доживеаното. Смешно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ми ги подава јаболката, а јас одвај ги задржувам солзите да не ги пуштам да ми се видат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Последен пат се видовме пред Нова година, мислам во 2000 и некоја кога како личен багаж пренесов со себе, меѓудругото, десетици и десетици панталони, силно свиткани и изврзани едни за други како колбаси во вентилацијата на автобусот на стар шверцерски начин, потпомогната од еден господин кој држи тезга на зелен пазар за грицкалки и батерии.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па сепак, иако немам никакви изгледи себеси да се видам, знам дека се наоѓам во некое огледало.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Требаше да се видиме вчеравечер, во 19 часот – рече Грофот, но тоа не личеше на обраќање кон мене туку гласно искажување на она што го пишува на листот на неговото биро.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рекло момчето: „Отче не може да биде таја хубост и таја разум на проста рода. Она се види да е царскиј род.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

ОСТОИЌ: Добровечер. (Пауза) Стасав денес. (Пауза) Одамна не сме се виделе.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Првите дни машките фрлаа по некој и друг поглед во Нешка кога идеше со бацкови и Стојановци измиена, исчешлана, без прцле и цилувци, во ново кошулче, со ново гунче, подбрадена под гуша, но кога се виде дека ја вардат тројца, сите дечиња, и тие од I одделение па дури и од IV, не смееја да ѝ се опулат накриво, не пак да ја задеваат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Освен тоа, откако се виде последен пат во огледалото, тој ги доби вештачките вилици.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Би сакал со нив да се видам, но само на некое наше градилиште.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе речат дека излегле да се видат со селаните.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Оној што гледа наоколу може исто така да се види и себе и да го сфати тоа што го гледа, ‘другата страна’ на својата моќ за гледање.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Столот, каде што сакаше да ја спушти, изгледа не му се виде доволно сигурно место.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше зајак, тоа можеше уште веднаш да се види.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И во двете димензии романот е еден од најдобрите начини да се види уништување на идеолошкиот универзум, затворен и суров, но без да се каже било што директно, и тоа е што ме воодушеви во ова дело...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се врати пет – шест години наназад и се виде себе си како води љубов со Билјана, најубавата девојка во генерацијата во школското ве- це кое мирисаше на лајна и амонијак.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Во пресметките што ги направив уште пред неколку денови утврдив дека тој прозорец се наоѓа на источната страна на затворот и оттаму може да се види само улицата што слегува кон мостот. Или грешам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа беше една вечер кога дојде пред зграда да се видиме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Стоеше мирно и навидум сосема отсутно речиси пред вратата на мојата канцеларија..

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе се видиме вечер. Денко безволно ги повлече нозете.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се виде зошто го прави тоа дури ноќта спроти Илинден кога снопот почна да гори оној час кога камбаната го објави почетокот на востанието.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Козлето се искачи високо на сртот, влечено од инстинктот на дивите предци, па куќичето на Сеген и се виде мало, премало, па точка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Туку, - рече тој, - сакав да ве прашам од кое село преку планинава сте, ама бидејќи ни вие не ме прашавте подобро да се разделиме како да не сме се виделе. - Подобро, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Така секој со секого се клеветевме и се виде дека од човекот немало поголем нечовек...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како што ти кажав погоре ме држат заклучена и од онаа вечер не можам да се видам ниту со баба Анча.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Какви, бе, мравки ти се видоа како победници во арената?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И сега сакам да ми а викниш овде, да се изочиме — очи на очи. Ако не ме е лагала, ќе се види.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Членовите на Централниот комитет ретко се наоѓаат во Софија, но... ако биде воопшто можно, јас ќе сторам сѐ да успееме. А со кого сакате да се видите?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Единствено што можеше да се види во дворот беше она дрво располовено од гром и несреќната, темната Оливера Срезоска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се обидов да фрлам искра во разговорот: Нашиот самоуправен систем беше идеал на водечките француски социјалисти!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Грнчарот ги собра чашите и тргна во грнчарската работилница.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И калуѓерката Смилја не го напушташе манастирот. Дојдоа нејзините родители да ја земат дома, но таа се затвори во одајата и не излегуваше надвор, не сакаше да се сретне, да се види.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога се разбудив, ми текна што сум сонела, ама никому ништо што ми се виде.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кафулето врз една тераса му се виде привлечно, но кога се приближи, виде дека е тоа полно со џагуриња и безделници кои не можат еден од друг да се чујат поради прегласната музика што се сведуваше на обична ропотеа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Лук и вода - прифати Сојузниот, нека функционира нашето самоуправување со пазарно стопанство, без капиталистичките односи, па веднаш ќе му се види крајот. Зарем не?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Општо зборувајќи, ризикот е теориски, како некаков вид нус-производ и мазохизам инхерентен за секој креативен чин, па навистина требаше да се причекаат шеесеттите и почетокот на седумдесеттите за да се види како уметниците ги загрозуваат своите тела и им нанесуваат жестока физичка болка со цел да произведат мисла. (Pluchart 1978; 39)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој дури помислуваше да се спакува и да си бега дома, но после му се виде дека баш тоа може да стане особено сомнително, да го открие како човек што си ја има мувата на капата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Им се видоа малку гранките од ова пустиња, наврзаа ортоми и на гредите од самиот ан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Замислен беше да истражува еден основен парадокс: Како стануваш тој што си? ‌Поточно, предметот тргнуваше во истражување на карактеристичниот однос на геј- мажите кон главнотековната култура за да се види што може да се открие за извесни структури на чувствување што им се особени на геј- мажите.3

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од светлината што преостануваше ги препознавав контурите на родното гратче, кое сега ми се виде поотсутно од било кога.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Вечерта си легнав по Дино и ги затворив сите врати и прозорци за да не ми влезе животното во соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можеа да се видат неколкуте извиени букви, во чудесна, небаре калиграфска игра во нејзините писма, како минијатурни споменици на една недокрај возвратена љубов, постојано одложувана за некои други времиња коишто никогаш не стигнаа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Османскотурскиот јазик му се виде како матрица која ги обединуваше источните и западните влијанија и ги пренесуваше во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се исправија еленчињата и тогаш за прв пат се видоа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како ќе заврши оваа нивна виртуелна и евентуална соработка, новинарски кажано, останува да се види.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А јас, дедо Пандо, таму горе, каде што логорувавме, цело време си мислев дека нема да се видиме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

ВЕЛКОВ: Тоа значи ѕидовите да се соголат до тулата. Одлично. Многу ми помогнавте. Благодарам. Ќе се видиме ние пак.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што уште има тука да се види? Оди една, па друга, па трета сликичка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога доаѓаа лустерот си беше на своето место: а оздола не можеше ништо да се види.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Беше чисто испрана и тоа тука можеше многу добро да се види.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа најубаво може да се види и почувствува напролет, поради различната боја на цветањето, и наесен, поради различното жолтеење на лисјата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ама, сепак, оваа варијанта му се виде потешко изводлива.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се видела во водата, се зачудила: „О колку сум убава!“ се возбудила.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Одговараат: јазикот на “мнозинството”. – На кое мнозинство? – Тогаш ќе се види.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Една вечер, божиќни пости, Толе седеше со Јована и некои други Јованови другари, кога во кафето, од маса до маса, се пронесе тивок глас дека војводата Гоце Делчев ќе дојде вечерва во кафево да се види со своите пријатели и да проговори некој и друг збор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едиповата плата оди одвај за долгови чијшто крај не може да се види уште.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој притисна на гаста и ние јурнавме назад; дојдовме до свиокот и тој застана; го насочи фарот кон колата, но ништо не можеше да се види внатре, освен две силуети што се раздвоија кога фарот блесна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може само така да ми се виде дека мислев на него, ама целиот тој ми се стори.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не биле сигурни, но јавачот како да дремел во седлото, се нишал олабавен напред и назад оставајќи му на коњот да одбира врвици со бавни нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ајде“, реков, „оставете ја таа работа. Овде сме да се видиме како стари пријатели, да видиме кој со што можеме да си помогнеме...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Женски глас се смее: Ајде ... ајде ... добра ноќ ... утре пак ќе се видиме ... Машки глас (тажно): Добра ноќ.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Затоа, откако ќе го отпратев на спиење, одвај чекав да се видам со нив и да си поприкажеме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- - Насон сум се видела како на јаве.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Е, тоа се вика вистинска банда, - се помислив воодушевено, погледнувајќи, не без презир, во моите момчиња кои одеднаш ми се видоа многу нежни, неприлично облечени во фармерки и патики, убаво исчешлани и премногу чисти.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

се (зам.) - види (гл.)