се (зам.) - вели (гл.)

Во март 2006, проблемот со Клуб - кафеаната и вработените во неа е ставен на дневен ред на Владата на РМ, а како дел од ресорот на тогашниот Министер за култура (Б. Стефановски).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На седницата е донесена Одлука3 со која Клуб- кафеаната се дава под закуп 4 во наредните 30 години на Друштвото за спорт и рекреација С.Р.С. ДОО –  Скопје и тоа, како што се вели во одлуката, на „користење за научни, културни и образовни потреби и за изведување на научни, културни и образовни проекти од интерес на РМ“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И таму, на млади години, го мачеше тајната дали под двете езера разделени со една планина, се мешаат нивните води и се формираат многубројни пештери, како што се велеше во преданијата и се претпоставуваше во научните списи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јасно им се велеше дека „јужната република“ никако не се вклопува во големите планови, или ќе избрза или ќе задоцни во основните стратешки определби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зошто се вели Турчин–будала кога овој е толку умен, си велам јас и не можам да се изначудам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога погледнав пак на почетокот на подврзаните листови пишувани на рака, поправо на првиот лист, видов една белешка во која се велеше: „Сиа животопис по сказание на Никола Поцо писал учител маказарски Димитрија Боте“. Потоа датум: 16 јуни 1872.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од тој момент, сонував да стигнам и јас да јавам коњ, имав мерак што ми остана, што се вели, до старост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога читам, еве, погоре, за скалите, знам дека не е тоа само литература, што се вели.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во книгата Сирахова се вели: „Мудрецот добива доверие од својот народ; името негово ќе живее довека“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, морав да најдам некоја утеха или, некој вид помирување, како што се вели, со фактите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Горе, крај главниот пат, некој човек по име Шабан Мемедовски, или Шане Менедовски, луѓето не беа сигурни за името, бизнисмен, што се вели, добил дозвола од некого од власта да направи рибник. Работата беше била напредната.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што е она, си велев, што го тера човека да биде, она што се вели, добротвор, да дава, да подарува, да гради?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се вели дека никој не станал пророк во своето село. Не разбирам зошто да не е тоа можно! Јас, навистина, еве не разбирам. И велам: можно е!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Самиот исечок е многу мал, а веста е практично од неколку збора, дека трговецот Никола Поцо бил притворен и држан две ноќи во полицискиот затвор на улицата Хане заради, како што се вели, обид за силување на својата прислужничка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Обземен сега од потребата да стане, како што се вели, пророк во своето село, тој заборавил дека селаните се неблагодарен, но прониклив свет“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бунарот беше оставен да се полни. На петнаесетти септември, летото сѐ уште стегнато, пекол, како што се вели, отидов да наѕрам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
6 Бев станал рано. Сонот ми беше испрекинат. Спиев од петли до петли, што се вели.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Друг таков не постои во Германија или, доколку се јави нешто слично, тогаш се вели дека тој е плагијат на келнскиот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Последните два пати не му успеа, остана некаде при дното на табелата, во долниот дом, како што се вели на смеа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некој му удри клоца: - Чу ли дека не треба да се вели „не можам“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А и да е најмало, магарето пак си е магаре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Шо да дојде, откаде да дојде, да се држиме рака за рака, шо се вели. Ние за вас, ама и вие за нас...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа се користеше од неговата благонаклоност, живееше кај него, јадеше, пиеше издебело — што се вели, а сосем малку работеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нашето лачење на информации е такво што ги загадува и горните слоеви на менталната атмосфера со своите нераспадливи отпадоци, уништувајќи го малку по малку видот на Белов (Bellow) ремен којшто нѐ заштитува (слично на целосното распрснување на тајната во вештачката интелегенција. (238) Се вели дека глупавоста е навреда, но мислам дека објаснението е поголема навреда.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тогаш, Паца го наведнала погледот зачистувајќи си ја футата и истргнувајќи си го фустанот преку колената рекла, повеќе како за себе, ама добро да чуе Спиро: „Ете, како да е вистина тоа што се вели дека златен свети Наум е чудотворец!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Брчалото, свесен за неукоста на своите земјаци, најтрпеливо им појасни: „Чопер по американцки се вели и за скакулец. Скакулци што се, знаете.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Затоа, не попусто се вели: никогаш, ниту миг еден не пуштај ја душата своја на одмор и на ленивост, оти нечестивиот не спие, ни дење ни ноќе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има –мир!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не попусто се вели дека од Небесното Царство се слуша музика рајска; а музиката од гласови, а не од зборови е сочинета.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Да, да! - потврдува Сухов. -Беше голем измамник Михаил Матвеевич, што се вели, од главата до петиците.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Нека си ги имаат своите верувања, ако тоа ги усреќува, но да им се вели на малите деца „Токму ова е вистината“, значи да се оди предалеку”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На тоа вие веќе ништо нема да кажете, само ќе го погледнете Сухов со вџашеност во очите. 68 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од кротката раја, во нашата клетва се вели, Гегите храна ќе зберат.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Младите настрани, ни се вели, лесно се вклопувале во младинската култура; не сакале да ги етикетираат, не чувствувале потреба за посебен, особен општествен свет и не се идентификувале со геј-културата.426 И добро е тоа, би рекол, зашто општествената цена на инсистирањето на сопствената различност од нормалните луѓе е баснословна кога немаш избор, освен да се интегрираш во хетеросексуалното општество – зашто веќе не постојат битни геј-алтернативи на стрејт-светот, сега штом урбаните инфраструктури на геј-животот се во голема мера растурени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некои ќе речат: зошто отцепување од Бугарите, кога ние досега сме се велеле Бугари и соединувањето, а не расцепувањето, ја прави силата?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега да се запрашаме друго: дали ќе биде точно да се вели дека во Македонија има две народности, и ако има една, тогаш дали таа народност може да биде наречена српска или бугарска?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во сите нив направо ни се велеше: седете си мирно, оти ако направите брканица – не можам и не сакам да ви поможам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овој дел од книгата всушност е полемички, аналитичен одговор на пишувањето на српскиот универзитетски професор, дипломат и државник Милован Ѓ.Миловановиќ /1863-1912/ во неговиот труд „Срби и Бугари” /„Дело”, Белград, 1898/, во кое се вели: „Ни историјата, ни етнографијата, ни географијата воопшто не му стојат на пат на решавањето на македонското прашање помеѓу Србите и Бугарите на начин што единствено им одговара на вистинските, добро разбраните интереси и на Србите и на Бугарите, а тоа ќе рече според вистинските животни потреби на Србија и на Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
105. И „врховистот” бугарскиот полковник Анастас Јанков (?-1906) од с.Загоричани, кога во 1902 год. отиде со голема чета во Костурско за да крева „востание”, издаде проглас во кој меѓу другото се вели: „Македонци!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Успехот на зборот деконструкција без сомневање мора да се сведе на фактот дека деконструкцијата очигледно била почувствувана како антиструктурализам или постструктурализам, како што често се вели во САД. Јас никогаш не го употребив тој збор.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За некои, се вели дека имаат нос за политика, други за трка со коњи, за фрлање камен од рамото, за многу пари, за дупки во законот, за преродба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Што се вели, од дома не излегува. Не е во друштво со неранимајковци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ти, со тие твои преблаги зборчиња, просто ме омајваш и јас никогаш не можам, што се вели зборот, ни во сонот да помислам на друга.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
САВЕТКА: Така де. Јас сум една жена проста, никаде неизлозена, и што се вели зборот: сестра сум ти, и пак не ти го бендисувам табиетот твој запеслија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Овој пат сепак мораше да замине - го испраќаа службено, на некаков семинар за, како што тоа модерно се велеше, „менаџирање на ризици“.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се случи некако овој неповолен факт да се наметне како тема при една вечера кусо време пред да заминам и еден од нашите пријатели забележа: „Па, драга, знаеш како се вели - отсуството го зацврстува срцето“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Наспроти тоа еден од другите гости веднаш истапи со свој коментар, „но исто така се вели - далеку од очите, далеку од срцето“. okno.mk 93
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И да замолчат, ако немаат да кажат нешто друго, како што им се вели на децата. Премолчете, едвај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ама на некои луѓе едноставно така им е чкртнато, што се вели, само со „сељанки“ да се мешаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш си помисли дека можат врзан да го отераат на ујќумат и му ја летна, по другото сокаче, од кај сааткулата, од кај бавчанџиите, по Дабничка Река и покрај Данова Воденица и назад по Пазарџиски Пат стаса назад во Потковицава, што се вели како од праќа фрлен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Олеснет, што се вели, и ветрот може да те крене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и за Јона се велат луѓето. Оди гологлав, велат, за да не ја скине капата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти бацува рака, што се вели, и со предните нозе ти се качува во скутот. 131
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од долгото лежење сме заслабнати, сме загубиле од силата. Сме се прележале, што се вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И мотиката ми игра пред мене, спипиле што се вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако се вели - лебами, лебами ти велам, на нејзината уста како да си го гледав животот, целиот свој живот и она што е секогаш до нас, а не можеме да го фатиме...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сипаниците денеска ќе им излезат, што се вели, утре ќе им угаснат. А научив и јас многу маривети. 37
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нивчињата ни се присојни, посни, колку да се вели дека имаш. И житото му е планосано од некои болвајци и глотежи. Класот му е празен, ама мораш да го собереш. Барем сламата да ја извадиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што се вели: едно уште ти плаче во нивата, дури кршиш ветки за да го зачекуваат до сонцето, од горештината, а друго веќе ти тежи под појасот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, сега е платица, а после плужица, вели Давиде, колку нешто да се вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се присетиме просто, во груби црти, на фактот дека револуцијата на идеите, резот - „епистемолошки, како што се вели - чиј што најинтензивен момент можеме да го врземе за времето околу 1913. година, во метежот што го донесе, како во областа на математичките и физичките науки, така и во подрачјето на сензибилитетот, може во повеќе од еден поглед да се спореди со климата во времето 1480-1500, помеѓу крајот на средниот век и почетокот на ренесансата, помеѓу опаѓањето на средновековниот хуманизам и премисите на една нова култура во која се мешаат, во единствен синкретизам, томизмот и неоплатонизмот, емпиризмот и номинализмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
(Се вели, во злодух, дека тие се сателити на кој било авторитет.) С est bien dit, mon vieux! (Добро речено, стар мој!) продолжи Камилски на француски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И, како што се велело, не се живеело со инает, туку за инает, како можен стил на живеење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што се вели, не ви се овците на број. Па на ветрот му велите: - Збогум, догледање!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ниту САД, ниту блиската Италија, за која се велеше дека дури и директно била вмешана во државниот удар. По дипломатскиот подвиг со молскавичното признавање на Тунис од страна на Југославија требаше да настанат помирни и попријатни денови во мојата мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крњево било најубаво меѓу сите села, но тука била и џандармеријата на некогашна Југославија. Се велеше – од кал да е, крњевец да е.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се знаеше дека членовите на Партијата не треба да влегуваат во обични продавници „ што работат на слободниот пазар“, како што се велеше ), но правилото не беше строго почитувано, затоа што до различни работи, како што се врвките за чевли, или жилетите, не можеше никако поинаку да се дојде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Солза да му капнела врз камен, се велело, дупела бразда во него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Животов е терезија, така се велеше во еден ферман пратен од султанот до дедо ми Исхак-бег. Терезија, ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Петре, ибн Бајко, иако манастирот беше, што се вели, не само близу туку поблизу и од трепката до окото, веднаш спроти Скопје, над реката Серава, а на ридот што се вика Вергин, одвај дочека да го пратат на панаѓурот со манастирските чоеци, па да слезе во градот како што тој милее, да слезе и да го разгледа градот што ти имал сто и дваесет чешми и сто и дваесет џамии, над четириесет меани и маала, себил анои и амами, за кои беше многу слушал.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
23. НЕ ДРАЗНИ ГО КУЧЕТО ЗА ДА НЕ ТЕ КАСНЕ - ти се вели да не правиш од играчка плачка, ако својот детски порив во себе го згаснеш за животот пеплосан ќе добиеш - огнена значка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таму се вели дека на предлог на потпретседателот Борко Угрин, владата носи одлука, двете министерства, за земјоделство и за градежништво, да го преземат изведувањето на веќе исцртаниот проект за изградба на акумулација Долнец со капацитет од 220.000.000 кубици вода.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во него се вели вака: „Ферман до одликуваниот со ордените Османи и Меџиди од прв ред, валијата на Б-скиот вилает, на кого му било поверено и муштирството на третата царска армија, везирот Мехмед Рифат-паша, валијата и муфтијата на Б-ската каза и членовите на меџлисот...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа во записникот се вели дека, според проектот, водата од акумулацијата ќе достигнела највисока точка од 52 метри.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На крајот од записникот се вели уште и ова: „Дополнително појаснување на предлогот и проектот за изградба на браната, даде другарот Угрин.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се метна на деда си Богдана. Висок, плеќест, крачест, исправен како пушка, што се вели зборот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го слушам и правам белешки што се вели на лице место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Илко ѝ рече на Митра да ѝ го отвори ковчегот од Стојанка и да ја промени од убаво поубаво. — Велигденцко, што се вели, велигденцко. Слушаш, невесто Митро?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си живеат, шо се вели, исто како браќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Е, е, е, ете тоа се вели „роди ме мајко со к'смет — врли ме на патот".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Обично се вели за манџата чмее чудило — нешто за чудење шаит — сведок шака — смеа, шега, нешто несериозно шеј — предмет шепнипокров — шепотење под покров со младата невеста шилеже — ланско јагне шубе — сомнение шупур — чешма со шупурка шутарка — скршено грне, бардаче, ќуп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ајде, кажи му на побратимот шо ќе му кажиш, пак он утре рано нека а намачка преку рид, утревечер пак нека дојде со абер, а ти спремај си тоа парталочките, појди му и заживеј си како човек, шо се вели лавот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Нејсе, — вели дедот Петко. — Дури да и нараниме маските, да се обујме, да се замиеме образ, па шо се вели, дури да поручаме, и времето ќе дојде за одење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најстина била мека, неучена на работа, немала алишченца, токо, ако сака да му биде отворена куќата, поарно, шо се вели: „со секаква — секаде, со никаква — никаде".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Туа де, дури и вратот на Илка му го виде ти! — ја брецна Стојна Цулева. — Ете, тоа ти се вели стар мерак.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нивните амбари се полни со ланско и поланско брашно. Кога го тураат — со кросно го набиваат, а кога го вадат — со мотиче го копаат. Тоа се вели домаќинлак.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие се велат чорбаџии. И нашите Сукаловци спаѓаат во овие ретки земјосопственици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја натепа, стопански што се вели, но тоа само ја зголеми омразата, бидејќи Илко не го стори тоа со Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
До колку Конференцијата не ја измени својата одлука - се вели понатаму во нотата - Силите би се нашле пред еден конфликт чија што сериозност би била поголема одошто сериозноста на преседанот што би се создал со менувањето на таа одлука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А како доказ го истакна претходното решение на второстепениот суд во кое се вели дека увидот, испитувањето на тлото на куќата, треба да го извршат стручни лица или установа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Навистина, - рече Французинот вртејќи се кон Англичанецот - се гледа дека во Протоколот има една непрецизност каде што се вели: до, а не заклучно, што дозволува и вакво и такво толкување: да биде опфатен или неопфатен Манастирот во Албанија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Лечи многу болести: слабокрвност, скреж, подриг, слабо варење на храната, дава кувет, ја ослободува душата од грижи, од мачнотии и напнатост, од злоќа и с'клет, ти дава сила и волја; во божјите книги се вели: виното е внатрешно сонце: те осветлува и те грее; виното е жив оган споен со жива вода; во „Песна над песните“ се вели: виното е божја љубов, вистина и мудрост; во Книгата на постанокот се вели: виното е дар над сите дарови што господ им го дал на луѓето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Англичанецот го прекина: - Да, но ние треба да ја имаме во предвид и најновата Одлука на Конференцијата на амбасадата од 9 ноември годинава во која се вели да водиме сметка на следново: патот Дебар - Струга наполно да е вон албанската територија и на тој начин да се обезбеди слободна економска комуникација меѓу двата града.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Бамбино значи дете, а благодарам се вели на италијански „грацио“. - Од каде знаеш италијански? - праша Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А и смртта во случајов ништо не губи. Располага со толку многу време. Нејзина е, што се вели, вечноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И двајцата добро знаеме на која жена мислиме само јас отскокнувам кај неа љубопитен и на вишини навикнат не можев да си замислам толку еднолично и неразонодено суштество рамна снага рамен говор несовршенството ме предизвика потсвесно, како што обично се вели правев трикови за забава на народот покажував нови мустри шарпи шешири шпилови стапчиња топчиња кутивчиња бели гулаби за бела магија создавав драмски штимунг го извлекував резервниот маж последниот џокер од мојот долг од што е дупнат џеб, немав време за колебање носев кружна насмевка - рингишпил на лицето каде јас, таму таа!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зашто тие двајцата во едно маало растеле, другарувале, комити заедно биле, залакот леб што се вели, го делеле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И, како што се вели за некого дека откога ќе се попари од млеко потоа дува и на маштеница, така по оваа случка и Фигаро почна да бега дури и од мувите!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
(Ја клава во устата, ја запалува со својата и му ја подава на Теодос.) Еве, ти куме, завиткана и запалена!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Вистина, татко ѝ е самарџија, ама што се вели зборот, не гледај го коренчето, гледај го цвеќенцето.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Знаеш како се вели: кога ти е вујко владика...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Јас... ова... со жени... Комшика, лозје до лозје, плот нѐ дели, што се вели, а плотот не е планина...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ДЕСЕТТА ПОЈАВА ДОСЕГАШНИТЕ И ПАНКО
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Тоа така се вели зборот само, инаку чорбаџиите ги јадат пилињата и прасињата, а сиромасите — опинците.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: И плотот и... (Ги разгледува прачките на сцената.) Атер да не ти остане, Арсене, ами лозјето ич не ти чини. Батал!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
О, боже, што да чинам, поарно и јас малку да се иставам дури да се расони, оти што се вели: сонит — манит, полош и од пијан (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Не знае што да прави, станува, гледа кон градот.) Па... ќе ја свршиме, чорбаџи Теодосе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Си живеев јас така како цар; и ќе живеев вечно, што се вели, ако еден ден не добиев писмо од мајка ми во кое ми пишуваше: Сине, јас умирам сама, пуста...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Секогаш стреми се на она што го сликаш да му дадеш нешто свое, да му дадеш свој израз, своја душа, што се вели.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се велам: и робовите оделе боси... и Исус одел бос... Само босите оставале траги низ историјата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Султанот Абдул Азиз кон крајот на XVIII век испрати ферман во кој се вели: „По барање на муслиманското и на православното население на градот Белград Арнаут (Берат), наредувам да се подигне црквата Свети Митри во центарот на овој град”.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но парите во ваши раце можат да ве изменат и да ве „расипат“, што се вели.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но тие што треба да ги извршат овие задачи, ги одлагаат работите, влечкаат, не го почитуваат времето, или, како што се вели, предвидените рокови.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сам човек, како што се вели, за никаде е.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ако имаме некому нешто да му забележиме, да го критикуваме, како што се вели, можеме да го сториме и на убав начин, со убави зборови.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Постојат желби да се владее со други, желби да се има нешто што го немаат други, па како што се вели тие други да пукаат од завист.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таквите полека почнувате и да ги одбегнувате, не сакате да соработувате со нив, зашто знаете, како што тоа се вели, дека можат да ве остават „на цедило“ или да ве наведат „на тенок лед“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие, навикнати дома во сѐ да им се угодува, „да им се оди по ќефот“ како што се вели, го задржуваат истото однесување и со другарите.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И, да не должам многу, добри мои, уште неколкупати се повторило тоа: „Ама ако не беше мојата наметка, ќе накиснеше до кожа...“ и „Многу ти благодарам...“ па на човекот што си немал своја наметка најпосле му прекиснало, му прелило што се вели, па се симнал од коњот и сосе алишта се фрлил во реката.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Така ние научивме, еднаш кога Јоле не беше во даскалницата, дека прле по старословенски се вели ОСЛЕ, та така јас и Николче тој збор му го залепивме како прекар.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо попот, господи прости ми, имаше погана уста, како што се вели.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
СПРИЈА- нешто што многу сече. Се вели: Ножот сече како сприја.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кажи, по француски, како се вели:Пушти нѐ, господине, до Брезница колку децата да си ги видиме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Не се вели „плакање“ иако ова е за плакање туку „плаќање“. Ќ, а не – к.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Освен тоа, тој беше нешто како сараф – даваше по луѓето пари на заем, како што сега банките даваат кредит за малото стопанство како што го викаат, на кесим, како што се вели по турски и со убав интерес така што тоа, исто така, му помогна да се збогати. Србите нив ги викаа зеленаши.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Џиш боја, што се вели, од којзнае каде се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои дури и ме исплакале, што се вели, ме прежалиле. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без да мислам, што се вели, го фаќам растојанието, чекорот негов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали кралот, што се вели, или царот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се смееме на гладно срце, што се вели, на гол газ се смееме. И во душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум заскитала во животот, што се вели, и сум се загубила во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мајката ќе припадне, што се вели, ја фаќа некоја имела и припаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си можел ни да кивнеш, што се вели, а камо ли друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе нѐ дотера на олку, што се вели, уште да се избациме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
10. Времето веќе е стушено, зимата пред врата, што се вели, оддалеку мириса на снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не да викам, туку рикам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Има луѓе и луѓе, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чади, што се вели, ти се зачадила душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До нив клекнало куче и само цимулка, што се вели, испушта некои тажни гласови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ме убиеш не знам кај ми паѓа сонцето, што се вели, од која страна ми доаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не е длабока водата, ама студена, што се вели, до коски ти посега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме фаќа само скомраз, што се вели, само гнасење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се бараме, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останав вџашена, што се вели, ни ваму, ни таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да викнам, ама гласот ми го нема, што се вели, некаде ми тептисува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утринскиот омај натиска и во нив, што се вели, им го размекнува строгиот израз на лицето. 4.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, да не сум добила нешто огница, што се вели, тифус или маларија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мажите се пуштија кај мене, што се вели, ме заробија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но жените се чудат: нешто не им е јасно, што се вели, а нешто не ми е мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само што почнавме да јадеме, само што се фативме за лебот, што се вели, однадвор почна да се слуша тропање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И слатко и благо, што се вели, како мевлем ќе ми дојде и ќе ми застане.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се валам ко магарица, што се вели, ко поштукната да се прпелам. 47.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем да го испоштам од вошките, што се вели, којзнае како му е таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Боже, зар ни е судено овдека да нѐ јавне староста, што се вели, и сите да нѐ изедначи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си помислувам и на најлошото, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си делат и од ручекот и од вечерата, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
В затвор, што се вели, колку сакаш време да ти остават, пак не можеш да се донакажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден страв, што се вели, ми помина по коски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали час, дали миг, или воопшто не се случило, што се вели, ама само така ми се кажа во несвестицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може да не беше сонце, што се вели, кај се нашло ваму сонце?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се повлекуваме со забрзан марш, што се вели, никој во никого не гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали беа тоа трите дела на Македонија или обична подвала, што се вели, подадена шипинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го пуштаме по река, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го спаси еднаш животот, што се вели, и го имам за втор господ, иако првиот не сум го видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема што: врзана сум, што се вели, порожена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не те прашува, дали можеш, што се вели, дали те пушта маката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ме накрене, што се вели, да ми преживее душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај се спиело кога сонот ти е разбиен, што се вели, наполно украден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Женичката пак ми дава знаци да си ставам стипса, што се вели, суста на уста. Катанец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако да се попредаде времето, што се вели, да се потргне и да се расправи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето веќе е стушено, зимата пред врата, што се вели, оддалеку мириса на снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така: од збор на збор, што се вели, ќе се наприкажеме со Оливера Поточка Форевска и ќе се потргнам малку од мислите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обрастени, што се вели, не им се познава лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се префрливме на планината Тамбури, а ваму немаме ни ров ни бункер, што се вели, никакво утврдување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме се скукалиле, што се вели, и чекаме да нѐ изведат на стрелање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што им гледа окото, што се вели, таму им оди и куршумот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без прашање се оженил, што се вели, без партиска согласност.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Две налице, една наопаку, што се вели, како да плетам чорапи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Воздухот постојано нешто мрмори: може да нѐ фатат на легло, што се вели, натерани под земја, заробени од стравот, од себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ќе грми, што се вели, дали ќе врне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така се врти саатот, што се вели, го трошиме векот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Она што ти е судено, што се вели, морало да го врвиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само тоа е од зборување. Само наредби, што се вели, само команди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ја корнат земјата, што се вели, а нашите не отстапуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури после се истргав, што се вели, се извишив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се повратив, што се вели, кога ми се врати плавта, пред мене го гледам целиот иследнички штаб.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас премалев, што се вели, се собрав ко удрена гасеница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги дотрошува силите, што се вели, му завршува работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам дали сум погодена, што се вели, да умрам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И сета сум занесена, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам да си ги исушам очите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е услагодено, што се вели, пригодено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деновите само се крадат, што се вели, ни истече времето ко вода меѓу прсти и никому ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми се крши срцето, што се вели, небаре стакло, небаре испуштена чаша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како скокот, што се вели, како проѕевање ме префаќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои не можеш да ги излажеш, што се вели, и да ги натераш на измислена борба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме караа, ме караа: ѓон ми го направија лицето, што се вели, пенџе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите спиеме во едно собиче, што се вели, небаре илегалци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штурци на почек, што се вели, гласот по неколкупати ќе ми се оѕвие меѓу ѕидовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се спрпелал ко пиле во плева, што се вели, во заплеткани конци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај појди, што се вели, и тоа е со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да знаев да не одам, што се вели, патот пуст, и полето пусто и уплашено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама сите сме тука, на ист куп, што се вели, во иста кочина. Само малку позалачени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти треба свој човек, што се вели, своештина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си зборува, баботи, што се вели, само зината ја држи устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сами ми тргнаа прстите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку пати ми дојде да легнам на шините: да ме иструпи возот, што се вели, да ме искасапи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си отиде со господ в уста, што се вели. 10.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после почнуваш и ти да се тресеш. Како сурова пиперка на усвитена плотна, што се вели, како пивтија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А артилеријата само копачи, што се вели, прскаат и земја и камења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој си имал мака, што се вели, ама не знае инаку да каже.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гроздови, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ти се крева рака, што се вели, не ти носи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Друга кожа, што се вели, друга мрша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако да се исчистиш од лошата крв, што се вели, од калта месечна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку има за ова овде, колку преговори да нѐ прелажат, колку примки, мамки и замки, што се вели, ама, ајде...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По мене му е лиднат умот, што се вели, и иде ко сираче, никаде не ме испушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А колку пати сме го прескокнале денот, што се вели, сме преминале на свети Тримир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме крева во некои височини, што се вели, јас претам и летам нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, како да зинам да пеам, што се вели, кога пеел усрамен човек?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме го пуштиле јазикот пред умот, што се вели, си го чешаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојдено ми е млекото, што се вели, градите до врв ми се полни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само ме крпат, што се вели, не остана конец за заб некому да извадиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се искапеме, што се вели, да ни се опули кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без куќа, без маж и без дете, што се вели, и презимето негово не ти прилега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затворена да ја држи устата, што се вели, пак ќе му избега насмевката, ќе му се украде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тргам со петиците, што се вели, летаат искри ко во ковачница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеш и главата, што се вели, да ја носиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас, од него, под него, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И стана едно големо кашлање, што се вели, небаре жабокрекање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум сега во змијарник влезена, што се вели, а вака сама, како што ме гледаш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше немажена, уште неспастрена, што се вели, но дали мораше да блудничи со војниците и така да си ја развалува снагата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ти се вика, ти се рика, што се вели, ама си го прекасуваш и гласот, не го пушташ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум го делела касајот, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се загубила плавта, што се вели, крв не му тече под кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме вратија ко немиена, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега секој сам и насамо, што се вели, секој во своја самица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од добро седење, што се вели, во бурјанот од капини, глогинки и блостур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои ќе се расплачат и немаат време да си ги избришат солзите, што се вели, зркнале во мене и гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам: млад е ко зеленчук, што се вели, и ми се стори нешто познато.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ја чепатат, што се вели, ќе ја черечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ми е гроза, што се вели, и душата ми се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не им влегува во конструкцијата на обвинението, што се вели, не им се врзува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето само подбелуваат, што се вели, во капка вода да ме удават.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па не може, што се вели, и вода да газиш и сув да останеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој ден да идат луѓе со повојница и да ми го наслушуваат дишењето, што се вели, да гледаат дали сум жива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние, што се вели, не можеме и сенката да си ја носиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегувам пред нив и едната старица ја остава работата, што се вели, и ми се пушта да ме тепа, да ме удира по гради.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам и како да го прашам, што се вели, целата сум сметена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ми се најде на испомош, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фатија на обрис, што се вели, на некој бришан простор и сега, како? Никако...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Испушта фалти по ногавиците, што се вели, мува да се пресече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти врие крвта, што се вели, претекува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме тепаа до посер, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пченицата се мие во ладна вода: низ две, низ три раце, што се вели, низ три води ќе ја поминеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам да се бранам, што се вели, не можам ништо да му кажам, сосема сум му ја оставила устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пее птицата, се истура, што се вели, како сите полиња и планини да ѝ се ставени во гласот. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си го подвиткам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека ќе сретнам некој, ама нема џан-џин, што се вели, жива душа нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Распукува и воздухот, што се вели, и долго време не може да се состави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го испуштам од видното поле, што се вели, не го оставам насамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може тоа да ти е последно замижување, што се вели, и повеќе да не се опулиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како војска, што се вели, како на војна да ја испраќам. 40.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Правиме лице, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напред одат мажи: го пртат снегот, што се вели, а јас по нив се нуркам по разгазеното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре во џебови, што се вели, во пазуварки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, уште ништо не си имаме речено, нешто поотворено, што се вели, ама јас си мислам дека сите знаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сами веќе не можеа да одат, што се вели, не ги крепеа нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На секое викнување, крвта повеќе ми удира, придотекува, што се вели, џглиботи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кочан сум целата, што се вели, одам со забавени движења небаре потскусена во нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на нос да падне, што се вели, пак нешто ќе најде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заблудени, што се вели, сите — на лице, тие — наопаку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум паднала ничкум, што се вели, на сите четири.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во затворот е најтешко ако не знаеш, што се вели, ако нема кај да го пуштиш умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам, што се вели, ни со окото да клепнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од корен нѐ растрои, што се вели, ги поткопа и нашиот карактер и нашите навики.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Работам како улава, што се вели, не знам да забошотам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде душата, што се вели, ама врапчето што ми првна овдека, уште не може да запре, да ги затвори крилјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можат сѐ да ми направат, ама ме оставаат жива, што се вели, иако не им треба мојот живот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е опасно, што се вели, оти сѐ и секаде е негово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влезен е ѓаволот во луѓето, што се вели, а ,ѓаволот откај газот влегува, а од уста излегува", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема сенка за мене, што се вели, ѝ тропна главата на подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако чекаш многу, ќе те изгази времето, што се вели, преку тебе ќе помине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, колку ноќта да ја премижиме, што се вели, да ја пречкртаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одекнува гласот од куполите на театарот, што се вели, како со иста уста да викаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја затна устата на Зисо Делевски, што се вели, му ја фати раката да не фрла кал по мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му останала некоја експлозија во главата, што се вели, и само да му трешти: вау, вау, бау, бау, да му прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му догорела ѕвездата, што се вели, и толку било со Колета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае колку време одев така ко заборавена, што се вели, ко испадната од некој вагон на возовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не смеам мајка да му се кажам, што се вели, а морам нешто и некако да му зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се дави во солзи, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на мртвите им треба жив човек, што се вели. 2.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И со смеењето ми го истргува лостот, што се вели, ми го разнишува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден човек помалку и подалеку, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го забрала сонот, што се вели, и за мене спие. 20.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бандиера роса. Пееме првин тивко, што се вели, накусо го поземаме гласот, а после и на посилно го пуштивме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, многу ѝ се накиснати, што се вели, и веѓите ѝ се подмакани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме оставија сама во собата, а собата голема, што се вели, не е само за еден човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е под клуч, што се вели, целиот свет се држи заклучен, а мене умот ми е надвор избеган.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во војната и секундата, што се вели, го решава исходот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се потсекоа нозете, што се вели, целата премалев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И опасност и спас, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трчам кај него, не можам радоста да ја додржам, што се вели, а тој ми вели: Зошто крадеш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тркалам така клапчиња бубачки, што се вели, тутки смет и бубачки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеш да ја зазборуваш, што се вели, сосема е загубена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За од гревот згора, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без доверба, што се вели, никаде не се живее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам како светец кој слегол одозгора, што се вели, кој дошол оддалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се покажува едно препогането војниче, препесено, што се вели, се поткачува на еден камен и се надава вака напред.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Губам здив, што се вели, ја губам земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И се тресеме, што се вели, се валкаме од смеење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се истурив, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се скостам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако ослабена врската, што се вели, Горачинов не ми се истава од мислата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме голи, што се вели, уште само со летната партизанска облека на нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Скарана сум со тоа, што се вели, уште на првото ќе ме фатат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фатило некаде ноќ среде шума, прст пред око не се гледа, што се вели, мислиш си ослепел, а тој ми вели да се фатам за опашката од коњот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пуста и штура, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме поткосува нешто оздола, ми се завртеа ѕидовите, што се вели, бршленот, живата ограда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Те гледа оддалеку, што се вели, и близината те гледа оддалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Плаче и се смее, што се вели, ту под сенка, ту на сонце излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборот му е за на рана да го врзеш, што се вели, толку многу му се слуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сериозна е само среќата, што се вели, оти е многу кратка и ретка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе влезат во некој кошмар и ќе си зборуваат нешто од недоветра, што се вели, што им останало врзано за душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние замижуваме, што се вели, си ги криеме очите в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вака си бессилен, што се вели, и имаш непријател и немаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе сум ни тука ни таму, што се вели, никаде не сум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шлапка коњот во водата, а водата само се поткрева, и таа е немирна, збркана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А се префрлаш, што се вели, сакаш да заспиеш, ама срцето ти стои будно. Си стражари така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бевме да ја демонстрираме брзината, што се вели, да нѐ покажат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
38. И сега ајде, што се вели, тргнавме по вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но сѐ го предава, што се вели, и кога ќе ми проговори и кога ќе ме погледне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти побегнал умот, што се вели, ја напуштил контролата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кубицираме, што се вели, ги сложуваме ко цепеници мртвите, труповите нивни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повеќе и нема за прашување, што се вели, стравот слегол до коски, ама мораш нешто да правиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега сум и без маж и без дете, што се вели, ко суводолица станата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Угол сам, што се вели, без никого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само си ја крпи, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се направив помала, што се вели, и ги слеков гаќите и елечето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш ме начека на тесно, што се вели, ми го препречи патот и — нема бегање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас онемев, што се вели, заборавив да зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми дава да припарам, што се вели, да се примирам до него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се слекувам и голтам суви залаци, што се вели, веќе се гледам кај што играм.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни прават општа дезинфекција, што се вели, не сакаат болест да носат на бродот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И шкембето ни се смее, што се вели, и цревата ни се смеат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На врат, на нос, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ден ја направи ноќта, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ваму водиме војна, се колеме, што се вели, а народот ни бара помош.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И избегал умот, што се вели, од никаде не ѝ се враќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како да се откинам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Измиено од гревовите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми прима срцето, што се вели. На нокт ми се држи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние пак спиевме на едно око, што се вели, или со обете отворени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зајдувам од кашлање, што се вели, грашки пот ми одат по челото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Непознат град, што се вели, други луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А видов, со свои очи ги видов вештерките, на голо пладне, што се вели...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето кучешко, што се вели, никако да се потргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прст и плева, што се вели, и без пукање ќе нѐ изгази.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Домаќините ни даваат вечера, што се вели, ама не со обете раце. Јадете, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Николку, што се вели, до никаде не ме поносил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само нѐ гледа онака, беспомошно, како прв пат да нѐ видел, што се вели, како да не нѐ познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Воено време, што се вели, никаде нема извинување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене ми е душата в заби, што се вели, ама не запирам со одење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целата сум исквасена, исцапана, што се вели, џглиботам во длабока тиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште настојува да ме седне в скут, што се вели, да се осигура од кажување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа плаче, а јас го чипчам, што се вели, не го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се свртев вака и ми врнат солзи ко град, што се вели, од ништо не ми е срам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Идеолошка настава, што се вели, и воена и духовна обука.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе подбосивме, што се вели, постанавме од одење. 64.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се нафатиле солзи на трепките и го гледам како низ некоја коприна, што се вели, како во вода да ми е влезено со лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пиеме, наздравуваме, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така заџвакан, што се вели, само двапати свртен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја заглотив сета соба, што се вели, и ја пикнав главата под покривач.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја одрав устата, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мораш на сѐ да мислиш, што се вели, не знаеш како ќе те разбере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можев да достискам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си кине, си штипе, што се вели, крв ти го прави лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ме стана некое љубопитство да видам што родив, да се осигурам, што се вели, или некоја непозната жал ми ја сврте главата кон детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немам сили, што се вели, болките ме вртат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се велеше: Небеска-Ксантос, Небеска-Ксантос.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми е страв од лош знак, што се вели, да не искобам нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пропаѓам, што се вели, а не можам да викнам, барем за крикот да се фатам, да се задржам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Натежнало за врнење, што се вели, секој час може да го отпушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е стакло, што се вели, не знаеш од кај да поминеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се врти ко на трчање, што се вели, да не знаеш кај си подзапрел, а каде си продолжил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги оставаме така во заблуда, што се вели, а тие идат по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Треба да го вратам во живот: да го исправам, што се вели, да вденам игла потемница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто непознато, што се вели, невидено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пукнат срам, што се вели, скинато пердето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не знаеш кај да гледаш, што се вели, ти е страв да ти се сретнат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цревата ми свират, што се вели, се виткам за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Арно - лошо, што се вели, си живеел и со нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ слегоа да се исправиме, што се вели, да се размрдаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе јасна е борбата, што се вели, уште од далеку се познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се тресат, се трескаат, што се вели, никаде не ги собира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целата е збунета, што се вели, и само оди наваму-натаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гувееме ко срамни невести, што се вели, го менуваме тлакот на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си ги гледам нозете, што се вели, од половина надолу не се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Натежнале ко трудни жени, што се вели, не се гледа полето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без дете си малку за целото презиме, што се вели, не си втасуваш самата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А есено време, што се вели, и студот е секаде заседнат. Отсекаде каса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не те слуша, што се вели, не можеш и со убаво да го земеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако не си, што се вели, немаш вага за мерење на зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме позема со очите, што се вели, му блескаат на русата глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Било за да биде, што се вели, што да ти речам друго?... 7.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Несигурна ноќ, што се вели, сѐ е несигурно во вакво глуво време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ме студенка, што се вели, и ме топли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останавме само по гаќи, што се вели, во својата телесна сиромаштија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И разбрав и не разбрав, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако сакаат, што се вели, очи нека вадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Боже, кога сум викнала, што се вели, кога сум пуштила еден глас: — Маноооол!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па колку пати сум му одела по трага, што се вели, и под снег сум му ја барала трагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму и камењата ме познаваат, што се вели, и тревите ми се пријателки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надежта, што се вели, и питачот го прави богат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги тријам очите, што се вели, и на своите очи не им верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше 5 март, минус 30 степени, ама ни е топло, што се вели, прст да не трае од топлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас влегувам малку поднагазена, што се вели, подвеселена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Так, так, вели, а јас се вртам ко пергил, што се вели, го потфрлам газот назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се најде нешто да те открие, што се вели, не држиш сѐ под своја команда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сета душа, што се вели, ми се искачила кај забите, на уста ми застанала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме, а не можеме да се досегнеме, што се вели, да си помогнеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали бевме сите пијани ко него или и нас умот ни заспал, што се вели, на исто ни застанал?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се спуриме, што се вели, и коските ќе ни се разварат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стегам една сламка меѓу заби, ја џвакам, што се вели, и гледам како се преобува Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се редиме, што се вели, бараме човек со полазна нога, со лесна нога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, во војна сѐ е казниво, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарипнав од викање, што се вели и гласот свој не си го познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во избудалено време, што се вели, немало поголем мршар од човекот. 9.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само ми игра срцето, што се вели, мислам одново тргнало млекото да ми иде. 66.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе се налутел човекот, што се вели, станувал половина будала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас и Оливера Поточка одиме со главата в торба, што се вели, влегуваме по куќите и ги отскриваме булите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Загладната младост, што се вели, испоснета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште носам белег, што се вели, ми се познава лузната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе од ништо не се гнасам, што се вели, ништо не пребирам. ,Гладна свиња не одбира помија", велеше дедо. 18.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сета сум зашумолена, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак ќе брвнеме, што се вели, се виткаме од смеење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
3. Ама, секоја куќа има свој нужник, што се вели, и секој народ има свој предавник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мрави, мрави, што се вели, само да ме лазаат по прасците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малкумина сакаме, што се вели, но мнозина ни требаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И маката не ми ја оставаат сама, што се вели, и цревата ми ги наслушуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не нѐ оставија да си ја видиме староста, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде ко порачана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Избезумена работа, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни застанаа вака, од страните, и нѐ држат на око, што се вели, како да нѐ носат спровод.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми падна жал, што се вели, првпат го гледам со толкава љубов и со толкав очај одеднаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А беше безнадежен случај, што се вели, ко слепо куче оставено да пцовиса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, не се чека повеќе, што се вели, дојде вода до гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е олеле, што се вели, никаде не е сигурно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можеби и во него влегол цацко, што се вели, и НКВДЕ го има ставено под свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се зеде сонот, што се вели, и не можам да си го вратам. 70.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си иде по тебе, што се вели, не се одзапнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изместена работа, што се вели, оштетена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А никогаш не ми било потешко, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама ако не те сака смртта, што се вели, ќе ти направи место да се разминеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вратот ми се истанчил, што се вели, врвка ми станал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми ја стави главата во скутот и јас ќе му правам патци, што се вели, ќе му ја одгрнувам косата и ќе го требам, ќе го чистам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе постелиме и ќе се наредиме по целото собиче: јас и Оливера на една страна, а мажите на друга. Крлаган, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Начисто се смалувам во алиштата, што се вели, полжав се правам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А заљубениот човек е како мува без глава, што се вели, како ранета ѕверка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малку 'рж, малку јачмен, што се вели, малку пченка, и малку пченица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си кинеа од манџата, што се вели, од јадењето свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми оставија време и да се почешам, што се вели. Толку беше набрзина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали смртта си ја закажале преку некое парче момирок или по некој друг пат, што се вели, по друг телефон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лежиме со исплазени јазици, како кучиња давени од волци, што се вели, како налеан грагор по потоп.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го одредува и чекорот, што се вели, сите движења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога е човекот сам, што се вели, и волкот го бара за другар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако е за право, не знаеме политички јазик, немаме своја литература, што се вели, терминологија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно до друго, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Женски Петко, што се вели, лезбејка со тапија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Збрложени, што се вели, си го криеме метилот под јазик. Дотолку сме паднати долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си се нашол живинче, што се вели, и дури колка душата, ќе колка и желбата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме нацрта, што се вели, друг човек ме направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас за дрво си плачам, што се вели, сум дошла од којзнае каде и, овде, во Сибир, ќе го бранам социјализмот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лазор и овдека е начешлан ко учител, што се вели, може уште да не се дели од чешелот и огледалцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ни го пушта, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми тежи, што се вели, ме засрамува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги читав и се смеев, што се вели, а се смееше и Ана Александровна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оголнови, што се вели, уште ти мирисаат на штотуку преден јаток и вапсило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму и на својата сенка се пука, што се вели, мртва зона.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прекрасни петнаесет дена! Дома како дома: свој кревет, своја соба, сѐ на свое место, не попусто се вели, секаде е убаво, ама како дома- никаде. Најубаво е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Единствено брат ми недостасуваше. Влегов во неговата соба: пустош.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)