се (зам.) - буни (гл.)

- Ти давам, не ти земам, - ми вели претседателот. Тоа е точно. Како да се бунам!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Едни луѓе кои божем се тука со мене, а се отаде реките, ми велат скоро потсмевнувајќи ми се: - Кој си ти да се буниш! Ти уште не постоиш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми вели: - Слушај, - ми вели. – Зошто ти се буниш? - Па ова е греота, ова е срамота, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Лекарот мора да го пробие својот пат, без оглед колку пациентот се буни.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кметот му го превзеде гласот: - Вели: „На тие што се бунат им следува не леб - туку бесилка!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Па уште толку да сме, не би можело наполно да заведеме ред: едни внатре продаваат, а други како кучиња пазиме пред вратата или вртиме наоколу и мавтаме со клоци по оние „бузовци“ што се вртат крај колибите преправајќи се дека нешто загубиле или пак се бунат дека се излагани.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зошто најпосле се дигнаа овие мирни селани против нас? — почна да се праша јузбашијата и го најде одговорот, во својата личност, кој му го откри самиот Толе: „вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А какви беа царските луѓе против кои се бунеше рајата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јузбашијата ги знаеше многу убаво, тргнувајќи од својот татко — бег во Солун и преку разните негови другари — бегови, спаии, кајмаками, кадии, м"_ртии, авалеџии, беглиџии, идеше до сите заптии и колџии и нивните пљачкашки дела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наспроти нашата сомнителна мрзливост и хистеричниот активизам? (277) Сосема се согласувам со Салиери кога се буни против Господ кој на човештвото му ја подарил божествената музика на Моцарт, со единствена цел да нѐ исмее и да нѐ нурне во очајание.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во војна културата не е на приоритетно место, природно, знам, не се бунам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Веднаш побарал да се собере сиот лук и рамномерно да се подели меѓу луѓето, по десетина главички на човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ослободен во набожната покорност да господари и да ги држи дизгините на туѓите судбини, не можел да сфати зошто се буни крвта на неговиот имењак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото навистина веќе мирисало на свадбарски чорби од пресно бравско месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувале во можноста да бидат проклето соочени со нов непријател, најподмолен од сите што ги познавал човечкиот род, но со искривени муцки џвакале лута белина и трепкале со засолзени очи - најпосле Онисифор Проказник е тој што треба да се слуша и тие нема зошто да се бунат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа чудна суводолица, ни рана на заздравување, ни болка, ни спомен на болка, во сета нејзина издолженост, до работ на острата вилица, лежела зимска модрина на истинато месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Реакционерните писатели пишуваа вака: „Во нашето кралство и далеку зад неговите граници и на целиот свет знаат дека нашиот крал ја носи најдобрата облека во светот“. 196 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Луѓето, читајќи го тоа, во мислите се бунеа, во мислите велеа: „Каква лага!“ - и веднаш ги фрлаа тие книги во отпад.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еј, кучешка душо црна... Третиот се буни со шмркање. - Кучешка? Зошто?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кој народ да се буни, велам јас, ова е стадо без пастир, кај ќе го потераш таму ќе оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Човекот не може да се буни против самиот себеси: своите уживатели на независноста тој ги подвргнува кон принудната едногласност која без било каков премин го зазема местото на туѓинската власт.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Јас и започнав од самиот епицентар, но вие баравте да ви објаснам што е Црна Гора - се бунам јас.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„ Баш можеше да ми наточи една пинта“, се бунеше старецот додека се сместуваше покрај својата кригла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во стомакот и во кожата постојано нешто се бунеше, постоеше чувство дека си лишен од нешто на што имаш право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
17. ОВЦАТА ШТО СЕ ДЕЛИ ОД БУЛУКОТ ЌЕ ЈА ИЗЕДАТ ВОЛЦИ - и струната откината од цигулката не може да ѕуни, и колата не може да се тркала само на едно колце, само мажот сака да може против жената да се буни...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
„Зошто тие?“ „Се бунат“, чу. „Немаат доверба во нас.“ Мина со поглед по колоната.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Писателот, едноставно, не го фермаат, дури и кога се буни како Грк у апс.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што потоа, како кадар од убав филм, заминува од погледот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Гледаш, - ѝ вели на Лидија, - ова е човек. Немој да се буниш, каменов е главата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Еј, па сега, - почна да се буни Мони, - кој ќе оди до продавница?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ЈАКОВ: Сега ти текна? Родителите те држеа врзана цел живот, не се бунеше, мислеше така треба, мислеше добро ти е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пуштаме да правите што сакате низ царството, сега се буните што имате меѓусебна конкуренција.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Не се бунат комшиите? МАТЕЈ: Се бунат. БОРИС: Па? МАТЕЈ: Комшиите постојано се бунат за нешто? (Пауза) Друго?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Средбите со него веќе како да ми беа терет, при секое излегување нешто во мене како да се бунеше и ми велеше да не го правам тоа што навистина не сакам да го правам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можете да викате, да се лутите, да беснеете, можете да крескате, да се буните, да се смеете, можете како гром да трескате, како ѕвонец да ѕуните и чудно да ви биде, и мачно да ви биде на душа - што никој не ве слуша!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И одам, барам, се бунам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се буни нешто во нас, а не ти е јасно против кого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со право се буни Панче Василевски. Клупата е за никаде.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)