се (зам.) - белее (гл.)

Дрвчињата беа расцутени и на нив како снег се белееја пупките цут.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во тоа пролетно утро, токму два дена пред празникот Велигден, по патот за Солун, брзаше прост селанец.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Попатната панорама беше многу интересна, иако насекаде се белееше само снег, снег и снег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Витоша сѐ уште заканува, зашто нејзините врвови се белеат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А галебите се чистотници. Иако летаат ниско, не прават бербат...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тоа не е сенка од дим, туку сенка од јато бели галеби што прелетуваат над дреите, што се белеат на песочето крај езерото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Реката мрзливо ползеше крај колибите. Таа непрекинато се влечеше и се провираше низ камењата, коишто одвај се белееја и ѕиркаа во темната ноќ.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во жолтата ’рж, во нивата под Дуковската колипка, се белееја жетварски забратки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чист, измиен мермерот се белееше на сонцето, а сликата на мајка ми уште појасно испакнуваше на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Беше тоа еден бакарен јамак, во кој предмалку стави еден грст грав и го дополни со вода, под водата гравот се белееше многу побело од снегот и зрната жевареа испрекршувајќи се во одблесокот, а сега сиот грав имаше жебурави лушпи додека зовираше, и јамакот црвено проблеснуваше со својата загреана бакарна површина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И како притоа се белеат неговите заби, вивнати во таа безнадежна празна темница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Навистина, сѐ уште не го скорнале сиот снег од Потковицата, сѐ уште се белее на Чауле, на Самовилец, во усоите и негдегоде низ орманот, но небото се отвори, земјата затреви и замириса воздухот, па уште од раното оживува полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По планините, овде-онде, се белее снег.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Де нешто ти се белее, де нешто зацрнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овде-онде се белееја сливите во цут, но најголемиот број сливарници и овоштарници беа под вода.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се белееше по некоја овошка, но не беше тоа некоја богата глетка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се надлетуваме со орелот И му велам, И си велам: Крвта на твоите нокти Е одглас на стадо јагниња Што се белее во ноќта И се вселува под кожата на векот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Неговите заби, тоа можат само неговите заби, волче се белеат во темнината.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе погледнеш од другата страна, откај Илинска Планина, селцето се белее и личи на бела грутка снег.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Овде-онде, се белееја како бели чадорчиња мали печурки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Низ тревата ѕиркаа темјанушки, се белееја малите главички на боливачот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Десетина години подоцна, во истата улица со астрономите коишто работат со Хабловиот телескоп, јас ги пишувам овие зборови: ерго, не сме и понатаму изгубени во мароканската Дипломатска шума, нашите невернички коски не се белеат на африканскиот песок додека нашето изнајмено рено рѓосува таму, меѓу боровите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дали се белеат веќе во мојот примижан поглед врвовите на Шара или трињето по снегот трепери по полошките нивје.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Правена е по план, донесен од Германија, каде што тако му работеше како слаткар: куќата е со висок стрмен покрив кој не држи снег, и на кој, на сите четири страни, има тавански прозорчиња што го осветлуваат просторот под покривот; на сите четири ѕида од куќата: и на долниот и нагорниот кат, има мали дрвени балкончиња и тесни врати кои излегуваат на нив; над нив има гипсени украси: развлечени триаголници што се испакнуваат од фасадата; по рабовите на куќата, исто така, се спуштаат гипсени бордури; куќата е обградена со зеленило што ја прави уште поубава; пред куќата нема градина како пред многу други куќи, туку е посеана ниска трева која како зелено кадифе го покрива сиот простор; низ тревата постојано се разлева една браздичка со вода и ѝ дава свежина и силно, блескаво, зеленило; пред куќата, под лозницата што е разгранета на дрвени потпирачи, се белее гроб направен од мермер; околу него цвеќиња и масичка и столчиња направени од преполовени костенови стеблаци; оградата на дворот е од мазни дабови плотици со куси врвови исшилени како запци од шара.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По брегот се белееја коски од распаднати риби околу кои птиците водеа борба и се клувкаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По мирната видна поврнина, извртени на грб, се белееја многу риби, замелушени од експлозијата. – Гледаш ли? – гордо рече Беличот, кога почнаа да ги берат рибите.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Како огромен шарен килим долу се простираше полето и искапено во утринската роса се преливаше во златото на узреаните оризови класја, во зеленилата на тутуновите стеблинки, а тек-тук се белееја и снежните пахулки на памукот што избиваше низ распуканите чушки.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Вртам по бараките, наѕирам, се заѕирам: секаде ми се белеат острижените глави, небаре глуварчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше тиха јулска ноќ, од небото грееше полна месечина, а јадрите праски примамливо се белееја.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)