Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А малце потоа и како да го наслушна неговото неизговорено додворување дека решението да живеат како што умеат а притоа и да го искористуваат најслаткото од животот е нивно и само нивно… а на оние горе, рамнодушно им ги отстапуваат грижите и вечната жед.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
ИВАН: Зар не ќе беше подобро да се допрашаме? Ги знаеш какви се оние горе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Се прашуваше, како децата воопшто некогаш можат да им простат на оние горе, на тие високи, налудничави диктатори...
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)