Оздола удираа оние бранови на езерото кои се јавуваа во ноќта, шлапкаа долу под куќата и јас на месечината можев да ја распознаам онаа нивна бела пена што брзо исчезнуваше под следниот бран.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Отидоа по него, затрчани, ги однесоа натаму своите испрекршени подигнати опашки, понесени од онаа нивна развиорена луња.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)