И овие чудни зборови се на татко му на Иван. Ги изрече оној ден кога изгледа замина да се сретне со смртта.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Всушност... седам сам и осамен во кафеана во која, со овие чудни години на пренаселување на градот, никого не познавам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А замислете: тој седи во белата када полна со сапуница како разгален принц среде море сладолед и ги пее овие чудни звуци.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
ИВАН
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)