ова (зам.) - се (гл.)

- Види... на чардакот, ова се неговите чорапи, се сеќавам, кога ме допираше..
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа од другиот џеб извади едно друго шамивче, врзано во јазол, па рече: - Еве, да видиш, ова се чешниња од лук, ја секогаш ги носам со себе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ова се совршено јасни редови во кои се анализира движењето на телото, како што рече Erњin Panofsky во својата студија за Codex Huyghens, како еден делив процес што може да се менува до бескрај.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ова се – трагите! Прашинка ако се сочува Изгребана од стапалките на оној што отиде - Ќе се врати! Некогаш ќе се врати...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Ова се моите советници, отци духовни, првенци во својот род, членови на советот мој“, рече логотетот и покажа на нас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И значи, ова се ваши слики... Дозволете да погледам. (Става лорнет.)
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ОСТОИЌ: Ова се веќе изгубени нерви.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
АНДРЕЈА: Каква политика? Ова се алваџиски муабети. Вие сте аматери политичари.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Генерално, ова се позначајните новини во оваа сфера: а) прецизно се дефинираа страните за склучувањето различни видови колективни договори, на различни нивоа (општ, посебен и поединечен) – чл. 216-220, ЗРО/05.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
- Знам, ова се цреши, нели? – рече Зоки, а првпат виде како растат цреши.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Ова е моето семејство. Ова е мајка ми, ова е татко ми, ова е мојот сопруг, а ова се нашите деца,“ велеше, одвојувајќи ги гранченцата едно од друго. „Ние сме среќно семејство.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Свртувајќи се кон Влатко фати да му објаснува: „Ова се Лиле и Цеце.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Сѐ ова се таканаречените породилни маки при освојувањето на повисоки позиции на општествените скалила“, заклучи заобиколувајќи ја последната соспа снег.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Шетаат низ урнатините и водичот им покажува и објаснува: „Ова е главниот плоштад - Форум, ова се киповите на Јупитер, Јунона и Минерва; овдека се остатоците од храмот на Аполо, овде пазарот, градските бањи, а ваму крај брегот на рекава, театрите и големиот амфитеатар на кој присуствувале и по дваесет и пет илјади гледачи за да ги гледаат борбите на гладијаторите; на оваа страна имало убави куќи и вили меѓу кои се истакнувала вилата на Цицерон; по должината на оваа улица биле крчмите во кои се пиело и веселело...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но ние не ги заборавивме нив. Ова се нашите непријатели. Тоа е сигурно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мозокот беше издупчен и изваден од своето коскено лежиште, нервите извлечени, како мртви жици од контролна плоча, мускулите истегнувани за да им се измери еластичноста, додека во подземјето на градот, Умот конечно не заврши со своите пресметувања и севкупниот механизам чудовишно и одненадеж не застана. Резултат. Ова се луѓе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Горе, луѓето трчаа кон ракетата. Смит трчаше. Резултат. Ова се нашите непријатели.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ова се луѓе од некој далечен свет, од одредена планета и имаат точно одредени очи, точно одредени уши, одат со нозете на точно одреден начин и носат оружје и размислуваат и се борат, и имаат точно одредени срца и секакви други органи, точно така како што уште многу одамна беше утврдено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)