нѐ (зам.) - чека (гл.)

Набрзина тргнавме, а јас само го посматрав Колета, како ќе реагира тој на она што нѐ чека.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но како го фатиле, како ли дознале? ... - Молчи, - вели Васе, - и нас нѐ чека тоа! ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нѐ чека голем и светол долг: да се сотре тиранијата и непријателот. Да се отфрлат оковите и јаремот тежок!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што ли ќе биде сега ова? Што ли нѐ чека уште?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
До сега на проектот “Маклабас” се потрошени повеќе од 20 месеци крвава работа, а нѐ чекаат веројатно најмалку уште шест месеци.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А што знам што сѐ уште нѐ чека!? - зборуваше инженерот Александар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Нѐ чека смирување. Август е пред нас. Овој месец е најстабилен и најздрав, ако може така да се рече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ама време, ама ден! - рече. - Одиме нешто да каснеме, нѐ чека работа!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Живко нѐ чекаше како росен зајак - ни модринка под очите, ни грепка на грлото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Девојчињата сакаа да се забавуваме, ние им рековме да нѐ чекаат вечерта во еден клуб, дека сигурно ќе дојдеме, јас се качив на моторот и тргнавме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ДЕПА: (на Анѓелета). Ти нафукај се убаво! Не нѐ гледај нас што нѐ чека ручекот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Со парче од керамитка на еден камен од ѕидот влечевме црвена црта и со неа ги бележевме деновите што одминуваа и секоја ноќ сонувавме камиони што нѐ чекаа за да нѐ вратат дома, зашто беше речено дека по дваесетина денови ќе се вратиме... не знам зошто и не знам кој ни рече дека тука ќе дојдат камионите и тука секој ден ги чекавме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стоевме веднаш до “Распетието”; на него немаше никакво ветување: на лицето на Исус само помирување со ужасот, на лицето на неговата мајка – ужасен очај.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече: „Ана веќе нѐ чека.“ Се свртев кон ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Што си видел и што нѐ чека? Онисифор Проказник без потсмев го гледал, секако не бил љубопитен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Видовит сум, Онисифоре. Ти се колнам дека го видов и дека знам што нè чека ноќва.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Појадокот нѐ чека“, - продолжи учителката „а вие денес навистина го заслужувате.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Утре нѐ чека напорен ден, потребен нѝ е одмор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
До осум, до состанокот со убавата Швеѓанка Гинел Свенсон; таа ќе нѐ чека во бистрото на дебелата Шпањолка, онде, зад црквата Сен Жермен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нѐ чека нас, ги чека и своите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а тој - дандара-мандара: ако се премислите, работата ќе ве чека, вашата работа вас ќе ве чека, нашата работа секаде нас нѐ чека, си мислиме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде жено, ми вели Јон, нивната работа не е наша работа, ми вели, а пченкава нас нѐ чека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еден речи ова, друг она, ние слушаме заутарени, не сакаме да знаеме што нѐ чека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Насекаде наоколу беше водата, проклет да бидам, Големата вода како нас да нѐ чекаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А сега збогум, нѐ чека голема работа, уште ќе поразговаравме за твојата иднина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе нѐ чека патема, до Штавица ќе го стигнеме тие што ќе останеме живи – им рече стариот Трајко и им закажа место каде ќе се соберат за да се обидат да ја извадат Анѓа. – Јас ќе ве чекам кај чешмата на Атпазар.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Да одиме: нѐ чека кај него дома.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да започнеме со општото: Што нѐ чека во - како што сами ги нарекувате - “roaring 1990s”?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Долу нѐ чекаат ливадите Ќе легнеме и ќе починеме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
- Ете... - рекоа луѓето, - во животот се јадиме, се глодеме, се караме, а ете по смртта што нѐ чека...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Говорам вистина. Нѐ чека во другата улица.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Рано утредента Трајче во сонот чу: - Ајде, другари, станувајте! Веќе се разденува! Денеска нѐ чека работа...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Она исто Кажани што го видов лани, во ноемери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вели, по офанзивата на Грамос, иако не нѐ уништија, нѐ чека нова.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Горе, на свијокот: се проби во шумата сноп светлина од фарот на камионот предводник на колоната.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не чекавме многу на станиците. Другите возови нѐ чекаат нас, нѐ препуштаат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тргнавме, велам, во мракот во кој не можевме да го здогледаме тоа непознато што допрва нѐ чекаше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Нејќеме, ефенди“. „А што сакате, што сакате?“ „Дома да си одиме... Нѐ чекаат...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вистина, класјето пак се занишаа но го кријат ланскиот траг и нѐ чекаат ведри да замирисаат вашите насмевки пак.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И долго, долго да нѐ чека крупното буре на ноќта остриот млаз на денот да го пробие да бликне еден бел пат широк пат што ќе го однесе од тука.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И во тој миг се слушна растеажениот глас на Кољо: - Е, ре, Трајко, шо работа нѐ чека...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мислам дека оваа книга е многу поубава од она што се случува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако нѐ веселат конечни сите далеку поставени цели гордоста ни расте со примамлив прелив нашите ноќи се бели, ние сме вечни мрежите се патишта со променлив пречник и тивка е тајната на нивните делти; заплетот нѐ чека со еластични пети да појдеме силни, да појдеме невини во нашиот млад беспомошен немир. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 135
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Доаѓаме со круна доаѓаме со бели знаменца во некоја рака ветрот овде дува поволно за нашите раменца и кошулите нѐ галат во јаболката на вратот, има еден чуден пресек на тоа место низ него нѐ води вечерта по патот на свилата, сјајот, заплетот во пресврт еден скромен престол да седнеме пред да падне ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа моќ ја делиме, оваа моќ нѐ дели со стиснати заби и распнати стрели пристигаме со желба, одлучни и смели да си ги маѓепсаме ушите да си ги стоплиме душите на некој за нас запален оган гори преполн миг, незаборавен и богат кога сме се дале и кога невозможен се чини секој иден пораз. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 136
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам, ова би било кул место за да се посети.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не мислам дека нѐ чека тој вид на иднина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Излегуваме пред бараките, а таму нѐ чека Рјазин, со натегната шубара до очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таков процес нѐ чека и нас, вели, гледај барем ти да се спасиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На пристаништето нѐ чека ,Чјорнаја варонка"19. 39.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
5. По две недели стасува писмото од Главниот одбор на НОФ: ,Гледај, бездруго да се вратиш, нѐ чекаат големи задачи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ чекаше на задниот влез. Потоа нѐ внесе на горниот дел каде што беше одделот за Вип гости и навистина сепарето го делеа со раперот кој Лима просто го обожаваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)