нѐ (зам.) - прашува (гл.)

Еден по еден почнаа да ни приоѓаат, сите пријателски насмевнати - девојки со коњски опашки и момчиња со нави- фризури - и сите нѐ прашуваа: „Од каде сте?“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои од нив првпат слушнаа за името Македонија и љубопитно нѐ прашуваа каде се наоѓа таа земја.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мажите и жените што нѐ пречекаа и нѐ сместија во вагоните, откако тргна возот нѐ прашуваа: - Шти романешти?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па тие и ги дадоа децата да им ги чува и заради тоа не отиде на фронтот, а таа ги напушти... - така велеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И никој не нѐ прашуваше дали уште нешто ни остана...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Средовечен маж со рака ни даде знак да застанеме и нешто нѐ прашуваше на албански.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Креснува ништо остро и налутено. Веројатно нѐ прашува: - Каде?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Учителот и Сандре повторно нѐ прашуваат: - А кај трлава?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нѐ прашуваа каде се кријат учителот и Мила. Нѐ тераа да одиме до местата каде што ја пасевме Мила со нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се насмеа и, за да нѐ ослободи, нѐ прашуваше за татко ми, за семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)